Σάββατο, Σεπτεμβρίου 29, 2007

Καρόλου Ντηλ & Τσιμισκή

Του Θοδωρή Γκόνη
σε μουσική Γιώργου Ανδρέου


8 μονόλογοι, 8 τραγούδια. Οι ιστορίες 8 γυναικών και τα τραγούδια τους. Γυναίκες διαφορετικές, από διαφορετικές εποχές, με διαφορετικά όνειρα, ιστορία, απωθημένα, χαρακτήρες. Ίσως και να μην είναι τόσο διαφορετικές όμως. Κοινός άξονας η ζωή; η αναζήτηση της ζωής; ή όπως λέει στο πρόγραμμα "ένα λευκό σημάδι που επιθυμεί να γίνει τραγούδι"

Η Κλεόπα η Μαλατέστα, γυναίκα του Θεόδωρου του Παλαιολόγου, θρηνεί για την αγάπη που δεν έζησε, δε μπορεί να αγαπήσει, δε ξέρει τι είναι αυτό, ζηλεύει εκείνους που μπορούν, που καταλαβαίνουν κι έτσι μπορούν και να τη τραγουδήσουν, την αγάπη. "Δε μπορούσε να ερωτευτεί, και έτσι ζει στη κόλαση, γιατί τι άλλο εξόν από αυτό είναι η κόλαση"
Πράγματι...

Η Άννα η Δαλασσηνή, γράφει στο γιό της τον Αλέξιο, να είναι τολμηρός, γενναίος, λιοντάρι σαν κι αυτή, για να πάρει όσα του αξίζουν, "Το όχι το χουμε, πάμε για το ναι". Οι πόθοι και τα όνειρα της μητέρας με λύσσα εναποτίθενται πάνω στους ώμους του διάδοχου. Κατακαημένε Αλέξιε, καλές οι συμβουλές της μάνας, είναι κι αυτός, ο λιονταρίσιος, ένας τρόπος να ζεις, θεμητός, ωραίος. Εσένα, σου ταιριάζει άραγε;

Η Κασσιανή, εγκαταλελειμένη από εκείνον που αγάπησε, λειψή
σουν ο Θεός μου, Εσύ εξάγνισες το σώμα μου, και με άφησες... Δεν είχα σώμα, δεν είχα σχήμα, δεν είχα όνομα, έφτιαξα ένα κόσμο μέσα στο δικό σου για να έχω θέση"
Και τώρα δεν έχει θέση, που να σταθεί και που να περπατήσει χωρίς το Θεό της;

Η Ζωή η Πορφυρογέννητη, (από αυτήν και ο τίτλος της παράστασης), μιλά στο βιογράφο της, σε αυτόν που εκείνη είχε ευεγερτήσει και της το ανταπέδωσε, γράφοντας μόνο για την επιφάνεια, για τους έρωτες της και τους άντρες, και τα λούσα, αφήνοντας την "απροστάτευτη μέσα στους αιώνες" Εκείνη η άκληρη, που διασκέδαζε το πόνο της, που γέμιζε το κενό της. "Τίποτα δε κατάλαβε από τις φωτιές που έκαιγαν, τις άναψα για να μπορέσω να ζήσω" Πόσο συχνά κρίνουμε, καταδικάζουμε, χωρίς να έχουμε όλα τα δεδομένα, χωρίς να δίνουμε ελαφρυντικά.

Η θεία Σοφούλα, Κωνσταντινιά-Σαραντανού, που ήταν η ζωή και η χαρά της γειτονιάς, η καλότυχη, που είχε βαφτίσει τόσα παιδιά. Και το λάθος της να αφήσει δύο βαφτιστήρια της να παντρευτούν μεταξυ τους. Και το κοριτσάκι τους που έπεσε στο πηγάδι. Το κρίμα δικό της, νιώθει, της ξεχασιάς και αφηρημάδας της. Και ο θρήνος δικός της. Για τη ζωή που δεν άνθισε, που περιμένει στο πηγάδι το δώρο της κάθε γιορτή.

Η Δούκισσα της Πλακεντίας, η αρχόντισσα, με τη ζωή της τη γεμάτη ομορφιές (και άντρες) και γεμάτη πόνο. Το παιδί της κοιμάται, ονειρεύεται, του λείπει ζωή. Και η απορία της για το κόσμο σήμερα, που φαντάζει διαφορετικός αλλά είναι τόσο ίδιος.
"Μόνο ο τρόπος που κινείστε άλλαξε, στη σκέψη είσαστε ίδιοι, ακίνητοι"
Η μοίρα και η καταδίκη της ανθρώπινης φύσης είναι αυτό δούκισσα, τίποτα άλλο.


Η μητέρα που έχει χάσει αδερφό, άντρα και παιδί. Βγαίνει κάθε βράδυ και τους καλεί, τους μιλάει, "εμένα παιδάκι μου μη με φοβάσαι, έχω τρεις νεκρούς κάτω από το μαξιλάρι μου" Δεν έχει και τίποτα άλλο να χάσει.

Όμορφο και ατμοσφαιρικό, και η κυρία Τσαλιγοπούλου, Θεά. Και οι τρεις ηθοποιοί επίσης. Μια ελεγεία στις διαφορετικές εκφάνσεις της γυναίκας, οι οκτώ που τις ιστορίες τους είδαμε και ακούσαμε, και οι τέσσερις γυναίκες που μας ταξίδεψαν πάνω στη σκηνή. Και πόσες άλλες που δε χώρεσαν σε μια νύχτα μόνο.







Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Συρμώ Κεκέ, Αθηνά Μαξίμου, Εύη Σαουλίδου
Τραγουδά: Ελένη Τσαλιγοπούλου

Νύχτες Αιθρίου, Μέγαρο Μουσικής, 27 & 28 Σεπτεμβρίου 2007

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2007

Αγγέλα Παπάζογλου

του Γιώργη Παπάζογλου

Με μεγάλη χαρά είδα σήμερα στο αθηνόραμα ότι ανεβαίνει, για λίγες παραστάσεις, προς το παρόν τουλάχιστον, η Αγγέλα Παπάζογλου.

Είναι ένας θεατρικός μονόλογος γροθιά στο στομάχι, η Αγγέλα διηγείται τη ζωή της και μαζί με αυτή περνάει μπροστά μας και όλη η νέα ελληνική ιστορία τόσο ζωντανή που ανατριχιάζεις, με δυσκολία στέκεσαι στο κάθισμα, είναι τόσο παραστατικός ο λόγος της που καρφώνεται. Από τη Σμύρνη στην Αθήνα, κατοχή, εμφύλιος... Πόνος και χαρά μαζί. Ζωή πραγματικά. Το είδα πριν δύο χρόνια και ακόμη έχω σκηνές στο μυαλό μου. Ο ημίβουβος θρήνος που μετατρέπεται σε λίκνισμα ήπιο και ρεμπετικο α καπέλα. Δεν περιγράφεται, πρέπει να το ζήσεις. Και η κυρία Άννα Βαγενά, που ούτως ή άλλως είναι πάντα εκπληκτική, εδώ είναι κορυφαία.

Μία από τις γοητείες του θεάτρου (για μένα τουλάχιστον) είναι το τι είναι εφήμερο, και η κάθε παράσταση, ακόμη κι από μέρα σε μέρα, είναι διαφορετική, και ο θεατής είναι μύστης αυτής της μοναδικής εμπειρίας εκείνης της στιγμής που όταν τελειώσει η παράσταση έχει χαθεί ανεπιστρεπτί, μένει απλά σαν θολή μνήμη μέσα μας. Σπάνια μας δίνεται η ευκαιρία να ξαναβιώσουμε μια θεατρική παράσταση, και όταν αυτό συμβαίνει, ε, τι να πεις.
Μη το χάσετε όσοι δεν το είχατε δει.




Σκηνοθεσία: Λάμπρος Λιάβας
Παίζει η Άννα Βαγενά



Στο μουσείο Ελληνικών Λαικών Μουσικών Οργάνων
1,2 & 3 Οκτώβρη 2007


θεατρική προσαρμογή του κειμένου "Ονείρατα της Σμύρνης" από τον Λάμπρο Διάβα

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22, 2007

Το παιδί μέσα μου

Τρία μονόπρακτα του Στέφανου Κακαβούλη
(το δεύτερο μονόπρακτο είναι θεατρική προσαρμογή διηγηματος του Γκυ Ντε Μωπασσαν)

Ένα μπαρ, χώρος (όταν είμαστε καλά) σύναξης, επικονωνίας, χαλάρωσης. Και όταν δεν είσαι καλά, κάπου να δεις τη ζωή να κυλάει δίπλα σου, να βιώσεις την απομόνωση ή να υποκριθείς ότι δεν υπάρχει ή να προσπαθήσεις να τη διώξεις. Και αλκόολ, άλλοτε γλυκόπιοτο χαλαρωτικό κι άλλοτε εργαλείο που πνίγει, σκέψεις, μνήμες, ζωές που κάπου ξεφύγανε. Και ο χώρος αυτός γίνεται πεδίο τριών απρόσμενων συναντήσεων, ξέχωρες μεταξύ τους, ισως κι όχι τόσο. Κοινός άξονας, ζωές ξοδεμένες, και οι σκέψεις του συγγραφέα σχετικά με τα μπαγκάζια της παιδικής ηλικίας.

- Η πρόωρα γερασμένη γκαρσόνα που έφυγε από τη μάνα που δεν την ήθελε και ο εραστής της (νεκρής πια μάνας) που μεταφέρει μια άλλη άποψη για εκείνη. Κατα αυτόν η εικόνα είναι διαφορετική, εκείνος εξάλλου γνώρισε τη γυναίκα, με τις δικιές της ανάγκες και λάθη, τον άνθρωπο, δεν είχε ούτε τις ανάγκες ούτε τις απαιτήσεις ενός παιδιού, μπορεί να καταλάβει και να δικαιολογήσει την όποια ανεπάρκεια. Η κόρη βίωσε μια άλλη πραγματικότητα, τη μάνα που απείχε από αυτό χρειαζόταν, τη μάνα που δεν έτρεξε πίσω της να τη βρεί, τη μάνα που έφυγε τώρα πια και όλοι οι λογαριασμοί θα μείνουν ανοικτοί και άλυτοι.



- Ο άλλος πρόωρα γερασμένος νέος, που έχασε τη χαρά της ζωής

Έχασα το παιδί, το παιδί μέσα μου
Δεν υπάρχει επιστροφή, αν σε εκείνη την ηλικία, την αθώα, τότε που είσαι παιδί και θες μόνο αγάπη...

Νιώθω μια αλήθεια σε αυτά τα λόγια και πονάνε, αλλά αρνούμαι να τα δεχτώ, γιατί τότε πως θα πορευτώ; Πάντα υπάρχει επιστροφή, κι ας είναι πρόσκαιρη και εύθραστη και στηριγμένη σε ψευδαισθήσεις. Η επιστροφή, όσο λίγο κι αν κρατάει, και όσο δύσκολο κι αν είναι να επιτευχθεί, είναι η φυσική ανθρώπινη άμυνα, και η προσμονή της το μόνο που απομένει, που μας κρατάει. Αυτοί που δεν επιστρέφουν πεθαίνουν, και αυτοί που δεν ελπίζουν στην επιστροφή είναι απλά νεκροζώντανοι.

(Η αθωότητα χάθηκε και μαζί της η χαρά της ζωής χάριν σε ένα συμβάν - εγώ προτιμώ να σκέφτομαι ότι δεν υπήρξε αυτό το συμβάν. Το ζω στο πετσί μου και ξέρω κι άλλους τόσους, που δεν έχουν τρανταχτή δικαιολογία και αποδιομπιαίους τράγους. Όχι, δεν ήταν απαραίτητο ένα τόσο τραγικό συμβάν, η ζωή αρκεί για να χάσεις τη μαγεία και την αθωότητα της παιδικής σκέψης).

- Μια γυναίκα φάντασμα της αλλοτινής της γοητείας και ένας νεαρός, που δε μπορεί να κοιμηθεί. Κυνηγημένοι και οι δυό από φαντασμάτα, βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Συμπαθητική παράσταση και ειλικρινής προσπάθεια. Τίποτα συγκλονιστικό, αλλά έντιμο. Ένα κατηγορώ στους γονείς (στη πλειοψηφία των γονιών, συμεριλαμβανομένων των δικών μου και φυσικά εμένας της ίδιας) που με τις ατέλειες τους καταστρέφουν τα παιδιά τους. Αν και με κανένα τρόπο δε θέλω να μειώσω τη σοβαροτητα των ευθυνών που φέρουμε οι γονείς, και τις σημαντικές επιπτώσεις που έχει η συμπεριφορά μας, προσωπικά βρήκα τους προβληματισμούς του έργου επιφανειακούς και ηθικοπλαστικούς, ίσως γιατί κάποια στιγμή τα παιδικά μας βιώματα, όσο κι αν όντως είναι η πηγή όλων, όσο κι αν είναι μπαγκάζια που ποτέ δε θα μπορέσουμε να αποτινάξουμε ή να τροποποιήσουμε, κάποια στιγμή οφείλουμε να αναλάβουμε και τις δικές μας ευθύνες. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι οι ήρωες είναι όλοι προς τα τριάντα, ίσως όταν περάσουν λίγα χρόνια, και βιώσουν τη συνειδητοποίηση των αποσκευών τους και πιάσουν πάτο, μα πραγματικά πάτο, να περάσουν στην αντιπερα όχθη, και συνομηλικοί μου πιά, να μπορέσουν να δουν τους γονείς σαν τους ανθρώπους που είναι. Θα συνεχίσουν να πονούν, θα συνεχίσουν να μην τους αντέχουν, θα συνεχίσουν να τους κατηγορούν, θα συνεχίσουν να κουβαλάνε άλυτα, αλλά κάπου μέσα σε όλα αυτά, κάποια στιγμή, θα αναγνωρίσουν και τις δικές τους επιλογές. Και αν είμαστε τυχεροί, κάποια στιγμή θα επιλέξουμε να είμαστε πέρα από αυτό που γίναμε επειδή γεννηθήκαμε σε αυτήν την οικογένεια με αυτά τα κουβάρια, και κάτι διαφορετικό, πιο δικό μας και πιο ταιριαστό μας και αν είμαστε πολλοί τυχεροί όχι τόσο επώδυνο.


Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μέλανι Μαρχάινε, Βαγγέλης Κατσάπης, Χάρης Χαραλάμπους, Βαλάντης Κωστόπουλος, Βίκυ Κουκουτσίδη, Αντώνης Αντωνάκος.

Στο θέατρο Επί Κολωνώ
μέχρι 25/9