Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006

Χρονομάστορας

δραματοποιημένο δίηγημα του Μανώλη Μαυρολέοντος

Ο Χρονομάστορας που ζει στη Χρονολάνδη και φτιάχνει όοοολα τα ρολόγια μισεί τα Χριστούγεννα και τις γιορτές. Έχει ένα σατανικό σχέδιο, να κάνει τα ρολόγια να πάνε πολύ πολύ πολύ σιγά έτσι ώστε ο χρόνος σχεδόν να μη κυλάει και οι γιορτές να μην έρθουν ποτε! Ένα παιδί πρέπει να πάει να τον σταματήσει και να πει το μαγικό τραγούδι που θα κάνει τα ρολόγια ξανά με κανονικούς ρυθμούς να κινούνται. Για να το καταφέρει αυτό πρέπει να βρει το κατάστημα με τους μαγικούς χάρτες, στη γωνία Ακαδημίας και Σταδίου, παραμονή πρωτοχρονιάς, να μιλήσει ανάποδα, να πεί το τραγούδι του πειρατή, να βρεί στο χάρτη που όλα κινούνται τη Χρονολάνδη, και εκεί με τη βοήθεια μιας μικρής κατοίκου της Χρονολάνδης, μαζί, να ανακαλύψουν τα σχέδια του Χρονομάστορα και το μαγικό τραγούδι που θα τα αντιστρέψει.

Μια πολύ όμορφη παράσταση για παιδιά, φτιαγμένη με μεράκι, αγάπη για το παιδί και αληθινό δώσιμο. Παραμυθένια ατμόσφαιρα, όμορφη μουσική (του Κωνσταντίνου Γεωργίου Καραμπερόπουλο) που ο γιος μου λάτρεψε - το βιβλίο έχει και το CD μέσα και εγώ χαίρομαι να την ακούει. Οι δε κυρίες Κοντολέων και Τσαγκαρλιώτη είναι γλυκές και πραγματικά σε ταξιδεύουν στο παραμύθι.
Η αλήθεια είναι ότι εκτός από τον υιό πέρασε όμορφα και η μαμά.




στο πολυχώρο Άγκυρα
απόγευμα 26, 27, 28, 29/12 5μμ

Παίζουν οι ηθοποιοί: Α. Κοντολέων, Λ. Τσαγκαρλιώτη

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

Πέντες Σιωπές

της Σήλα Στήβενσον

Πατέρας, μητέρα, δύο κόρες, ο κοινωνικός περίγυρος, πέντε συντεταγμένες, μία τραγωδία που επιβιώνει μέσα στη σιωπή. Θρέφεται από τη σιωπή, γιγαντώνεται, υπάρχει λόγω της σιωπής.

Τρείς γυναίκες ζουν μέσα στη βία και στο συνεχή τρόμο. Αν προσπαθήσουν να δραπετεύσουν θα τις σκοτώσει, αν μιλήσουν θα τις σκοτώσει. Φόβος. Επιβίωση για την επιβίωση, δε γνωρίζουν άλλον τρόπο να ζουν εξάλλου.

"Εμείς ερχόμαστε από έναν διαφορετικό κόσμο, από διαφορετικούς πλανήτες"

Πως να κατανοήσει κανείς το πως, το γιατί επιμένουν να παραμένουν σε αυτή τη κατάσταση. Δεν έχουν επιλογή, δε γνωρίζουν ότι έχουν επιλογή. Μόνο να μην ήτανε "αόρατες" και κάποιος να τις έσωζε... Όχι, παντού σιωπή.
Κάποια στιγμή, η επιβίωση γίνεται ή αυτός ή εμείς, οι κόρες σκοτώνουν το πατέρα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Κι ακόμη κι όταν τον σκοτώνουν, συνεχίζουν τη σιωπή. Τους αρκεί που είναι νεκρός
- Εμείς τον σκοτώσαμε, δε μας νοιάζει να πάμε φυλακή. Πέθανε;
- Γιατί τον σκοτώσατε;
- Δε θέλω να το κουβεντιάσω. Έχει πεθάνει;
- Δε μπορεί κάποιος λόγος θα υπάρχει.
- Είναι προσωπικό

Η φυσική και σεξουαλική κακοποίηση.
Η τραγωδία αυτών που τη βιώνουν.
Η ανάγκη τους για επιβίωση, να πιαστούν από τη ζωή, ότι ζωή κι αν είναι αυτή.
Η αδυναμία να ξεφύγεις.

"Θα ήθελα να ήσουν λίγο πιο καλός. Τότε δε θα αναγκαζόμουν να σε σκοτώσω"
Η πραγματική βία σταματάει, οι συνέπειες παραμένουν μέσα στο κεφάλι όλων. Αυτός θα ζεί πάντα, μέσα στο μυαλό τους, στα όνειρα τους. "Οι πεθαμένοι δε πεθαίνουν".


Ο κύκλος της βίας που διαιωνίζεται και αναπαράγεται. Ο πατέρας ήταν κι αυτός θύμα κακοποίησης. Η μητέρα ήταν κι αυτή.
"Δε θέλω εγγόνια" αναφωνεί η μητέρα στο τέλος "ας σταματήσει εδώ"

Οι πληγές δε θα κλείσουν ποτέ. Η φυσιολογικότητα μόνο να φορεθεί επιφανειακά μπορεί. Θα ζήσουν "σα" φυσιολογικές, θα επιβιώσουν, θα κουβαλάνε πάντα.

"Νομίζετε ότι καταλαβαίνετε. Αν σας υποχρέωναν να ζήσετε στο κεφάλι μας για πέντε λεπτά, θα τρελαινόσασταν, θα πεθαίνατε"

Ο γονιός που όφειλε να αγαπήσει, να προστατεύσει, να οδηγήσει και η προδοσία του.
"Πατέρα γιατί μου το έκανες αυτό" φώναξε η Κερασία Σαμαρά και έδωσε στο κοινό μια γροθιά με τη κραυγή της. Σιωπούμε, γυρίζουμε το βλέμμα αλλού, υποκρινόμαστε ότι δε συμβαίνει. Αδράνεια, ανοχή, υποκρισία. Πότε θα βάλουμε τελεία επιτέλους; Τα κορίτσια, δολοφονισσες στα τριαντακάτι τους, μας εκληπαρούν να βάλουμε τελεία.



Όσο για τη παράσταση, τι να σχολιάσει κανείς; Το θέμα ειναι τόσο δύσκολο να το παρακολουθήσεις που όλα τα άλλα παραμερίζονται. Οι ερμηνείες των τεσσάρων βασικών πρωταγωνιστών πάντως είναι εκπληκτικές.



στο Εθνικό Θέατρο - Νέα Σκηνή Χώρα

Σκηνοθεσία: Άσπα Τομπούλη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Τσάχρας, Γιώργος Κέντρος, Κερασία Σαμαρά, Μαρία Ζορμπά, Κάτια Γέρου, Αντώνης Μπαμπούνης, Ανδρέας Κουτσουρέλης, Τζένη Σκαρλάτου, Ιωάννα Αγγελίδη

Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006

Το στοίχημα

του Άντον Τσέχωφ


Είδα Τσέχωφ και έσπευσα. Και καλά που έκανα.

Πρόκειται για 8 δραματοποιημένα διήγηματα του Τσέχωφ, με κεντρικό άξονα το χρήμα και τη σχέση μας με αυτό. Αυτός φαίνεται να είναι ο κεντρικός άξονας, ίσως και αυτός να ήταν ο στόχος, εγώ γιατί είδα τόσα περισσότερα;

Η ιστορία που διέπει όλη τη παράσταση και τη καθορίζει, το στοίχημα, όπου ένας νεαρός δικηγόρος, πάνω σε συζήτηση, και κουβέντα στη κουβέντα, μάλλον για το ποιός θα βγεί από πάνω, κι όχι επί της ουσίας, βάζει στοίχημα, με έναν τραπεζίτη, για 2 εκατομύρια ρούβλια παρακαλώ, μυθικό ποσό, ότι μπορεί να μείνει απομωνομένος από τους ανθρώπους για δεκαπέντε χρόνια.
- Είναι προτιμότερη η θανατική ποινή από τα ισόβια
- Κάνετε λάθος. Από τη ζωή πρέπει να κρατιόμαστε όποιο κι αν είναι το κόστος
- Στοιχημα;
- Στοιχημα, εσείς θα βάλετε τα λεφτά σας και εγώ την ελευθερία μου.
Και άντεξε. Και τίποτα δεν αποδεικνύεται. Γιατί κάποιος άλλος δε θα άντεχε. Γιατί δεν είναι για όλους τους ανθρώπους οι ίδιες απαντήσεις. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές αλήθειες.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για τους μύθους του Τσέχωφ και τις σκέψεις που μου δημιούργησαν, αλλά θα συγκρατηθώ και θα σταθώ σε έναν μόνο

Μια "κυρία" καλεί τη γκουβερνάντα της για να της πληρώσει το μισθό της. Καταφέρνει με το ένα και με το άλλο, με φοβέρα, με γυμνή ξεσιπωσιά, με έπαρση, με ενοχοποίηση, με το δικαίωμα αυτού που νομίζει ότι του ανήκει ο κόσμος, να τις κάνει το μισθό από 80 ρούβλια, 10 μόνο. Η γκουβερνάντα, νιώθει το άδικο να τη πνίγει, κάθε φορά που η "κυρία" της αφαιρεί κάτι από αυτά που δικαιωματικά της ανήκουν, πάει να διαμαρτυρηθεί, και κάθε φορά υποχωρεί. Στο τέλος παίρνει τα δέκα ρούβλια και λέει και ευχαριστώ.

- Γιατί μου λες ευχαριστώ. Σε καταέκλεψα κι εσύ λες ευχαριστώ;
- Γιατί στα άλλα σπίτια δε μου δίναν τίποτα
- Προσπαθω να σου δώσω ένα μάθημα. Πρέπει να διεκδηκείς. Να, πάρε τα 80 ρούβλια σου.
- Ευχαριστώ
- Μα καλά σου φέρθηκα με τέτοιο φρικτό τρόπο και εσύ συνεχίζεις να μου λες ευχαριστώ; Δεν αντιδρας, δε μου φωνάζεις; Συγνωμη που θα στο πω, αλλά εισαι κουτορνήθι;
- Μάλιστα κυρία, είμαι κουτορνήθι.


Και σκέφτηκα όλους αυτούς που στη ζωή απαιτούν και παίρνουν αυτά που δε τους ανήκουν, αυτούς που κλέβουν από τους άλλους, που δε δίνουν αυτά που οφείλουν. Όχι δε σκέφτηκα τα χρήματα. Σκέφτηκα τα συναισθήματα. Έκεινη τη συναλλαγή. Εκεί, που τέτοιοι άνθρωποι το έχουν μετατρέψει σε συναλλαγή, ενώ δεν είναι. Και αυτοί νομίζουν ότι είναι κερδισμένοι επειδή έχουν πάρει. Αλλά αυτό που πήραν δε μπορούν να νιώσουν την αξία του. Γιατί δε γνωρίζουν την αξία του, αφού ποτέ δεν έχουν δώσει. Κι έτσι, τελικά το "κουτορνήθι" είναι το κερδισμένο.


Όμορφη παράσταση, φτιαγμένη από ανθρώπους που πραγματικά αγαπούν αυτό που κάνουν, και αυτήν την αγάπη εγώ την ένιωσα. Υπέροχες οι μουσικές επιλογές, οι μπαλαλαικες, μα περισσότερο ο ραχμανινωφ. Οι δύο κοπελιές πολύ καλές, να με συγχωρέσει ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής, αλλά τον βρήκα λίγο over the top. Δωςτου μια πενταετία όμως και θα τη βρει την ωριμότητα, είμαι σίγουρη για αυτό.
Αξίζει να το δει κανείς εξάλλου, μόνο και μόνο για τις ιστορίες του Τσέχωφ. Είχα ξεχάσει πόσο τον λατρεύω και ξαφνικά με έπιασε μια επιθυμία να ξαναδώ Θείο Βάνια, Γλάρο, Βυσσινόκηπο και φυσικά Τρεις Αδερφές. Ποτέ δε θα τον βαρεθώ, ποτέ δε με έχει απογοητεύσει.






Στο θέατρο Σημείο

Σκηνοθεσία: Κώστας Δελακούρας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Δελακούρας, Γεωργία Οικονόμου, Κατερίνα Μαρτιμιανάκη

Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006

Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας

του Λούκας Μπαιρφούς

Για μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη, που αλλου; στην αλεπού!

Η Ντόρα, αυτιστική (;), ζει μια μη ζωή, κάτω από την επήρρεια βαριών κατασταλτικών φαρμάκων. Η μητέρα της, που θέλει πίσω μια επαφή με το παιδί της, συναποφασίζει με το γιατρό να σταματήσουν τη φαρμακευτική αγωγή της Ντόρας. Έτσι η Ντόρα ελευθερώνεται από τον εγλεισμό της και μπορεί πλέον να εκφράσει τα συναισθήματα της. "Ελεύθερη" πλέον, ερωτεύεται έναν πλασιέ αρωμάτων, ο οποίος τη κακοποιεί, στα μάτια των άλλων θύμα, στα δικά της απολαμβάνει τη νέα εμπειρία. Όταν μένει έγκυος, αν και θέλει να κρατήσει το παιδί, την πείθουν να κάνει έκτρωση και στη συνέχεια τη παραπλανούν και τη στειρώνουν για να εξαφανίσουν το κινδυνο νέας εγκυμοσύνης.

Η διαφορετικότητα και το κατά πόσο οι "φυσιολογικοί" μπορούν να την αποδεχτούν, να ζήσουν μαζί της.

"Όπως σε όλα τα πράγματα, πρέπει να τηρούνται κάποιοι κανόνες. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Αλλιώς χάνεται κανείς μέσα στον ελεύθερο κόσμο, το βλέπω καθημερινά στους ανθρώπους που πορεύονται χωρίς πυξίδα, είτε γιατί παρασύρονται, είτε γιατί πιστεύουν ότι αυτό θα περιόριζε την ελευθερία τους. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος περιορίζεται όταν λείπουν οι κανόνες, η πυξίδα, και το κακόμοιρο πλάσμα δε ξέρει που να πιαστεί, που να στραφεί."

Και εσύ Ντόρα που δεν έχεις μάθει ακόμη τους κανόνες, που η κατασκευή σου δε σου επιτρέπει να κρατηθείς και να δράσεις σύμφωνα με αυτούς ακόμα κι όταν τους ξέρεις, που δε χωράει η λογική τους στο μυαλό σου, εσύ που είσαι διαφορετική μέσα στη κοινωνία μας, τι σου απομένει εσένα; Δε μπορείς να αντισταθείς και να διεκδικήσεις, σε έχουν πείσει ότι είσαι "βλαμένο", οπότε "δεν ξέρεις", ότι πουν οι άλλοι, η μητέρα, ο πατέρας, ο γιατρός, ο φίλος σου. Ακολουθείς, διαισθάνεσαι ότι πρέπει να συμμορφωθείς με τους κανόνες αλλά δε θέλεις. Αλλά βαθιά μέσα σου σε έχουν πείσει ότι είσαι ανίκανη να αποφασίσεις για τον εαυτό σου. Ότι οι δικές σου επιθυμίες είναι υπό αμφισβήτηση, κατώτερες των σημαντικών άλλων.

- Μα με αγαπά...
- Πως το ξέρεις;
- Το νοιώθω

- Δε ξέρεις να αγαπάς
- Νοιώθω

Ποιός κρίνει άραγε ποιά συναισθήματα είναι έγκυρα, ποιός έχει το δικαίωμα να αναιρεί σύμφωνα με τα δικά του; Πως καταφέρνουμε να αφενόμαστε να μας αναιρούν αυτό που νοιώθουμε;

Και όταν σκέφτεσαι, τόσα χρόνια που έπαιρνες τα φάρμακα, που οι επιθυμίες και τα συναισθήματα σου ήταν θαμένα, νιώθεις... δε τολμάς να συνεχίσεις τη φράση σου, άραγε θα εκδήλωνες θυμό για τη μητέρα σου; "Η μητέρα μου είναι καλός άνθρωπος" επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά και ξανά.
Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι εκείνη ξέρει καλύτερα πιο είναι το καλό σου.
Τι χαρά όταν ανακαλύπτεις ότι και εκείνη έχει διαστροφές. Δεν είσαι μόνο εσύ που ξεφεύγεις και απολαμβάνεις κάτι έξω από τις νόρμες. Ναι, αλλά εσύ το διαδηλώνεις, εκεί η ειδιοποιός διαφορά.
Και έτσι σου στερούν το όνειρο της οικογένειας, και η κραυγή σου όταν το συνειδητοποιείς; σκεπάζει άραγε τη βαθιά σου πίστη ότι πρέπει να συμμορφωθείς;


- Δε νιώθεις λυπημένη;
- Πάντα νοιώθω λυπημένη.
Εκτός όταν γαμιέμαι

Πως να το δεχτεί αυτό ο "φυσιολογικός", πως να το πιστέψει, πως να σου το επιτρέψει;
Και όπως λέει ο συγγραφέας

"Μια αρχή της κοινωνίας μας αποτελεί το να ενισχύονται οι προσπάθειες κάποιου να γίνει ευτυχισμένος, αλλά όχι και το να καθορίζει κανείς την έννοια της ευτυχίας για τον εαυτό του"

Και δυστυχώς ακριβώς έτσι είναι.



Όσον αφορά τη παράσταση κάτι με χάλασε. Δεν είμαι σίγουρη, νομίζω της έλειπε ο ρυθμός, ή ο ρυθμός που είχε ήταν πολύ υποτονικός. Δε ξέρω αν ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να το είχε ανεβάσει αλλιώς, ίσως το κείμενο, αν και εξαίσιο, να μη προσφέρεται, τι να πω. Η Κόρα Καρβούνη πάντως δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία.

Το κείμενο είναι σκηνές διαδοχικές από τη ζωή της Ντόρας. Στην αρχή κάθε σκηνής εμφανίζεται ένας υπέρτιτλος που βάζει τις συντεταγμένες του επερχόμενου στιγμιότυπος, οδηγεί τη σκέψη του θεατή και σε μιά άλλη διάσταση, πέρα από την εμφανή. Ο τρόπος που αυτοί οι υπέρτιτλοι ανεβαίνουν, μερικές φορές είναι σα νότες μουσικές που φτιάχνουν μια φράση. Άλλες όμως, με ζάλιζε και με αποσυντόνιζε. Ίσως κι αυτός να ήταν ο στόχος. Άγνωσται αι βουλαί των καλλιτεχνών.




Στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώτα Φέστα, Γιώργος Γλάστρας, Κόρα Καρβούνη, Φώτης Θωμαϊδης, Μαίρη Σαουσοπούλου, Λαέρτης Μαλκότσης, Ανδρέας Μαυραγάνης

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Ντα

του Hugh Leonard

Ο Τσάρλι, μετά τη κηδεία του πατέρα του Ντα, ξεκαθαρίζει τα πράγματα και το σπίτι του αποθανόντος πριν επιστρέψει στη ζωή του. Εκεί τον επισκέφτονται, φαντάσματα του νου του, ο πατέρας του, η μητέρα του και ο εαυτός του ως παιδί. Αναβιώνει σκηνές του παρελθόντος του και τις βλέπει πιά με άλλο μάτι, αποστασιοποιημένο και κριτικό, αλλά και κουβεντιάζει με το πατέρα του βρίσκοντας απαντήσεις που είχε μέσα του αλλά δεν τις είχε δει ως τώρα.

Στη μέση της ζωής του αναρωτιέται για τη πορεία του. Το παρελθόν τον κοροιδεύει. Ο μικρός Τσάρλι δηλώνει απογοητευμένος που τον γνώρισε, αυτός έχει όνειρα, έχει ακόμη πίστη στη δυνατότητα του να τα εκπληρώσει, γιατί του καταρρίπτει τη ψευδαίσθηση;

Συνειδητοποιεί το βάθος της σχέσης του με το πατέρα, ρωτάει γιατί ποτέ ο Ντα δε δέχθηκε κάτι από αυτόν, γιατί ότι του πρόσφερε το φύλλαξε άθικτο. Πως θα ξεπληρώσει το χρεος του; Και κατανοεί ότι αυτό το χρέος, αυτή τη σχέση, θα τα κουβαλάει πάντα μέσα του, δε μπορεί να ξεφύγει. Θέλει; Η αρχική αποδοκιμασία που έδειχνε για το πατέρα του και τη στάση ζωής του μετατρέπεται σε αποδοχή. Ο Ντα έζησε, πρόσφερε, έφυγε γεμάτος, να πάει να βρει τη γυναίκα του. Και ο Τσάρλι, έτοιμος πιά να επιστρέψει στη ζωή του, με μια νέα γνώση, καλά χωνεμένη

Μόνο όποιος αγαπάει πραγματικά, ασχολείται μαζί σου


Μιά καλοστημένη και προσεγμένη παράσταση με εξαίρετους τους Γιώργο Μιχαλακόπουλο και Έρση Μαλικένζου. Θέατρο δοσμένο κλασσικά, κάτι που δεν είναι πλέον το σύνηθες στη θεατρική σκηνή της Αθήνας, με πολύ όμορφα σκηνικά και ατμόσφαιρα.



Στο θέατρο Βασιλάκου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλακόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Παναγιώτης Μπουγιούρης, Γιάννης Πολιτάκης, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Έρση Μαλικένζου, Παναγιώτης Μπενέκος, Γιάννης Δεγαϊτης, Ηλέανα Μπάλλα, Ειρήνη Κονίδου

Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006

Αμερικανός Βούβαλος

Του Ντεϊβίντ Μάμετ

Τρεις μικρολωποδύτες σχεδιάζουν μια ληστεία και στη πορεία αλληλοπροδίδονται ή νομίζουν ότι αλληλοπροδοθήκανε, βγαίνουν εκτός εαυτού και επανέρχονται, προσπαθούν να βρουν ισορροπίες και τις ξαναχάνουν. Ο Ντον προσπαθεί να περάσει τις εμπειρίες της ζωής στο Μπομπ, για το καλό του, ο "δάσκαλος" προσπαθεί να υψώσει το ανάστημα του και να διεκδικήσει τη θέση του.
Ο κόσμος των "επιχειρήσεων" και πως πετάμε από το παράθυρο ιδέες και πιστεύω για το συμφέρον.
Οι άντρες που προσπαθούν να υπερισχύσουν, να αποδείξουν την αξία τους. Πως άλλως θα κρατήσουν τη ψευδαίσθηση του ανδρισμού τους;

Το όνομα του έργου από ένα τάλιρο του 1937 κοπής Denver το οποίο είναι συλλεκτικό γιατί από κάποιο λάθος στη παραγωγή του ο απεικονιζόμενος βούβαλος έχει μόνο τρία πόδια. Βλέπω τους χαρακτήρες του Μάμετ και βλέπω ανθρώπους κουτσουρεμένους, ακριβώς σαν αυτό το βούβαλο. Με λειψά εφόδια, με λειψά αποθέματα, με λειψές προσδωκίες. Χαμένοι σε ένα κόσμο, ανάμεσα στα πρέπει τους και στα θέλω τους δρουν όπως προστάζει η όποια ηθική τους και παρασύρονται να πράττουν όπως προστάζει η απληστία τους, ανάμεσα στους φόβους και στις ελπίδες βλέπουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν κι επιμένουν να πιστεύουν σε φίλους. Κουτσαίνοντας πορεύονται και με λάθη στη πλάτη συνεχίζουν. Πάει κι αυτό, πάμε παρακάτω, η επόμενη σκηνή, το επόμενο δράμα, και ξανά, μια ζωή κουτσό.

Και όπως αναφωνεί ο "δάσκαλος" κάποια στιγμή

Ζούμε σαν τους ανθρώπους των σπηλαίων όλοι μας

Όντως, και αυτός πρώτος, και αν ζούμε έτσι, είναι γιατί εμείς το έχουμε επιλέξει.


Δυστυχώς εμένα το έργο με κούρασε, ιδιαίτερα το πρώτο μέρος. Το δεύτερο μέρος με κράτησε καλύτερα. Δεν έχω κάτι να προσάψω στη παράσταση, η σκηνοθεσία ήταν λιτή και αποστασιοποιημένη, είχε ατμόσφαιρα, οι ηθοποιοί άριστοι. Θυμάμαι παρόμοια αίσθηση και στο οικόπεδα με Θέα που είναι του ιδίου συγγραφέα. Νομίζω λοιπόν ότι μάλλον δε μου αρέσει ο Μάμετ, τόσο απλά.




Στο θέατρο Ιλίσια*
Σκηνοθεσία: Αντώνης Καφετζόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Καφετζόπουλος, Αποστόλης Τοτσικάς, Δηήτρης Αλεξανδρής




* Δε μπορώ να μην το αναφέρω αλλά θα σκάσω αν δε πω τη κακία μου. Το θέατρο Ιλίσια γενικά το αγαπώ και μου αρέσει να πηγαίνω γιατί ανεβάζει συνήθως καλές παραστάσεις. Και φυσικά μπράβο στη κυρία Ντενίση που το συντηρεί (δε ξέρω αν έτσι είναι, από παρασκήνια εγώ στουρνάρι, αλλά υποθέτω) και δικαίωμα της να το έχει όπως γουστάρει. Μόνο που να, εμένα, με ενοχλεί ότι στο φουαγιέ της κεντρικής σκηνής έχει μόνο φωτογραφίες άπό έργα που έχει παίξει η κ. Ντενίση. Ο αμερικανός Βούβαλος παίζεται στη κάτω σκηνή κι εκεί στο φουαγιέ έχει φωτογραφίες από άλλα έργα που έχουν παιχτεί στο θέατρο γενικά. Βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες θυμήθηκα πόσες πολλές παραστάσεις έχω ευχαριστηθεί εκεί και θυμήθηκα το πως ήταν το φουαγιέ της κεντρικής σκηνής τη τελευταία φορά που το επισκέφτηκα και πως αυτό στερεί κάτι από τη τελετουργία του να πηγαίνεις θέατρο.
Συγνώμη για τη γκρίνια.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 10, 2006

Δέκα Εντολές 5 & 10

Θα μπορούσε και να λέγεται
γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές Του.

Μια όμορφη και εμπεριστατωμένη περιγραφή της παράστασης από την αλεπού


"5. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, ίνα εθ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης"

κι όμως...
- Όταν μετανοιώνουν οι άνθρωποι, είναι αργά;
- Ποτέ δεν είναι αργά. Πάντα μπορείς να επιστρέψεις. Πρέπει όμως να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή. Να αρχίσεις ξανά από την παιδική ηλικία
- Κι αν έχεις ξεχάσει που την έχεις κρύψει;
- Μπορείς να ζητήσεις από τα παιδιά να σε οδηγήσουν. Δεν είναι ντροπή.

Και τα παιδιά γίνονται γονείς...
Σχέσεις γονέων, παιδιών και αντίστροφα, τα λόγια που ειπώθηκαν και αυτά που δεν ειπώθηκαν αλλά περάσαν στις καρδιές όλων. Δεσμοί αίματος/δέσμια ζωής. Πως να τιμάς τους γονείς; πως μπορείς να μην είσαι αμαρτωλός; πως να υπακούσεις σε αυτή την εντολή; Η οικογένεια η αρχή όλων, αλλά μάνα, με μετέτρεψες σε ένα μελόδραμα. Και έφυγα για να ξεφύγω αλλά δε μπόρεσα να μείνω μακριά, επέστρεψα, και όταν δε σε βρήκα, σπάραξα. Κι ας με μετέτρεψες σε ένα μελόδραμα.

Παιδική ηλικία και η νοσταλγία της επιλεκτικής μας μνήμης.
Όμορφα δοσμένη, εικαστική, και πολλή καλή δουλειά από τους νέους ηθοποιούς. Γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων για το κοινό, από το γέλιο, στη συγκίνηση, και μετά στη πίκρα και ξανά.



Σκηνοθεσία: Στρατής Πανούριος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ηλίας Κουνέλας, Μαρία Παρασύρη, Σοφιάννα Θεοφάνους, Λένα Παπαληγούρα, Σωτήρης Τσακομίδης




"10. Ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου. Ουκ επιθυμήσεις την οικίαν του πλησίον σου ούτε τον παίδα αυτού, ούτε του βοός αυτού, ούτε του υποζυγίου αυτού, ούτε παντός κτήνους αυτού, ούτε όσα τω πλησίον σου εστί"

Ο Βασίλης Νικολαϊδης επιλέγει την ιστορία του Δαβίδ και Βηθσαβεέ από τη παλαιά διαθήκη για να αποδώσει την εντολή αυτή.

Ο βασιλιάς Δαβίδ, βλέπει τη Βηθσαβέε να παίρνει το λουτρό της και την επιθυμεί. Ο άντρας της Ουρίας μακριά σε μάχη. Κάνουν έρωτα και η Βηθσαβέε μένει έγκυος. Ο Δαβίδ φέρνει πίσω τον Ουρία για να κοιμηθεί με τη γυναίκα του και να συγκαληφθεί η μοιχεία. Ο Ουρίας διαισθάνεται και αποφασίζει ουσιαστικά να ελευθέρωση τη Βηθσαβέε.

Θυσιάζομαι για την αγαπημένη μου.
Εκείνη φωτιά και καίγεται
Εγώ μόνο σταγόνα.
Εκείνη χρειάζεται ποταμό
Θυσιάζομαι για την αγαπημένη μου

Ο Δαβίδ κανονίζει να σκοτωθεί ο Ουρίας στη μάχη. Ο Κύριος τιμωρεί το Δαβίδ (και τη Βηθσαβέε κυρίως κι ας μη τονίζεται αυτό) παίρνοντας τη ζωή του καρπού τους.
Ένας Θεός εκδικητικός, δε συγχωρεί και παίρνει τον αθώο, μόνο και μόνο γιατί είναι καρπός "αμαρτίας".
Ο Δαβίδ και η Βηθσαβέε νηστεύουν, προσεύχονται, εκπληπαρούν για να σωθεί το παιδί. Όμως η τιμωρία είναι αναποφευκτη, μετά από αυτή θα επέλθει η λύτρωση. Αποδέχονται τη τιμωρία και προχωρούν. Δυναμή τους ο έρωτας τους. Ο νέος καρπός του έρωτα τους θα αγαπηθεί από τον Κύριο. Τι ειρωνία...
Εμένα πάντως αυτός ο Θεός δε μου αρέσει!
Προτιμώ τον άρχοντα τον έρωτα και ταυτίζομαι απόλυτα με το τραγούδι της Βηθσαβέε

Είμαι πλασμένη από του έρωτα το φως
φτιαγμένη είναι για αυτό η ψυχή μου
σπίτι μου, του έρωτα ο ατέλειωτος βυθός
σε αυτόν χαρίζω το κορμί μου

Ποιό σώμα, ποιά μάτια
ποιό χέρι ζεστό
θ' αντέξει μαζί μου
αυτόν το χορό

Γιατί όταν ο Έρωτας προστάζει οι άνθρωποι υπακούν, τόσο απλά.


Επίσης παράσταση με εικαστική απόδοση, εκπληκτική μουσική επένδυση και ατμόσφαιρα, ίσως λίγο ασύνδετη κατά μέρη.
Η δε σκηνή της ερωτικής συνάντησης Δαβίδ Βηθασβέε υπό τους ήχους αργεντίνικου τανγκό είναι απερίγραπτα ερωτική και περιέχει όλη την ουσία του πάθους, της επιθυμίας, του έρωτα δηλαδή.
(Τέτοια θεάματα δεν είναι για κοριτσάκια σαν και εμένα, που πήγαν στο θέτρο μοναχούλια τους χωρίς προσμονή άμεσης δικιάς τους ερωτικής συνεύρεσης!)




Σκηνοθεσία: Βασίλης Νικολαϊδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ναταλία Στυλιανού, Λαμπρινή Αγγελίδου, Παναγιώτης Λάρκου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Πάρις Λύκος



Στο Εθνικό Θέατρο, Πειραματική σκηνή


μέχρι 26 Νοεμβρίου 2006

Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006

Ντιμπούκ

του Μπρους Μάγερς
(από το ομώνυμο έργο του Σαλόμ Άνσκι)

Δύο ερωτευμένοι νέοι. Όταν ο πατέρας της κοπέλας αποφασίζει να την παντρέψει με άλλον, ο Χανάν πεθαίνει. Η ψυχή του μετέωρη. Η Λέα τον προσκαλεί στο γάμο της κι η ψυχή του γίνεται ντιμπούκ και τη κυριεύει. Στον εξορκισμό και οι δύο ψυχές αντιστέκονται στο χωρισμό, οι ψυχές τους ανήκουν μαζί. Όταν τελικά η ψυχή του Χανάν παραδίδεται και εγκαταλείπει το σώμα της Λέα, η Λέα αποφασίζει να τον ακολουθήσει, σε ένα τόπο άγνωστο, μυστηριακό, όπου οι ψυχές τους θα μείνουν ενωμένες.


Η λέξη ντιμπούκ προέρχεται από την εβραίκή λέξη ledavek που σημαίνει γαντζώνομαι. Η ψυχή μπαίνει σε σώμα άλλου, γαντζώνεται στη ζωή, στον άλλον.
"Που πάνε οι ζωές εκείνων που δε πρόλαβαν να ζήσουν, που πάνε οι σκέψεις που δε πρόλαβαν να σκεφτούν, τα παιδιά που δε πρόλαβαν να κάνουν;"
Ο άλλος αφήνεται ανοικτός να κυριευτεί, δε θέλει να ξεφύγει.

Μια διαδρομή μεταξύ του ταλμούδ, της ορθολογικής πίστης,
ο κόσμος μας χωρίς ουρανό
και της καμπάλα, της μυστηριακής αναζήτησης του θείου μέσα στο μεγάλο αρνητικό, στο μη Θεό (Λο-α),
να εξαγνίσω την αμαρτία, να λιώσω μέσα στην αμαρτία, μέχρι να μείνει μόνο ότι ιερό και όσιο είναι μέσα της, όπως ο χρυσοχόος λιώνει το χρυσάφι για να το καθαρίσει


Γιατί ψυχή που είσαι τόσο ψηλά θέλεις να πέσεις στην άβυσσο;
Είναι γιατί η ψυχή η περιπέσουσα από τη τόση θλίψη, επιθυμεί να κάνει μια ανάβαση.


Αχ, καταδικασμένη η ψυχή να χάνεται, να αναζητά, και ναι, πρέπει πρώτα να πέσει για να μπορέσει να αναδυθεί.



Η παράσταση είναι έξοχη, ατμοσφαιρική, σε σημεία συνταράσσει και συγκλονίζει, σε άλλα ταξιδεύει στη μαγεία εβραικών ύμνων και χορών, σε άλλα καθηλώνει με τη τραγικότητα της ιστορίας.
Η σκηνή που η Λέα χορεύει τη παραμονή του γάμου της και στα πρόσωπα των ζητιάνων, με τους οποίους οφείλει να χορέψει κατά τη παράδοση, βλέπει το νεκρό Χανάν, είναι ονειρική.

Υπέροχες ερμηνείες και από τους δύο ηθοποιούς. Η Δέσποινα Κούρτη δε, είναι απλώς εκπληκτική (μα πως μπορεί να κάνει τέτοια πράγμτα με το σώμα της, τη φωνή της, και την έκφραση του προσώπου της;)






Στο Εθνικό Θέατρο - Πειραματική Σκηνή
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Παπανικολάου, Δέσποινα Κούρτη
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης

Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006

Ιστορίες για Γαμοφοβικούς

των Βασίλη Ραϊση & Μαριάννας Κάλμπαρη


- Πες μου μια ιστορία με χάπυ εντ
- Α, εσύ θέλεις παραμύθι...



Ένα μικρό κορίτσι, ενόψει αποκριάτικου πάρτυ και Γιωργάκη!, με ξεναγό ένα μάγο, ονειρεύεται τι άλλο, γάμους, πέντε ιστορίες γύρω τριγύρω από το γάμο.
Ξεκινάμε από τη γνωριμία, η "χημεία", και είναι σα να βλέπω τον de Botton δραματοποιήμενο.
Μα θα ταιριάζουμε; Όλοι ταιριάζουν.
Μηδενισμός; Όχι ακριβώς. Πίκρα ναι, γιατί εκεί κρύβεται μια αλήθεια. Ας ξεχάσουμε τα ερμαφρόδυτα κι ας δουλέψουμε στις σχέσεις μας.
Μετά ο γάμος, ω τι χαρά, και το παιδί, κι άλλη χαρά. Μόνο να, να είναι κάποιος εκεί να μας υπενθυμίζει ότι αγαπιόμαστε. Δύσκολο πράγμα η συμβίωση. Και μη ξεχνάμε, ΄
ο γάμος αλλάζει τον άνθρωπο.
Δεν σ'αντέχω άλλο, χωρίζουμε. Και που πάει η αγάπη όταν τελειώνει; Κι αν ο ένας σταματήσει να αγαπάει;
- Που είναι το παιδί;
- Στο φούρνο. Αφού έφυγες και με άφησες με τον έρωτά σου, είπα να σου τον δώσω να τον φας.

μπρρρρρ Εφιάλτης. Σα το γάμο. Είναι να μη τον φοβάσαι; Σύγκρυο σε πιάνει και μόνο όταν ακούς τη λέξη. Αλλά αν αγαπήσεις, τίποτα δε φοβάσαι (κοινώς χάνεις τη λογική, την αίσθηση αυτοπροστασίας, το μπούσουλα, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα). Άρα, γαμοφοβικός αυτός που δε ξέρει να αγαπά. Μακάρι να ήτανε έτσι απλό. Κι αυτός που ξέχασε, φοβάται, κουράστηκε να αγαπά, και βάλε κι άλλα να είσαι μέσα.
Τελευταία ιστορία "οι τρείς αδερφές και ο άντρας τσουκάλι" απλώς απολαυστική και ξεκαρδιστική. Δώσμου έναν άντρα, ας είναι γκαβός, κουτσός, άσχημος, μαλθακός, όλα τα κακά του κόσμου να έχει, μόνο δώσμου ένα άντρα. Και πέφτει το τσουκάλι από τον ουρανό και φυσικά είναι Ο τέλειος άντρας. Αν θες χρωματίζεις το οτιδήποτε όπως έχεις ανάγκη.
Δως μου ένα ρόλο να ανέβω στη σκηνή. Συζύγου, Μάνας, Ερωμένης, έστω αραβωνιαστικιάς.



Η παράσταση προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ. Γλυκόπικρη και με πολύ γέλιο. Ρυθμός, κέφι, ζωντάνια, τρέλλα, ατμόσφαιρα, όμορφα ισορροπημένα.




στο Θέατρο Τέχνης (υπόγειο)
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ιφιγένεια Αστεριάδη, Λεωνίδας Κακούρης, Μαριάννα Κάλμπαρη, Διαμαντής Καραναστάσης, Νέστωρ Κοψίδας, Κατερίνα Λυπηρίδου και η μικρή Δήμητρα Μπράμη
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη


μέχρι 5 Νοεμβρίου 2006

Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Ολοένα και λιγότερες περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης

του Μάρτιν Κριμπ

Τρία μονόπρακτα. Συνδεδεμένα μεταξύ τους. Οι παρατηρητές αφηγητές όσο ξεδιπλώνουν την ιστορία μετατρέπονται στους ήρωες της ιστορίας. Προσπαθώ να αποστασιωποιηθώ από τη προσωπική μου ιστορία αλλά τελικά αποτυγχάνω, η τραγικότητα της ασημαντότητας της με ρουφάει ξανά μέσα της.

Ιστορία πρώτη
Μια γυναίκα παντρεύεται μικρή, μένει έγκυος, μεγαλώνει το παιδί, ζει ένα συμβατικό γαμό. Η τάσεις φυγής στην αρχή, όταν ήτανε ακόμη ζωντανή, έχουν εξαφανιστεί. Δεν έχει λόγο να φύγει πια, γιατί να φυγει, δούλεψε σκληρά για την ευτυχία, παραμένει.

Ευτυχία; Ποια είναι η εικόνα της ευτυχίας;

Μόνο η φωνή μέσα αμαυρίζει αυτή την εικόνα θυμίζοντας τη ψευτιά της.

Ιστορία δεύτερη
Ένας άντρας μπαίνει σε ένα σχολείο και σκοτώνει τα παιδιά. Α, κανείς δε θα τον συμπαθήσει, κανείς δε θα καταλάβει γιατί. Δουλειά, γυναικα, παιδιά, σπίτι, όλα καλά, κακοποίηση στο παρελθόν καμιά. Οφειλει να είναι καλά. Όχι;

Ιστορία τρίτη
Το ζευγάρι της πρώτης ιστορίας, στο σκάφος, χαμογελάει. Το παιδί στο σπίτι. Όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο. Η μήπως αυταπατώνται. Μήπως όχι. Το παιδί έχει μαζέψει όλους τους θυσαυρούς της ζωής στην υπέροχη ντουλάπα του. Μόνο να μπορούσε να τους δείξει στους ανθρώπους, τότε αυτοι, ίσως, ίσως και να τον αγαπούσαν. Κι όπως σέρνεται και προσπαθεί να φτάσει στο κλειδί για να ανοίξει μαθαίνει, μεγαλώνει.

χάνει αίμα αλλά κερδίζει σε σιγουριά


Κοινός άξονας όλων των ιστοριών η κατάρα της σύγχρονης εποχής

- Θες να πεις ότι έχουν το δικαίωμα να γελάνε;
- Κάτι παραπάνω από δικαίωμα: έχουν χρέος να γελάνε.


Το καθήκον να είσαι ευτυχισμένος. Σε μια κοινωνία που όλα είναι εφικτά, όλα είναι ευκολα, ο μοναδικός ύπεύθυνος για την ευτυχία μας εμείς οι ίδιοι. Πως τολμάμε να μην είμαστε σε διαρκή κατάσταση ευδαιμονίας; Ποιόν άλλον να κατηγορήσουμε για τη δυστυχία μας πέρα από τον εαυτό μας; Το ασήκωτο βάρος της προσωπικής μας ευτυχίας. Η αφόρητη ενοχή της προσωπικής μας δυστυχίας.

Θυμήθηκα ένα σχόλιο της Ορελιας το οποίο και παραθέτω

"προσφατα παρακολουθησα μια εκπομπη στην τηλεοραση οπου παρουσιαζοταν η εκθεση εργων που αναφερεται στην μελαγχολια
εργο καποιου Γαλλου που δεν ξερω ποιος ειναι γιατι το ονομα του δεν αναφερθηκε οση ωρα εβλεπα την εκπομπη και γιατι δεν ειμαι ενημερη..!
11 χρονια του πηρε να συγκεντρωση και να παρουσιασει τα εργα
αναμεσα στην συζητηση αναφερθηκε και στην Βιρτζινια Γουλφ σαν την μεγαλυτερη συγγραφεα του 20 αι., η οποια γραφοντας το τελευταιο της εργο, βρεθηκε στο μεγιστο της αρρωστιας της και εθεσε τερμα στη ζωη της διοτι, τιποτε αλλο δεν της εμενε μια και ειχε χρησιμοποιησει μεχρι τελους, αποστραγγισει, την δυνατοτητα της εκτονωσης που δινει η συγγραφη...
επισης, χαρακτηριζε το κυματοειδες της διαθεσης των καταθλιπτικων, και εμοιαζε να αγαπα αυτο που ελεγε, σαν πηγη ζωης...
οχι σκετα εμπνευσης αλλά ζωης
αυτο το πανω κατω ε ι ν α ι η ζωη, ελεγε...
μεχρι που στον 19ο νομιζω αι. χαρακτηριστικε αρρωστεια και περιθωριοποιησε τους πασχοντες..."


Μήπως ήρθε η στιγμή να αναφωνήσουμε και να απαιτήσουμε


Δικαίωμα στη δυστυχία!






Μία συμπαθητική παράσταση με καλές ερμηνείες και λιτή σκηνοθεσία, πιστεύω ταιριαστή στο κείμενο. Δε συνεπαίρνει, δεν απογοητεύει.



στο θέατρο Εμπρός

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Ζιόβας, Αλεξία Μπουλούκου, Μαρία Πανουργιά, Θάνος Σαμαράς
σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου

μέχρι 26 Νοεμβρίου 2006

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

Η κοιμωμένη ξύπνησε

των Ξένιας Κλογεροπούλου - Θωμά Μοσχόπουλου


Μή! Πονέσει, ματώσει, κακό...


Όταν σκεφτόμαστε παιδικό θέατρο, το θέατρο Πόρτας αποτελεί εγγύηση, και η φετινή δουλειά δεν αποτελεί εξαίρεση.

Βασισμένο στο γνωστό παραμύθι της "ωραίας κοιμωμένης", στο πρώτο μέρος βλέπουμε (με ελαφρές παραλαγές) την ιστορία μέχρι που ο πρίγκηπας τη ξυπνά με το φιλί του. Στο δεύτερο, τις περιπέτειες τους για να ξαναβρεθούν και να μείνουν μαζί. Η πριγκίπισσα ξυπνά στο σήμερα, μετά από 500 χρόνια ύπνου, και έχει έναν τελείως διαφορετικο κόσμο να ανακαλύψει και να μάθει. Ο δε "πρίγκηπας" ζει σε ένα σύγχρονο κόσμο όπου κανονικά πριγκίπισσες δεν υπάρχουν.

Προσωπικά βρήκα το πρώτο μέρος ονειρικό και μια υπέροχη αφορμή για επαφή των παιδιών με τη μαγεία του θεάτρου. Η σκηνή δε που η πριγκίπισσα ανακαλύπτει τη μουσική και αυθόρμητα χορεύει ήταν έξοχη. Κι εγώ ως ενήλικας το καταευχαριστήθηκα.
Το δεύτερο μέρος, το βρήκα απογοητευτικό. Αν και κάποιες στιγμές του ήταν καλές, ως επί το πλείστον αναλωνόταν σε παρουσίαση ηθικών διδαγμάτων, κυρίως του πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρα μας, αλλά όχι με ευστοχα έμμεσο τρόπο.

Μου έκανε εντύπωση που το ακροατήριο αποτελούνταν κυρίως από παιδιά προσχολικής ηλικίας (οι παραστάσεις του παιδικού Πόρτα αναφέρονται συνήθως σε παιδιά δημοτικού) και ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης κυριαρχούσε σχεδόν απόλυτη ησυχία. Ο γιός μου που σπανίως κάθεται πάνω από πέντε λεπτά παρακολούθησε όλη τη παράσταση με αμείωτο ενδιαφέρον και χάρα.

Μου άρεσε που η ιστορία έχει δοθεί σε ήπια μορφή χωρίς τρομαχτικές αναφορές. Η νεράϊδα που δίνει τη κατάρα το κάνει από λάθος, αγαρμποσύνη, και αμέσως μετά την απαλύνει.

Την παράσταση συνοδεύει ένα προσεγμένο πρόγραμμα, για ενήλικες όμως, με αναφορές στα ψυχαναλυτικά μυνήματα του παραμυθιού, και επίσης ένα βιβλιαράκι με ιδέες για δραστηριότητες μετά τη παράσταση το οποίο βρήκα πολύ καλό.



Στο θέατρο Πόρτα

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Ηλιάνα Γαϊτάνη, Παντελής Δεντάκης, Δάφνη Δαυίδ, Θοδωρής Πετρόπουλος, Θάνος Τοκάκης, Βίκυ Χατζοπούλου, Ιωάννα Παππά
Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Η Φαλακρή Τραγουδίστρια

του Ευγένιου Ιονέσκο


Θέατρο παραλόγου; Αναρωτιέμαι.
Φράσεις ατάκτως ειρημένες; Φαινομενικά ίσως, ουσιαστικά όχι.
Ένα ρολόϊ τοίχου να μετράει αδέκαστα τη διαδοχή των στιγμών. Στιγμές,
άλλες φορές ασύνδετες,
άλλες φορές αντιτιθέμενες και επιτιθέμενες η μία στην άλλη,
άλλες φορές επαναλαμβανόμενες,
άλλες φορές να θυμίζουν καθημερινότητα (αχ, πόσο επιφανειακή και άχαρη πραγματικότητα αλήθεια)
κι άλλες φορές απλά σουρεαλιστικά καίριες και τρομαχτικά αληθινές.

Αντιγράφω από το πρόγραμμα
" Η ανθρωπότητα οφείλει να παραιτηθεί μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι μια πλήρης και ικανοποιητική εξήγηση του σύμπαντος είναι εκτός των δυνατοτήτων της. Και υπό αυτό το πρίσμα, ο κόσμος πρέπει τελικά να θεωρηθεί παράλογος"
Αλμπέρ Καμύ

Ναι, και υπό αυτό το πρίσμα ένα λογικότατο θέατρο του παραλόγου να απεικονίζει με φρικιαστική αλήθεια τη ζωή μας.

Ο Ιονέσκο γράφει ότι εμπνεύστηκε τη φαλακρή τραγουδίστρια από ένα εγχειρίδιο εκμάθησης της αγγλικής γλώσσας. Ο κύριος και η κυρία Σμιθ, συνηθισμένοι άγγλοι, με συνηθισμένες αγγλικές ζωές. Απρόσωποι.
"Το πρωϊ κοιτάχθηκες στο καθρέπτη, αλλά δεν είχες πρόσωπο"
Αποξενωμένοι. Όχι λάθος. Απλά ξένοι. Δεν είχαν γνωριστεί ποτέ όπως και οι φίλοι τους που μετά από μακρά συζήτηση μεταξύ αγνώστων καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ναι, πράγματι είναι παντρεμένοι, λογικά πρέπει να είναι παντρεμένοι, κι έτσι τελικά αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλον το σύντροφο της φαντασίας του. Τον οποίον και φυσικά αγαπούν.

Η τελευταία σκηνή όπου οι τέσσερις ηθοποιοί αναφωνούν ασυναρτησίες ήταν σα να έβλεπες το μέσα του ανθρώπινου νου (τουλάχιστον του δικού μου) όπου αναρίθμητες φωνές, εσωτερικές και μη, κραυγάζουν, διεκδηκούν, καταλαμβάνουν, παραλογίζουν.

Πάρε ένα κύκλο, χαιδεψέ τον, και αυτόματα γίνεται φαύλος.



Ευχάριστη παράσταση, συμπαθητικά δοσμένη. Το ατού της η πίστη στο κείμενο του Ιονέσκο, το οποίο είναι και η δύναμη της κατά την ταπεινή άποψη μου.

Στο Θέατρο Βικτώρια

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαριάννα Λαμπίρη, Πέτρος Αποστολόπουλος, Άννα Πορφύρη, Γιώργος Κατινάς, Χριστίνα Δενδρινού, Ερνέστος Βουτσίνος
Ακούγονται: Κώστας Τερζάκης, Βασιλική Ρόρρη, Νεκτάριος Γεωργιάδης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός

Πέμπτη, Οκτωβρίου 19, 2006

ΑΜΛΕΤ Β’

Του Σαμ Μπόμπρικ

Πήγα, είδα και απήλθα απογοητευμένη.

Καταρχήν να ζητήσω συγνώμη από τους ηθοποιούς για το επερχόμενο θάψιμο γιατί ήταν όλοι τους εξαίρετοι, υπηρέτησαν άψογα τους ρόλους τους, γεμάτοι ζωντάνια και κέφι.

Πρόκειται για μια παρωδία του γνωστού σαιξπηρικού έργου. Μια κωμωδία με πολύ γέλιο, πολλές καλές ατάκες. Το κοινό καλείται να συμμετάσχει και να συμβάλει με έναν τρόπο άνετο και φιλικό.
Άλλα, αλλά...
Ασύνδετη και αποσπασματική. Υπερβολικά τα «φαρσικά» στοιχεία. Υπερβολικές οι σεξουαλικές αναφορές. Καυστηριασμός ελάχιστος, κι αυτός του σεναρίου, όχι του τι εκφράζει το original έργο.
Επίσης αισθάνθηκα ότι ο χώρος δεν ήταν κατάλληλος, ίσως να χρειαζότανε ένα μικρότερο θέατρο. Η σκηνή δε «γέμιζε» ούτε από τα σκηνικά ούτε από τους ηθοποιούς, και η πλατεία φάνταζε ιδιαιτέρως κρύα.
Αν και υπήρξαν πολλές στιγμές που δάκρυσα από το πολύ γέλιο, υπήρξαν και πάμπολες στιγμές που κοίταξα .το ρολόι μου αναρωτώμενη πότε θα τελειώσει.

Η απογοήτευση μου έγκειται φυσικά στο ότι άλλο περίμενα κι άλλο συνάντησα.
Το αθηνόραμα το έχει με τέσσερα αστέρια. Και τηρώντας το σύνηθες μου τελετουργικό, φτάνω στο θέατρο σχετικά νωρίς, καφεδάκι και μελέτη του προγράμματος ένα πρόγραμμα πολύ καλό, με ωραίες αναλύσεις του Άμλετ του Σαίξπηρ. Ναι, ήμουν φτιαγμένη για κάτι διαφορετικό.
Α, οι μεγάλες προσδοκίες είναι άτιμο πράγμα και εγκυμονούν κινδύνους, σε όλα στη ζωή και στο θέατρο φυσικά. Υποθέτω, αν πήγαινα να περάσω δύο ευχάριστες ώρες απλώς, μπορεί αυτός ο στόχος να είχε επιτευχθεί.

Παρολαταύτα υπάρχει κάτι που θέλω να κρατήσω. Αντιγράφω από το πρόγραμμα (που αντιγράφει από το «Σαίξπηρ ο Σύγχρονος μας» του Γιάν Κοτ) μια υπέροχη αλληγορία

«Ο τυφλοπόντικας σκάβει το χώμα αλλά ποτέ δε θα ξαναβγεί στην επιφάνεια. Νέες γενιές τυφλοπόντικων γεννιούνται ολοένα, σκάβουνε τη γη προς όλες τις κατευθύνσεις, και συνεχώς το χώμα τους πλακώνει. Ο τυφλοπόντικας έχει τα τυφλοποντικίσια όνειρα του. Για μεγάλο διάστημα είχε την αυταπάτη πως είναι ο άρχοντας της δημιουργίας, νόμιζε πως η γη, ο ουρανός και τα αστέρια είχανε πλαστεί για τους τυφλοπόντικες, πως υπάρχει ένας Θεός των τυφλοπόντικων, που έπλασε τους τυφλοπόντικες και τους υποσχέθηκε μια τυφλοποντικίσια αθανασία. Όμως ξαφνικά ο τυφλοπόντικας κατάλαβε ότι είναι ένας απλός τυφλοπόντικας, πως η γη, ο ουρανός και τα αστέρια δεν πλάστηκαν για χάρη του. Ο τυφλοπόντικας πονάει, νιώθει και στοχάζεται, ωστόσο τα δεινά του, τα αισθήματα του και οι στοχασμοί του δε μπορούν να αλλάξουν την τυφλοποντικίσια μοίρα του. Αυτός θα συνεχίσει να σκάβει το χώμα και το χώμα θα συνεχίσει να τον πλακώνει. Στο σημείο αυτό ο τυφλοπόντικας κατάλαβε ότι είναι ένας τραγικός τυφλοπόντικας

Και αντιγράφοντας από το πρόγραμμα πάλι
«Το δράμα των καταστάσεων που επιβάλλονται… Οι ρόλοι υπάρχουν στο σενάριο, και το σενάριο πρέπει να παιχτεί ως το τέλος άσχετα ποιοι είναι οι ήρωες.»

Αουτς, αυτό πόνεσε!





Παίζουν οι ηθοποιοί:
Χρήστος Κελαντώνης, Γιάννης Κοτσαρίνης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Δημήτρης Μενούνος, Έφη Μουρίκη, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Πάνος Σταθακόπουλος, Ελένη Τζώρτζη, Πρόδρομος Τοσουνίδης,
Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης

Στο θέατρο Νέο Ριάλτο


και συνεχίζει το καλοκαίρι στο θέατρο Παρκ

Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006

Σκηνές από ένα Γάμο

του Ingmar Bergman

Ο Γιόχαν και η Μαριάννα είναι ένα φαινομενικά ευτυχισμένο ζευγάρι.
Και ο θεατής τους παρακολουθεί, σε διαδοχικές σκηνές, αργά και βασανιστικά, με αμείληκτη μεθοδικότητα, να ξεσκίζουν ο ένας τον άλλον. Ξέσκισμα με το γάντι, πολιτισμένα, ευγενικά αλληλοσπαράζονται.
Η κοινή ζωή, η μη εκπλήρωση των επιθυμιών και αναγκών τους και το μίσος που αυτο το ανεκπλήρωτο γεννά.
Όταν χωρίσουν, και αφού ξαναχτίσουν τους εαυτούς τους, μπορούν πιά με αποστασιωποιημένη ματιά να κοιτάξουν, και να βρουν, και να (ξανα)αναγνωρίσουν αυτά που τους ενώνουν. Επιτέλους μπορούν να αγαπήσουν ο ένας τον άλλον.

Πόσο εύκολα και αδυσώπητα δύο άνθρωποι μπορούν να απομακρυνθούν. Ο Bergman μιλώντας για το έργο αναφέρεται στην "απίστευτη αδεξιότητα μας να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον"
Όντως.
Και πόσο απλά και ανώδυνα δύο άνθρωποι μπορούν να γεφυρώσουν τις μεταξύ τους αποστάσεις. Συνδετικός ιστός, τι άλλο; η αγάπη.


Όμορφη παράσταση, καλά δοσμένη. Η κ. Καραμπέτη (αν και όχι από τις προσωπικές μου συμπάθειες) είναι εξαίρετη. Η σκηνοθεσία, σχετικά λιτή (θα μπορούσε και πιο λιτή) αφήνει το κείμενο να μιλήσει.



Στο Θέατρο Πορεία

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη & Μηνάς Χατζησάββας
Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κουντούρη

Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα

των Μπόγκερσον, Λονγκ & Σίνκερ

Ναι, είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος.
Μία σύνοψη όλης της εργογραφίας του Σαίξπηρ, και ναι, είναι κωμωδία. Από τις καλύτερες!

Τη παράσταση την είχα δεί πριν 10 (!) χρόνια, τότε με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και τον Στέλιο Μάινα να συντροφεύουν τη Δραγούμη και τον Σακελλαρίου. Είχα γελάσει με τη καρδιά μου. Ειδικά η σκηνή με τον αντίστροφο Αμλετ είναι ανεπανάληπτης έμπνευσης. Και όλη η επεξήγηση και το χτύσιμο για τη φράση "Στο μοναστήρι τώρα".
Τόσο μου είχε αρέσει που είχα πάει τέσσερις φορές.
(Μετά το ξαναείδα και στο Λονδίνο, το originale τρομάρα τους, και είχα απογοητευτεί)

Άραγε θα είναι ίδια και εξίσου καλή; Θα έχουν οι ηθοποιοί την ίδια φρεσκάδα και ζωντάνια. Ήταν ένα παιχνίδι πριν δέκα χρόνια, καυστικό και αθώο. Αναρωτιέμαι.
Άμα καταφέρω να πάω θα σας πω και τις φρέσκιες μου εντυπώσεις.



Παίζουν οι ηθοποιοί
Άκης Σακελαρίου, Ναταλία Δραγούμη, Γεράσιμος Γεννατάς, Ταξιάρχης Χάνος
Σκηνοθεσία: Κ. Αρβανιτάκη


Αν δε το έχετε δει πάντως, αξίζει. Καμιά φορά πάμε θέατρο και για να γελάσουμε, σωστά;

Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Μαμ

του Σάκη Σερέφα


μμμμμμμμμ γευστικότατον!

Οι συνταγές, εκτός από ενδιαφέρουσες, είναι ζυμωμένες με απόσταγμα ζωής.

Διαφημίζεται ως "μια παράσταση για το δύσκολο ταξίδι της ενηλικίωσης" και το μυαλό πάει στη διαδρομή μετάβασης από παιδί σε ενήλικα.
Κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς. Ενηλικίωση ναι, όχι μόνο. Μαζί με ωρίμανση. Από την άγνοια του "μαθητευόμενου" που τσαλαβουτάει στη ζήση όπως όπως και στο περίπου στη συνειδητοποιημένη γνώση και ικανότητα του ζειν.

Παρακολουθούμε έναν έφηβο στα γυμνασιακά και λυκιακά του χρόνια. Σύντροφος του σε αυτό το ταξίδι, ο οδηγός του σχολικού λεωφορείου. Σε κάθε σημείο καμπή ένα φαγητό, εμπλουτισμένο με όλο το καταστάλαγμα της ενήλικης εμπειρίας. Απλόχερα δοσμένο, καθοδηγεί, εξηγεί, βοηθά. Κάθε σταθμός μάθημα. Οδηγός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο σχολείο της ζωής.

Μια πορεία οδυνηρή...

"Ο πόνος, όπως αναγράφεται και στην ετικέττα του, είναι οδυνηρός. Δεν μπορείς να τον αποφύγεις. Χρειάζεται να μάθεις να ζεις μαζί του"

Να τον φας, να τον καταβροχθίσεις, να κρατήσεις όλες τις μνήμες ακαίρεες, να τον νοιώσεις, να μείνει μέσα σου. Τότε ίσως να σε διδάξει, ίσως.

Μια πορεία αποκαλυπτική...

Για την ανάγκη του ανθρώπου
να είναι ευτυχισμένος ("κατασκευαστικόν το θέμα!"),
να είναι ελεύθερος ("τους φόβους μας τους τρώμε"),
να κρατάει τη μνήμη του,
να είναι ο εαυτός του στον έρωτα,
να πετάξει τα περιττά από πάνω του και να κρατήσει μόνο την ουσία ("την ξεφλουδίζουμε την αγκινάρα και τρώμε μόνο τη καρδιά"). Κυρίως αυτό.

"Η ταραμοσαλάτα θέλει μόνο λάδι και λεμόνι"

Του παίρνει χρόνια του έφηβου για να τη φτιάξει τη ταραμοσαλάτα όπως πρέπει. Μόνο λάδι και λεμόνι. Οτιδήποτε άλλο είναι περιττό, δε χρειάζεται φτιασίδια για να νοστιμέψει, είναι πεντανόστιμη από μόνη της. Η μαγιονέζα, το κρεμμύδι, το ψωμί την κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι, που πρέπει να είναι. Το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να της αλλοιώνουν τη γεύση, να τη ψευτίζουν.
Και όταν τη πετυχαίνει; Τότε τη προσφέρει, και γίνεται αποδεκτή, και κάθονται μαζί κι απολαμβάνουν, μοιράζονται τη ταραμοσαλάτα.


Φεύγω με μια γλυκιά αίσθηση από το θέατρο. Εγώ, και άλλοι θεατές, σπεύδουμε να αγοράσουμε το κείμενο. Θέλω να το επισκεφτώ ξανά, να το σκεφτώ, να το μελετήσω. Γιατί σε τελική ανάλυση πρόκειται για μιά παράσταση πάνω στα μαθήματα που μας δίνει η ζωή. Συνειδητοποιώ ότι όσο μεγαλώνουμε και "σοφεύουμε" είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι για να γευτούμε τη ζωή. Σε δύο εβδομάδες κλείνω αισίως τα 35 μου χρόνια. Και μπαίνω στο δεύτερο μισό της ζωής μου με αποκτημένη γνώση, προετοιμασμένη από τις εμπειρίες του πρώτου μισού, ορεξάτη εως πεινασμένη, με εκλεπτισμένα γούστα.


Τι θα τη κάνεις τη ζωή Ζοζέφ;
ΜΑΜ! ΜΑΜ!


Ναι η ζωή, αυτή κι αν είναι για φάγωμα!



** Η παράσταση είναι υπέροχα δοσμένη.
Παίζουν εξαίρετα οι: Δημήτρης Πιατάς, Σωκράτης Πατσίκας, Βασίλης Καραμπούλας, Άννα Καλαιτζίδου.

** Στο θέατρο Αμόρε - δυστυχώς στον εξώστη που έχει περιορισμένες θέσεις.
Αν δε το γνωρίζετε, στο θέατρο Αμόρε, υπάρχει η δυνατότητα ετήσιας συνδρομής. Με 70 ευρώ, 5 παραστάσεις, τα προγράμματα των παραστάσεων, και refreshment στο μπαρ.
Εγώ έβγαλα μία, ποτέ δε με έχουν απογοητεύσει οι παραστάσεις του θεάτρου του Νότου, εννίοτε με μαγεύουν

Δευτέρα, Οκτωβρίου 02, 2006

America Hurrah

του Jean-Claude Van Itallie - στο θέατρο Άσκηση


Ναι, ναι άλλη μια παράσταση που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά. Πέρυσι όμως την έχασα γιατί δε με έλκυε το θέμα, οπότε φέτος άδραξα την ευκαιρία, τώρα που είμαστε στο ξεκίνημα της σαιζόν και οι πειρασμοί είναι λιγοστοί. Εξάλλου το αθηνόραμα την έχει με 4 αστέρια, πως θα μπορούσα να προσπεράσω.

Πρόκειται για δύο μονόπρακτα, την Ακρόαση και το Μοτέλ. Στο οριτζινάλε America Hurrah, περιλαμβάνεται και ένα τρίτο μονόπρακτο, η τηλεόραση, που εδώ δε παρουσιάζεται.
Η απόδοση είναι σουρεαλιστική, παρανοική, με εναλλαγές έντασης και απόλυτης σιωπής. Οι ηθοποιοί κάνουν εκπληκτικά πράγματα με τα σώματα τους, χτυπιούνται, εκτινάζονται, κινούνται σα μέσα σε παχύρεστο υγρό, σα λαστιχένιες μαριονιέττες, και η εκφραση του προσώπου τους, πότε ανθρώπινη, πότε γκροτέσκο, πότε πλαστικής κούκλας.


Η "Ακρόαση" ξεκινά σε ένα γραφείο ευρέσεως εργασία, περνάει στο δρόμο όπου γίνεται ένα ατύχημα, και καταλήγει σε ένα πάρτυ. Μιλάει για την ανεργεία και την ασημαντότητα του καθένα μας μέσα στο σύνολο της κοινωνίας. Μήπως να ζητήσουμε και συγνώμη που ζούμε;

- Νομίζετε ότι είστε αναντικατάστατος;
- Ναι, ναι, αλήθεια, αλήθεια, ναι, αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια...

Πρώτη σκέψη και πικρή που μου ήρθε, όχι καρδιά μου, ουδείς αναντικατάστατος. Τώρα που το γράφω, σκέφτομαι, όχι, αναντικατάστατος είναι ο οποιοςδήποτε, για τους ανθρώπους που τον αγαπάνε, που έχει αγγίξει. Αναντικατάστατος ούτως ή άλλως επειδή είναι μοναδικός. Κανείς άλλος ακριβώς ο ίδιος.

- Εγώ φτΑΙω. ζητΑω συγνΩμη. μπορΕΙτε να με βοηθήσετΕ;
- Ο επόμενος

Να πω την αμαρτία μου με κούρασε αν και έχει στιγμές πολύ δυνατές. Είναι και διάχυτη από βία και σεξ κτηνώδες, και ενοχλήθηκα. Ίσως γιατί με έφερε αντιμέτωπη με τα βαθύτερα άσχημα ένστικτα του ανθρώπου, ένστικτα που τα νοιώθω ξένα σε μένα (ή μήπως προσποιούμαι ότι είναι ξένα και για αυτό ενοχλήθηκα τόσο;)



Στο "Μοτέλ" μια τεράστια μαριονέττα ξενοδόχος περιγράφει, σχεδόν ουρλιάζοντας, τα χαρίσματα του δωματίου, και δύο επίσης τεραστίων διαστάσεων ταξιδιώτες, κάνουν σεξ και καταστρέφουν ότι βρουν μπροστά τους. Όλο αυτό διαδραματίζεται με ταυτόχρονο εκλεπτυσμένο σερβίρισμα κρασιού και φαγητού από 2 ηθοποιους (ντυμένες με βραδυνές τουαλέτες) στο κοινό. Γεμάτο από συμβολισμούς. Δεν έπιασα και πολλά πράγματα από τους συμβολισμούς αλλά έννοιωσα πολλά συναισθήματα και καθηλώθηκα.

Κρατώ αυτή τη φράση, για να θυμάμαι ότι όλοι μας ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος, και αν όχι όλοι μας, οι περισσότεροι από μας, νοιώθουμε χαμένοι.

Όλοι οι άνθρωποι παντού κάθονται μέσα στη παλάμη του Θεού. Περιμένοντας, από που, προς τα που.



Ένα πολύ δυνατό σημείο της παράστασης είναι ο τρόπος που τελειώνει. Δε πέφτει αυλαία. Τρεις από τους ηθοποιούς στίνονται στην έξοδο, στυλιζαρισμένοι, και με το κολημένο χαμόγελο στο πρόσωπο, κοιτάζουν τους θεατές. Αμηχανία στο κοινό. Δε ξέρουμε τι να κάνουμε. Κάποια στιγμή ένα δειλό μουδιασμένο χειροκρότημα. Οι ηθοποιοί ακίνητοι. Σιγή στο κοινό. Ένας γενναίος σηκώνεται πρώτος και φεύγει, το κεφάλι σκυφτό. "Σας άρεσε;" ρωτάει η ηθοποιός. Σιγά, σιγά, οι θεατές παίρνουν το θάρρος και αποχωρούν, "σας άρεσε;" ρωτάνε οι ηθοποιοί. Είναι τέτοια η αμηχανία που κανείς δεν απαντά.* Ρωτάνε, αλλά με τέτοιο τρόπο που απωθούν την απάντηση. Γιατί τελικά, αυτό που έχει σημασία, είναι ότι κάνανε αυτό που πιστεύουν, που νοιώθουν, καταθέσανε τη ψυχή τους με ειλικρίνεια. Η επιβράβευση, το αν άρεσε ή όχι, είναι ακαδημαικό, δεν αφορά. Όταν αυτό που κάνεις είναι αυτό που εσύ ποθείς, η ανταπόκριση που αυτό έχει είναι ανευ σπουδαιότητας, δεν επηρρεάζει. Και συνδέοντας με την παρόμοια ερώτηση που γίνεται στο πρώτο μονόπρακτο, "Σας αρέσω;" περνά πολύ δυνατά το μύνημα, δεν έχει σημασία, δεν ασχολούμαι, ακολουθώ τη πορεία μου, ανεξαρτήτως. (τουλάχιστον σε μένα, ίσως επειδή εκεί είναι το μυαλό μου, τι να πω)



Συνολικά, χάρηκα που την είδα τη παράσταση. Είναι μια άποψη φρέσκια και ενδιαφέρουσα. Και το δεύτερο μονόπρακτο, το "Μοτέλ" μου άρεσε πάρα, μα πάρα πολύ. Όμως, δε θα το ξανάβλεπα και θα προβληματιζόμουνα να το συστήσω. Εξαρτάται από τα γούστα του καθενός. Είναι ιδιαίτερη, πειραματική, μάλλον προχωρημένη.


Δυό συμβουλές αν πάτε:
Αποφύγετε τη πρώτη σειρά, ενδείκνυται για γενναίους μόνο
Διαβάστε το πρόγραμμα πριν τη δείτε, βοηθάει στη παρακολούθηση.




*Εγώ, μάζεψα όλο μου το θάρρος, και τους συνεχάρηκα, ως όφειλα, ως ψωμομένη θεατρόφιλη, τρομάρα μου, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Δε γνωρίζω αν μετά την άτακτο δικιά μου φυγή, οι εναπομείναντες θεατές βρήκαν το θάρρος να απαντήσουν αν τους άρεσε ή όχι.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 30, 2006

Φεύγουσα Κόρη

Άλλη μιά από τις παραστάσεις που είδα πέρυσι και συνεχίζεται φέτος. Και ευτυχώς. Είναι από αυτά που μάλλον θα ξαναδώ.

Μοιρολόγια, νανουρίσματα, παραδοσιακά παραμύθια, και το διήγημα του Παπαδιαμάντη "Μια ψυχή", ανακατεύονται, συνδέονται, αρμονίζονται, αποκτούν ζωή και ψυχή, από την έκφραση της ηθοποιού Ρηνιώ Κυριαζή. Μόνη στη σκηνή, με μία καρέκλα μόνο, τίποτα περιττό για να μην απομακρύνεται η καρδιά από την έκφραση αυτού του κειμένου, την επαφή με τη ψυχή του λόγου που η νεα ηθοποιός απλώχερα δωρίζει. Μυσταγωγία.

Το παραμύθι του Φιορεντίνου, καθηλώνει και αγαλιάζει, αχ, αυτή η λάμια, σα να βλέπεις όλη τη κακία του κόσμου στα μάτια της που πετάγωνται έξω, να καρφώσουν με δηλητήριο, όποιον τα κοιτάξει. αχ, η τρυφερή γλυκιά κόρη της λάμιας.

Το νανούρισμα γλυκαίνει.

Τα μοιρολόγια συγκλονίζουν. Η συγκρατημένη έκφραση του πόνου, η απόκριψη όλης της έκτασης του, μου αποκάλυψε όλο το βάθος του και την απόγνωση του κατευθείαν μέσα στο είναι μου, πέρα από μυαλό, καρδιά, ψυχή, να αγγίζει κάτι άλλο, αυτό που είναι ενωμένο με όλο το κόσμο μας.

Η δραματοποίηση της "Ψυχής" απλά με άφησε άφωνη. Το θέμα, μια μητέρα που έχασε τη κόρη της και βλέπει σε μια πεταλούδα τη ψυχή της, δε μπορεί παρά να μιλήσει σε ένα γονιό.
Όμως το να γίνεις κοινωνός στη Ρηνιώ Κυριαζή να βιώνει αυτά τα λόγια

"Αχ! ψυχή μου! Αχ! πουλί μου! μου εκάκιωσες, με βλέπεις και φεύγεις, μου αγρίεψες ! παιδί μου!"

Και η φράση, προσφώνηση, κραυγή, παράκληση, πρόσκληση, "Αχ ψυχή μου", δεν έχει από άλλα χείλη, από άλλη ψυχή, ποτέ αρθρωθεί έτσι.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24, 2006

Το Λουτρό

Μία από τις παραστάσεις που είδα πέρυσι και ξαναπαίζεται φέτος.
Θυμάμαι με είχε αφήσει με μια πικρή γεύση, για τη δυσκολία που έχουν οι άνθρωποι να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, για τις παρεξηγήσεις που αυτή η δυσκολία δημιουργεί, για την επικοινωνία που δε πρόκειται να συμβεί, γιατί δε δύναται να συμβεί.
Μόνο μια υποψία επαφής, ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα, φευγαλέο, για μια στιγμή μόνο, και μετά η αναπόφευκτη απόσταση. Από τον εαυτό, τους άλλους, τις ανάγκες, τις επιθυμίες.

Ένα ζευγάρι από τα παλιά, με αφορμή/αιτία/δικαιολογία το θάνατο της μητέρας της γυναίκας ξανασυναντιέται. Και η ιστορία του έρωτα τους, του χωρισμού τους, του μετά τους αναδιπλώνεται. Η συνάντηση μέσα σε ένα λουτρό, χώρος που διευκολύνει και επιβάλει το άνοιγμα, τη χαλάρωση, την αποκάλυψη. Λόγια σκληρά, κατηγόριες, ανείπωτες αλήθειες έρχονται στην επιφάνεια.


Αντιγράφω από το πρόγραμμα της παράστασης που περιέχει και όλο το έργο.

Μάικ: Έχεις μόνο μια οικογένεια
Σάντρα: Όχι, δύο έχεις. Αυτή που σου δίνεται και αυτή που φτιάχνεις.

*****

Σάντρα: Αν κοιτάξεις μέσα από τις κουρτίνες στο δωμάτιο μιας συνηθισμένης γυναίκας – να κοιτάξεις καλά όμως – μπορεί να ανακαλύψεις κάτι, ελάχιστο έστω, από αυτό που κάνει τον κόσμο να προχωράει

*****

Μάικ: Γιατί δε με αφήνεις να σε βοηθήσω
Σάντρα: Γιατί ποτέ δε με βοήθησες όταν το είχα ανάγκη
*****


Σάντρα: Οι γυναίκες βάζουν περισσότερα σε μία σχέση από ότι οι άντρες. Για αυτό οι άντρες πιστεύουν ότι όλα είναι μοίρα, ενώ οι γυναίκες ξέρουν, ότι όλα είναι δουλειά, πολλή δουλειά.

*****

Μαίκ: Δειλος; Γιατι;
Σάντρα: Γιατί δεν έτρεξες πίσω μου. Γιατί δε με διεκδίκησες

*****

Μαικ: Θέλετε οι άντρες να είναι χύμα, αλλά μόνο για να λένε ωραία λόγια και να κάνουν έρωτα με πάθος. Όχι και να θυμώνουν όμως!

*****


Ιστορία έρωτα, ναι. Αλλά αν και ο έρωτας αυτός κυριεύει, οι ερωτευμένοι δε βρίσκουν τον τρόπο να συναντηθούν, να γεφυρώσουν την απόσταση. Αυτά μόνο στα μυθιστορήματα και στις ταινίες. Εκεί μόνο, οι ευσεβείς πόθοι εκπληρώνονται.
Στη ζωή, σε αυτό το λουτρό, μόνο η πικρή αλήθεια. Χρειάζεται κάτι παραπάνω από τον έρωτα για να μπορέσω να σε αγγίξω, να σε αντέξω. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και να προσθέσω, στον κατάλληλο χρόνο, τη σωστή στιγμή, τότε που έχει νόημα, τότε που οι αποστάσεις είναι ακόμη τέτοιες που μια γέφυρα μπορεί να τις ενώσει.


***Συνολικά μια προσεγμένη παράσταση, με ωραία ατμόσφαιρα και δουλεμένες ερμηνείες.
Μια προειδοποίηση: Οι ηθοποιοί εμφανίζονται κάποιες στιγμές (όχι συχνά) γυμνοί στη σκηνή. Γίνεται με τρόπο φυσικό και καθόλου σοκαριστικό νομίζω, αλλά ίσως κάποιοι ενοχληθούν

*** Στο θέατρο «Τόπος Αλλού»

Γιαπωνέζικοι κήποι (παιδικό)

Μία διαδραστική παράσταση για παιδιά. Παίχθηκε πέρυσι και συνεχίζεται φέτος.

Ένα αγόρι, ακολουθώντας το ποτάμι ανακαλύπτει τον υπέροχο κόσμο της φύσης. Μαγεύεται τόσο από το δροσερό γρασίδι της κοιλάδας, τα νούφαρα στη λίμνη, τη γέφυρα με τα ξύλα που το καθένα έχει διαφορετικό ήχο όταν περπατάς πάνω του, το απάτητο χιόνι, τον καταράκτη, τα βότσαλα στη θάλασσα, που φτιάχνει ένα κήπο, μια μικρογραφία ύμνο σε αυτά που είδε, αφορμή για να τα μοιραστεί με τους φίλους του. Ο δικός του τρόπος για να κρατήσει ζωντανή εκείνη τη βόλτα.

Οι φίλοι/θεατές/επισκέπτες στον κήπο του, καλούνται να περπατήσουν απαλά πάνω στα νούφαρα, να φτιάξουν μουσική στη γέφυρα, να κυλιστούν ως βότσαλα στη θάλασσα.Η παράσταση έχει κάτι το ονειρικό, είναι πολύ τρυφερή, και αφήνει τα μεν παιδιά εντυπωσιασμένα, τους δε μεγάλους με μια παιχνιδιάρικη γλυκιά αίσθηση.
Μία πολύ καλή εισαγωγή στο κόσμο του θεάτρου πιστεύω.

Επειδή διαδραματίζεται σε πολύ σκοτεινό και επιβλητικό χώρο, ο γιός μου, στα τρία όταν πήγαμε, φοβήθηκε και την παρακολούθησε αποσπασματικά (ένα συνεχες μπες-βγες, τον έλκυε αλλά και τον ξένιζε) Όμως, εκτίμησα ιδιαίτερα το ότι μας επιτρέψανε αυτό το μπες-βγες. Και ο Ιάσωνας μετά ζήτησε να ξαναπάμε. Το βαφτιστήρι μου στα πέντε τότε, το καταευχαριστήθηκε και συμμετείχε πολύ.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006

Μια νύχτα με τον Σαιξπηρ

Μια συρραφή αποσπασμάτων από πέντε έργα του Σαίξπηρ (Οθέλλος, Στρίγγλα, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας, Μάκβεθ), με κεντρικό άξονα τον Έρωτα. Με κεφαλαίο έψιλον. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής, η κινητήριος δύναμη των πάντων, ο αναπόδραστος, ο ευπρόσδεκτος, ο απροσδόκητος. Ο μικρός φτερωτός θεός πετάει το βέλος του, το βλέμμα που λαβώνει, και όλα ανατρέπονται. Η αγνή παραδίδεται, η πιστή προδίδει, η στριμμένη γλυκαίνει. Η λογική δε χωράει στο τόπο αυτό, εξορίζεται. Πάθος τυφλώνει, παραλογίζει, παραπλανεί.

Όμως...

Αντιγράφω από το πρόγραμμα της παράστασης:
"Σε όλους τους έρωτες, ακόμη και στους πιο τραγικούς, υπάρχει μια στιγμή ευτυχίας η οποία μπορεί χωρίς υπερβολές να ονομαστεί υπεράνθρωπη. Είναι η νίκη κατά του χρόνου, μια αμυδρή εικόνα του επέκεινα, εκείνου του εκεί που είναι ένα εδώ, όπου τίποτε δεν μεταβάλλεται και όλα, όσα υπάρχουν, υπάρχουν πραγματικά" Octavio Paz

Ξανασκεφτόμενη την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, τρόμαξα. Για μια στιγμή φαντάστηκα πως θα ήτανε αν δεν είχε γίνει η παρεξήγηση και είχαν την ευκαιρία να βιώσουν τον έρωτα τους. Πως θα ήτανε μετά από δέκα χρόνια, με κουτσούβελα να τρέχουν στα πόδια τους, με ένα νόστιμο φαγητό να σιγοβράζει στο τσουκάλι. Λόγια ποιητικά αστείρευτα; Ανατρίχιασα. Δε μπορούσαν παρά να πεθάνουν, ο θανατός τους ο μοναδικός σωτήρας του πάθους και της αγνότητας του έρωτα τους. υπ


** Δε θα αναφερθώ καθόλου στη παράσταση, εκτός του ότι, προσωπικά τη βρήκα άνιση, αποσπασματική και άδικη στο λόγο του Σαίξπηρ. Μία από τις ελάχιστες φορές που συμφωνώ, τουλάχιστον εν μέρη με το κ. Γεωργσουσόπουλο.

Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006

Ο Δον Περλιμπλίν και η Μπελίσα - Φ.Γ. Λόρκα

Ω μπέλα Μπελίσα, δεν σ'αγαπώ για τη ψυχή σου,
σε αγαπώ γιά το κορμί σου, το ωραίο, το φθαρτό...

Ο Περλιμπλίν, έχει διανύσει τη ζωή του αναπτύσοντας τη σοφία του και ενασχολούμενος με τη προσωπική του εσωστρέφια και μόνο. Στη δύση της ζωής του πείθεται να παντρευτεί την όμορφη και νεαρή γειτονοπούλα του Μπελίσα. Όταν τη βλέπει γυμνή μέσα από τη κλειδαρότρυπα την ερωτεύεται τρελά. Η Μπελίσα, σεβόμενη τα νιάτα της, τον απατά αλλά χωρίς ψυχή. Ερωτεύεται το νέο που περνά κάτω από το μπαλκόνι της, αυτόν που το πρόσωπο του δεν έχει δεί. Τι ειρωνεία, ο νέος αυτός δεν είναι άλλος από τον Περλιμπλίν. Ο τρόπος που βρήκε αυτός που τόσο την αγαπά για να της γεννήσει αγάπη και να της δώσει τελικά ψυχή. Ο νέος, και ο Περλιμπλίν, πρέπει να πεθάνουν για να μείνει η αγάπη της Μπελίσα πάντα ζωντανή, πάντα κοντά της, να μη τη φθείρει ο χρόνος, η γνωριμία.

"Μπελίσα τώρα πια είσαι μιά άλλη γυναίκα"

γιατί τώρα έχεις ερωτευθεί,
γιατί τώρα η αγάπη σου έχει σκοτώσει,
γιατί είσαι καταδικασμένη η αγάπη σου να είναι πάντα ζωντανή

Συνολικά μια προσεγμένη παράσταση.
Δυνατά σημεία της, ο κ. Λεμπεσόπουλος και η συνομιλία της υπέροχης μουσικής του Χατζηδάκι με τα λόγια του Λόρκα.

Σε περιοδεία ανά την Ελλάδα τον Αύγουστο και στο νομό Αττικής:
27/8/2006 Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου
30/8/2006 Προαύλιο Γυμνασίου-Λυκείου Ραφήνας
3/9/2006 Γαλάτσι Ανοιχτό Θέατρο - Άλσος Βεϊκου
5/9/2006 Πετρούπολη "Θέατρο Πέτρας"

Τρίτη, Ιουλίου 25, 2006

Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως - Γεωργίου Βιζυηνού

Έμεινα άφωνη, μαγεμένη, έκθαμπη.
Κάτι τέτοιες στιγμές εύχομαι να είχα το χάρισμα εκφραστικότερης γραφής για να μπορέσω να μεταδώσω έστω και ένα απειροελάχιστο αυτού που είδα.

Το κείμενο του Γ.Μ. Βιζυηνού εύστοχο, απλό και δαντελωτό συγχρόνως (μα είναι δυνατόν, και όμως ναι, ναι είναι), τα θέματα που αγγίζει πολλαπλά. Όχι σε βάθος, όχι με σαφήνεια, δίνει μιά ιδέα, μια υποψία και ο αναγνώστης (θεατής στη προκειμένη περίπτωση) το προχωρά όπου και όσο το χρειάζεται (ο θεατής εννοώ).

Καταθέτω λοιπόν αυτά που εξέλαβα εγώ

Η Μάσιγγα με το γάργαρο γέλιο της αθωότητας αγνοεί το μέλλον που της επιφυλλάσεται. Φλερτάρει με αυθάδεια με τη ζωή, ερωτεύεται. Τι θα διατηρηθεί από την αθωότητα άραγε όταν εκπαιδευτεί καταλλήλως και κληθει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τις;

Ο πατέρας της δεν σκέφτηκε καν ότι οι επιλογές του θα αλλάξουν ανεπιστρεπτι τη κόρη του. Η εξουσία αποφασίζει και διατάζει, χωρίς να λάβει υπόψη τις συνέπειες στους εξουσιαζόμενους, όχι από κακία ή αδιαφορία, ούτε για να εξυπερετήσει δικά της συμφέροντα. Δεν περνά καν από το μυαλό ότι η Μάσιγγα ίσως να είχε δικές της επιθυμίες. Ο εξουσιαζόμενος ως μη ον.

Ο πατέρας που μόνο στην Καλκούτα, εκεί που ανήκει η ψυχή του ίσως, μόνο εκεί μπορεί να σταθεί, μόνο εκεί να γράψει τα ποιήματα του, μόνο εκεί να τα μοιραστεί. Ίσως γιατί μόνο εκεί που αισθανόμαστε ασφάλεια μπορούμε να κοιτάξουμε πραγματικά τον εαυτό μας;
Και όλοι οι γνωστοί αποφεύγουν να πηγαίνουν στη Καλκούτα για να γλυτώσουν τη κόλαση της ανάγνωσης. Πόσοι άραγε αντέχουν να μπουν στα ενδότερα της ψυχής ενός άλλου;

Και τέλος ο ποιητής, ο ποιητής που είναι ο μόνος γνώστης όλης της αλήθειας, που ονειρεύτηκε και είδε το όνειρό του να καταρρέει, που εύχεται να μην είχε γνωρίσει τη Μάσιγγα, για να μην είχε ονειρευτεί. Προσδοκίες και η ακύρωση τους. Να προσδοκάς πολλά και να θρηνείς που δεν απέκτησες; Να προσδοκάς λίγα και να χαίρεσαι με τη μετριότητα;

Η αφήγηση της ιστορίας ήπια, ούτε συγκρούσεις, ούτε αποκαλύψεις, ούτε δράματα. Οι πρωταγωνιστές επιπλέουν στη ζωή, κάνουν το ταξίδι τους από Πειραία σε Νεάπολη σε καράβι που στην αρχή φαίνεται καλοτάξιδο αλλά αποδυκνύεται ότι δεν είναι, το καράβι-ζωή τους πάει, πότε έχει φουρτούνα, πότε μπονάτσα, τους πάει, και ο προορισμός δεδομένος.

Και επιπλέον όλα αυτά δοσμένα με ένα χιούμορ λεπτό, φλεγματικό, η καθαρεύουσα να αναδυκνύει την ειρωνία του. (Σίγουρα πρέπει να ξεπεράσω τη προκατάληψη μου με τη καθαρεύουσα και να σπεύσω να τον ανακαλύψω όπως του αρμόζει. )

Όσο για την παράσταση αυτή καθε αυτή, την απόδοση, πως να το περιγράψω;
Νοσταλγική. Όχι να θυμίζει περασμένα χρόνια και αλλοτινές εποχές. Όχι.
Μια νοσταλγία για κάτι που έχουμε μέσα μας, παιχνιδιάρικο, αθώο, σαγηνευτικό, ονειροπόλο, ευφάνταστο, φρέσκο. Κάτι εφηβικό.



** Συνελεστές της παράστασης

Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως - Γεωργίου Βιζυηνού
από το ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου (με έδρα τη Χίο)
Θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία: Γιώργος Μπινιάρης
Σκηνικά: Έβης Χρήστου
Κοστούμια: Άννα Καραμουσλή
Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Φωτισμοί: Δήμος Αβδελιώδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αρκαδία Ψάλτη

Έπαιξαν οι ηθοποιοί
Ποιητής: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μάσιγγα: Νάντια Παπαθεοδώρου
Κύριος Π. : Κώστας Τζουβαράς
** Μου άρεσε ιδιαίτερα η κυρία Νάντια Παπαθεοδώρου.


** Όσο και αν έψαξα στο Internet δε μπόρεσα να βρώ παρά μόνο αυτή την επικείμενη παράσταση:
- Στις 29 Ιουλίου στην Αμανή Χίου

Ο πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ με ενημέρωσε ότι δεν έχουνε προγραμματίσει άλλη παράσταση για το νομό Αττικής. Όμως το αυτί μου πήρε μιά πρόσκληση για να παίξουνε στο θέατρο του Δρομοκαείτιου στο κήπο του οποίου βρίσκεται και ο τάφος του ποιητή Βιζυηνού. Μακάρι.

Κυριακή, Ιουλίου 23, 2006

Θρήνοι Γυναικών

Θρήνοι Γυναικών - Ηρωίδες του Σοφοκλή σε κείμενα του Διονύση Καψάλη και μουσική του Νίκου Ξυδάκη.

Πέντε ηρωίδες του Σοφοκλή θρηνούν για την απώλεια του άνδρα: σύζυγος, πατέρας, αδερφός.

Μιά παράσταση που ακροβατεί στις παρυφές της ψυχής, ο αρμονικός συνδιασμός χώρου (θέατρο Παλαιάς Επιδαυρου), χρόνου (έναστρος φωτεινός ουρανός), λόγου και μουσικής να συνομιλεί με το ασυνείδητο και το μυαλό απλώς να γραπώνει κομμάτια πραγματικότητας, σκόρπιες φράσεις από τα κείμενα.

Το πένθος των γυναικών περισσότερο για εκείνη που μένει.
Τέκμησσα " και τώρα τι θα κάνω εγώ;"
Ηλέκτρα " Να γυρίζω σα ξένη στο σπίτι του πατέρα μου"
Αντιγόνη " Έφυγες, και άφησες για μένα έρημο κόσμο, πες μου που θα μπω"
Τις χαρές που δεν έζησαν, το κόσμο που αντιπροσώπευε ο άνδρας που χάθηκε, και χάθηκε και ο κόσμος όπως τον ξέρανε.
"Γλυκός για σένα ο θάνατος, πικρός για μένα"
Το κενό που αφήνει ο αποχωρών στη ζωή του απομένωντος.

Λύπη, λείπει
λειψή, Θλίψη

"Λόγος βαρύς για θνητούς, πριν πεθάνουν ποτέ η ζωή αν είναι καλή δεν ξέρεις.
Μα εγώ στον Άδη πριν κατέβω, τη δική μου τη ξέρω, θλιμένη"



** Πρωταγωνίστρια της παράστασης η μουσική του κ. Ξυδάκη. Αιθέρια, χατζηδακική.
Δεν έχουμε πιά το μέγα Χατζηδάκι να μας ταξιδεύει σε όνειρα ψυχής, αλλά ο Ξυδάκης δημιούργησε πρωτότυπη μουσική που κλείνει μέσα της αυτή τη χροιά, την αλλόκοσμη ενδόψυχη μαγεία.
Ελπίζω να ηχογραφήθηκε η παράταση για να μπορέσω να την απολαύσω ξανά.

** Η κ. Ελευθερία Αρβανιτάκη απλώς θεική.

** Ο κ. Δημήτρης Χούντης έπαιξε σαξόφωνο όπως το ξέρουμε και μετά να ακούγεται σα κλαρίνο. Από δύση σε ανατολή, από ελευθερία της τζαζ στη παράδοση τη δική μας και ξανά, να παραπαίουμε μαζί του, να μη ξέρουμε που ανήκουμε.

Πέμπτη, Ιουλίου 13, 2006

Μαρία Πενταγιώτισσα - Μποστ

Ήταν η πρώτη μου επαφή με Μποστ και έτσι δεν είχα ούτε προσδωκίες ούτε προκαταλαμβανόμενες απόψεις. Ούτε με το μύθο της Μαρίας της Πενταγιώτισσας είχα προηγούμενα οπότε την είδα τη παράσταση ως τελείως μα τελείως άσχετη. Δε μπορώ να πω ότι έπιασα τυχόν συμβολισμούς, αναφορές ή παραλληλισμούς Ελλαδίτσας-Μαρίας . Ίσως και ο Μποστ να μην είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του όταν το έγραψε.

Το εξέλαβα ως μια εκλεπτυσμένη επιθεώρηση και ως τέτοια την καταευχαριστήθηκα. Γέλασα με τη ψυχή μου και έφυγα πιό ανάλαφρη από το θέατρο.
Μου άρεσε ο δεκαπεντασύλλαβος και η "καθαρευουσιανίζουσα" γλώσσα.
Ενοχλήθηκα λίγο από κάποιες βωμολοχίες (ελάχιστες ομολογώ αλλά είμαι πουριτανή τελικά).

Όλοι οι συντελεστές έκαναν εκπληκτική δουλειά. Ιδιαίτερα ο κ. Φιλιππίδης ήταν εξαίρετος.

Συνολικά μία καλοδουλεμένη, προσεγμένη παράσταση από το θέατρο Διαδρομή.

Σε περιοδεία όλο το καλοκαίρι.
Στο Νομο Αττικής αύριο Πέμπτη 13 Ιουλίου στη Νέα Μάκρη και μετά από Σεπτέμβρη πάλι.

Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

Καρδιά με κόκκαλα

Βίος και πολιτεία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

!Πήρε παράταση μέχρι 18 Σεπτεμβρίου!

Μια παράσταση έκπληξη, ένα παιχνίδι με τα κείμενα του Λαπαθιώτη και τη ροή της ζωής του.
Κάθε βράδυ και διαφορετικό, ανάλογα με τη "τύχη' των χαρτιών.
Έξυπνη σκηνοθεσία, καταπληκτική ιδέα, υπέροχη μουσική.
Το ότι παίζεται στο κήπο της παλιάς και ερειπωμένης κατοικίας του ποιητή προσθέτει στην εμπειρία. Πρωτοποριακό, ατμοσφαιρικό, συγκινητικό, σε βάζει σε σκέψεις.

Εγώ, ως ακαλλιέργητη που είμαι, διατηρούσα πλήρη άγνοια για τον ποιητή. Η παρέα μου με πληροφόρησε ότι ανήκει στους έλληνες πεσσιμιστές μαζί με τον Καρυωτάκη και τη Πολυδούρη. Γυρίζοντας σπίτι έψαξα λίγο, διάβασα, αλλά τελικά οι λεπτομέριες της βιογραφίας του περισσεύουν. Όσο για τη ποιήση του εναπόκειται σε προσωπικές προτιμήσεις. Εγώ εξάλλου, είπαμε ακαλλιέργητη, τη ποίηση δε τη καταλαβαίνω συνήθως.

Αντιγράφω από το πρόγραμμα της παράστασης:
"Διακήρυξε απροκάλυπτα την ομοφυλοφιλία του, ζήτησε την αποκαθήλωση του λογοτεχνικού κατεστημένου της εποχής του (αποκάλεσε τον Ελύτη θρασύ αριβίστα), ασπάστηκε το κομμουνισμό, απαρνήθηκε το χριστιανισμό" και όλα αυτα στις αρχές του εικοστού αιώνα.

"Θα ζήσω όπως θέλω εγω
και δε μου καίγεται καρφί"

Και το έργο ένας αγώνας δρόμου μεταξύ του Ναπολέοντα που αποφασίζει και ζει όπως του ορίζει η καρδιά του και του "Αννίβα" (το όνομα που τελικά δε του δώσανε) του άλλου του εαυτού που ακολουθεί τη ροή της εποχής του, τη κανονικότητα. Η έκβαση του αγώνα διαφορετική κάθε βράδυ.

Γιατί τελικά δεν έχει σημασία ποιός θα τερματίσει αλλά η πορεία, δεν έχει σημασία αν η ζωή του ήταν έκφυλη ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, ήταν η δικιά του επιλογή, δεν έχει σημασία αν οι άλλοι εγκρίνουν της επιλογές ή αν οι επιλογές αυτές τον οδήγησαν τελικά στην αυτοκτονία.

"γιατί αυτό που έχω μέσα μου
αυτό θα μείνει"

Καρδια με κόκκαλα πράγματι!

ΥΓ1 Μέχρι 30 Ιουνίου

ΥΓ2 Αν και τον ποιητή δεν τον είχα υπόψη μου, έχω κλάψει πολλάκις με τα λόγια του...

"Καημός αληθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
Ώσπου να πέσει σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου
Στενό βαθύ και θλιβερό
που το θυμάμαι πάντα
Τι μου στοιχίζει στη καρδιά
το ξαναπέρασμα του

Ας είναι ωστόσο,
τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί
Στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση

Γυρεύω πάντα το φιλί, αχ καρδιά μου
που μου το τάξανε πολλοί
Κι όμως δεν μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
Και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι

Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
Σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει"

Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006

Αιδοίων μονόλογοι

Διάβασα χθες στο Έψιλον της Κυριακάτικης ελευθεροτυπίας μια κριτική για το Vagina Monologues .
Ετεροχρονισμένο βέβαια γιατί από όσο ξέρω η παράσταση δε παίζεται πιά, αν και υπάρχει σκέψη να ξαναπαιχτεί το χειμώνα. Επειδή το άρθρο το βρήκα λίγο άδικο, ειρωνικό και ειδωμένο από την αντρική πλευρά μόνο αισθάνομαι την ανάγκη να σχολιάσω.

Τη παράσταση εγώ την είδα πριν ένα μήνα περίπου οπότε τώρα έχω στο μυαλό μου την αίσθηση μόνο και όχι τη λεπτομέρεια. Πρόκειται για ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του. Ιστορίες σχετικές, ιστορίες εμπνευσμένες από το γυναικείο αιδοίο. Ιστορίες που καταδυκνείουν πως το αιδοίο διαμορφώνει τη ζωή των γυναικών, είτε επειδή προσπαθούμε να το ικανοποιήσουμε, είτε επειδή το προσφέρουμε στους άλλους και το τροποποιούμε ανάλογα, είτε επειδή για τη χρήση του μας εκμεταλλεύονται, παραπλανούν, βιάζουν.
Ιστορίες που τελικά αποκαλύπτουν ότι επειδή τόση έμφαση δίδεται στο γυναικείο αιδοίο, καταλήγει η γυναίκα να είναι αυτό και μόνο αυτό, και χάνεται ο άνθρωπος, το όλον.
Η παράσταση τελειώνει με μία υπενθύμιση. Για το θαύμα της γένας και ότι τελικά όλοι από το αιδοίο προερχόμαστε.
"Αν θυμόμασταν από που προερχόμαστε θα το σεβόμασταν"

Προσωπικά δε συμφωνώ με το τελευταίο, θεωρώ ότι σεβασμός οφείλεται και στους άντρες όσο και στις γυναίκες. Και το ίδιο μάλλον πιστεύει και η συγγραφέας. Απλώς θέλει να τονίσει την ανάγκη για σεβασμό στη γυναίκα αφού αυτή υποφέρει περισσότερο.

Κυριακή, Ιουνίου 18, 2006

Η Αλκιμήδη και το θέατρο

Είμαι μανιακή του θεάτρου.
Μου αρέσει η ατμόσφαιρα, το να βιώνω τόσο έντονα έναν άλλο κόσμο, φανταστικο (;), ανύπαρχτο (;), οι σκέψεις που μου φέρνει στο μυαλό, κάποια φράση που θα καρφωθεί μέσα μου γιατί εκείνη τη στιγμή είναι σα να γράφτηκε για μένα. Και όλα αυτά τα βιώνω παρέα με άλλους ανθρώπους, άγνωστους, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να εκλαμβάνει ότι έχει ανάγκη να λάβει έκεινη τη στιγμή.

Μου αρέσει το τελευταίο ιδιαίτερα. Μου συμβαίνει και με τα διάφορα αναγνώσματα, και με τη μουσική, και με τη τέχνη γενικότερα. Ανάλογα με το που βρίσκομαι, τα βιώματα μου, τις ανυσηχίες και προβληματισμούς του συγκεκριμένου σημείου του χωροχρονού μου, λαμβάνω κάτι, κάτι δικό μου.Μου αρέσει να διαβάζω γύρω από το έργο, να το συζητώ με άλλους, αλλά αυτό που μένει είναι αυτό το κάτι το δικό μου, που το είχα ανάγκη και το ανέσυρα από τη παράσταση. Και επειδή ξεχναάω, θέλω να το καταγράψω, για να το ξαναθυμηθώ πολύ αργότερα όταν πιά δε θα με αφορά.

Είναι άτοπο βέβαια να ξεκινώ ένα blog για το θέατρο τώρα που είναι καλοκαίρι και τελείωσε η θεατρική περίοδος. Ας το αποκαλέσω πρόβα λοιπόν.