Δευτέρα, Δεκεμβρίου 29, 2014

Ο Γάμος

της Βάσας Σολωμού-Ξανθάκη

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, μια γυναίκα αφηγείται τη ζωή της και μαζί τη ζωή χιλιάδων άλλων γυναικών που έζησαν στην ελληνική επαρχία πριν από κάποιες δεκαετίες.

Η κα Βαγενά στο τέλος της παράστασης αναφέρει ότι για αυτήν, η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί φόρο τιμής στην ελληνίδα γυναίκα της επαρχίας, στην ηρωίδα αυτή γυναίκα στην οποία οφείλουμε την ύπαρξη μας, αφού όλοι μας έχουμε κάπου, κάποια ρίζα. Και είναι αλήθεια, τα δείνα και οι δυσκολίες αξίζουν μνημόνευσης και το γεγονός ότι αυτές οι γυναίκες μας ανέθρεψαν και τα καταφεραν είναι από μόνο του ηρωικο. Η ιστορία του Λενάκι αγγίζει χορδές του ψυχισμού μας ούτως ή άλλως γιατί είναι η ιστορία του τόπου μας.

Εμένα όμως άλλο με συγκλόνισε. Η ιστορία αυτή καθε αυτή είναι συγκλονιστική από μόνη της. Όμως δεν είναι συγκλονιστική κάθε ιστορία ανθρώπου που παλεύει με τα κύματα της ζωής και συνεχίζει να ζει;  Και η δική μου. (Ίσως όχι τόοοοσο συγκλονιστική αλλά και πάλι όπως έλεγε μια αγαπημένη μου θεία που πιά δε ζεί, καθενός τα προβλήματα είναι σημαντικά για αυτόν. Σημασία έχει πως τα αντιμετωπίζεις.) Το συγκλονιστικό στην ιστορία του Λενάκι είναι το πως αντιμετωπίζει όλα αυτά που η ζωή έριξε πάνω της.
Το Λενάκι δίνει μαθήματα ζωής, μαθήματα δύναμης, επιμένει, όχι ελπίζοντας μάταια και ευχόμενη, αλλά παλεύοντας, παίρνοντας κάθε λύπη και δυσκολία για αυτό που είναι και ζώντας τη, με την αλήθεια της, όποια κι αν είναι αυτη. Για το Λενάκι η αλήθεια της είναι αυτά τα λίγα που πρόλαβε να μάθει απο τη μητέρα της, να μη δίνει δικαίωμα, να κάνει το σωστό, και να συνεχίζει. Χωρίς μοιρολατρεία. Ναι θα θελε να είναι αλλιώς, νοιώθει πως υπάρχει μια αδικία, εύχεται για κάτι άλλο, αλλά δεν είναι αυτή η πρωταρχική σκέψη. Αυτό που μου έδειχνε είναι ότι συνεχίζουμε. Προχωράμε. Κάποια στιγμή η ζωή της δείχνει λίγο φως και είναι ευτυχισμένη μέσα σε δυσκολίες που συνεχίζουν. Και μετα η ζωή τη ξαναβάζει στο σκοτάδι και αυτή συνεχίζει να ζεί όπως της επιτάσει η αλήθεια της. Και κάποια στιγμή η αλήθεια της, την οδηγεί να βγεί ξανα απο το σκοτάδι, να βρει τη δύναμη να κάνει αυτό που θα τη βγάλει απο το σκοτάδι. Και τα καταφέρνει. Και πάλι δε πρόκειται για επανάσταση ή κάποια ανακάλυψη εαυτού ή κάτι πομπώδες, είναι απλά η αλήθεια της και το γεγονός ότι συνεχίζει να ζει βάση αυτής της αλήθειας είναι αυτό που τη φέρνει στο φως. Τι πιο αισοδοξο και ελπιδοφόρο εν τέλει απο αυτό;

"Ο κόσμος αλλάζει. Ο κόπος μια φορά δε πάει χαμένος. Να πασχίζει κανείς να γίνεται καλύτερος, κι ολοένα καλύτερος."

Εδώ η δύναμη. Εδώ και η ψυχή. Ευχαριστώ κα Βαγενά που μου θυμίσατε τι μπορώ να είμαι κι ας επιλέγω να μην είμαι.

Όσο για την απόδοση του κειμένου, τι να πω. Παρακολούθησα τη κα Βαγενά να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου κάθε στιγμή του, να μεταμορφώνεται στα διάφορα πρόσωπα, να με παίρνει μαζί της σε ένα ταξίδι και εγω να χάνομαι μέσα σε αυτή την ιστορία, να γεμίζει τη σκηνή μονάχη της και εγώ να γεμίζω με συναισθήματα και σκέψεις. Της είμαι υπόχρεη που μου χάρησε μια υπέροχη θεατρική εμπειρία, που τόσο την είχα ανάγκη.

Ξανά ευχαριστώ.

στο Θέατρο Μεταξουργείο
Σκηνοθεσία: Αννα Βαγενά
Παιζει η ηθοποιός: Άννα Βαγενά