Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006

Χρονομάστορας

δραματοποιημένο δίηγημα του Μανώλη Μαυρολέοντος

Ο Χρονομάστορας που ζει στη Χρονολάνδη και φτιάχνει όοοολα τα ρολόγια μισεί τα Χριστούγεννα και τις γιορτές. Έχει ένα σατανικό σχέδιο, να κάνει τα ρολόγια να πάνε πολύ πολύ πολύ σιγά έτσι ώστε ο χρόνος σχεδόν να μη κυλάει και οι γιορτές να μην έρθουν ποτε! Ένα παιδί πρέπει να πάει να τον σταματήσει και να πει το μαγικό τραγούδι που θα κάνει τα ρολόγια ξανά με κανονικούς ρυθμούς να κινούνται. Για να το καταφέρει αυτό πρέπει να βρει το κατάστημα με τους μαγικούς χάρτες, στη γωνία Ακαδημίας και Σταδίου, παραμονή πρωτοχρονιάς, να μιλήσει ανάποδα, να πεί το τραγούδι του πειρατή, να βρεί στο χάρτη που όλα κινούνται τη Χρονολάνδη, και εκεί με τη βοήθεια μιας μικρής κατοίκου της Χρονολάνδης, μαζί, να ανακαλύψουν τα σχέδια του Χρονομάστορα και το μαγικό τραγούδι που θα τα αντιστρέψει.

Μια πολύ όμορφη παράσταση για παιδιά, φτιαγμένη με μεράκι, αγάπη για το παιδί και αληθινό δώσιμο. Παραμυθένια ατμόσφαιρα, όμορφη μουσική (του Κωνσταντίνου Γεωργίου Καραμπερόπουλο) που ο γιος μου λάτρεψε - το βιβλίο έχει και το CD μέσα και εγώ χαίρομαι να την ακούει. Οι δε κυρίες Κοντολέων και Τσαγκαρλιώτη είναι γλυκές και πραγματικά σε ταξιδεύουν στο παραμύθι.
Η αλήθεια είναι ότι εκτός από τον υιό πέρασε όμορφα και η μαμά.




στο πολυχώρο Άγκυρα
απόγευμα 26, 27, 28, 29/12 5μμ

Παίζουν οι ηθοποιοί: Α. Κοντολέων, Λ. Τσαγκαρλιώτη

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

Πέντες Σιωπές

της Σήλα Στήβενσον

Πατέρας, μητέρα, δύο κόρες, ο κοινωνικός περίγυρος, πέντε συντεταγμένες, μία τραγωδία που επιβιώνει μέσα στη σιωπή. Θρέφεται από τη σιωπή, γιγαντώνεται, υπάρχει λόγω της σιωπής.

Τρείς γυναίκες ζουν μέσα στη βία και στο συνεχή τρόμο. Αν προσπαθήσουν να δραπετεύσουν θα τις σκοτώσει, αν μιλήσουν θα τις σκοτώσει. Φόβος. Επιβίωση για την επιβίωση, δε γνωρίζουν άλλον τρόπο να ζουν εξάλλου.

"Εμείς ερχόμαστε από έναν διαφορετικό κόσμο, από διαφορετικούς πλανήτες"

Πως να κατανοήσει κανείς το πως, το γιατί επιμένουν να παραμένουν σε αυτή τη κατάσταση. Δεν έχουν επιλογή, δε γνωρίζουν ότι έχουν επιλογή. Μόνο να μην ήτανε "αόρατες" και κάποιος να τις έσωζε... Όχι, παντού σιωπή.
Κάποια στιγμή, η επιβίωση γίνεται ή αυτός ή εμείς, οι κόρες σκοτώνουν το πατέρα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Κι ακόμη κι όταν τον σκοτώνουν, συνεχίζουν τη σιωπή. Τους αρκεί που είναι νεκρός
- Εμείς τον σκοτώσαμε, δε μας νοιάζει να πάμε φυλακή. Πέθανε;
- Γιατί τον σκοτώσατε;
- Δε θέλω να το κουβεντιάσω. Έχει πεθάνει;
- Δε μπορεί κάποιος λόγος θα υπάρχει.
- Είναι προσωπικό

Η φυσική και σεξουαλική κακοποίηση.
Η τραγωδία αυτών που τη βιώνουν.
Η ανάγκη τους για επιβίωση, να πιαστούν από τη ζωή, ότι ζωή κι αν είναι αυτή.
Η αδυναμία να ξεφύγεις.

"Θα ήθελα να ήσουν λίγο πιο καλός. Τότε δε θα αναγκαζόμουν να σε σκοτώσω"
Η πραγματική βία σταματάει, οι συνέπειες παραμένουν μέσα στο κεφάλι όλων. Αυτός θα ζεί πάντα, μέσα στο μυαλό τους, στα όνειρα τους. "Οι πεθαμένοι δε πεθαίνουν".


Ο κύκλος της βίας που διαιωνίζεται και αναπαράγεται. Ο πατέρας ήταν κι αυτός θύμα κακοποίησης. Η μητέρα ήταν κι αυτή.
"Δε θέλω εγγόνια" αναφωνεί η μητέρα στο τέλος "ας σταματήσει εδώ"

Οι πληγές δε θα κλείσουν ποτέ. Η φυσιολογικότητα μόνο να φορεθεί επιφανειακά μπορεί. Θα ζήσουν "σα" φυσιολογικές, θα επιβιώσουν, θα κουβαλάνε πάντα.

"Νομίζετε ότι καταλαβαίνετε. Αν σας υποχρέωναν να ζήσετε στο κεφάλι μας για πέντε λεπτά, θα τρελαινόσασταν, θα πεθαίνατε"

Ο γονιός που όφειλε να αγαπήσει, να προστατεύσει, να οδηγήσει και η προδοσία του.
"Πατέρα γιατί μου το έκανες αυτό" φώναξε η Κερασία Σαμαρά και έδωσε στο κοινό μια γροθιά με τη κραυγή της. Σιωπούμε, γυρίζουμε το βλέμμα αλλού, υποκρινόμαστε ότι δε συμβαίνει. Αδράνεια, ανοχή, υποκρισία. Πότε θα βάλουμε τελεία επιτέλους; Τα κορίτσια, δολοφονισσες στα τριαντακάτι τους, μας εκληπαρούν να βάλουμε τελεία.



Όσο για τη παράσταση, τι να σχολιάσει κανείς; Το θέμα ειναι τόσο δύσκολο να το παρακολουθήσεις που όλα τα άλλα παραμερίζονται. Οι ερμηνείες των τεσσάρων βασικών πρωταγωνιστών πάντως είναι εκπληκτικές.



στο Εθνικό Θέατρο - Νέα Σκηνή Χώρα

Σκηνοθεσία: Άσπα Τομπούλη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Τσάχρας, Γιώργος Κέντρος, Κερασία Σαμαρά, Μαρία Ζορμπά, Κάτια Γέρου, Αντώνης Μπαμπούνης, Ανδρέας Κουτσουρέλης, Τζένη Σκαρλάτου, Ιωάννα Αγγελίδη

Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006

Το στοίχημα

του Άντον Τσέχωφ


Είδα Τσέχωφ και έσπευσα. Και καλά που έκανα.

Πρόκειται για 8 δραματοποιημένα διήγηματα του Τσέχωφ, με κεντρικό άξονα το χρήμα και τη σχέση μας με αυτό. Αυτός φαίνεται να είναι ο κεντρικός άξονας, ίσως και αυτός να ήταν ο στόχος, εγώ γιατί είδα τόσα περισσότερα;

Η ιστορία που διέπει όλη τη παράσταση και τη καθορίζει, το στοίχημα, όπου ένας νεαρός δικηγόρος, πάνω σε συζήτηση, και κουβέντα στη κουβέντα, μάλλον για το ποιός θα βγεί από πάνω, κι όχι επί της ουσίας, βάζει στοίχημα, με έναν τραπεζίτη, για 2 εκατομύρια ρούβλια παρακαλώ, μυθικό ποσό, ότι μπορεί να μείνει απομωνομένος από τους ανθρώπους για δεκαπέντε χρόνια.
- Είναι προτιμότερη η θανατική ποινή από τα ισόβια
- Κάνετε λάθος. Από τη ζωή πρέπει να κρατιόμαστε όποιο κι αν είναι το κόστος
- Στοιχημα;
- Στοιχημα, εσείς θα βάλετε τα λεφτά σας και εγώ την ελευθερία μου.
Και άντεξε. Και τίποτα δεν αποδεικνύεται. Γιατί κάποιος άλλος δε θα άντεχε. Γιατί δεν είναι για όλους τους ανθρώπους οι ίδιες απαντήσεις. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές αλήθειες.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για τους μύθους του Τσέχωφ και τις σκέψεις που μου δημιούργησαν, αλλά θα συγκρατηθώ και θα σταθώ σε έναν μόνο

Μια "κυρία" καλεί τη γκουβερνάντα της για να της πληρώσει το μισθό της. Καταφέρνει με το ένα και με το άλλο, με φοβέρα, με γυμνή ξεσιπωσιά, με έπαρση, με ενοχοποίηση, με το δικαίωμα αυτού που νομίζει ότι του ανήκει ο κόσμος, να τις κάνει το μισθό από 80 ρούβλια, 10 μόνο. Η γκουβερνάντα, νιώθει το άδικο να τη πνίγει, κάθε φορά που η "κυρία" της αφαιρεί κάτι από αυτά που δικαιωματικά της ανήκουν, πάει να διαμαρτυρηθεί, και κάθε φορά υποχωρεί. Στο τέλος παίρνει τα δέκα ρούβλια και λέει και ευχαριστώ.

- Γιατί μου λες ευχαριστώ. Σε καταέκλεψα κι εσύ λες ευχαριστώ;
- Γιατί στα άλλα σπίτια δε μου δίναν τίποτα
- Προσπαθω να σου δώσω ένα μάθημα. Πρέπει να διεκδηκείς. Να, πάρε τα 80 ρούβλια σου.
- Ευχαριστώ
- Μα καλά σου φέρθηκα με τέτοιο φρικτό τρόπο και εσύ συνεχίζεις να μου λες ευχαριστώ; Δεν αντιδρας, δε μου φωνάζεις; Συγνωμη που θα στο πω, αλλά εισαι κουτορνήθι;
- Μάλιστα κυρία, είμαι κουτορνήθι.


Και σκέφτηκα όλους αυτούς που στη ζωή απαιτούν και παίρνουν αυτά που δε τους ανήκουν, αυτούς που κλέβουν από τους άλλους, που δε δίνουν αυτά που οφείλουν. Όχι δε σκέφτηκα τα χρήματα. Σκέφτηκα τα συναισθήματα. Έκεινη τη συναλλαγή. Εκεί, που τέτοιοι άνθρωποι το έχουν μετατρέψει σε συναλλαγή, ενώ δεν είναι. Και αυτοί νομίζουν ότι είναι κερδισμένοι επειδή έχουν πάρει. Αλλά αυτό που πήραν δε μπορούν να νιώσουν την αξία του. Γιατί δε γνωρίζουν την αξία του, αφού ποτέ δεν έχουν δώσει. Κι έτσι, τελικά το "κουτορνήθι" είναι το κερδισμένο.


Όμορφη παράσταση, φτιαγμένη από ανθρώπους που πραγματικά αγαπούν αυτό που κάνουν, και αυτήν την αγάπη εγώ την ένιωσα. Υπέροχες οι μουσικές επιλογές, οι μπαλαλαικες, μα περισσότερο ο ραχμανινωφ. Οι δύο κοπελιές πολύ καλές, να με συγχωρέσει ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής, αλλά τον βρήκα λίγο over the top. Δωςτου μια πενταετία όμως και θα τη βρει την ωριμότητα, είμαι σίγουρη για αυτό.
Αξίζει να το δει κανείς εξάλλου, μόνο και μόνο για τις ιστορίες του Τσέχωφ. Είχα ξεχάσει πόσο τον λατρεύω και ξαφνικά με έπιασε μια επιθυμία να ξαναδώ Θείο Βάνια, Γλάρο, Βυσσινόκηπο και φυσικά Τρεις Αδερφές. Ποτέ δε θα τον βαρεθώ, ποτέ δε με έχει απογοητεύσει.






Στο θέατρο Σημείο

Σκηνοθεσία: Κώστας Δελακούρας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Δελακούρας, Γεωργία Οικονόμου, Κατερίνα Μαρτιμιανάκη