Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2007

Σπιρτόκουτο

του Γιάννη Οικονομίδη

Άλλο ένα έργο για γερά στομάχια, ή μάλλον για αυτιά που δεν ιδρώνουν. Οι διάλογοι είναι κυρίως βωμολοχίες, οι χαρακτήρες του έργου βρίζουν ο ένας τον άλλον σε μια διαρκή επίθεση μεταξύ τους. Προφανώς μη ευχαριστημένοι από τη ζωή τους, χωρίς να ξέρουν και τι τους φταίει τελικά, σα πληγωμένα αγρίμια, επιτίθενται όπου τους παίρνει, με όποιο τρόπο τους παίρνει, σε μια προσπάθεια να πληγώσουν, να εξευτελίσουν, στάχτη στα μάτια τους, παραπέτασμα βίας που καλύπτει την άλλη βία που ζουν μέσα τους. Μια μικροαστική ελληνική οικογένεια, δε φαίνεται να υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, κι όμως η κοινή τους συμβίωση, το γεγονός και μόνο ότι είναι μέρος αυτής της οικογένειας, είναι περισσότερο από ότι θέλουν να αντέξουν, να δουν, να παραδεχτούν. Πόλεμος χωρίς αιτία, πόλεμος που θύτες και θύματα ένα και το αυτό, επίθεση για την επίθεση, μανία καταστροφής υποσκάπτουσα. Οι εξάρσεις φαινομενικά έχουν λόγο, αν και υπερβολικές, αλλά η ουσία τους διαφεύγει από τους εξαπτόμενους και από τους αποδέκτες της έξαρσης.

Κάποια στιγμή έρχεται και μια αποκάλυψη, αλλά δε πείθομαι ότι είναι αληθινή αποκάλυψη, μάλλον ειπώθηκε μόνο και μόνο για να πληγώσει. Αποκάλυψη που ξεπερνά τα όρια, που μετανιώνεται τη στιγμή που εκστομίζεται. Ούτε ο αποδέκτης πείθεται. Και αν με παραίτηση ρωτάει

"Αφού ήταν έτσι ρε Μαρία γιατί δε το διαλάγαμε τόσα χρόνια;"

κάτι μου λέει ότι θα πείσει τον εαυτό του ότι δεν ισχύει, ότι θα παραμείνει, στη φυλακή που ίσως άλλοι έκτισαν για αυτόν αλλά αυτός επιμένει να ανακαινίζει και να επιδιορθώνει, όπως το air condition ένα πράγμα. Δε θα εγκαταλείψει αυτό που ξέρει και θα παραμείνει στη βία που τόσο άνετα τον κάνει να αισθάνεται. Δε θα προχωρήσει στη πρωτοπόρα επένδυση που σκέφτηκε. Θα παραμείνει στα γνωστά και στη ψευδαίσθηση ασφάλειας του. Ίσως και να ψυχανεμίζεται ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος αλλά αυτό το βήμα ούτε μόνος του μπορεί να το κάνει, ούτε και κανέναν άλλον δε μπορεί να τραβήξει μαζί του να το συντροφέψει και να τον στηρίξει, και τελικά, όσο και να ψυχανεμίζεται ότι είναι για καλό, δε μπορεί, δεν έχει τα βιώματα που θα του επιτρέψουν να δεί ότι αξίζει το κόπο και το ρίσκο.

Κι έτσι ο θεατής φεύγει μετά το τέλος της παράστασης, οι χαρακτήρες παραμένουν εγκλωβισμένοι να ζουν την ίδια μέρα ξανά και ξανά, καταδικασμένοι σε ύπνο βαθύ, μέχρι τέλους.

Προσωπικά η παράσταση δε μου άρεσε, οι βρισιές ήταν περισσότερες από ότι αντέχει η συνήθης ζωή μου να έλθει σε επαφή με, και το γυμνό, αν και λιγοστό, το βρήκα μη απαραίτητο. Μπαίνει η συντηρητική μου φύση σε δράση μάλλον. Ότι σαν παράσταση όμως χαρακώνεται στο μυαλό αυτό είναι γεγονός. Περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ


Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Μπάρας, Τζένη Σκαρλάτου, Μελέτης Γεωργιάδης, Μαριάννα Λαμπίρη, Χριστίνα Δενδρινού, Άρης Τσαμπαλίκας, Γιώργος Κατινάς

Στο θέατρο Βικτώρια

Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2007

Ιταλικοί Κήποι (παιδικό)

Δημήτρη Σεϊτάνη


Αντιγράφω από το GoCulture, γιατί δυστυχώς δε καταφέραμε να το δούμε όλο.

"μέσα από την ιστορία ενός κηπουρού, που διαπιστώνει ότι ο όμορφος κήπος του έχει χαθεί, οι θεατές καλούνται να κάνουν ένα ταξίδι στο παρελθόν και να μπουν σ’ ένα παραμύθι, βιώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια εποχή που ή φύση με τα πλάσματά της, τις νύμφες και τα ξωτικά της, έστηναν με τον άνθρωπο χορό κι έχτιζαν μαζί του αυτόν τον κήπο. "

Σε αντίθεση με το προηγούμενο και παρώμιο Γιαπωνέζικοι Κήποι, της ίδιας ομάδας, ο Ιάσων δε θέλησε να παραμείνει μέχρι το τέλος της παράστασης. Αν και το πνεύμα της "παράστασης" είναι ουσιαστικά το ίδιο, οποτε ανέμενα και την ίδια μαγεία, υπήρχαν και τρεις διαφορές.
Δεν υπήρξε πρώτα η αφήγηση της ιστορίας, που είναι το θεατρικό κομμάτι, και μετά η πρόσκληση των θεατών να συμμετάσχουν, αλλά από την αρχή, τα παιδιά καλούνται να ανέβουν στο μαγικό χαλί. Ο Ιάσων, ντροπαλός γαρ, τρομοκρατήθηκε στην ιδέα ότι θα τον αναγκάσουν να συμμετάσχει. Παρά τις διαβεβαιώσεις μου ότι μόνο άμα θέλει συμμετέχει, το άγχος ήταν too much για αυτόν.
Επειδή η αφήγηση διακόπτεται από τη συμμετοχή των παιδιών, ο Ιάσωνας δικαίως βαρέθηκε. Δεν είχε μια ιστορία με συνέχεια να παρακολουθήσει, αλλά, άλλα παιδιά που παίζανε.
Και τέλος, τα καθίσματα έχουν επεκταθεί έτσι ώστε να μπορούν περισσότεροι να παρακολουθήσουν, οπότε με περίπου πενήντα εξήντα παιδιά στο χώρο υπήρχε μια βαβούρα που έκανε αδύνατη τη διατήρηση της οποιαςδήποτε μαγείας.

Η ιδέα συνεχίζει να είναι υπέροχη, ο νεός ηθοποιός που την ερμηνεύει χαρακτηρίζεται από μαγική κίνηση, και τα περισσότερα παιδιά που ήταν εκεί φαινόντουσαν να το καταδιασκεδάζουν. Αλλά δυστυχώ, (και ζητώ συγνώμη από τους συντελεστές γιατί νιώθω ότι οδηγούνται από την αγάπη τους για το θέατρο και την επιθυμία τους να εισαγάγουν τα παιδιά στη μαγεία του) αυτό δεν είναι θέατρο.
Διαδραστικό παιχνίδι και δημιουργική απασχόληση σίγουρα, θεατρικό παιχνίδι οριακά, αλλά όχι, ΘΕΑΤΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.



Σκηνοθεσία: Δ. Σεϊτάνης.
Ερμηνεύουν: Παναγιώτης Αλεξανδράκης, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Εβίκη Δαφαλιά

στο θέατρο BIOS

Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2007

...Με τη Σιωπή

μια παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του Alejandro Casona

για δεύτερη χρονιά, αν δεν απατώμαι πέρυσι παιζόταν με το τίτλο "Χορεύοντας στη σιωπή" ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη είναι πιο ταιριαστός. Γιατί πραγματικά η ζωή αυτής της οικογένειας, των ανθρώπων γύρω της, των φαντασμάτων της, είναι σαν ένας χορός. Χορός που καθορίζεται, δημιουργείται, στοιχειοθετείται, οριοθετείται από τη σιωπή. Χορογραφείται ουσιαστικά από αυτήν τη σιωπή, τη σιωπή του ενός μέλους της, την εκκωφαντική σιωπή αυτού που διαφέρει, που επικοινωνεί αλλιώς, που αναζητά άλλα, που ζει αλλού, απροσέγγιστος από όλους, εξόν της άλλης "διαφορετικής".
"Όλα θα μας τα συγχωρούσανε αλλά όχι να διαφέρουμε"

Το παιδί που δεν μιλάει όχι γιατί έχει κάποιο φυσιολογικό πρόβλημα αλλά... ποιός ξέρει. Ίσως δε θέλει να συμμετάσχει, δεν τους νοιώθει δικούς του, γιατί να μιλήσει τη γλώσσα τους; Επικοινωνεί με το δικό του τρόπο με τη θεία του, κι αυτό του αρκεί. Ο έρωτας ίσως να προλάβαινε να ξεκλειδώσει την άρνηση του να ενταχθεί, αλλά τελικά οι περιστάσεις τον αναγκάζουν να ενταχθεί αρνούμενος.

Η θεία, που εγκαταλείφθηκε από τον αρραβωνιαστικό και ζει στη ψευδαίσθηση ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει, περιμένοντας ένα γράμμα, ελπίζοντας, φτιάχνοντας μια ψευδαίσθηση, τόσο μα τόσο εύθραυστη, που κάθε στιγμή πρέπει να διαγράφει αυτά που την απειλούν, να επιλέγει τι από τη τωρινή στιγμή θα κρατήσει ώστε να μη διαλύσει το οικοδόμημα που έχει κτίσει. Και η εμμονή, η αιτιολόγηση, τέτοια που να αντέχεται. Γόμα στο χέρι και διαγραφή, ξανά και ξανά.

Ο πατέρας, πνιγμένος στα χρέη, εγκλωβισμένος, παραπαίει μεταξύ της μίας δράσης και της άλλης, πότε εκμεταλλευτής αγριάνθρωπος ορμώμενος από εγωιστικά κίνητρα και το ερωτικό του πάθος, πότε θυμούμενος και κινούμενος από ένα βαθύ δέσιμο με το παιδί του, το αίμα του. Η πιο ανθρώπινη ίσως προσωπικότητα του έργου, αν και η αλήθεια του με θλίβει, αλλά τι να κάνουμε έτσι είμαστε οι άνθρωποι, και καλοί και κακοί, και αντιστεκόμαστε στα πάθη μας και τις περισσότερες φορές ενδίδουμε.

Η υπηρέτρια που αρπάζει την ευκαιρία να γίνει κυρία, τόσο ανθρώπινη και αυτή μέσα στον εγωισμό της, τι θέλει έτσι κι αλλιώς που είναι τόσο τρομερό; να βελτιώσει τη ζωή της, γιατί να αφήσει άλλους, που ούτως ή άλλως, είναι ολίγον τι ζαβλακωμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις τους και δε ζούνε πραγματικά, σωστά;, γιατί να αφήσει αυτούς να της στερούν την ευτυχία της; αυτή τουλάχιστον ξέρει πως να χαρεί, εκείνοι δεν έχουν ιδέα, σπαταλάνε τα δώρα τους, τα "εφτά μπαλκόνια" δεν τους ήταν αρκετά...

Και μη ξεχνάμε τα φαντάσματα, που δεν είναι απειλητικά, όχι, απλά συντροφεύουν, παρατηρούν τα δρώμενα της ζωής των ζωντανών, κατανοούν, και δεν υποφέρουν πιά, απλά υφίσταται σε έναν παράλληλο κόσμο. Δε προσκαλούν στο κόσμο τους αλλά γαλήνια υποδέχονται. Και ο θάνατος είναι απλά πέρασμα στην επανασύνδεση με αυτούς που ανήκεις. Και τα πάθη των ζωντανών απλά απαραίτητες διαδικασίες. Αισιόδοξη προσέγγιση δε λέω.

Προσωπικά βρήκα τη παράσταση συγκλονιστική, και η ερμηνεία της κ. Παπακωνσταντίνου πραγματικά με άγγιξε. Ευχαριστήθηκα το κείμενο, ευχαριστήθηκα το στήσιμο, ευχαριστήθηκα την ατμόσφαιρα, γενικά ευχαριστήθηκα τα όλα.



Σκηνοθεσία (και διασκευή): Νίκος Καραγέωργος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Αρζόγλου, Υρώ Λούπη, Άννα Μονογιού, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Βασιλόπουλος, Σταύρος Μοίρας, Ειρήνη Ράπτη, Ελένη Αποστολοπούλου

Στο θέατρο Βεάκη

Πέμπτη, Οκτωβρίου 25, 2007

BUG

του Tracy Letts

Να, ένα έργο αρκετά ιδιαίτερο που απαιτεί γερό στομάχι. Και πέρα από συμβολισμούς και άλλες σκέψεις, επιτέλους, καιρό είχα να δω, ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς ερωτηματικά δράσης. Προβληματίζομαι λίγο να γράψω την ιστορία, θέλω να πω όσο το δυνατόν λιγότερα, γιατί ένα από τα όμορφα του είναι και το σασπένς του.


Δύο τελειωμένες ψυχές, συναντιούνται και ενώνουν τις μοναξίες τους, τις μιζέριες τους, αγκιστρώνονται ο ένας από τον άλλον. Ο Peter, πεπεισμένος ότι μετά το πόλεμο στον Κόλπο τον χρησιμοποιήσανε σα πειραματόζωο για βιολογικά όπλα, βρίσκει στην Αgnes κάποια που τον πιστεύει, να τον συντροφέψει μέσα στον κόσμο του. Η Agnes (αλήθεια πόση αγνότητα μπορεί να παραμείνει μέσα σε έναν άνθρωπο που έχει χάσει το παιδί του, κακοποιηθεί από το σύζυγο της και σπριώχνει τις μέρες της σνιφάροντας κόκα; ) βρίσκει εν τέλει ένα άλλοθι για να αντέξει τις τύψεις τις. Όταν τίποτα πια στη ζωή δεν έχει απομείνει όρθιο, είναι πολύ εύκολο, λυτρωτικό ίσως, να χωθείς μέσα σε ένα παρανοικό κόσμο συνομωσίας και καταδίωξης. Οι απαντήσεις τρομαχτικές και συνάμα λυτρωτικές, προσβεβλειμένοι από τα "ζωύφια" επιδείδονται στο πόλεμο εναντίον τους και στη πλήρη ενασχόληση με αυτά. Υποφέρουν ναι, αλλά είναι πόνος που έχει μουδιάσει όλα τα άλλα. Και έτσι τα ζωύφια που έφερε ο Peter είναι τελικά καλοδεχούμενα από την Agnes, δε θέλει πραγματικά να τα διώξει γιατί αν φύγουν αυτά, αν φύγει ο Peter τι θα της απομείνει; Η πρότεινη ζωή, και αυτή ήταν φρικτή ούτως ή άλλως. Και ούτε η καλύτερη της φίλη δε μπορεί να την επαναφέρει σε αυτό το παρελθόν. Δεν έχει λόγο να επιστρέψει. Εξάλλου η τελική λύτρωση και εξύψωση δεν είναι μακριά πιά...

(Τα είπα μπερδεμένα, ε; ωραία! στη σκηνή όλα ρέουν όμορφα (γκροτέσκα όμορφα) και απλά)


Και μια άτακα, που μοιάζει να μην έχει σχέση με το υπόλοιπο έργο, αλλά τι να κάνω, με άρεσε κι έτσι τη κρατάω!

"Όλοι έχουμε ένα μέρος μέσα μας, ένα κέντρο που είναι εμείς. Πρέπει να κρατάμε αυτό το κέντρο ιερό. Το σεξ και οι σχέσεις χαλάνε αυτό το μέρος"







Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Τσαρούχα, Δημητρης Λάλος, Βάσω Καμαράτου, Στάθης Σταμουλακάτος, Κώστας Κουτσολέλος, Παναγιώτης Κουκουρουβλής




Στο θέατρο Επι Κολωνό
Για δεύτερη χρονιά

Κυριακή, Οκτωβρίου 07, 2007

Ο Ροβινσώνας και ο Κρούσος

των Νίνο ντ' Ιντρόνα & Τζάκομο Ραβίκιο

Δύο αεροπόροι, (έχθροι τυπικά;), μετά από τη πτώση των αεροπλάνων τους, καταλήγουν και οι δυό στην ίδια στέγη. Στην αρχή παλεύουν μεταξύ τους, αλλά σιγά σιγά, εγκαταλείπουν τις εχθροπραξίες και ψάχνουν να βρουν τρόπους να επικοινωνήσουν. Οι γλώσσες τους διαφορετικές, και εκεί που οι λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν, έρχονται τα σώματα να μιλήσουν. Η οικουμενική γλώσσα των ανθρώπων. Και μέσα από το σώμα και τη κίνηση και την έκφραση, συνεργάζονται, για να φάνε, να κοιμηθούν, να πλυθούν, και να φτιάξουν τη σχεδία (και το τρύπιο βαρέλι) που θα τους πάει σπίτι τους. Ο καθένας σε αντίθετη κατευθυνση φορώντας ξανά τα στρατιωτικά του ρούχα και με ένα ενθύμιο από τον άλλον.

Άλλη μια καλή δουλειά για παιδιά από το θέατρο πόρτα. Με αισθητική, με ατμόσφαιρα, με πηγαίο χιούμορ. Και οι ηθοποιοί πολύ καλοί, εκπληκτικά αυτά που κάνανε με το σώμα τους. Η μάχη σε αργή κίνηση ήταν υπέροχη, όμορφη και με γέλοιο, και το πινγκ πονγκ με τα τηγάνια επίσης. (Εγώ στη παραλία με τις ρακέτες γιατί δε τα καταφέρνω, οέο;)

Η παράσταση είναι για λίγο πιο μεγάλα παιδιά, από οκτώ χρονών συστείνουν, και όντως ο γιός μου, στα τεσσεράμιση, δυσκολεύτηκε λίγο να κατανοήσει κάποιες έννοιες, ή του γεννιόντουσαν απορίες, που ήθελε να του τις λύσω εκείνη τη στιγμή. Του άρεσε και το ευχαριστήθηκε, αλλά ενοχλήσαμε λιγάκι.


Σκηνοθεσία: Λίλο Μπάουρ
Παίζουν οι ηθοποιοί: Πέτρος Σπυρόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης

στο θέατρο Πόρτα

Σάββατο, Οκτωβρίου 06, 2007

Το αίμα που μαράθηκε

του Άκη Δήμου
ένα σκοτεινό παραμύθι με αφορμή τη κερένια κούκλα του Κ. Χρηστομάνου


Η Λιόλια, ορφανή και μακρινή ξαδέρφη της ασθενικής Βιργινίας, πάει στο σπίτι της Βιργινιας,βοηθός στις δουλειές, συντροφιά στις μοναχικές ώρες. Ο νίκος, άντρας της Βιργινίας, κάποτε πολύ ερωτευμενος μαζί της, με όνειρα κοινής ζωής και πολυπληθους οικογένειας που ακυρώθηκαν, αναπόφευκτα ερωτεύεται το νεαρό, όμορφο, γεμάτο ζωντάνια κορίτσι, με τα θλιμένα μάτια, που γυαλίζουν και είναι σα να ετοιμάζονται να δακρύσουν.
Ο έρωτας που γεννιέται μεταξύ τους είναι καταδικασμένος όπως και ο καρπός του. Οι τύψεις για τη ζωή (άντρα, σπίτι, οικογένεια, όνειρα) που η Λιόλια έκλεψε από τη Βιργινία, που ο Νίκος χάρισε σε μια άλλη. Η Βιργινία πεθαίνει, αλλά η μνήμη της παραμένει να βασανίζει και να καταστρέφει, να πάρει πίσω αυτό που δικαιωματικά της ανήκει. Το παιδί τους (ίδιο η Βιργινία) πεθαίνει.

Κι η Λιόλια;
- Θα φύγω
- Που;
- Όπου να' ναι. Μόνο να ναι μακριά
- Μακριά δεν είναι πουθενά όταν θυμάσαι

Δε μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, το παρελθόν σου, τα κρίματα σου. Ειναι παντα μαζί σου να σε συντροφεύουν, να σε αμαυρώνουν. Κι ας μη φταίς πραγματικά
Ότι κι αν έγινε δεν έγινε από φταίξιμο δικό μου... Μικρός άνθρωπος είμαι, Βιργινία, κι όλα όσα θέλησα μικρά."





Δε μπορώ πραγματικά να μιλήσω για τη παράσταση, γιατί πήγα με πολύ μεγάλες προσδοκίες έχοντας στο μυαλό μου τόσο ζωντανή τη μαγεία από τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Και έτσι η άποψη μου είναι κάπως διαστρεβλομένη από αυτά που περίμενα να βιώσω. Μπορώ μόνο να πω ότι πρόκειται για μια από τις πιο εικαστικές παραστάσεις που έχω δει, οι εικόνες είναι πραγματικά μαγικές, και ότι η ηθοποιός, Τζίνα Θλιβέρη, επίσης.
(Στη παρέα μου πάντως δεν άρεσε, όχι τόσο η απόδοση, όσο το κείμενο, και προς τα εκεί τείνω κι εγώ, αμα το κείμενο δεν, είναι λίγα αυτά που μπορεί να κάνουν σκηνοθέτης και ηθοποιοί. Αλλά πάλι ποιός διαλέγει το κείμενο;)


Σκηνοθεσία: Γιώργος Σαχίνης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γεωργία Τσαγκαράκη, Τζίνα Θλιβέρη, Αγγελική Λεμονή, Γιώργος Τσαμπουράκης

Καλλιδρομίου 68 εξάρχεια
ομάδα όχι παίζουμε

Παρασκευή, Οκτωβρίου 05, 2007

Ένας στους Δέκα

Δαυίδ
Ένκε
Κρις
Α(πατρις);

Τρεις μετανάστες, στην Ελλάδα από παιδιά, ξένοι στο τόπο που μεγάλωσαν, δεν έχει σημασία που τα ελληνικά τους άπταιστα, έχουν την αύρα του ξένου, τους μυρίζεις στον αέρα. Δεν τους επιτρέπουμε να διώξουν τη μυρωδιά. Ένας στους δέκα κάτοικους της Ελλάδας είναι μετανάστης. Εννέα στους δέκα κάτοικους της Ελλάδας τους κρατούν εκεί. "Δε φτάνει που σας ταίζουμε θέλετε και θέατρο;¨ Παιδιά ενός κατώτερου θεού, γιατί έτσι μας βολεύει. Μη πάρουν και θάρρος, και σταματήσουν να κάνουν τις "κατώτερες" δουλειές και άξιοι και δουλευταράδες και με κίνητρο όπως είναι, και αποδοτικοί, μας πάρουν τις άλλες τις δουλειές. Αρκετή ανεργία δεν έχουμε;

Τους αλλάζουμε και το όνομα, και βρίσκονται με ένα όνομα ξένο, που δεν τους ανήκει, να ζούνε σε μια χώρα που δεν της ανήκουν, μετέωροι απο παντού.
"έφερνα μέχρι και γλυκά για τη γιορτή μου" και γιορτάζει ένα όνειρο που με πείσμα κρατάει ζωντανό. Μέχρι να μαζέψει αρκετά και να μπορέσει να φύγει, μακριά και από εδώ, κι από τη πρώτη πατριδα, μια καινούργια αρχή, να γίνει πάλι όπως ήταν πριν, πριν ξεκινήσουν όλα αυτά.
Και οι δυσκολίες οι πρακτικές, τα χαρτιά, τα έγγραφα, οι μίζες, οι διαδικασίες.

Συγκλονιστική η σκηνή που οι τρεις φίλοι που ξεκινήσανε να έρθουν έμειναν δύο και κάθε μήνα στέλνουν στη μάνα του χαμένου φίλου τους, ένα γράμμα από το γιό της και χρήματα
"Μη τα βάζεις στην άκρη, πάρε κάτι και για σένα"
Άραγε συμβαίνει αυτό; Πόσες μανάδες νομίζουν ότι τα παιδιά τους είναι καλά, και είναι περήφανες που ο γιός τους πάει το πρωί στη δουλειά φορώντας το καθαρό πουκάμισο και το κλωνάρι βασιλικού πάνω του για να μυρίζει όμορφα;

Απόλυτη ειρωνία, το medley από τη χείριστη ελληνική τηλέοραση, σα να βλέπεις σε καθρέπτη, να οι έλληνες, κάποιοι τουλάχιστον, μη μας κρίνετε τους ξένους και τόσο πολύ, κοιτάχτε και στο καθρέπτη λίγο.

Είδα πάνω στη σκηνή τρεις νέους και άγνωστους ηθοποιούς που προσπαθούν όπως όλοι οι νέοι και άγνωστοι ηθοποιοί να μπουν στο χώρο, να δουλέψουν στο σανίδι, στη τηλέοραση κτλ κτλ. Είδα τρεις ανθρώπους με όνειρα, παρελθόν, μέλλον. Όπως όλοι μας. Απλά τυχαίνει η ιστορία τους να εμπεριέχει και το κομμάτι της μετανάστευσης. Θυμήθηκα τα δικά μου τα χρόνια στην Αγγλία. Το ρατσισμό (πολύ ήπιο ομολογώ) που βίωσα. Θυμήθηκα τη ψυχολογία του ξένου. Και πως σιγά σιγά ενσωματώθηκα, και δεν βίωνα πια ρατσισμό, δεν ήμουν ξένη πια, απλά είχα ελληνική καταγωγή, και είχα πια δύο πατρίδες, να νοιάζομαι και να φροντίζω. Και βιώσα την ομορφιά του να ζεις σε ένα τόπο, χωρίς να αλλάζεις την ιστορία σου, χωρίς να αλλάζεις ο ιδιος, να κρατάς τις ιδιαιτερότητες, και να είναι και άλλοι έτσι, με άλλες καταγωγές. Multicultural λέγεται αυτό, έχει ενδιαφέρον, πολυμορφία και χρώμα, και διαφέρει από το multinational.

Κάποια στιγμή στο έργο, ακούγεται το "αστέρι του βοριά". Αυτόματος συνειρμός ακούγωντας τα λόγια ξανά και με προσοχή, αυτόματα σκέφτηκα ότι είναι σα να γράφτηκε γιαυτούς τους τρείς ανθρώπους. Και συνειδητοποιώ ότι δε γραφτηκε για αυτούς αλλά ίσως για κάποιους δικούς μα ξενητεμένους. Μα ναι, οι έλληνες τη ξέρουμε καλά τη ξενιτιά, Αμερική και πιάτα, βέλγιο και ορυχεία, γερμανία και εργοστάσια. Πως τολμάμε να ξεχνάμε; Πως τολμάμε και πληγώνουμε όπως μας πληγώσανε; αναρωτιέμαι.


Όμορφη παράσταση, εικαστικότατη, κυλάει εύκολα και τα συναισθήματα που μου δημιουργηθηκαν εναλλασόμενα. Δύσκολο θέμα, και η απόδοση του χωρίς καμία τραγικότητα, ή μελοδραματισμό, απλά καταθέτουν το πως είναι τα πράγματα, με χιούμορ, ειρωνία και (μου φάνηκε;) γλυκειά αγάπη για την Ελλάδα, μια χώρα που επιμένει να τους αντιμετωπίζει ως ξένους.



Σκηνοθεσία: Λαέρτης Βασιλείου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Νταβίντ Μαλτέζε, Κρις Ραντάνοφ, Ενκελέιντ Φεζολάρι


Στο Θέατρο του Νότου
εώς 6 Ιανουαρίου 2008

και επαναλαμβάνεται και τη σεζόν 2008/09

Ο Κρις Ραντάνοφ έχοντας κερδίσει το βραβείο τρίτου καλύτερου ανδρικού ρόλου στα θεατρικά βραβεία του αθηνοράματος είπε κάτι πολύ όμορφο στο τέλος των ευχαριστιών του:
"και εύχομαι στην Ελλάδα όλοι οι Έλληνες και οι μετανάστες να ζουν τα όνειρα τους"
Από τις πιο όμορφες στιγμές

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 29, 2007

Καρόλου Ντηλ & Τσιμισκή

Του Θοδωρή Γκόνη
σε μουσική Γιώργου Ανδρέου


8 μονόλογοι, 8 τραγούδια. Οι ιστορίες 8 γυναικών και τα τραγούδια τους. Γυναίκες διαφορετικές, από διαφορετικές εποχές, με διαφορετικά όνειρα, ιστορία, απωθημένα, χαρακτήρες. Ίσως και να μην είναι τόσο διαφορετικές όμως. Κοινός άξονας η ζωή; η αναζήτηση της ζωής; ή όπως λέει στο πρόγραμμα "ένα λευκό σημάδι που επιθυμεί να γίνει τραγούδι"

Η Κλεόπα η Μαλατέστα, γυναίκα του Θεόδωρου του Παλαιολόγου, θρηνεί για την αγάπη που δεν έζησε, δε μπορεί να αγαπήσει, δε ξέρει τι είναι αυτό, ζηλεύει εκείνους που μπορούν, που καταλαβαίνουν κι έτσι μπορούν και να τη τραγουδήσουν, την αγάπη. "Δε μπορούσε να ερωτευτεί, και έτσι ζει στη κόλαση, γιατί τι άλλο εξόν από αυτό είναι η κόλαση"
Πράγματι...

Η Άννα η Δαλασσηνή, γράφει στο γιό της τον Αλέξιο, να είναι τολμηρός, γενναίος, λιοντάρι σαν κι αυτή, για να πάρει όσα του αξίζουν, "Το όχι το χουμε, πάμε για το ναι". Οι πόθοι και τα όνειρα της μητέρας με λύσσα εναποτίθενται πάνω στους ώμους του διάδοχου. Κατακαημένε Αλέξιε, καλές οι συμβουλές της μάνας, είναι κι αυτός, ο λιονταρίσιος, ένας τρόπος να ζεις, θεμητός, ωραίος. Εσένα, σου ταιριάζει άραγε;

Η Κασσιανή, εγκαταλελειμένη από εκείνον που αγάπησε, λειψή
σουν ο Θεός μου, Εσύ εξάγνισες το σώμα μου, και με άφησες... Δεν είχα σώμα, δεν είχα σχήμα, δεν είχα όνομα, έφτιαξα ένα κόσμο μέσα στο δικό σου για να έχω θέση"
Και τώρα δεν έχει θέση, που να σταθεί και που να περπατήσει χωρίς το Θεό της;

Η Ζωή η Πορφυρογέννητη, (από αυτήν και ο τίτλος της παράστασης), μιλά στο βιογράφο της, σε αυτόν που εκείνη είχε ευεγερτήσει και της το ανταπέδωσε, γράφοντας μόνο για την επιφάνεια, για τους έρωτες της και τους άντρες, και τα λούσα, αφήνοντας την "απροστάτευτη μέσα στους αιώνες" Εκείνη η άκληρη, που διασκέδαζε το πόνο της, που γέμιζε το κενό της. "Τίποτα δε κατάλαβε από τις φωτιές που έκαιγαν, τις άναψα για να μπορέσω να ζήσω" Πόσο συχνά κρίνουμε, καταδικάζουμε, χωρίς να έχουμε όλα τα δεδομένα, χωρίς να δίνουμε ελαφρυντικά.

Η θεία Σοφούλα, Κωνσταντινιά-Σαραντανού, που ήταν η ζωή και η χαρά της γειτονιάς, η καλότυχη, που είχε βαφτίσει τόσα παιδιά. Και το λάθος της να αφήσει δύο βαφτιστήρια της να παντρευτούν μεταξυ τους. Και το κοριτσάκι τους που έπεσε στο πηγάδι. Το κρίμα δικό της, νιώθει, της ξεχασιάς και αφηρημάδας της. Και ο θρήνος δικός της. Για τη ζωή που δεν άνθισε, που περιμένει στο πηγάδι το δώρο της κάθε γιορτή.

Η Δούκισσα της Πλακεντίας, η αρχόντισσα, με τη ζωή της τη γεμάτη ομορφιές (και άντρες) και γεμάτη πόνο. Το παιδί της κοιμάται, ονειρεύεται, του λείπει ζωή. Και η απορία της για το κόσμο σήμερα, που φαντάζει διαφορετικός αλλά είναι τόσο ίδιος.
"Μόνο ο τρόπος που κινείστε άλλαξε, στη σκέψη είσαστε ίδιοι, ακίνητοι"
Η μοίρα και η καταδίκη της ανθρώπινης φύσης είναι αυτό δούκισσα, τίποτα άλλο.


Η μητέρα που έχει χάσει αδερφό, άντρα και παιδί. Βγαίνει κάθε βράδυ και τους καλεί, τους μιλάει, "εμένα παιδάκι μου μη με φοβάσαι, έχω τρεις νεκρούς κάτω από το μαξιλάρι μου" Δεν έχει και τίποτα άλλο να χάσει.

Όμορφο και ατμοσφαιρικό, και η κυρία Τσαλιγοπούλου, Θεά. Και οι τρεις ηθοποιοί επίσης. Μια ελεγεία στις διαφορετικές εκφάνσεις της γυναίκας, οι οκτώ που τις ιστορίες τους είδαμε και ακούσαμε, και οι τέσσερις γυναίκες που μας ταξίδεψαν πάνω στη σκηνή. Και πόσες άλλες που δε χώρεσαν σε μια νύχτα μόνο.







Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Συρμώ Κεκέ, Αθηνά Μαξίμου, Εύη Σαουλίδου
Τραγουδά: Ελένη Τσαλιγοπούλου

Νύχτες Αιθρίου, Μέγαρο Μουσικής, 27 & 28 Σεπτεμβρίου 2007

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2007

Αγγέλα Παπάζογλου

του Γιώργη Παπάζογλου

Με μεγάλη χαρά είδα σήμερα στο αθηνόραμα ότι ανεβαίνει, για λίγες παραστάσεις, προς το παρόν τουλάχιστον, η Αγγέλα Παπάζογλου.

Είναι ένας θεατρικός μονόλογος γροθιά στο στομάχι, η Αγγέλα διηγείται τη ζωή της και μαζί με αυτή περνάει μπροστά μας και όλη η νέα ελληνική ιστορία τόσο ζωντανή που ανατριχιάζεις, με δυσκολία στέκεσαι στο κάθισμα, είναι τόσο παραστατικός ο λόγος της που καρφώνεται. Από τη Σμύρνη στην Αθήνα, κατοχή, εμφύλιος... Πόνος και χαρά μαζί. Ζωή πραγματικά. Το είδα πριν δύο χρόνια και ακόμη έχω σκηνές στο μυαλό μου. Ο ημίβουβος θρήνος που μετατρέπεται σε λίκνισμα ήπιο και ρεμπετικο α καπέλα. Δεν περιγράφεται, πρέπει να το ζήσεις. Και η κυρία Άννα Βαγενά, που ούτως ή άλλως είναι πάντα εκπληκτική, εδώ είναι κορυφαία.

Μία από τις γοητείες του θεάτρου (για μένα τουλάχιστον) είναι το τι είναι εφήμερο, και η κάθε παράσταση, ακόμη κι από μέρα σε μέρα, είναι διαφορετική, και ο θεατής είναι μύστης αυτής της μοναδικής εμπειρίας εκείνης της στιγμής που όταν τελειώσει η παράσταση έχει χαθεί ανεπιστρεπτί, μένει απλά σαν θολή μνήμη μέσα μας. Σπάνια μας δίνεται η ευκαιρία να ξαναβιώσουμε μια θεατρική παράσταση, και όταν αυτό συμβαίνει, ε, τι να πεις.
Μη το χάσετε όσοι δεν το είχατε δει.




Σκηνοθεσία: Λάμπρος Λιάβας
Παίζει η Άννα Βαγενά



Στο μουσείο Ελληνικών Λαικών Μουσικών Οργάνων
1,2 & 3 Οκτώβρη 2007


θεατρική προσαρμογή του κειμένου "Ονείρατα της Σμύρνης" από τον Λάμπρο Διάβα

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22, 2007

Το παιδί μέσα μου

Τρία μονόπρακτα του Στέφανου Κακαβούλη
(το δεύτερο μονόπρακτο είναι θεατρική προσαρμογή διηγηματος του Γκυ Ντε Μωπασσαν)

Ένα μπαρ, χώρος (όταν είμαστε καλά) σύναξης, επικονωνίας, χαλάρωσης. Και όταν δεν είσαι καλά, κάπου να δεις τη ζωή να κυλάει δίπλα σου, να βιώσεις την απομόνωση ή να υποκριθείς ότι δεν υπάρχει ή να προσπαθήσεις να τη διώξεις. Και αλκόολ, άλλοτε γλυκόπιοτο χαλαρωτικό κι άλλοτε εργαλείο που πνίγει, σκέψεις, μνήμες, ζωές που κάπου ξεφύγανε. Και ο χώρος αυτός γίνεται πεδίο τριών απρόσμενων συναντήσεων, ξέχωρες μεταξύ τους, ισως κι όχι τόσο. Κοινός άξονας, ζωές ξοδεμένες, και οι σκέψεις του συγγραφέα σχετικά με τα μπαγκάζια της παιδικής ηλικίας.

- Η πρόωρα γερασμένη γκαρσόνα που έφυγε από τη μάνα που δεν την ήθελε και ο εραστής της (νεκρής πια μάνας) που μεταφέρει μια άλλη άποψη για εκείνη. Κατα αυτόν η εικόνα είναι διαφορετική, εκείνος εξάλλου γνώρισε τη γυναίκα, με τις δικιές της ανάγκες και λάθη, τον άνθρωπο, δεν είχε ούτε τις ανάγκες ούτε τις απαιτήσεις ενός παιδιού, μπορεί να καταλάβει και να δικαιολογήσει την όποια ανεπάρκεια. Η κόρη βίωσε μια άλλη πραγματικότητα, τη μάνα που απείχε από αυτό χρειαζόταν, τη μάνα που δεν έτρεξε πίσω της να τη βρεί, τη μάνα που έφυγε τώρα πια και όλοι οι λογαριασμοί θα μείνουν ανοικτοί και άλυτοι.



- Ο άλλος πρόωρα γερασμένος νέος, που έχασε τη χαρά της ζωής

Έχασα το παιδί, το παιδί μέσα μου
Δεν υπάρχει επιστροφή, αν σε εκείνη την ηλικία, την αθώα, τότε που είσαι παιδί και θες μόνο αγάπη...

Νιώθω μια αλήθεια σε αυτά τα λόγια και πονάνε, αλλά αρνούμαι να τα δεχτώ, γιατί τότε πως θα πορευτώ; Πάντα υπάρχει επιστροφή, κι ας είναι πρόσκαιρη και εύθραστη και στηριγμένη σε ψευδαισθήσεις. Η επιστροφή, όσο λίγο κι αν κρατάει, και όσο δύσκολο κι αν είναι να επιτευχθεί, είναι η φυσική ανθρώπινη άμυνα, και η προσμονή της το μόνο που απομένει, που μας κρατάει. Αυτοί που δεν επιστρέφουν πεθαίνουν, και αυτοί που δεν ελπίζουν στην επιστροφή είναι απλά νεκροζώντανοι.

(Η αθωότητα χάθηκε και μαζί της η χαρά της ζωής χάριν σε ένα συμβάν - εγώ προτιμώ να σκέφτομαι ότι δεν υπήρξε αυτό το συμβάν. Το ζω στο πετσί μου και ξέρω κι άλλους τόσους, που δεν έχουν τρανταχτή δικαιολογία και αποδιομπιαίους τράγους. Όχι, δεν ήταν απαραίτητο ένα τόσο τραγικό συμβάν, η ζωή αρκεί για να χάσεις τη μαγεία και την αθωότητα της παιδικής σκέψης).

- Μια γυναίκα φάντασμα της αλλοτινής της γοητείας και ένας νεαρός, που δε μπορεί να κοιμηθεί. Κυνηγημένοι και οι δυό από φαντασμάτα, βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Συμπαθητική παράσταση και ειλικρινής προσπάθεια. Τίποτα συγκλονιστικό, αλλά έντιμο. Ένα κατηγορώ στους γονείς (στη πλειοψηφία των γονιών, συμεριλαμβανομένων των δικών μου και φυσικά εμένας της ίδιας) που με τις ατέλειες τους καταστρέφουν τα παιδιά τους. Αν και με κανένα τρόπο δε θέλω να μειώσω τη σοβαροτητα των ευθυνών που φέρουμε οι γονείς, και τις σημαντικές επιπτώσεις που έχει η συμπεριφορά μας, προσωπικά βρήκα τους προβληματισμούς του έργου επιφανειακούς και ηθικοπλαστικούς, ίσως γιατί κάποια στιγμή τα παιδικά μας βιώματα, όσο κι αν όντως είναι η πηγή όλων, όσο κι αν είναι μπαγκάζια που ποτέ δε θα μπορέσουμε να αποτινάξουμε ή να τροποποιήσουμε, κάποια στιγμή οφείλουμε να αναλάβουμε και τις δικές μας ευθύνες. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι οι ήρωες είναι όλοι προς τα τριάντα, ίσως όταν περάσουν λίγα χρόνια, και βιώσουν τη συνειδητοποίηση των αποσκευών τους και πιάσουν πάτο, μα πραγματικά πάτο, να περάσουν στην αντιπερα όχθη, και συνομηλικοί μου πιά, να μπορέσουν να δουν τους γονείς σαν τους ανθρώπους που είναι. Θα συνεχίσουν να πονούν, θα συνεχίσουν να μην τους αντέχουν, θα συνεχίσουν να τους κατηγορούν, θα συνεχίσουν να κουβαλάνε άλυτα, αλλά κάπου μέσα σε όλα αυτά, κάποια στιγμή, θα αναγνωρίσουν και τις δικές τους επιλογές. Και αν είμαστε τυχεροί, κάποια στιγμή θα επιλέξουμε να είμαστε πέρα από αυτό που γίναμε επειδή γεννηθήκαμε σε αυτήν την οικογένεια με αυτά τα κουβάρια, και κάτι διαφορετικό, πιο δικό μας και πιο ταιριαστό μας και αν είμαστε πολλοί τυχεροί όχι τόσο επώδυνο.


Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μέλανι Μαρχάινε, Βαγγέλης Κατσάπης, Χάρης Χαραλάμπους, Βαλάντης Κωστόπουλος, Βίκυ Κουκουτσίδη, Αντώνης Αντωνάκος.

Στο θέατρο Επί Κολωνώ
μέχρι 25/9

Σάββατο, Ιουλίου 21, 2007

Με ένα καράβι φορτηγό

Μια μουσικοθεατρική παράσταση που έστησε η κυρία Μάνια Παπαδημητρίου και η Φρόσω Ζαγοραίου

βασισμένη σε επιστολές και γράμματα ναυτικών και άλλα θαλασσινά διαβάσματα κι ακούσματα και όχι μόνο...

με κέφι και ζωντάνια και γλυκόπικρη νοσταλγία
με νιάτα δροσερά, νιάτα που θαλασσοπλανεύονται και στεριοπεριμένουν

και με άρωμα ελλάδας γιατί κακά τα ψέματα, αν νοιώθεις στο αίμα σου να κυλλάει ελλάδα μήπως δεν έχεις και τη γεύση της αρμύρας στο στόμα; αρμύρα ταξιδιάρικη, πονέμενα ταξιδιάρικη, όχι για αναψυχή
και η θάλασσα μας τραβάει, δε μας τραβάει; πλανεύτρα κ γητεύτρα, λαχταράμε μέσα στις γαλάζιες, ή σκοτεινές μπλέ, αγκάλες της να βυθιζόμαστε, σε σκαριά πάνω ή χωρίς, εκεί ανήκουμε. Και ο πόνος της γλυκός.
και ο αη Νικόλας ο άγιος της καρδιάς μας (μαζί με τον αη Φανούρη) ή μήπως τη νοιώθω εγώ αλλιώτικα της ελλάδα;


ένα δείγμα της παράστασης εδώ



Παίζουν οι ηθοποιοί: Τάσος Αντωνίου, Φρόσω Ζαγοραίου, Σαμψών Φύτρος, Μαρία Κόμη Παπαγιαννάκη, Θεμιστοκλής Καρποδίνης


Από ότι κατάλαβα παίζεται γενικώς το καλοκαίρι σε ένα θέατρο κοντά μας.
Έψαξα να βρω επικείμενες παραστάσεις αλλά δε βρήκα και πολλά, αυτά μόνο

23/7 Αττικό Άλσος
1/9 Πάρος

οπότε, έχετε το νου σας



α, και ψάχνοντας βρήκα μια συνέντευξη της κυρίας Παπαδημητρίου, που πολύ μου άρεσε, και ναι, ναι, συμφωνούμε, διαβάστε το σχόλιο της για τον Λ. Βογιατζή, πες τα χρυσόστομη, πες τα!




Και το χειμώνα ξανανεβαίνει στο θέατρο Μεταξουργείο! Τι ωραία, ένας χώρος που του ταιριάζει απόλυτα. Μη παραλείψετε ή καφεδάκι πριν τη παράσταση ή φαγητό μετά στο εστιατόριο της κυρίας Βαγενά. Ζεστός χωρός για ζεστές παρέες που ταιριάζουν με τη ζεστή παρέα του έργου.

Παρασκευή, Ιουλίου 06, 2007

Τζελσομίνα

της Pierrette Dupoyet
Προσαρμογή Όλια Λαζαριδου/Βασίλης Μαυρογεωργίου


Πως είναι άραγε να ζείς στη μέση του πουθενά, ζωή της επιβίωσης μόνο, και ξαφνικά, έρχεται ένας άγνωστος, και τα συμφωνεί με τη μητέρα σου, και σε παίρνει μαζί του, να γίνεις "αρτίστα". Και πάς, γιατί έτσι, δεν αναγκάζεσαι, απλά πάς όπου η ζωή/επιβίωση σε πάει, ακολουθείς, και γίνεσαι η Σπυριδούλα αρτίστα πλάι με το Μητσαρα, να τον παρακολουθείς να σπάει αλυσσίδες, εγκλωβισμένη σε ένα τροχοσπιτο, ζεις ζωή/επιβίωση από πλατεία σε πλατεία και από τσίρκο σε τσίρκο. Μπουλούκι η ζωή/επιβίωση, γιατί όπως είπε και η "μάνα" αν της δώσεις ένα πιάτο φαί δε θα σε ταλαιπωρήσει, και όπως περιπλανάσαι εσύ, περιπλανάται και η ηθοποιός που σε ενσαρκώνει, και η ζωή γλυστρά από πάνω σου, αλλά κι όταν αποφασίσεις να φύγεις, δε φεύγεις, δεν αλλάζεις, ο Μήτσος σε γυρνά με τη βία πίσω, κι εσύ δεν αντιστέκεσαι, θα μπορούσες να φύγεις, αλλά στο τροχοσπιτο επιβιώνεις, και μέσα σου αναζητάς άλλα, και όταν εμφανίζεται κάποιος που σου τα δείχνει τα αλλά, γιατί άραγε τον αποκαλλείς τρελό, και ο τρελλός πεθαίνει, τον σκοτώνει ο Μήτσος, αφήνεις τον Μήτσο να τον σκοτώσει, όπως αφήνεις πάντα όλες τις καταστάεις της ζωής που σε εγκλωβίζουν στη ζωή/επιβίωση να σκοτώνουν (συνήθως με αργό και βασανιστικό θάνατο, δεν είναι έτσι;) τα άλλα όνειρα, γιατί κατά βάθος ξέρεις, δεν ήσουν φτιαγμένος για άλλα, για αυτά ήσουν φτιαγμένος, γιαυτό και αυτά έχεις, και όσο κι αν κραυγάζεις ότι θα τα αποκτήσεις τα άλλα, δεν, δεν, δεν. Μπορεί ακόμη και το πετραδάκι να έχει κάποια χρησιμότητα στη ζωή, αλλά ξέρεις ποιά είναι αυτή; Κι αν δε ξέρεις που χρησιμεύει το πετραδάκι, άντε τώρα να βρεις που χρησιμεύεις εσύ. Και παρακολούθα τη ζωή να γλυστρά από πάνω σου.


Μια πανέμορφη και μαγική παράσταση, η κ. Λαζαρίδου γεμίζει το χώρο, το τροχόσπιτο, τη νύχτα, τη ψυχή μας, και η ιστορίας της Σπυριδούλας, σε πάει, και η αίσθηση της περιπλάνησης είναι τόσο έντονη, περιπλανώμενες ψυχές δεν είμαστε όλοι μας; Προσπαθήστε να ταξιδέψετε μαζί της. Και να χαρείτε τη υπέροχη μουσική από τον Κωνσταντίνο Βήτα.
Ένα δείγμα, (μικρό πολύ μικρό) από τη μαγεία εδώ.




Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Ερμηνεύει η Όλια Λαζαρίδου

10/7 στο Μουσείο Μπενάκη
14/7 στη Μικρή Επίδαυρο

κι αν είμαστε τυχεροί, το Σεπτέμβρη σε μια πλατεία κοντά μας.



* Με αφορμή αυτη την παράσταση έμαθα κι εγώ ότι η κ. Λαζαρίδου διατηρεί μπλογκ. Μια γλυκιά φωνή στο διαδύκτιο. Ουχί θεατρική. Απλά ανθρώπινη.



Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

Ζήλια σε Τρία Fax

της Esther Vilar


Τρείς γυναίκες, μία πολυκατοικία, ένας άντρας.
Η Ελεν, η επι δεκαοκτώ ετών σύζυγος, πενηντάρα, με τη ζωή της όμορφα τακτοποιημένη, άντρας check, δουλειά check, τι ωραία που τα καταφέραμε στη ζωή κτλ κτλ, σύντομα θα αντιμετωπίσει την ανατροπή.
Η Γιάννα, τριανταπεντάρα, ερωμένη του συζύγου, νιώθει την επιτυχία δική της, δουλειά check, άντρας check, τον αρπάξαμε από την άλλη.
Η Ίρις, η επόμενη ερωμένη, μόλις 22, βουδίστρια, νομίζει ότι ξέρει από ζωή, νομίζει ότι ξέρει να αντεπεξέλθει στη σκληρότητα της και στην απογοήτευση.
Ο άντρας κάνει κύκλο και επιστρέφει στα γνώριμα και δοκιμασμένα.
Όλη η επικοινωνία των τριών γυναικών γίνεται μέσω φαξ. Λόγια σκληρα ανταλάσσονται, με την ευκολία που δίνει η απόσταση, η συγχρονως αποστασιωπιημένη και μη επικοινωνία. Καθεμιά τους, ρίχνει βέλη και προσπαθεί να συντρίψει την άλλη. Καθε μια τους αμύνεται επιτηθέμενη προσπαθώντας να μη συντρηφτεί. Και οι τρεις επιβιώνουν, αλλά, και τι με αυτό;

Η καθεμιά τους, όσο έχει τον άντρα, νοιώθει σίγουρη και επιτυχημένη, ευτυχής. Η εξάρτηση σε όλο το μεγαλείο της και σε όλη τη σκληρή της αλήθεια. Δε πειράζει που είναι όμορφες και επιτυχημένες γενικά στη ζωή τους, αρκεί η απόσυρση της αγάπης του για να της ρίξει χαμηλά, να πέσει η αυτοεκτίμηση τους, να αισθανθούν μηδενικά.

Όχι δεν είμαι φανταστική (υπέροχη, η καλύτερη κτλ κτλ) Αλλιώς θα ήταν ήτανε μαζί μου σήμερα


Ο άντρας τρόπαιο, κύρια και σημαντικότερη χρήση του, η επιβεβαίωση μας, να μας επιλέξει, να μας δώσει αξία μέσα από την επιλογή του,

Η περίφημη αυτή αυτοεκτίμηση εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το βλέμμα των άλλων πάνω μας. Είμαστε καταπληκτικές γιατί έτσι μας βλέπουνε οι άλλοι. Είμαστε γοητευτικές μόνον όταν μας θαυμάζουν. Και όμορφες μόνο όταν μας το λένε. Όταν μας αγνοούν αισθανόμαστε ασήμαντες. Και όταν μας λησμονούν δεν υπάρχουμε.


Πονάει; Καλά κάνει. Τα λόγια της ώριμης Ελέν όσο σκληρα κι αν είναι εκφράζουν μια σκληρή αλήθεια, για όλους μας, άντρες και γυναίκες. Και καλά να αισθάνεσαι σημαντικός επειδή κάποιος σε αγαπάει και να μη ξέρεις ότι αυτό το όμορφο συναίσθημα οφείλεται στην αγάπη του και μόνο, εξαρτάται από αυτή και τόσο εύθραστα θα χαθεί μολις χαθεί και η αγάπη. Όταν όμως το συνειδητοποιήσεις αυτό, πως συνεχίζεις; πως ανέχεσαι να αισθάνεσαι όμορφα για λόγους τόσο ξένους σε σένα; που μπορείς να βρεις τη γνησιότητα στα όμορφα συναισθήματα; πόσο όμορφα μπορείς να συνεχίζεις να χαριεντίεζεσαι να τα αισθάνεσαι μέσα σε ψευδαισθήσεις και επιλεγμένους στρουθοκαμηλισμούς; Εδώ σε θέλω.





Σκηνοθεσία: Δήμητρα Αράπογλου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μπέττυ Λιβανού,Κατερίνα Λέχου, Μαργαρίτα Πανουσοπούλου

στο θέατρο Τόπος Αλλού


Και συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, στο ίδιο θέατρο

Τρίτη, Μαΐου 08, 2007

The Black-Eyed

Της Betty Shamieh

Ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις.
Απαντήσεις χωρίς ερωτήσεις.



Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία τεσσάρων γυναικών, Παλαιστίνιες όλες τους. Νεκρές. Στον παράδεισο οι τρείς τους να αναζητούν τους σημαντικούς άντρες της ζωής τους, τους μάρτυρές τους, η τελευταία, μάρτυρας η ίδια, αλλά τόσο άστοχα.

Πες μου το όνομα σου, να καταλάβω γιατί είσαι εδώ.
Πες μου την ιστορία σου.


Οι ιστορίες τους, η ιστορία της Παλαιστίνης; Όχι. Απλά η ιστορία του πολέμου, του οποιουδήποτε πολέμου και των καταστραμμένων ζωών. Η Δαλιδά, υποκρίθηκε αγάπη για τη πατρίδα της, ή, αγάπησε και πρόδωσε την αγάπη της, τον εαυτό της για τη πατρίδα της. Φόνισσα; Του Σαμψών ή της Δαλιδάς;
Η Ταμάμ, βιασμένη μπροστά στον αδερφό της, τον αδερφό που τελικά χάθηκε στη μάχη. Γιατί να πρέπει να χάσουμε αυτούς που τόσο αγαπάμε. Να συνεχίζουμε τη ζωή δίχως τους;
Η παλαιστινιακής καταγωγής Αμερικανίδα, τι ειρωνεία, να τη σκοτώσουν Παλαιστίνιοι τρομοκράτες. Αυτή, που ήθελε με τη δουλειά της να δείξει ότι οι Παλαιστίνιοι μπορούν να είναι κάτι περισσότερο από θύματα πολέμου. Αυτή, που δε πρόλαβε να ζήσει. Που είναι ο άντρας που δε πρόλαβε να αγαπήσει, τα παιδιά που δε πρόλαβε να κάνει, τα κτίρια που δε πρόλαβε να κτίσει. Διαγραφή.
Η Αίσα, ζώστηκε τα εκρηκτικά και ανατινάχθηκε, παίρνοντας μαζί της όχι τους εχθρούς (μα ποιους εχθρούς;) αλλά ένα κοριτσάκι. Και ναι έχει την ανταμοιβή που της οφείλεται, αλλά τι να χαρεί; Θυμάται το χαστούκι που δώθηκε στη κορή που δεν έφταιγε.
Το βλέμμα του κοριτσιού που δέχεται το χαστούκι και λέει 'Ποτέ δε θα ξεχάσω τι μου έκανες χωρίς να φταίω." Το αυτόν και για όλους τους άμαχους.

Πες μου το όνομα σου, να καταλάβω γιατί είσαι εδώ.

Πώς να καταλάβεις τα ακατανόητα;

Πώς να επιβιώσεις σε ένα κόσμο βίαιο χωρίς να γίνεις βίαιος;
Η λέξη κλειδί, επιβίωση.
Επιβίωση για την επιβίωση, όπως όπως, γιατί δεν υπάρχει επιλογή.
Και ξέχασε τα άλλα. Δε σε παίρνει να σκέφτεσαι τα άλλα.
Ότι μας τρώει τα σωθικά πασχίζουμε να το ξεχνάμε.
Κάνεις λοιπόν ότι πρέπει για την επιβίωση. Και ας χάσεις εαυτό, ζωή, όνειρα στη πορεία. Μόνο να, δε ξεχνάς. Κι έτσι μετά αναζητάς με πάθος να βρείς τους μάρτυρες σου, να απαντήσεις τα αναπάντητα, να εξηγήσεις τα ανεξήγητα.

Διαβάζω στο πρόγραμμα ότι Black-eyed είναι τα ουρί του παραδείσου, οι εκατό παρθένες που σύμφωνα με το Κοράνι είναι η ανταμοιβή των μαρτύρων του Αλλάχ. Η ανταμοιβή για τη θυσία της ζωής σου για έναν αγνό απώτερο στόχο.
Κι όμως.
Όταν δίνεις έτσι τη ζωή σου είναι σα να λες ότι δεν έχει αξία.

Ειπωμένο από την Ταμάμ, και έπειτα η ίδια δηλώνει,
«Δε σκοτώνουμε ποτέ. Τελεία και παύλα.»
Ανεξαρτήτως των λόγων. Αυτή που τη βιάσανε μπροστά στον αδερφό της μπορεί και το λέει. Μπορεί και αναγνωρίζει το πολύτιμο της ζωής. Για όλους. Τους βιαστές, τους εχθρούς, όλους.

Μια υπέροχη παράσταση, ωραίο κείμενο, δυνατοί μονόλογοι, καλές ερμηνείες, με σκηνοθεσία και φωτισμούς που αναδεικνύουν την ουσία του κειμένου. Έργο βαθιά πολιτικό, όχι τόσο για το Παλαιστινιακό, αλλά για τη βία, το άστοχο και το άσκοπο της βίας.


Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Παίζουν οι ηθοποιοί: Άννα Κουτσαφτίκη, Καλλιρόη Μυριαγκού, Ευδοκία Στατήρη, Στέβη Φόρτωμα

Στο θέατρο Φούρνος

Σάββατο, Απριλίου 28, 2007

Δάφνις και Χλόη: Ταξίδι Αναψυχής

Μια παράσταση του Cezaris Granzinis βασισμένη στο μυθιστόρημα του Λόγγου


"Κάποιος έπρεπε να έρθει να τους δείξει πως απαλύνουν το πόνο του Έρωτα. Ένα το γιατρικό: Το φιλί, το αγκάλιασμα και το πλάγιασμα κοντά κοντά με τα κορμιά γυμνά."


Τόσο απλά…


Μια κατ’ ουσία παιχνιδιάρικη παράσταση, έτσι βρε παιδί για να θυμηθούμε πως ήτανε όταν ήμασταν παιδιά, ή απλά, για να πούμε ένα γειά στο μικρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Μπορεί να είμαστε βαθυστόχαστοι, και να αναζητάμε όλα αυτά τα περισπούδαστα και σημαντικά, ποιο να είναι άραγε το νόημα της ζωής; Τι είναι αυτός ο άρχοντας ο έρωτας; Και άλλα τέτοια βαρυσήμαντα που από τη στιγμή που τα θέτουμε ως ερωτήματα χάνουμε και την αξία τους, την ομορφιά, τη χάρη, τη πηγαία ευτυχία που χαρίζει το να ζεις τη ζωή και να βιώνεις την αγάπη, έτσι όπως κάνουν βρε αδερφέ τα παιδιά, κι έτσι προς στιγμή να θυμηθούμε, ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος, να μην τα απαντήσουμε, να μη τα θέσουμε καν τα ερωτήματα, ναι, ναι, υπάρχει κι άλλος τρόπος, απλά να τα βιώσουμε, με μυαλό καθαρό από ερωτηματικά. Και τότε είμαι σίγουρη, αν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό για ικανό χρονικό διάστημα, τότε ναι, είμαι σίγουρη, θα τα έχουμε απαντήσει τα ερωτήματα, όχι με λέξεις, αλλά με συναισθήματα. Υπάρχει τίποτα καλύτερο;

Κι όταν κάποιος θα σου πει
"Θα σας βοηθήσω εγώ να βρείτε το δρόμο στο σκοτάδι"
Εμείς να πούμε αυθόρμητα
"Ποιο σκοτάδι; Τι λες;"
Γιατί δε θα ξέρουμε πραγματικά τι εννοεί, δε θα υπάρχει σκοτάδι, μόνο φως.

Και όταν αγαπάμε να μπορούμε να δώσουμε
"Ένα φιλί δίχως πείρα και τέχνη, αλλά τέτοιο που να ανάβει τα σωθικά"
Αλήθεια, θυμάστε το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο φιλί;
Εγώ θυμάμαι και καίγομαι. Που το ‘χω χάσει. Που έχω πείρα και τέχνη τρομάρα μου και δεν έχω ψυχή. Έμαθα να ζω και ξέχασα να βιώνω. Τρομάρα μου.


Παίζουν οι ηθοποιοί: Πολυξένη Ακλίδη, Δημοσθένης Ελευθεριάδης, Εύα Κεχαγιά, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Βασιλική Κυπραίου, Μανώλης Μαυροματάκης, Μάρω Παπαδοπούλου, Απόστολος Πελεκάνος, Δημήτρης Τάρλοου

Στο θέατρο Πορεία

Παντρολογήματα

του Νικολάι Γκόγκολ


Ο αναποφάσιστος Πατκαλιόσιν, θέλει να παντρευτεί γιατί αυτό κάνουν όλοι, ίσως ενδόμυχα να ξέρει ότι υπάρχει λόγος που αυτό κάνουν όλοι, ότι κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αλλά στην επιφάνεια του δεν έχει φτάσει τόσο μακριά, να παντρευτεί λοιπόν επειδή έτσι κάνουν όλοι, με μισή καρδιά. Με τα πολλά και αφού βγάζουνε εκτός μάχης τους υπόλοιπους γαμπρούς της Αγάθια (άραγε και στα ρώσικα Αγάθια είναι το όνομα της και κάνει το συνειρμό στην αγαθή;) τελευταία στιγμή τη κάνει λαμόγια και εξαφανίζεται. Τρομοκρατείται από τη δέσμευση πιθανότατα. Ίσως και από την επιφάνεια του όλου πράγματος. Ή ακόμη χειρότερα, από το ότι παραλίγο να τη πλησιάσει την Αγάθια, ψυχικά, και αυτό πως θα μπορούσε να το αντέξει;

Οι υπόλοιποι γαμπροί κι αυτοί καρικατούρες. Και φυσικά η όλη διαδικασία επιλογής συντρόφου, το προξενιό, η προίκα, όλα ψυχρά και υπολογιστικά, κανείς δεν αναφέρεται στην ουσία της συνένωσης δύο ανθρώπων. Και σκέφτηκα, πριν δύο αιώνες λογικό να κοιτάνε προίκες και να παντρεύονται με προξενιά. Άραγε σήμερα έχουμε προχωρήσει καθόλου ή οι «προίκες» είναι άλλου τύπου; Το συμφέρον πάντα ελλοχεύει, έστω και υποσυνείδητα, στην επιλογή συντρόφου. Όσο μόνοι ήταν οι άνθρωποι τότε είναι και τώρα. Απλά τώρα τα επικαλύπτουμε και τα κρύβουμε περίτεχνα κάτω από προφάσεις και εθελοτυφλία. Αφήνει μια πίκρα το έργο οφείλω να ομολογήσω. Τουλάχιστον σε μένα.
Και όταν η Αγκάθια δυσκολεύεται να αποφασίσει ποιόν από όλους τους γαμπρούς, και γράφει τα ονόματα τους σε χαρτάκια, να τραβήξει κλήρο, αποφασισμένη να πάρει όποιον της δείξει η τύχη, δε μπορούσα παρά να χαμογελάσω πικρά. Και ο ΕΡΩΤΑΣ μια μορφή αλλοπρόσαλλης κληρωτίδας δεν είναι;



Μία παράσταση που σώζεται από τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών, και χάρη στην απόδοση του κειμένου με αναφορές σε σύγχρονες συντεταγμένες, έχει στιγμές πηγαίου γέλιου. Κοντολογίς δύο ευχάριστες ώρες. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Θα ήθελα ιδιαίτερα να αναφερθώ στον κ. Μάινα, ο οποίος είναι καταπληκτικός ηθοποιός, και όπου τον έχω δει βλέπω έναν ώριμο ηθοποιό και επαγγελματία που υπηρετεί άψογα όποιο ρόλο παίζει. Λυπάμαι μόνο, που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια (πιο παλιά δε θυμάμαι ή να μην έχει τύχει να τον δω) τα έργα στα οποία παίζει είναι απλά μέτρια, καλές προσεγμένες παραστάσεις επαγγελματικά στημένες. Θα ήθελα πολύ να τον δω να συνεργάζεται με άλλους θιάσους και σχήματα γιατί είμαι σίγουρη ότι θα με μαγέψει. Ελπίζω του χρόνου να έρθουν έτσι οι συγκυρίες.

Η παράσταση είχε κι ένα μαγικό σημείο. Η νέα ηθοποιός Λήδα Καπνά, στην αρχή και στο τέλος τραγουδά εξαίσια με μια φωνή αγγελική

Ροζ και γαλάζια φυλακή ο γάμος…


Αχ, μη με φυλακίζεις, φύλα με μόνο, πρόσεχε με, αγάπησε με
Στην εποχή του Γκόγκολ αυτό δεν ήταν ίσως μέσα στις προταιρεότητες τους
Σήμερα όμως, μη με φυλακίζεις, φύλα με μόνο
Δεν νομίζεις ότι έχουμε ωριμάσει αρκετά ως είδος (οι άνθρωποι) για να μπορούμε τουλάχιστον αυτό να προσφέρουμε στο έτερο ήμιση;


Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπέζος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Στέλιος Μάινας, Γιώργος Αραχωβίτης, Φαίδρα Δρούκα, Γιάννης Μπέζος, Ναταλία Τσαλίκη, Μαίρη Μαυρομμάτη, Λήδα Καπνά, Στέλιος Δρίβας, Γιώργος Ψυχογιός, Τάσος Γιαννόπουλος, Ζήσης Παπαιωάννου

Στο θέατρο Τέχνης

Τετάρτη, Απριλίου 25, 2007

Η δική μου ομπρέλα (παιδικό)

της Ελένης Αλεξάκη σε μια ιδέα της ομάδας Artika

Η δική σου ομπρέλα τι χρώμα είναι;
Έχει πόδια και χέρια και φωνή; Θα παίξει μαζί σου; Θα εξερευνήσετε το κόσμο μαζί;

Ένα κορίτσι προσπαθεί να κοιμηθεί, αλλά η ομπρέλλα της έχει κέφια, θέλει αγκαλιές και δεν την αφήνει! Ένα κορίτσι ξεπηδά από την ομπρέλλα και πάνε μια βόλτα, κολυμπούν στο βυθό, τις παίρνει ο αέρας, κάνουν σκι στο χιόνι, χρώματα πολλά!, μέσα στη δροσιά του δάσους, τρώνε μήλα, μοιράζονται. Εξερεύνηση, παιχνίδι, η χαρά του να ανακαλύπτεις νέα πράγματα, και η χαρά διπλή όταν την ανακάλυψη τη μοιράζεσαι με φίλο.


Μια παράσταση για πολύ μικρά παιδιά, εναμιση με πέντε. Όμορφη προσπάθεια. Είχε μια μαγεία και μια αισθητική. Μόνη παρατήρηση ότι η ιστορία ήταν λιγάκι σουρεάλ για παιδιά. Άλλά ένα μεγάλο μπράβο στο πόσο προσεγμένος και με μεράκι ήταν φτιαγμένος ο χώρος. Προσαρμοσμένος στο κοινό του, τα παιδιά. Φιλικός. Ζεστός. Μου άρεσε και η προτροπή προς τους γονείς να αφήσουν τα παιδιά να χαρούν τη παράσταση και να τα βγάλουν από το χώρο αν δείξουν τη παραμικρή ενόχληση. Είναι καλό να μας θυμίζουν ότι τα πάμε τα παιδιά στο θέατρο για να περάσουν καλά, όχι για να τα κουλτουρέψουμε. Αυτό θα έρθει στο μέλλον αν τους ταιριάζει.

(Και ναι το ξέρω, είναι ασήμαντο, αλλά μου έκανε τόσο καλή εντύπωση, και τελικά η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, είχανε μωρομάντηλα στις τουαλέτες!)


Σκηνοθεσία: Κατερίνα Αλεξάκη
παίζουν οι ηθοποιοί: Αιμιλία Ζαφειράτου, Μαριλένα Τριανταφυλλίδου
Μουσική: Τάνια Γιαννούλη

Δευτέρα, Απριλίου 23, 2007

η κατιούσα σπείρα

Να με συμπαθάτε, δε μου αρέσει να γράφω αρνητικά, αλλά θα γκρινιάξω, και θα βγάλω το χρυσό μου φτυάρι και θα θάψω.
Επιβάλλεται.

Είναι ένα κορίτσι, η αλκιμήδη (τι κορίτσι δηλαδή τριανταπέντε χρονώ γαιδάρα) που φέτος έκανε ένα δώρο στον εαυτό της. Η αλκιμήδη βλέπετε έχει ένα πάθος πανάκριβο, της αρέσει το θέατρο, και δεν είναι ούτε ηθοποιός, ούτε δημοσιογράφος. Φέτος λοιπόν χάρισε στον εαυτό της ένα πολύτιμο δώρο (νόμιζε). Την ετήσια συνδρομή στο θέατρο του Νότου. Πόσο ευτυχισμένη ήταν, θα έβλεπε πέντε (τουλάχιστον καλές) παραστάσεις. Ίσως και να μαγευόταν, όπως με το "τόσο πολύ νερό, τόσο μακριά από το σπίτι" ή με το "Ο αγλέορας και οι φίλοι της Ευριδίκης Μπόντυ" πέρυσι.

Και εκεί αποφάσισε και να ξεκινήσει τη θεατρική της σαιζόν. Με ένα εκπληκτικό "Μαμ" κατενθουσιάστηκε. Τι καλά σκέφτηκε, ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσουμε τη σαιζόν φέτος! και έτριψε τα μη παχουλά χεράκια της.

Στη συνέχεια ευχαριστήθηκε ένα αρκετά καλό "Σάρα". Ένταξει δεν ενθουσιαστήκαμε, αλλά ηθοποιοί καταπληκτικές, κείμενο ενδιαφέρον, μια χαρά!
Μετά μας προκύπτει ένας συμπαθητικός ναι μεν χλιαρότατος δε "Πελεκάνος". Η αλκιμήδη ψιλοαπαγοητευμένη αλλά ευχαριστημένη. Παραστάσεις καλές, ευπρεπεις, δε μπορούμε να συγκλονιζόμαστε πάντα, σωστά;
Για να δούμε τι λέει κι αυτός ο "Ορφανός του Ζάο"; Χμ, ένα μεγάλο ερωτηματικό μένει, καμία σκέψη δε γεννιέται για να καταγραφεί στο μπλόγκ και η παράσταση περνά στο πεδίο της λήθης.
Και για το τέλος, ταρατατατα! έχοντας διαβάσει καλή κριτική στο αθηνόραμα και με το ηθικό αναπτερομένο... τρώει η γλυκειά αλκιμηδούλα τη κεραμίδα στο κεφάλι
"Άγριοι - Ο άντρας με τα θλιμένα μάτια"
Πέντε εξαίρετοι ηθοποιοί, δε μπορούν να σώσουν το "δε σώζεται αυτό το έργο που να χτυπιέσαι μάτια μου δε σώζεται!" όσο και να προσπαθούν, όσο και να τα δίνουν όλα, όσο επαγγελματίες και να είναι. Μα πως τους ήρθε να το επιλέξουν το συγκεκριμένο έργο και ποιούς μαλιοτραβηγμένους συμβολισμούς κι αναφορές να κάνω για να πω ότι κάτι πήρα. Όσο καλή διάθεση και να έχω (που την έχω τρομάρα μου, την έχω)συγνώμη αλλά δεν, δεν σας λέω, δεν!

Τώρα γιατί γκρινιάζω; Γκρινιάζω γιατί στην πολυαγαπημένη μου χώρα που έχει πολύ καλό θέατρο (και συγκρίνοντας με το αγγλικό σας διαβεβαιώ είμαστε έτη φωτός μπροστά στο να δημιουργούμε ουσιαστική τέχνη και κοινωνία ηθοποιων/δημιουργών με θεατές) συμβαίνει το εξής εκνευριστικό.
Κάποιοι θεατράνρωποι/οργανισμοί που έχουν προσφέρει πολλά στο χώρο και έχουν κάνει πολύ καλό θέατρο, και δικαίως είναι καταξιωμένοι, και έχω στο μυαλό μου Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θέατρο του Νότου και Βογιατζή, για να μιλάω ξεκάθαρα και να μη πετάω σπόντες εκεί που δε πρέπει, κάπου έχουν χάσει το μέτρο. Και δε πειράζει, μέσα στο παιχνίδι είναι να το χάσουν, κομμάτι της διαδικασίας της τέχνης τους. Αλλά το κοινό και οι δημοσιογράφοι τους επιτρέπουν να συνεχίζουν να το χάνουν το μέτρο, και να πέφτουν σε μια πραγματικά κατιούσα σπείρα. Και οι ίδιοι δε το βλέπουν άραγε; Δεν το διαισθάνονται; Βλέπω μια έπαρση, και αυτό με εκνευρίζει. Ίσως και να με ανησυχεί.

Ηλέκτρα

του Ούγκο φον Χόφμανσταλ

Ο μύθος των Ατρειδών, τρεις γυναίκες τραγικές η καθεμία με διαφορετικό τρόπο.

Η Ηλέκτρα, εγκλωβισμένη στο μίσος, στην αδυναμία να ξεχάσει (μα πως θα μπορούσε να προσπεράσει τέτοια προδοσία), στην αναζήτηση της δικαιοσύνης, της τιμωρίας.
Δεν είμαι ζώο να ξεχάσω
Και η ζωή της (όχι, δεν είναι πια ζωή, απλά συνεχίζει να ανασαίνει) δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνεχή επανάληψη του τραγικού παρελθόντος και την ελπίδα για εκδίκηση. Και όταν πια η «δικαίωση» έρχεται, από τα χέρια του αδερφού της, απλά καταρρέει. Έσπρωξε τον Ορέστη να γίνει μητροκτόνος, η ίδια μητροκτόνος, η ίδια χωρίς μάνα πια.

Η Χρυσόθεμη, θέλει να ξεχάσει, θέλει να συνεχίσει τη ζωή της, θέλει τη μοίρα της γυναίκας. Δε θέλει να γυρνάει στο παρελθόν, βλέπει τα χρόνια να περνούν, την ευκαιρία για να έχει τη ζωή που ονειρεύτηκε πριν το φόνο του πατέρα της και θέλει το όνειρο της πίσω. Εκλιπαρεί την Ηλέκτρα να ξεχάσει για να τις ελευθερώσουν και τις δύο, να μπορέσουν και οι δύο να ζήσουν. Πώς να αισθάνεται άραγε κάποιος που όλες οι βαθύτερες επιθυμίες του μένουν ανεκπλήρωτες εξαιτίας επιλογών άλλων, αδύναμος να αλλάξει τη πορεία της ζωής του, έρμαιο στη μοίρα, εξαρτημένος από ξένα σε αυτόν; Και πώς να συνεχίσει να βιώνει μια ζωή που δεν ήθελε, δεν έχει λόγο στη πορεία της, δεν έχει τρόπο να γυρίσει. Ποια ελπίδα να τον κρατήσει; Δεν ζει, απλά ανασαίνει.

Η Κλυταιμνήστρα, η γυναίκα που πένθησε μια κόρη, χαμένη στο βωμό ενός πολέμου που δεν καταλάβαινε, αποχαιρέτησε σύζυγο και παλιά ζωή, και μετά της ζητήθηκε να επιστρέψει εκεί, σαν τίποτα να μη συνέβη. Και αυτή που μόνο ήθελε να συνεχίσει να ζει όπως διάλεξε, που έγινε φονιάς του πατέρα των παιδιών της διεκδικώντας αυτή τη ζωή, τώρα κατατρεγμένη από εφιάλτες. Δεν την απασχολούν οι τύψεις, η δικαιοσύνη, τα βαθύτερα ερωτήματα, θέλει μόνο να ζει όπως επιλέγει. Δεν την απασχολεί η αλήθεια.
«Όπως οι άρρωστοι που ψάχνουν μόνο για ανακούφιση… Δε θέλω να μου λέτε τι είναι αλήθεια ή ψέμα, κανείς δε ξέρει ποια είναι η αλήθεια. Όταν κάποιος λέει κάτι ευχάριστο θέλω να το ακούσω»
Και αυτή, που φαίνεται η πιο ψυχρή ωφελιμίστρια από όλους, είναι τελικά η πιο βαθιά φιλοσοφημένη.


Τρεις ζωές κολλημένες, τρεις μη ζωές, περιμένουν τι; ποια πράξη θα τις απεγκλωβίσει; ποιός θα πράξει; και ποιό το αποτέλσμα της πράξης αυτής;

Η πράξη είναι η κλίνη από βάλσαμο που πάνω της αναπαύεται η ψυχή

η όποια πράξη, αρκεί να είναι η δύναμη που θα επιφέρει κάποια μετατόπιση, τον απεγκλωβισμό τους και ας τις ρίξει όπου να ναι.




Ένα πολύ όμορφο κείμενο, μια καλοδουλεμένη παράσταση με τρεις εκπληκτικές ερμηνείες από τις τρεις πρωταγωνίστριες. Ατμοσφαιρικό, οι ψυχές των ηρωίδων να συνομιλούν με το κοινό.
Μου άρεσε (αν και με ξένισε και μου δημιούργησε κάποια αμηχανία) το ότι μέχρι να αρχίσει το έργο, έξι μαυροντυμένες γυναίκες, οι υπηρέτρειες του οικου των ατρειδών, σφουγγαρίζουν ασταμάτητα το πάτωμα. Εγώ υπέστη είκοσι λεπτά αυτής της διαδικασίας, κάποιοι θεατές λίγο παραπάνω. Πλένουν και ξαναπλένουν, να καθαρίσουν τα αίματα από το φονικό ειπώθηκε αργότερα στο κείμενο, μα όσο και να πλένουν το αίμα δε βγαίνει, η μνήμη δε καθαρίζει, κάποια μιάσματα χρειάζονται κάτι παραπάνω από νερό και σαπούνι. Φωτιά θα πει η Ηλέκτρα, ναι, παρανάλωμα και μέσα από τις στάχτες να αναγεννηθεί κάτι καθάριο. Και κάπως εμένα αυτό μου θύμησε τις ανθρώπινες ψυχές και πως κάποια μιάσματα τους ούτε καθαρίζουν, ούτε κρύβονται, μόνο με πλήρη αποτέφρωση μπορεί κανείς να τις αναδομήσει. Και το ίδιο ισχύει και για τις ψυχές της Ηλέκτρας, της Κλυταιμνήστρας και της Χρυσόθεμης.





Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Στους κύριους ρόλους: Άννα Μάσχα (Ηλέκτρα), Αμαλία Μουτούση (Κλυταιμνήστρα), Μαρία Σκουλά (Χρυσόθεμη), Αργύρης Ξάφης (Ορέστης)


στο μέγαρο μουσικής
μέχρι 25/04/2007

Παρασκευή, Απριλίου 20, 2007

Νύχτα Ραδιοφόνων

Του Νίκυ Σίλβερ


Μια νύχτα τρελή. Οι σκουπιδιάρες απεργούν και έξι πρόσωπα ζουν μικρές ιστορίες ζωής και έρωτα. Όπου κάποιοι δίνουν και κάποιοι είτε απλά παίρνουν είτε αρπάζουν ότι προλάβουν. Στο όνομα τι; Του έρωτα και της αγάπης φυσικά. Απεγνωσμένες προσπάθειες για επαφή σε μια ζωή απομόνωσης. Απεγνωσμένα απαγκιστρωνόμαστε από κάποιον, άραγε γιατί; Τον έχουμε ανάγκη επειδή τον αγαπάμε ή τον αγαπάμε επειδή τον έχουμε ανάγκη; Να βάλουμε αυτό μέσα στη ζωή μας για να κρύψουμε από πίσω του όλα τα σκουπίδια που δε θέλουμε να βλέπουμε, δε μπορούμε να πετάξουμε, δεν έχουμε το κουράγιο να καθαρίσουμε. Και το ένστικτο να λέει ότι κάτι δε πάει καθόλου καλά εδώ πέρα, κάτι δε κολλάει, και πίσω μπρος να πηγαίνουμε, να φύγω ή να μείνω; Να σε διώξω ή να σε κρατήσω; Να με πείσω ότι σε αγαπώ; Να σε πείσω ότι εμένα αγαπάς; Οτιδήποτε, οτιδήποτε θα καλύψει τη μπόχα των σκουπιδιών. Της αδυναμίας μου να είμαι χωρίς σου και μαζί σου. Να συνεχίσω να ζω όπως όπως με το λιγότερο δυνατό πόνο, να βλέπω όσα λιγότερα σκουπίδια μπορώ. Να υποκρίνομαι ότι δεν είναι εκεί, ότι οι σκουπιδιάρες δεν απεργούν.

Μια πολύ καλή παράσταση σε ξέφρενους ρυθμούς. Η κ. Ράντου πραγματικά δοσμένη. Η σκηνοθεσία του κ. Κακλέα ως συνήθως ευφάνταστη, ευρηματική, σουρεάλ, αναδυκνείει κείμενο και ηθοποιούς. Συστήνω επίσης να πάρετε το πρόγραμμα το οποίο είναι γεμάτο από food for thought. Και τελικά το έργο μπορείς αν θέλεις να το δεις ως δρώμενο εκείνη τη στιγμή, γέλιο αγωνία και αν θέλεις μετά να το σκεφτείς είτε λιγότερο είτε περισσότερο, να αναγνωρίσεις ή μη συμβολισμούς, να κρατήσεις ότι έχεις ανάγκη. Πολύ καλό. Να πάτε.


Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ελένη Ράντου, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Φάνης Μουρατίδης, Λίνα Σακκά, Κώστας Αποστολάκης, Ορφέας Αυγουστίδης

Στο θέατρο Διάνα


Μέχρι 29/4



*** Και συνεχίζει για δεύτερη χρονια! HURRAY!!***

Τετάρτη, Μαρτίου 28, 2007

Καθόλου Καλά

της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα

Η Κόρα και ο Μίκυ, δύο αδέλφια, μεγαλωμένα στην ιρλανδική επαρχεία, από κάποιο Θείο, θεία, ασαφές, γιατί μάλλον η μητέρα τους έχει πεθάνει, παρατημένα εκεί, παραμελημένα, βιωνουν την αδιαφορία, και η Κόρα, έρμαιο στη παιδική σεξουαλική κακοποίηση από ένα πελάτη του μπαρ των θείων της. Μοναδική τους ζεστασιά η φαντασίωση της φυγής. Και ο Μίκυ, αν και δε θέλει να μη κάνει το καλό, ξέρει πιο είναι το καλό, μετατρέπεται σε εγκληματία. Σκοτώνει το βιαστή της αδερφής του επειδή εκείνη του το ζήτησε, όπως μετά χτυπάει και τον αστυνομικό επειδή την έριξε κάτω.

"Πάντως ήταν αυτοάμυνα. Δηλαδή, αν η Κόρα ήταν πιο δυνατή έτσι θα τον χτυπούσε κι αυτή, αλλά είναι αδύνατη, άρα ποιός θα την προστατέψει;"

Α ρε Μίκυ, στα δεκαπέντε σου φονιάς και φυγάς.
Α ρε Κόρα, ορφανή, παιδιά χωρίς γονείς, χωρίς κάποιον ενήλικα να τα φροντίσει.

Όπως λέει και η συγγραφέας σε συνέντευξη της στο πρόγραμμα της παράστασης

"Πάντα πίστευα ότι η αθωότητα της παιδικής ηλικίας είναι ένα δώρο, και η κλοπή ή η απωλεια αυτής της αθωότητας μια τραγωδία"

Και οι αποδέκτες απλά τραγικές φιγούρες. Και ναι,
"Κάτι δε μου πήγαινε καλά με αυτούς τους δύο. Καθόλου καλά"
Φυσικά, όταν μεγαλώνει κανείς μόνος δε μπορεί παρα να μην είναι "καθόλου καλά"

Το θέμα σοβαρό, το έργο το βρήκα λίγο επιφανειακό, αλλά παρόλαταύτα δημιουργεί τις σκέψεις. Η παράσταση, έντονη, με ένταση, να γροθοκοπάει το μυαλό με την ένταση της, και να μπαίνει η ιστορία στο μελανιασμένο μυαλό, πιο έντονα. Το σύνολο όμως το βρήκα λίγο ασυνεχές.




Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ιωάννα Παππά, Όμηρος Πουλάκης, Γιώργος Γάλλος

στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Οι τρεις σωματοφύλακες (παιδικό)

& τα διαμάντια της Βασίλισσας

βασισμένο στο έργο του Αλέξανδρου Δουμά
Διασκευή: Κάρμεν Ρουγγέρη



Η γνωστή και πολυαγαπημένη μας ιστορία του νεαρού Νταρτανιάν (κατά Ιάσωνα "καστανάς") που αφήνει την γαλλική επαρχία και φτιάχνει τη τύχη του στο Παρίσι. "Προσόντα όταν έχεις το θάρρος το μυαλό, σίγουρα θα πετύχεις αυτό είναι φανερό" Μικροπαρεξηγήσεις και φιλίες δυνατές γεννιούνται. " Ένας για όλους και όλοι για έναν". Περιπέτεια. Εμπόδια που ξεπερνιούνται. Ομορφη παράσταση για παιδιά, γεμάτη ζωντάνια και κέφι, με όμορφη μουσική σε αναγεννησιακό στυλ, να ταιριάζει με την εποχή.

Μια ακόμη πολύ καλή δουλειά από τη κ. Ρουγγέρη, όπως μας έχει συνηθίσει.



Σκηνοθεσία: Κάρμεν Ρουγγέρη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Βλάχου, Αντώνης Δημητροκάλης, Λουκάς Ζήκος, Γιώργος Κατινάς, Αλέξανδρος Κομπογιώργος, Φώτης Μπατζάς, Γιάννης Νικολάου, Τάσος Παπαδόπουλος, Ελεάνα Παπαδοπούλου, Μαρία Πίγκου, Ζήσης Ρούμπος, Χριστίνα Φρονίστα


Στο θέατρο Κιβωτός

Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2007

Μπλε Μελαγχολία

των Μανου Ελευθερίου, Μαρω Δουκα, Μενιου Κουμανταρέα

Τρεις μονόλογοι, τρία μονόπρακτα με κεντρικό άξονα τη μετανάστευση. Τρεις ξένοι στην Ελλάδα. Τρεις ιστορίες.
Ο πολωνός ηθοποιός με τις σπουδές, τη καλιέργεια, που καθαρίζει σπίτια.
Ο αλβανός νεαρός που δε μπορεί να είναι νεαρός. Στα είκοσι πρέπει να είναι ώριμος. Αδυνατεί και πληρώνει το τίμημα.
Και η μεσαία ιστορία, η συγκλονιστική ιστορία μιας ουκρανής, που την εκμεταλεύονται, που τη χρησιμοποιούν. Αυτά που περιγράφει σοκάρουν. Δεν έχει σημασία να η κ. Μάρω Δούκα βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν συμβεί, όσο φρικαλέα κι αν είναι δυστυχώς δε με εξέπληξαν. Μπορεί να στρουθοκαμηλίζω και να μη σκέφτομαι τη πιθανότητα να συμβαίνουν αλλά μέσα μου ξέρω ότι στη δημοκρατική δύση και αυτό είναι πιθανό.

Όχι δεν είναι τόσο οι δυσκολίες που οι τρεις άνθρωποι συναντούν. Δεν είναι τα γεγονότα της ζωής τους που τους κάνουν τραγικές φιγούρες. Θα μπορούσαν να είναι οι ιστορίες του οποιουδήποτε. Όμως αυτοί οι τρεις άνθρωποι έχουν μία επιπλέον δυσκολία να αντιμετωπίσουν. Κάτι που όλα τα ισοπεδώνει και τους προσδίδει το ίδιο χρώμα στις εμπειρίες τους. Είναι και αισθάνονται ξένοι. Οι δυσκολίες τους τόσο πιο έντονες επειδή είναι ξένοι. Και ξένοι θα παραμείνουν. Όχι ευπρόσδεκτοι. Με λαχτάρα να ήταν. Με λαχτάρα να γίνουν έλληνες πολίτες. Με λαχτάρα να ενσωματωθούν. Να ανήκουν.

"Να περισσεύεις παντού. Να μη χωράς πουθενά. Να σου πει η πατρίδα σου "Φύγε, είμαστε πολλοί". Να σου πούνε αλλού "Φύγε. Με ενοχλείς. Με στριμώχνεις"

Και στη ξένη χώρα δεν είσαι πια ο Μάρεκ, η Ιρίνα, ο Αλτίν αλλά ο πολωνός, η ουκρανή, ο αλβανός. Όλη σου η ύπαρξη να χρωματίζεται από το ότι είσαι ο "ξένος". Η ταμπέλλα, η εττικέτα. Δε προλαβαίνεις να εξηγήσεις, να είσαι εσύ, πρώτα από όλα είσαι ο "ξένος"

Να είσαι ο κανένας. Μάτια που σε κοιτάνε να μη σε βλέπουνε. Και να έχεις ανάγκη να σε δουν. Να πάψεις να είσαι όλο απέναντι.

Θυμήθηκα τη Ντιάνα, μουσικός στη Βουλγαρία, εν Ελλάδι κάνει αποτριχώσεις. Δεν έχει σημασία. Κι εγώ θα το έκανα για να επιβιώσω. Και το έχω κάνει. Οι χαμοδουλειές είναι αναγκαίες μερικές φορές και τιμή μας και καμάρι μας που μπορούμε και τις κάνουμε. Όμως η Ντιάνα, εν Ελλάδι λέγεται Άρτεμις, το άλλαξε το όνομα της, και μαζί με αυτό, στη προσπάθεια να ανήκει, να χωρέσει, χάνει πολλά από τα κομμάτια της Ντιάνας. Και άραγε, η Άρτεμις της ταιριάζει, άραγε η Άρτεμις αξίζει το κόπο, τα κομμάτια της Ντιάνας που μείνανε πίσω στη Βουλγαρία αξίζαν να χαθούν;
Και πόσα ακόμα χάνει κάθε φορά που το βλέμμα που στρέφεται πάνω της δε βλέπει ούτε τη Ντιάνα, ούτε την Άρτεμη, αλλά τη Βουλγάρα. Αναρωτιέμαι.

Μια παράσταση συμπαθητική, αξίζει να τη δει κανείς για τις εξαίρετες ερμηνείες και των τριών νεαρών ηθοποιών. Και πιο πολύ για τη νέα κοπέλα, την Λουκία Μιχαλοπούλου, που το βράδυ που την είδα εγώ τουλάχιστον, βίωνε αληθινά πάνω στη σκηνή την ιστορία της Ιρίνα. Εκπληκτική πράγματι. Μπράβο της.




Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαηλίδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Πέτρος Σπυρόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου, Μάνος Καρατζογιάννης

Στο Ανοιχτό Θέατρο

Σάββατο, Μαρτίου 10, 2007

Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γούλφ;

του Edward Albee

Πως γίνεται εγώ που δηλώνω θεατρόφιλη να μην είχα δει αυτό το έργο; Πως;

Η Μάρθα και ο Τζωρτζ, ένα ζευγάρι παντρεμένο για είκοσι τρία χρόνια. Μια κοινή ζωή, σχέδια και όνειρα που κάνανε στη νιότη τους και δε πραγματοποιήθηκαν, οι ματαιώσεις της ζωής. Όλα αυτά κομμάτι τους, μέσα τους να υποβόσκουν και δειλά δειλά να βγαίνουν προς τα έξω. Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, που όλα τα ανομολόγητα, που όμως και οι δύο τα γνωρίζουν πολύ καλά και πονάνε για αυτά, πρέπει να βγουν έξω, πρέπει να ειπωθούν, όσο σκληρό κι αν είναι αυτό. Για να μπορέσουν να επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους, να τη λυτρώσουν από τα ανεκπλήρωτα και να τη στηρίξουν σε αυτό που είναι σήμερα. Μια δύσκολη νύχτα, παρουσία ενός ξένου ζευγαριού, θα τα εκθέσουν, θα εκτεθούν, να μην υπάρξει αμφιβολία, οι αλήθειες να μη μένουν με αμφιβολία στη ψυχή, αλλά στο φως, ξεγυμνωμένες, με υπόσταση. Μόνο αν τις αντικρίσουν κατάματα θα μπορέσουν πια να απελευθερωθούν από αυτές και να προχωρήσουν.
Η Μάρθα, κόρη του προέδρου του Πανεπιστημίου, παντρεύτηκε τον Τζωρτζ, τότε νεαρό καθηγητή. Παντρευτήκανε επειδή αγαπηθήκανε, η προφανής προσδοκία ότι ο Τζωρτζ κάποια στιγμή θα έπαιρνε τη θέση του πατέρα της. Αυτό δε το κατάφερε.
Και τη βλέπουμε αυτή τη νύχτα, να τον εξευτελίζει, να τον πατάει, να τραβάει το σκοινί, κι άλλο, κι άλλο, μέχρι να σπάσει. Αυτός δεν αντεπιτίθεται. Φαίνεται μαλθακός. Δέχεται τον διασυρμό.

- Εσύ νομίζεις ότι μπορείς να με εξευτελίζεις, να με ταπεινώνεις
- Εσύ μπορείς να το αντέξεις
- Όχι, δε μπορώ να το αντέξω
- Μπορείς. Για αυτό με παντρεύτηκες


Κάποια στιγμή σα μανιασμένο ζώο, επιτίθεται στους καλεσμένους, το φαινομενικά ευτυχισμένο ζευγάρι με όλη τη ζωή και την επιτυχία μπροστά του. Ξεσπάει εκεί γιατί κάπου πρέπει να ξεσπάσει. Και είδατε έχετε και εσείς ανομολόγητες αλήθειες που και οι δύο σας τις ξέρετε και αποφεύγετε να τις δείτε. Τους ξεγυμνώνει για να μην ξεγυμνώσει τη Μάρθα. Και η Μάρθα συνεχίζει να τραβάει το σκοινί.

- Με σιχαίνομαι. Πέρασα τη ζωή μου με ψίχουλα

Λέει η Μάρθα κάποια στιγμή και είχα την εντύπωση ότι αναφερότανε στη ζωή που χαράμισε δίπλα σε έναν άντρα που αποδείχτηκε λίγος. Που να ήξερα ότι αναφερότανε και στον εαυτό της που ήτανε λίγος. Και ότι ο Τζωρτζ προσπαθεί όλη αυτήν τη δύσκολη νύχτα να τη προστατέψει από τη συνειδητοποίηση. Όμως πια δε πρέπει να τη προστατεύει. Μόνο αν αφήσει πίσω της τα όνειρα του παρελθόντος και φτιάξει καινούργια θα μπορέσει να γίνει ευτυχισμένη. Η Μάρθα το ξέρει αυτό και για αυτό συνεχίζει να τραβάει το σκοινί. Μέχρι να σπάσει.

Μόνο αυτός μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη, αυτός που με κρατάει σφικτά τη νύχτα και εγώ τον δαγκώνω.
Μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη μόνο που εγώ δε θέλω. Ένα πράγμα δε θα του συγχωρέσω , ότι τα παράτησε στη μέση.


Αλλά ο Τζωρτζ δε τα παρατάει στη μέση. Μένει εκεί.

Μια νύχτα θα του σπάσω τη ραχοκοκαλιά

Και του τη σπάει, κι επιτέλους, βίαια, της δίνει αυτό που ασυνείδητα ζητούσε. Την αλήθεια. Λύτρωση και για τους δύο της. Η νύχτα τελειώνει, οι καλεσμένοι φεύγουν. Ξημερώνει. Αυγή και για τους δυο τους.


* Δε σας λέω ποια η τελική αποκάλυψη για να μη το χαλάσω σε όσους δε ξέρουν το έργο.



Η παράσταση είναι εύστοχα στημένη, χωρίς υπερβολές, η μουσική συνοδεύει όπως πρέπει. Πολύ δυνατές ερμηνείες από όλους τους συντελεστές. Η κ. Βαγενά καταφέρνει πάντα να μεταμορφωθεί και να με κάνει να νιώσω ότι μου συστήνει κάθε φορά και μια άλλη γυναίκα, να μπω στο πετσί αυτής της γυναίκας, να τη βιώσω.
Άλλη μια από τις φετινές παραστάσεις που συστήνω ανεπιφύλακτα.
Για όσους βέβαια, είχαν τη τύχη να το έχουνε δει με Καρέζη, Καζάκο, Βαλτινό και Λαζαρίδου, δε ξέρω τι να πω. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς. Η μητέρα μου αρνείται να το ματαδεί, μία θεία μου που είχε εκείνη την εμπειρία, αναπόφευκτα έκανε και τη σύγκριση και δήλωσε (κι αν θέλετε το πιστεύετε ) ότι της άρεσε περισσότερο η φετινή παράσταση.


Σκηνοθεσία: Ελένη Μποζά
Παίζουν οι ηθοποιοί: Άννα Βαγενά, Γιώργος Νινιός, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Γιώργος Χρυσοστόμου


Στο θέατρο Μεταξουργείο

Τρίτη, Μαρτίου 06, 2007

Σοφία Λασκαρίδου – Το Ταξίδι μιας ζωής

του Γιάννη Μαργαρίτη



Μιά όμορφη αναφορά στη ζωή της Σοφίας Λασκαρίδου από την Λεμονιά

Τη Σοφία Λασκαρίδου δεν την ήξερα, δεν την είχα ακουστά και θαύμασα το ποια ήταν, τι έκανε, τη δύναμη της να υπάρξει έτσι όπως υπήρξε.
Ζωγράφος. Η ανάγκη της να υπηρετήσει τη τέχνη της την ώθησε να διεκδικήσει και να είναι η πρώτη γυναίκα που σπούδασε στη σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου. Η ίδια ανάγκη την έστειλε στο Μόναχο για περεταίρω σπουδές. Πνεύμα ελεύθερο, μεγαλωμένη σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που της έδωσε τη πολυτέλεια να εκφράσει αυτήν την ελευθερία του πνεύματος της, έζησε σύμφωνα με την αλήθεια της.
Προσπαθώ να φανταστώ τι «γυναίκα», τι «άνθρωπος» θα έπρεπε να ήταν όταν διαβάζω στο πρόγραμμα « Άφοβη με το κουτί της ζωγραφικής εις το χέρι έτρεχε τα βουνά και τους κάμπους της Αττικής και με το μικρό της ρεβόλβερ εις τη τσέπην εταξίδευε μόνη ζωγραφίζουσα, Νησιά, Στερεάν και Πελοπόννησον» και παίρνω ένα μάθημα για τη δικιά μου τη ζωή.
Κι έχω την αίσθηση ότι ήταν πρωτοπόρος, όχι γιατί είχε σκοπό να ανοίξει το δρόμο για τις γυναίκες, ή γιατί ήθελε να κατακτήσει κάποια δικαιώματα. Ήταν πρωτοπόρος απλά ζώντας όπως την πρόσταζε η φύση της.

Ο Γιάννης Μαργαρίτης εμπνέεται από αυτόν τον άνθρωπο και μας καταθέτει στιγμές από τη ζωή της. Τη ζωή μιας γυναίκας. Όχι τόσο τα γεγονότα του παρελθόντος της, ναι και αυτά, αλλά κυρίως το τρόπο που τα βίωσε. Την ουσία τους;

Η παράσταση ξεκινά με τη ζωγράφο, στη δύση της ζωής της, να καίει γραπτά της και επιστολές. Να απαλλάξει τους κληρονόμους της από το βάρος της μνήμης που κουβαλούν; να προστατέψει το παρελθόν της από έκθεση μη αρμόζουσα στο περιεχόμενο του; Εξάλλου
«αυτά που αξίζουν να μείνουν δε μπορούν να καταγραφούν», δε θα τα βρει κανείς μέσα στις καταγεγραμμένες σκέψεις της, τις αποκομμένες από το βίωμα.
Η μνήμη κατοικεί μέσα μας.
Και το γεγονός της ζωής χρωματίζεται από το συναίσθημα που δημιουργεί.

Σαφέστατα η δικιά της ζωή, χρωματίστηκε από τον έντονο πόνο από την αυτοκτονία του αγαπημένου της, του ποιητή Περικλή Γιαννόπουλου. Παρόλαταυτα την έζησε στο έπακρο και τη τίμησε. Μόνο να, "ελπίζω όταν φύγει η ψυχή να γίνει κάτι άλλο, να μην υποχρεωθεί στο καταναγκασμό της ζωής ξανά" (Ζητώ συγνώμη δε τα θυμάμαι ακριβώς τα λόγια, αλλά νομίζω ότι την ουσία τους τη μεταφέρω)


Τα κείμενα της παράστασης είναι βασισμένα στην αυτοβιογραφία της ζωγράφου, σε μαρτυρίες συγγενών και σε ελάχιστες προσωπικές μνήμες του Γιάννη Μαργαρίτη.
Σκέφτομαι πόσο υπέροχο να γνωρίσεις έναν τέτοιον άνθρωπο. Δεν εκπλήσσομαι που τον εμπνέει να δημιουργήσει μια τόσο όμορφη παράσταση. Η Χρυσάνθη Δούζη πολύ όμορφα μας μεταφέρει κάτι από την ουσία της ζωγράφου, ίσως κάτι κι από τη ψυχή της. Μοναδική μου ένσταση, η παρουσία του Χρήστου Θηβαίου, που ήταν κάπως αμήχανος και δεν έδενε με το όλο κλίμα. Η μουσική του, που ως επι το πλείστον ήταν ποίηση του ποιητή και αγαπημένου της ζωγράφου, Περικλή Γιαννόπουλου, και πρόσθετε στο κείμενο, θα μπορούσε ίσως να ενταχθεί με κάποιον άλλον τρόπο.






Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαργαρίτης
Παίζουν οι: Χρυσάνθη Δούζη, Χρήστος Θηβαίος

Στο θέατρο της Άνοιξης

Τρίτη, Φεβρουαρίου 27, 2007

Η Επιστροφή

Του Τζόζεφ Κόνραντ


Ένα φαινομενικά «ευτυχισμένο» ζευγάρι. Αγγλική μεσοαστική τάξη, πολιτισμένες σχέσεις, οικονομική ευμάρεια. Επιτυχία. Ευτυχία; Ο σύζυγος επιστρέφει σπίτι για να βρει ένα γράμμα από τη γυναίκα του ότι τον εγκαταλείπει.

Ποτέ δε συναντήθηκες με τις σκέψεις μου

Αφήνει πίσω της ένα γάμο που δεν τη καλύπτει, που δεν της αγγίζει τη ψυχή.
Σε αγάπησα
Δε το ήξερα
Τότε γιατί σε παντρεύτηκα;
Δε ξέρω. Μήπως για να ικανοποιήσεις τον εαυτό σου για άλλη μια φορά;
Εσύ με αγάπησες;
Είμαι ανίκανη για κάτι τέτοιο. Άλλωστε αν σε αγαπούσα δε θα με έκανες γυναίκα σου

(Τώρα αυτό κάτι μου θύμισε, και κάποιο κεντηματάκι μου έκανε με την αλήθεια του, άλλα ας το προσπεράσουμε)

Αργότερα θα επιστρέψει. Το οικοδόμημα της ψευδαίσθησης όμως έχει καταρρεύσει.
Δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό το ξέρουν και οι δύο. Μπορούν να το αντέξουν;

Το χειρότερο που έκανες ήτανε αυτό το γράμμα;
Όχι, η επιστροφή μου

Και για κείνην και για κείνον.
Εκείνη δε θα μπορέσει ποτέ να διεκδικήσει αυτό που θέλει, αποφάσισε να βυθιστεί στη σύμβαση μια κοινής ζωής χωριστής.
Εκείνος, έχασε τη γυναίκα του, τη ψευδαίσθηση της επιτυχημένης, όλα καλά, ζωής του.

Οι λέξεις είναι πιο φοβερές από τις πράξεις

Ναι, η γυναίκα του ποτέ δεν τον εγκατέλειψε επί του πρακτέου. Κι όμως, ο γράμμα της, οι λέξεις της, που αυτό δήλωναν, που δήλωναν την επιθυμία της, είναι χειρότερο κι από το αν το έκανε. Την πράξη θα την αντιμετώπιζε, με κάποιο τρόπο θα μπορούσε να προχωρήσει κάπου αλλού, δεν έχει σημασία σε ποιο τόπο, θα ήταν κάποιος άλλος τόπος, μια καινούργια ψευδαίσθηση ίσως. Όμως, τη πρόθεση της, την επιθυμία της που δεν εκπληρώνεται, πώς να την αντιμετωπίσει; Πως;

Οι λέξεις είναι πιο φοβερές από τις πράξεις

Ναι, όταν οι λέξεις δηλώνουν, υπόσχονται, κατασκευάζουν ψευδαισθήσεις, αναιρούν; Και όταν οι λέξεις δε συμβαδίζουν με τις πράξεις, δεν είναι τότε η εσχάτη πράξη της προδοσίας;



Επιμένει στην αγάπη που είχε για αυτή. Και αυτή γιατί να μη μπορεί να τη νοιώσει; Μήπως διαφορετικά ορίζουν την αγάπη; Μήπως δεν μπόρεσαν, δε θα μπορούσαν ποτέ να βρουν τους κώδικες επικοινωνίας;

Αδύνατον να μάθω πως σκέφτονται οι γυναίκες
Ησυχάστε, είμαι εδώ, η γυναίκα σας…
Που με εγκατέλειψε
Και επέστρεψε
Και δε θα μου πει ποτέ την αλήθεια. Εσείς, ξέρετε τι σκεφτόταν όταν έφευγε. Πείτε μου!

Ποιος θα του απαντήσει σε αυτή την ερώτηση που με τόση αγωνία, σχεδόν απελπισία θέτει; Πως θα κατανοήσει; Κι έτσι, αυτός συνεχίζει να επιμένει στην αγάπη του για εκείνην. Και εκείνη κλειδωμένη στο δικό της κόσμο, η δικιά του οπτική άλλη, η δικιά της άλλη, δυο διαφορετικοί παραμορφωτικοί φακοί, δύο διαφορετικοί κόσμοι, για τον καθένα τους πραγματικοί. Όχι δεν υπάρχει για αυτούς κοινός τόπος επικοινωνίας. Κυρίως επειδή εκείνη έχει εγκαταλείψει τη πίστη της σε αυτόν. Μπορεί να επέστρεψε, αλλά τον είχε εγκαταλείψει πολύ πριν φύγει.

Πάψε να λες ότι με αγάπησες. Ποτέ σου δε με αγάπησες. Θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε γυναίκα που μιλάει, φέρεται όπως θέλετε εσείς. Μόνο τον εαυτό σας αγαπήσατε.
Αν είχα πιστέψει ότι με αγαπούσες δε θα επέστρεφα

(Δε θα επέλεγε να τον τιμωρήσει έτσι; Θα έβρισκε λίγη συμπόνια μέσα της;)
Κι έτσι τελικά δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό το ξέρουν και οι δύο. Μπορούν να το αντέξουν;
Εκείνος όχι. Και φεύγει

Ο κύριος δεν επέστρεψε ποτέ

Και αυλαία…



Μια πολύ καλή παράσταση, η κ. Καραγιαννοπούλου αποδεικνύεται μια σκηνοθέτιδα που αξίζει να τη παρακολουθεί κανείς (αν θυμάται κανείς το Honour με τη Μαραγκού καταλαβαίνει τι εννοώ). Η σκηνή όπου οι δύο ηθοποιοί κινούνται ως μαριονέττες, μου άρεσε ιδιαίτερα. Ο κ. Φέρτης και η κ. Σταθακοπούλου είναι εξαίρετοι. Πάντα χαίρομαι να βλέπω ηθοποιούς που έχουν κατακτήσει την ωριμότητα και διατηρήσει το δόσιμο τους στη τέχνη του θεάτρου. Μία από τις παραστάσεις που συστήνω ανεπιφύλακτα για τη φετινή σαιζόν.




Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Φέρτης, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Αγγελική Μαρίνου


Στο Θέατρο Τέχνης


Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22, 2007

Μαυροπούλι

Του Ντειβιντ Χάροουερ

Δεκαπέντε χρόνια μετά τη σεξουαλική της αποπλάνηση η Ούνα βλέπει μια φωτογραφία του Ρέυ, τώρα Πήτερ. Το χαμόγελο του στη φωτογραφια, η αίσθηση ότι αυτός τώρα συνεχίζει τη ζωή του, την ωθούν να πάει να τον βρει και να τον αντιμετωπίσει.

- Έχεις ξεχάσει
- Ζω τη ζωή μου, μια καινούργια ζωή επειδή έχασα
- Εγώ εξέτισα τη ποινή, εξέτισα τη δικιά σου ποινή, για δεκαπέντε χρόνια. Έχασα τα πάντα. Εγώ το ξαναζώ κάθε μέρα.
- Δε μπορεί να το σκέφτεσαι κάθε μέρα.
- Δε χρειάζεται να το σκέφτομαι. Είναι εκεί.

Έναυσμα η οργή, με εκείνον που μπορεί και προχωρά; με τον εαυτό της που δε μπορεί να προχωρήσει; με εκείνον γιατί ήταν ο θύτης; με τον εαυτό της που έγινε το θύμα;

Στα δώδεκα της τον ερωτεύτηκε, τον διεκδίκησε. Εκείνος, σαραντάρης, ενήλικας, όφειλε να τη προστατεύσει, όφειλε να προσπεράσει. Είναι ο νόμος. Ήταν άρρωστο, απαίσιο, φρικιαστικό που δε προσπέρασε, που άδραξε την ευκαιρία. Κανένας δεν αμφισβητεί αυτό. Ο Ρευ μετά πάλεψε με τον εαυτό του, να κατανοήσει, να πεισθεί ότι δεν είναι τέρας, ότι δεν είναι ένας από «αυτούς». Φρικαλέα η πράξη του, το ξέρει και πώς να τη δικαιολογήσει. Όχι στους άλλους, στον εαυτό του. Πώς να ζήσει με τον εαυτό του αν είναι όντως ένας από «αυτούς». Ψάχνει στα συμπτώματα, ψάχνει επιχειρήματα που θα δείξουν ότι όχι, μόνο για εκείνη το έκανε, ποτέ δε θα το έκανε με άλλο παιδί. Προσπαθεί να πείσει και την Ούνα, έχει ανάγκη να τη πείσει. Έχει ανάγκη τη κατανόηση της. Τη συγχώρεση της.
Την αγάπησε, κι εκείνη ήξερε πιο πολλά από έρωτα από ότι εκείνος. Ήξερε τι ήθελε.

Τότε, που το ζήσανε. Ηταν και οι δύο ερωτευμένοι. Τη στιγμή που το ζούσαν δεν ήταν φρικαλέο. Όχι. Μετά όμως, μετά ήρθε η συνειδητοποίηση της πράξης, και για τους δύο. Εκείνη συνειδητοποιεί ότι κακοποιήθηκε, ότι την "εκμεταλεύτηκαν"; Εκείνος, ήξερε ότι δεν έπρεπε όταν συνέβαινε, ανίκανος όμως να ακολουθήσει τους νόμους, των ανθρώπων, της δικιάς του ηθικής.

Και όπως γράφει και στο πρόγραμμα, " ένα κομμάτι τους ξέρει και πιστεύει ότι ανάμεσα τους υπήρχε μια σχέση αμοιβαιότητας και καλής πίστης". Είναι όντως έτσι; ή έχουν ανάγκη έτσι να πιστεύουν, γιατί μόνο αν έτσι πιστεύουν μπορούν να επιβιώσουν;

Και τελικά τι ήταν αυτό που της κατέστρεψε τη ζωή;
Η κακοποίηση αυτή κάθε αυτή;
Η αντιμετώπιση μετά από τον περίγυρο;
- Εσύ με έκανες φάντασμα, Οι άνθρωποι μιλούσαν για μένα σαν να μην ήμουν εκεί. Δε με άφηναν να μιλήσω.
Η ερωτική απογοήτευση;
- Με άφησες μόνη. Με άφησες ερωτευμένη.

Η μήπως όλα μαζί;

Το έργο δε δίνει απαντήσεις, ο συγγραφέας όπως διαβάζω και στο πρόγραμμα μπορεί μόνο να καταθέσει αυτή τη μεγάλη αλήθεια:
«Οι άνθρωποι και οι σχέσεις τους είναι πιο περίπλοκοι από τους γραπτούς νόμους που έχουν φτιαχτεί για να ορίσουν τις σχέσεις μεταξύ ζωντανών ανθρώπων»

Και μένει στο καθένα μας να ορίσει, να σκεφτεί, να επαναπροσδιορίσει, να αναλογισθεί, και ίσως, ίσως να αποφασίσει, ότι τελικά πολλά πράγραματα δεν είναι ούτε μαύρα, ούτε άσπρα, και να αντιμετωπίσει το κόσμο "μας" λιγότερα απόλυτα, με λίγο περισσότερη κατανόηση.

Η παράσταση μου άρεσε πολύ και τη συστείνω ανεπιφύλακτα. Εξάλλου ο κ. Καταλειφός είναι από τις μεγάλες μου αδυναμίες, και για την ωριμότητα του ως ηθοποιός και για τις επιλογές του. Μου άρεσε και το σκηνικό, με τα σκουπίδια παντού. Σαν τις σκέψεις μας, τις ιδέες μας, τις προκαταλείψεις μας ένα πράγμα που βρωμίζουν τη ζωή μας. Κάτι από τους Βρικόλακες του Ιψεν ίσως. Ίσως πάλι όχι.

Να κρατήσω μια φράση που χτύπησε κέντρο για να θυμάμαι

Οι μεγάλοι λένε ψέματα. Θέλουν πράγματα από τους άλλους και λένε ψέματα για να πάρουν και, και δεν ξέρουν καν ότι λένε ψέματα. Δεν ξέρουν καν τον εαυτό τους.




Σκηνοθεσία: Βικυ Γεωργιάδου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Καταλειφός, Μαρία Καλλιμάνη, Φαίδρα Χατζηκωνσταντή

Στο Απλό Θέατρο – Νέα Σκηνή

Κυριακή, Φεβρουαρίου 18, 2007

Ερρικός Δ

του Λουίτζι Πιραντέλλο


Για εμπεριστατωμένη ανάλυση και περιγραφή στην Αλεπού (που αλλού;)

Ενας ηθοποιός, στα πολύ νέα του και ερωτευμένα του, υποδυόμενος τον Ερρίκο το Δ' της Γερμανίας, πέφτει από το άλογο και το χτύπημα στο κεφάλι τον κάνει να νομίζει ότι όντως είναι ο Ερρίκος ο Δ'.
"Λένε ότι στο δυνατό έρωτα και στη τρέλλα ενεργοποιούνται οι ίδιες περιοχές του εγκεφάλλου"
Έκτοτε, και αυτός και οι γύρω του ζουν μέσα στο κόσμο του Ερρίκου. Κάποια στιγμή "ξύπνησε" αλλά είχε πια συνιθίσει να είναι ο Ερρίκος, το έκανε τόσο καλά, συνέχισε, καρφωμένος στα εικοσιέξι χρόνια του Ερρίκου, να ζει εκείνη τη ζωή.
"Μπορεί να είναι οδυνηρή η ιστορία της ζωής μου, αλλά είναι αυτό, ιστορία. Δε μπορεί να αλλάξει"
Και υπόλοιποι, προτιμούν να ζουν εκείνη τη τρέλλα παρά τι; να ζήσουν το πραγματικό άνθρωπο, να βιώσουν την αλήθεια του; Ίσως. Ίσως πάλι, να προτιμούν να ξεφεύγουν από τη δική τους αλήθεια. Όταν μιλούν με τον Ερρίκο ξέρουν ποιός είναι ο ρόλος τους, εύκολο να τον ακολουθήσουν. Διαφορετικά θα έπρεπε να είναι οι εαυτοί τους. Και ποιοι να είναι αυτοί άραγε;

Από όλο το κείμενο όμως εμένα αυτό μου κόλλησε
Γεννήθηκα χωρίς να θέλω. Θα πεθάνω χωρίς να θέλω. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο πράγματα που δε θέλησα μου συμβαίνουν και άπειρα άλλα, που θέλω δε θέλω πρέπει να τα δεχτώ.
Ε, άσε με,
άσε με να θέλω

Ζητάει πολλά; Τα πάντα. Και τίποτα.



Μια παράσταση άκρως εικαστική, καλά παιγμένη από όλους τους ηθοποιούς, ειδικά ο κ. Καραθάνος. Το σημαντικότερο, λάτρεψα το κείμενο.



Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αλέκα Παίζη, Νίκος Καραθάνος, Ολια Λαζαρίδου, Αιμίλιος Χειλάκης, Γιάννης Βογιατζής, Γιάννης Κότσιφας, Ευγενία Δημητροπουλου, Κοσμάς Φοντούκης, Χάρης Βόρκας, Ιπποκράτης Δελβερούδης, Δημήτρης Κερεστέτζης, Μανώλης Δουνιας, Θανάσης Ιωάννου, Γιώργος Οικονόμου, Δημήτρης Πακσόγλου, Νικος Καραγκιαούρης, Περικλής Ασημακόπουλος, Χρήστος Θεωδορίδης, Αγγελος Καλινόγλου, Βασίλης Βελούδος, Σπύρος Ανδρεόπουλος, Ντι Νόλι, Λευτέρης Καραπέτσας, Μανώλης Σκιαδάς

Στο Εθνικό Θέατρο - Κοτοπούλη/Ρεξ


Παρασκευή, Φεβρουαρίου 16, 2007

Δέκατη Έβδομη Νύχτα

του Απόστολου Δοξιάδη

Και φέτος ο κ. Κοτανίδης καταπιάνεται με ένα έργο που αναφέρεται σε προσωπικότητα των "θετικών" επιστημών. Πέρυσι είδαμε τον κ. Φεινμαν, μέγα φυσικό, σε αναμονή κρίσιμων αποτελεσμάτων ιατρικών εξετάσεων και στην ουσία την ανακοίνωση του επικείμενου θανάτου του. Φέτος, παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες του Κουρτ Γκέντελ, μέγα μαθηματικού. Στο νοσοκομείο, λόγω ασήμαντης επιπλοκής άλλης ασθένειας, αρνείται να φάει και τελικά πεθαίνει από υποσιτισμό. Δεν είναι καταγεγραμμένες αυτές οι τελευταίες μέρες μόνο μια εικασία μπορεί να γίνει, ότι δεν έτρωγε επειδή φοβότανε οτι το φαγητό του ήταν δηλητηριασμένο. Μια διαιτολόγος προσπαθεί να τον μεταπείσει με όπλο τη λογική - υποτίθετα ότι ο Γκέντελ αυτό πρεσβεύει. Παράλληλα η διαιτολόγος μητέρα δίνει μια παρόμοια μάχη μέσα στο σπίτι της, να πείσει την ανορεξική κόρη της να φάει.

Ο επιστήμονας της λογικής, η "λογική" διαιοτολόγος, η λογική ως πιθανότητα. Υπάρχει ή δεν υπάρχει λογική;

Ο κόσμος είναι ότι υπάρχει. Το ερώτημα είναι τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει.

Ποιός ορίζει και πως τι είναι υπαρκτό;

Μία λογική πρόταση μπορεί να είναι αληθής ή ψευδής. Για την οικοδόμηση ενός λογικού συστήματος πρέπει να χρησιμοποιηθούν μόνο αληθείς λογικές προτάσεις. Αλλά πως θα ξεχωρισουμε τις αληθείς από τις ψευδείς;

Έλα μου ντε

Και ναι μεν ¨ουδέν ισχυρότερο της αποδείξεως" αλλά σε ποιά βάση η απόδειξη και ποιος ξέρει αν η αποδειξη όντως αποδυκνείει.

Τα πάντα αμφισβητούμενα. Πάντα.

Ο επιστήμονας αρνείται να φάει. Λογικό ή παράλογο; Η διατολόγος πιστή στο καθήκον επιχειρηματολογεί. Προσπαθεί να τον γνωρίσει για να τον κατανοήσει.
'Όταν ένα αντικέιμενο χ ταυτίζεται με ένα αντικείμενο ψ, για να κατανοήσουμε το χ πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε το ψ. Τι θα ήταν ο Ρωμαίος χωρίς την Ιουλιέττα;"

Παράλληλα προσπαθεί να δεχθεί την ανορεξία της κόρης της, να κατανοήσει τη κόρη της. Πως είναι δυνατόν η κόρη της διαιτολόγου να έχει διατροφικές διαταραχές. Κάποτε ηταν χοντρή. Τώρα αρνείται να φάει. Μα γιατί δεν ακολουθεί τις λογικές διατροφικές οδηγίες της μητέρας της.
"Ίσως είναι ένα μύνημα που πρέπει να κατανοήσουμε. Ένα μύνημα προς εσένα μαμά" Ενδιαφέρον, κάτι που συμβαίνει σε μας, μύνημα σε κάποιον άλλον. Η μητέρα άραγε το παίρνει το μύνημα. Ναι, αυτή που πάντα θεωρούσε το παγωτό ως τη πιο άχρηστη τροφή (μα γιατί καλή μου κάτι τόσο ωραίο να το κατακρίνεις έτσι;) στο τέλος αγοράζει δύο παγωτά, έναν για τον εαυτό της και ένα για τη κόρη της. Και εκείνη τη στιγμή, πετάει τη λογική και ακούει τη καρδιά. Ή ίσως να ακούει και τη λογική.


Σκηνοθεσία: Αντώνης Καφετζόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ευα Κοτανίδη, Σμαράγδα Σμυρναίου, Γιώργος Κοτανίδης, Ιζαμπέλα Κογεβίνα, Θανάσης Δήμου


Στο Θέατρο Ανεσις

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

Το Χαμόγελο της Γιαγιάς

Με πολύ μεγάλη μου χαρά είδα σήμερα ότι η κυρία Μάνια Παπαδημητρίου ανεβάζει και φέτος τη μουσική αυτή παράσταση. Με συνοδεία πιάνου αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας, την ιστορία της Ελλάδας διανθισμένη με τραγούδια αλλοτινής εποχής.

Δε μπορώ να περιγράψω την εμπειρία που έζησα πέρυσι που το είδα. Δεν υπάρχουν λόγια για να ευχαριστήσει κανείς την κ. Παπαδημητρίου για τη τέχνη που άπλετα δωρίζει στο ελληνικό κοινό. Πρόκειται για μια μαγική παράσταση. Μη το χάσετε.


Δημιουργία και εκτέλεση Μάνια Παπαδημητρίου
στο πιάνο συνοδεύει ο Διονύσης Μαλούχος


στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανακη

Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007

Καυτός Πάγος

της Μπραϊόνι Λεϊβερι

Ένας κατά συρροήν δολοφόνος μικρών κοριτσιών (7 κορίτσια σε είκοσι και χρόνια), η μητέρα του ενός από αυτά, η ψυχολόγος που μελετά τέτοιους εγκληματίες, προσπαθώντας να απαντήσεις στο ερώτημα αν τελικά η πράξη τους είναι συγχωρητέα αφού δε ξέρουν, δεν έχουν συναίσθηση του κακού που κάνουν. Οι πράξεις τους απόρροια εγκεφαλικής βλάβης. Συγκλονιστικά τα ιατρικά στοιχεία που αναφέρονται, λειψός μετωπιαίος λοβός, λόγο επαναλαμβανόμενης σωματικής και ψυχικής κακοποίησης. "Άνθρωποι" χωρίς ανθρώπινη υπόσταση.

- Παραφέρθηκα τώρα;
- Ναι. Αλλά δε πειράζει. Δε φταις εσύ. Δεν μπορείς να το ελέγξεις.

(Τα θύματα τι φταίνε; Δε φταίνε, αλλά άντε ψάξε να βρεις το φταίχτη.)

- Τι είναι τύψεις;
Στο τέλος, μετά από τη συνάντηση του με τη μητέρα θα καταλάβει τι πόνο προκάλεσε, ο πόνος των τύψεων θα τον κατακλύσει, αφόρητος, νοιώθει να τον ροκανίζει σιγά σιγά, σα καρκίνος. Δε μπορεί να ζήσει με αυτό. Αυτοκτονεί.

Η μητέρα, είκοσι χρόνια έλπιζε ότι η εξαφανισμένη κόρη θα βρεθεί, θα επιστρέψει. Το δωμάτιο της, μνημείο, εκεί να την περιμένει, να το βρεί όπως το άφησε. Η γνώση του θανάτου της κόρης της, της επιτρέπει να θρηνήσει πραγματικά, να πενθήσει, να προχωρήσει. Κουτσά. Πως αλλιώς να προχωρήσει μια μάνα που έχει χάσει το παιδί της; Προχωρά όμως.

Ο Θρίαμβος της Ζωής!

Παλεύει να επιβιώσει, να λυτρωθεί, να χαρεί ξανά. Όσο ακόμη έλπιζε μέσα από τη προσπάθεια της να βρεθούν εξαφανισμένα παιδιά, μετά, μέσα από δοκιμή και σφάλμα. Εκδίκηση;όχι αυτό δε βοηθά, αποχαιρετισμός στο παιδί της; ναι αυτό βοηθά, κατανόηση του εγκλήματος, των γιατί του; ναι, κι αυτό βοηθά, συγχώρεση; ναι, αυτό λυτρώνει.
Συγχωρεί αλλά δε ξεχνά.
Όταν ο δολοφόνος αυτοκτονεί (εξαιτίας της) δε ξέρει πως να αισθανθεί.
Να λυπηθώ ή να χαρώ. Αρκετά με τις λύπες, θα χαρώ, θα γελάσω.


Ο Θρίαμβος της Ζωής!

Η ψυχολόγος έχει περισσότερο δρόμο να διανύσει. Είναι νωρίς, πενθεί ακόμη το φίλο της που πέθανε, πενθεί για τον εαυτό της και για την παρασπονδία της. Έχει πείσμα όμως και αυτή. Θα το βρεί το φως.

Ένα έργο για την εσωτερική δύναμη των ανθρώπων, για αυτά που μπορούν να αντέξουν, να προσπεράσουν.

Τίποτα δεν είναι αβάσταχτο

Τη δύναμη που βρίσκουν οι άνθρωποι και ανακαλύπτουν το τρόπο να λυτρωθουν. Αν και τόσο σκληρό, τόσο αισιόδοξο.




Ο Βουτέρης είναι από αυτούς που παρακολουθώ φανατικά και καλά που κάνω. Δε με έχει απογοητεύσει ποτέ. Στο θέατρο εξαρχείων βλέπουμε πραγματικό και ειλικρινές θέατρο. Η σκηνοθεσία, η μουσική, ο φωτισμός, είναι λιτά, όσο πρέπει για να αναδείξουν το έργο, το κείμενο, τις ερμηνείες (οι οποίες δεν είναι ποτέ εξεζητημένες ή φωναχτές). Ωριμος καλλιτέχνης μας δωρίζει κάθε χρόνο ουσιαστική θεατρική εμπειρία. Έτσι και η φετινή παράσταση, αποτελεί όαση στη μόδα της καινοτομίας, του διαφορετικού, του δηθεν (που εννιότε τα απολαμβάνω αλλά μερικές φορές θέλω και κάτι πιο κλασσικά φτιαγμένο βρε αδερφέ).





Σκηνοθεσία: Τάκης Βουτέρης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ανθή Ανδρεοπούλου, Αννίτα Δεκαβάλλα, Τάκης Βουτέρης


Στο θέατρο Εξαρχείων

Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007

Πελεκάνος

του Άγκουστ Στρίντμπεργκ

Μιά οικογένεια μετά το θάνατο του πατέρα και τον πρόσφατο γάμο της κόρης. Αναφορές στις στερήσεις στις οποίες υπέβαλε η μάνα την οικογένεια της. Στερήσεις που τις επέβαλε για να κρατήσει περισσότερα για τον εαυτό της. Έκλεβε το φαγητό, τα ξύλα, στο τέλος τον άντρα της κόρης της. Πείνα, κρύο. Τα παιδιά την φέρνουν αντιμέτωπη με τις πράξεις της και προσπαθούν να της στερήσουν, να εκδικηθούν. Μόνο που η εκδίκηση είναι χωρίς νόημα, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς λύτρωση. Πως να αγγίξεις κάποιον που δε θέλει να αγγιχθεί;

Διαβάζω στο πρόγραμμα της παράστασης:
Ο πελεκάνος, θεωρείται ότι τρέφει τα μικρά του με το ίδιο του το αίμα

Ως οφείλει, αν δεν υπάρχει άλλη τροφή...

Αυτά που οφείλει να δώσει ο γονιός και δε τα δίνει και οι επιπτώσεις στα παιδιά. Δε μεγαλώσαν σωστά. Η κόρη καχεκτική, στείρα, στερημένη από τη φαντασίωση της ευτυχίας. Ο γιός αλκοολικός.
"Νιώθω πως άμα σταματήσω να πίνω θα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα, για αυτό και συνεχίζω, δεν τολμώ να είμαι νηφάλιος"
Το φαγητό, η ζεστασιά, το χρήμα απλά σύμβολα μιας μεγαλύτερης στέρησης, της αγάπης, του νοιαξιματος, του δωσίματος, της αυταπάρνησης. Παιδιά ορφανά στην ουσία.

Τι φοβερό κρύο που κάνει εδώ μέσα! Νεκρική παγωνιά

Ναι, πράγματι, οικογένεια χωρίς αγάπη είναι απλά τόπος νεκρών.

Και όλοι ζουν μέσα σε μια ψευδαίσθηση, τα παιδιά αρνούνται να δουν την ορφάνια τους, η μητέρα αρνείται να δεί τον εγωισμό της. Σαν υπνοβάτες

"Έχω πέσει σε βαθύ ύπνο, είμαι υπνοβάτης, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να ξυπνήσω! Γιατί τότε δε θα μπορώ να ζήσω!"

Κι όταν όλα πια είναι στο φως, συνειδητοποιημένα, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να κάψουν το σπίτι, να γίνουν όλα στάχτη, και αυτοί οι ίδιοι. Μόνο αν όλα εξαφανιστούν θα μπορέσουν να φύγουν κι αυτοί. Να εξαφανιστούν. Φωτιά ολική λοιπόν, γεμάτη από τις μυρωδιές του σπιτιού. Επιτέλους λίγη ζέστη. Και λύτρωση.





Μια ακόμη παράσταση του επιπέδου του θεάτρου του Νότου. Να το υποστηρίζετε, εκεί θα βρίσκετε πάντα αξιοπρέπεια και αληθινή αγάπη για το θέατρο.



Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ελένη Κοκκίδου, Γιώργος Πυρπασόπουλος, αργύρης Ξάφης, Εύη Σαουλίδου


στο θέατρο Αμόρε
μέχρι 8/2

Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007

Festen

των Τομας Βιντερμπεργκ, Μόγκενς Ρουκοφ, Μπο Χρ. Χάνσεν

Με την ευκαιρία των γενεθλίων του πατέρα/πατριάρχη, η οικογένεια μαζεύεται στο πατρικό σπίτι, για να ευχηθεί και να γιορτάσει. Πριν λίγους μήνες, η μία αδερφή αυτοκτόνησε. Το πλήρωμα του χρόνου για να βγούν οι σκελετοί από τις ντουλάπες έχει έρθει. Ο ένας αδερφός αποφασίζει αντί για πρόποση να αποκαλύψει το οικογενειακό μυστικό της σεξουαλικής κακοποίησης αυτού και της νεκρής αδερφής από τον πατέρα τους. Η μικρή αδερφή βρίσκει ένα γράμμα της νεκρής που αποκαλύπτει και αυτό τη κακοποίηση. Η μητέρα γνώστης της ιστορίας αρνείται, προσπαθεί ακόμη και μετά από τόσα χρόνια να αρνηθεί αυτά που συνέβησαν, να τα σβήσει σαν να μην έγιναν, σε μια προσπάθεια να προσποιηθεί ότι δε συνέβησαν για να μη τα αντιμετωπίσει; να εξευμενίσει τις τύψεις της που δεν προστάτευσε τα παιδιά της; να μην χρειαστεί να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος επιλογή συντρόφου; μέλλοντος; ζωής; Οι συνδαιτημόνες αρνούνται πεισματικά να ακούσουν αληθινά αυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια, θέλουν τόσο πολύ να συνεχίσουν να δρούν σα να μην υπάρχει αυτό το μελανό γεγονός στη ζωή τους, να υπερασπιστούν τη ψευδαίσθηση κανονικότητας, να μην αλλάξει τίποτα. Άσε τα κρυφά κρυμμένα, μην, μην φανερώνεις, δεν αντέχουμε το φως που δείχνει όλη την ασχήμια. Μέσα από την αποκάλυψη ο γιός/θύμα, πείθει, απομονώνει το πατέρα, εκδικείται; Ίσως τώρα να μπορέσει να προχωρήσει, να μπορέσει η υπόλοιπη οικογένεια να προχωρήσει, να επανασυνδεθεί, να συναντηθεί σε κάποια περίπου αλήθεια. Το επόμενο πρωί, η οικογένεια, χωρίς τον πατέρα πλέον, μαζεύεται, ανασυντάσσεται, προσπερνά. Αυτή είναι η λέξη κλειδί, προσπερνά, τίποτα δε λύνεται τελικά, απλώς προσπερνά και χαριεντίζεται ότι κάτι έκανε, κάπως το αντιμετώπισε. Διώξε το θύτη, κράτησε όλους τους ηθικούς αυτουργούς. Ο κακοποιημένος γιός κατά τη ταπεινή μου άποψη δε λυτρώνεται, δε μπορεί να λυτρωθεί, ποτέ δε θα μπορέσει, απλά έκανε ένα δώρο στους ηθικούς αυτουργούς, στους πραγματικούς ενόχους για το δράμα του, τους χάρισε μια ψευδαίσθηση κανονικότητας.

Πρόκειται για μια εκπληκτικά φτιαγμένη παράσταση με εκπληκτικές ερμηνείες και εκπληκτική σκηνοθεσία, κινηματογραφικό στήσιμο, δείνει την αίσθηση ότι κοιτάζεις μέσα από τη κλειδαρότρυπα και ανακαλύπτεις τα σκοτάδια που κρύβονται σε κάθε σπίτι.


Αλλά, αλλά...

Προσωπικά, το έργο ως κείμενο με εκνεύρισε αφάνταστα. Δε δίνει ούτε στο ελάχιστο τη ψυχική διάλυση, τη καταστροφή, το δράμα που επιφέρει η σεξουαλική κακοποίηση στα θύματα, την ευθύνη του περίγυρου και το χειρότερο, αφήνει να εννοειθεί ότι μπορεί να υπάρξει λύτρωση, ότι μπορεί να γιάνει.
Σα να λέει, "Εντάξει μωρέ, στο τέλος όλα μπορούν να διορθωθούν" Άσε το θεατή στην ευδαιμονία ότι ένταξει, κάπου, κάποτε, θα τη βρούν την άκρη τα θύματα, δεν είναι και τόσο τραγικό, κι άμα έρθεις αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο, αν σου είναι εύκολο κάνε κάτι, αλλά αν όχι, θα δωθεί λύση, κάπου, κάποτε. Μη τρελαίνεσαι κιόλας. Ε, όχι αγαπητέ μου, όταν διαχειρίχεσαι τέτοια θέματα χρειάζεται περισσότερη υπευθυνότητα στο τι μυνήματα περνας. Δε διορθώνεται ποτέ η επίπτωση της σεξουαλικής κακοποίησης από γονιό. Ποτέ. Δεν υπάρχει λύτρωση. Δεν υπάρχει ελπίδα. Και ένα τέτοιο κείμενο είναι προσβλητικό για τα θύματα.

Μία και μοναδική δυνατή φράση σε όλο το κείμενο

"- Γιατί το έκανες;
- Γιατί αυτό αξίζατε"

Έτσι ακριβώς, και ότι αυτό αξίζουν θα πιστεύουν μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους. Μόνο η νεκρή αδερφή λυτρώθηκε, όταν αυτοκτόνησε. Ο άλλος γιός είναι καταδικασμένος να συνεχίσει να υποφέρει και να καταστρέφει τη ζωή του.


Αν κάποιος ενδιαφέρεται τη φετινή σαιζόν να προσεγγίσει το συγκεκριμένο θέμα προτείνω προσωπικά τις πέντες σιωπές. Φρικιαστική πραγματικότητα. Μόνο κάτι τέτοιο αξίζει σε αυτό το θέμα.



Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη - Knutsen
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Θέμις Μπαζάκα, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Αγγελική Παπαθεμελή, Γιάννης Στάνκογλου, Εκάβη Ντούμα, Ερρίκος Λίτσης, Κώστα Φλωκατούλας, Τηλέμαχος Κρεβάικας, Μίλτος Νίκας, Καλλιόπη Τζερμάνη, Μανώλης Αφολάνιο, Ρένος Μάντης και οι μικρές Ναταλία Κράλσκα, Ευγενία Λαού, Εύη Χούμπαυλη

στο Θέατρο Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες

Παρασκευή, Ιανουαρίου 19, 2007

Σάρα

του Γκότχολντ Εφραϊμ Λέσινγκ

Ένα έργο ίσως παρωχημένο. Όσον αφορά τη θεματολογία του. Γιατί ποιόν αφορά άραγε σήμερα, η αμαρτία της κοπέλας που έχει εξωγαμιαίες σχέσεις και η συνεπαγόμενη ντροπή. Η πράξη της αυτή καθε αυτή μάλλον κανένα, η ουσία όμως, του να ακολουθείς την αλήθεια σου ενάντια σε κοινωνικά δεδομένα, στον πατέρα που λατρεύεις και δε θέλεις να στενοχωρήσεις και να απογοητεύσεις, να παλεύεις μέσα σου για τη συμμόρφωση με την εκάστοτε ηθική (είτε εξωτερικά είτε ακόμη πιο δύσκολα εσωτερικά επιβαλλόμενη) και να έρχεσαι αντιμέτωπος με την ανθρώπινη σου αδυναμία και πραγματικότητα, πιστεύω πολλούς από εμάς.

"Οι αμαρτωλοί ψάχνουν πάντα το σκοτάδι γιατί είναι αμαρτωλοί. Αλλά, τι με αυτό; Η συνείδηση ειναι ο πιο σκληρός κριτής, δε μπορείς να κρυφτείς.
Εξιλεώνεσαι διογκώνοντας το σφάλμα και υποφέροντας. Πρέπει όμως να σκεφτείς και πως να επανορθώσεις."

Να προσθέσω, αρκεί να πιστέψεις ότι όντως έκανες σφάλμα, βαθιά μέσα σου, κι όχι επειδή ξέρεις ότι έκανες σφάλμα. Μόνο έτσι μπορείς να αρχίσεις και να επανορθώνει και να εξιλεώνεσαι.

"Τι σκέφτεται ένας άνθρωπος, όταν το μυαλό του κατακλύζουν χίλιες σκέψεις; Τι νιώθει όταν τη καρδιά του κατακλύζουν χίλια συναισθήματα; Άλλο να πέφτεις στην αμαρτία από άγνοια, άλλο να ξέρεις και να δένεσαι μαζί της"

Πραγματικά άλλο. Να παλεύεις να σπάσεις δεσμούς που δε σπάνε, που δε θέλεις να σπάσεις.

Πέρα από αυτό όμως που είναι εμφανές από το κείμενο, η παράσταση όμορφα και υπόγεια κατέυθυνε τη σκέψη μου κι αλλού. Ίσως επειδή είναι θέμα που με απασχολεί.

Στην αρχή παίζεται ένα βιντεάκι με αυτοκίνητα σε αγώνας καταστροφής, που μου έδωσε μια οπτική με την οποία είδα την υπόλοιπη παράσταση. (Μου συμβαίνει συχνά τελευταία σε παραστάσεις, άραγε είναι εσκεμμένο ή εγώ βλέπω αυτά που θέλω να δω;) Σκέψεις για τη μανία μας ως ανθρώπινο είδος, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλογικό επίπεδο, να αυτοκαταστρεφόμαστε, να χτυπιόμαστε αλύπητα μέχρι να έρθει η πλήρης διάλυση.
Και βλέποντας έτσι το έργο, παρατήρησα την ιστορία τριών ανθρώπων που η κάθε τους κίνηση τους οδηγούσε στη καταστροφή, ώσπου στο τέλος, αντίθετα με τον αγώνα των αυτοκινήτων, κανένας δε μένει όρθιος. Αλλά και στα αυτοκίνητα, τι να το κάνεις, αυτό που "επιβιώνει" είναι τόσο διαλυμένο που είναι σα να μην επιβίωσε.

Μου άρεσε επίσης και η παρουσία, εκεί στην άκρια, του Νόρτον, με τη κιθάρα του, και με τα σχόλια του για τα τεκτενόμενα, τα συμπεράσματα, τις συμβουλές. Σαν να ήταν το υποσυνείδητο των χαρακτήρων, σα να έδινε στο θεατή μια ματιά στην εσωτερική πάλη που βιώναν οι ήρωες.


Μια παράσταση που αξίζει να δει κανείς, στο γνωστό επίπεδο του Θεάτρου του Νότου.
Οι κυρίες Μαρία Σκουλά και Αμαλία Μουτούση ήταν (όπως μας έχουν συνηθίσει) απλώς υπέροχες. Η πεμπτουσία του ηθοποιού κατά τη ταπινή μου άποψη.



Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουρβαδάς
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Νταλιάνης, Κώστας μπερικόπουλος, Αντζελα Μπρούσκου, Νίκος Κουρής, Λεονάρδος Μπατής, Μαρία Σκουλά, Αμαλία Μουτούση, Δανάη Κατερίνα Θέμελη, Ελένη Ψυχογιού.
Στο θέατρο Αμόρε


μέχρι 21/1