Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Ολοένα και λιγότερες περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης

του Μάρτιν Κριμπ

Τρία μονόπρακτα. Συνδεδεμένα μεταξύ τους. Οι παρατηρητές αφηγητές όσο ξεδιπλώνουν την ιστορία μετατρέπονται στους ήρωες της ιστορίας. Προσπαθώ να αποστασιωποιηθώ από τη προσωπική μου ιστορία αλλά τελικά αποτυγχάνω, η τραγικότητα της ασημαντότητας της με ρουφάει ξανά μέσα της.

Ιστορία πρώτη
Μια γυναίκα παντρεύεται μικρή, μένει έγκυος, μεγαλώνει το παιδί, ζει ένα συμβατικό γαμό. Η τάσεις φυγής στην αρχή, όταν ήτανε ακόμη ζωντανή, έχουν εξαφανιστεί. Δεν έχει λόγο να φύγει πια, γιατί να φυγει, δούλεψε σκληρά για την ευτυχία, παραμένει.

Ευτυχία; Ποια είναι η εικόνα της ευτυχίας;

Μόνο η φωνή μέσα αμαυρίζει αυτή την εικόνα θυμίζοντας τη ψευτιά της.

Ιστορία δεύτερη
Ένας άντρας μπαίνει σε ένα σχολείο και σκοτώνει τα παιδιά. Α, κανείς δε θα τον συμπαθήσει, κανείς δε θα καταλάβει γιατί. Δουλειά, γυναικα, παιδιά, σπίτι, όλα καλά, κακοποίηση στο παρελθόν καμιά. Οφειλει να είναι καλά. Όχι;

Ιστορία τρίτη
Το ζευγάρι της πρώτης ιστορίας, στο σκάφος, χαμογελάει. Το παιδί στο σπίτι. Όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο. Η μήπως αυταπατώνται. Μήπως όχι. Το παιδί έχει μαζέψει όλους τους θυσαυρούς της ζωής στην υπέροχη ντουλάπα του. Μόνο να μπορούσε να τους δείξει στους ανθρώπους, τότε αυτοι, ίσως, ίσως και να τον αγαπούσαν. Κι όπως σέρνεται και προσπαθεί να φτάσει στο κλειδί για να ανοίξει μαθαίνει, μεγαλώνει.

χάνει αίμα αλλά κερδίζει σε σιγουριά


Κοινός άξονας όλων των ιστοριών η κατάρα της σύγχρονης εποχής

- Θες να πεις ότι έχουν το δικαίωμα να γελάνε;
- Κάτι παραπάνω από δικαίωμα: έχουν χρέος να γελάνε.


Το καθήκον να είσαι ευτυχισμένος. Σε μια κοινωνία που όλα είναι εφικτά, όλα είναι ευκολα, ο μοναδικός ύπεύθυνος για την ευτυχία μας εμείς οι ίδιοι. Πως τολμάμε να μην είμαστε σε διαρκή κατάσταση ευδαιμονίας; Ποιόν άλλον να κατηγορήσουμε για τη δυστυχία μας πέρα από τον εαυτό μας; Το ασήκωτο βάρος της προσωπικής μας ευτυχίας. Η αφόρητη ενοχή της προσωπικής μας δυστυχίας.

Θυμήθηκα ένα σχόλιο της Ορελιας το οποίο και παραθέτω

"προσφατα παρακολουθησα μια εκπομπη στην τηλεοραση οπου παρουσιαζοταν η εκθεση εργων που αναφερεται στην μελαγχολια
εργο καποιου Γαλλου που δεν ξερω ποιος ειναι γιατι το ονομα του δεν αναφερθηκε οση ωρα εβλεπα την εκπομπη και γιατι δεν ειμαι ενημερη..!
11 χρονια του πηρε να συγκεντρωση και να παρουσιασει τα εργα
αναμεσα στην συζητηση αναφερθηκε και στην Βιρτζινια Γουλφ σαν την μεγαλυτερη συγγραφεα του 20 αι., η οποια γραφοντας το τελευταιο της εργο, βρεθηκε στο μεγιστο της αρρωστιας της και εθεσε τερμα στη ζωη της διοτι, τιποτε αλλο δεν της εμενε μια και ειχε χρησιμοποιησει μεχρι τελους, αποστραγγισει, την δυνατοτητα της εκτονωσης που δινει η συγγραφη...
επισης, χαρακτηριζε το κυματοειδες της διαθεσης των καταθλιπτικων, και εμοιαζε να αγαπα αυτο που ελεγε, σαν πηγη ζωης...
οχι σκετα εμπνευσης αλλά ζωης
αυτο το πανω κατω ε ι ν α ι η ζωη, ελεγε...
μεχρι που στον 19ο νομιζω αι. χαρακτηριστικε αρρωστεια και περιθωριοποιησε τους πασχοντες..."


Μήπως ήρθε η στιγμή να αναφωνήσουμε και να απαιτήσουμε


Δικαίωμα στη δυστυχία!






Μία συμπαθητική παράσταση με καλές ερμηνείες και λιτή σκηνοθεσία, πιστεύω ταιριαστή στο κείμενο. Δε συνεπαίρνει, δεν απογοητεύει.



στο θέατρο Εμπρός

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Ζιόβας, Αλεξία Μπουλούκου, Μαρία Πανουργιά, Θάνος Σαμαράς
σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου

μέχρι 26 Νοεμβρίου 2006

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

Η κοιμωμένη ξύπνησε

των Ξένιας Κλογεροπούλου - Θωμά Μοσχόπουλου


Μή! Πονέσει, ματώσει, κακό...


Όταν σκεφτόμαστε παιδικό θέατρο, το θέατρο Πόρτας αποτελεί εγγύηση, και η φετινή δουλειά δεν αποτελεί εξαίρεση.

Βασισμένο στο γνωστό παραμύθι της "ωραίας κοιμωμένης", στο πρώτο μέρος βλέπουμε (με ελαφρές παραλαγές) την ιστορία μέχρι που ο πρίγκηπας τη ξυπνά με το φιλί του. Στο δεύτερο, τις περιπέτειες τους για να ξαναβρεθούν και να μείνουν μαζί. Η πριγκίπισσα ξυπνά στο σήμερα, μετά από 500 χρόνια ύπνου, και έχει έναν τελείως διαφορετικο κόσμο να ανακαλύψει και να μάθει. Ο δε "πρίγκηπας" ζει σε ένα σύγχρονο κόσμο όπου κανονικά πριγκίπισσες δεν υπάρχουν.

Προσωπικά βρήκα το πρώτο μέρος ονειρικό και μια υπέροχη αφορμή για επαφή των παιδιών με τη μαγεία του θεάτρου. Η σκηνή δε που η πριγκίπισσα ανακαλύπτει τη μουσική και αυθόρμητα χορεύει ήταν έξοχη. Κι εγώ ως ενήλικας το καταευχαριστήθηκα.
Το δεύτερο μέρος, το βρήκα απογοητευτικό. Αν και κάποιες στιγμές του ήταν καλές, ως επί το πλείστον αναλωνόταν σε παρουσίαση ηθικών διδαγμάτων, κυρίως του πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρα μας, αλλά όχι με ευστοχα έμμεσο τρόπο.

Μου έκανε εντύπωση που το ακροατήριο αποτελούνταν κυρίως από παιδιά προσχολικής ηλικίας (οι παραστάσεις του παιδικού Πόρτα αναφέρονται συνήθως σε παιδιά δημοτικού) και ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης κυριαρχούσε σχεδόν απόλυτη ησυχία. Ο γιός μου που σπανίως κάθεται πάνω από πέντε λεπτά παρακολούθησε όλη τη παράσταση με αμείωτο ενδιαφέρον και χάρα.

Μου άρεσε που η ιστορία έχει δοθεί σε ήπια μορφή χωρίς τρομαχτικές αναφορές. Η νεράϊδα που δίνει τη κατάρα το κάνει από λάθος, αγαρμποσύνη, και αμέσως μετά την απαλύνει.

Την παράσταση συνοδεύει ένα προσεγμένο πρόγραμμα, για ενήλικες όμως, με αναφορές στα ψυχαναλυτικά μυνήματα του παραμυθιού, και επίσης ένα βιβλιαράκι με ιδέες για δραστηριότητες μετά τη παράσταση το οποίο βρήκα πολύ καλό.



Στο θέατρο Πόρτα

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Ηλιάνα Γαϊτάνη, Παντελής Δεντάκης, Δάφνη Δαυίδ, Θοδωρής Πετρόπουλος, Θάνος Τοκάκης, Βίκυ Χατζοπούλου, Ιωάννα Παππά
Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Η Φαλακρή Τραγουδίστρια

του Ευγένιου Ιονέσκο


Θέατρο παραλόγου; Αναρωτιέμαι.
Φράσεις ατάκτως ειρημένες; Φαινομενικά ίσως, ουσιαστικά όχι.
Ένα ρολόϊ τοίχου να μετράει αδέκαστα τη διαδοχή των στιγμών. Στιγμές,
άλλες φορές ασύνδετες,
άλλες φορές αντιτιθέμενες και επιτιθέμενες η μία στην άλλη,
άλλες φορές επαναλαμβανόμενες,
άλλες φορές να θυμίζουν καθημερινότητα (αχ, πόσο επιφανειακή και άχαρη πραγματικότητα αλήθεια)
κι άλλες φορές απλά σουρεαλιστικά καίριες και τρομαχτικά αληθινές.

Αντιγράφω από το πρόγραμμα
" Η ανθρωπότητα οφείλει να παραιτηθεί μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι μια πλήρης και ικανοποιητική εξήγηση του σύμπαντος είναι εκτός των δυνατοτήτων της. Και υπό αυτό το πρίσμα, ο κόσμος πρέπει τελικά να θεωρηθεί παράλογος"
Αλμπέρ Καμύ

Ναι, και υπό αυτό το πρίσμα ένα λογικότατο θέατρο του παραλόγου να απεικονίζει με φρικιαστική αλήθεια τη ζωή μας.

Ο Ιονέσκο γράφει ότι εμπνεύστηκε τη φαλακρή τραγουδίστρια από ένα εγχειρίδιο εκμάθησης της αγγλικής γλώσσας. Ο κύριος και η κυρία Σμιθ, συνηθισμένοι άγγλοι, με συνηθισμένες αγγλικές ζωές. Απρόσωποι.
"Το πρωϊ κοιτάχθηκες στο καθρέπτη, αλλά δεν είχες πρόσωπο"
Αποξενωμένοι. Όχι λάθος. Απλά ξένοι. Δεν είχαν γνωριστεί ποτέ όπως και οι φίλοι τους που μετά από μακρά συζήτηση μεταξύ αγνώστων καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ναι, πράγματι είναι παντρεμένοι, λογικά πρέπει να είναι παντρεμένοι, κι έτσι τελικά αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλον το σύντροφο της φαντασίας του. Τον οποίον και φυσικά αγαπούν.

Η τελευταία σκηνή όπου οι τέσσερις ηθοποιοί αναφωνούν ασυναρτησίες ήταν σα να έβλεπες το μέσα του ανθρώπινου νου (τουλάχιστον του δικού μου) όπου αναρίθμητες φωνές, εσωτερικές και μη, κραυγάζουν, διεκδηκούν, καταλαμβάνουν, παραλογίζουν.

Πάρε ένα κύκλο, χαιδεψέ τον, και αυτόματα γίνεται φαύλος.



Ευχάριστη παράσταση, συμπαθητικά δοσμένη. Το ατού της η πίστη στο κείμενο του Ιονέσκο, το οποίο είναι και η δύναμη της κατά την ταπεινή άποψη μου.

Στο Θέατρο Βικτώρια

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαριάννα Λαμπίρη, Πέτρος Αποστολόπουλος, Άννα Πορφύρη, Γιώργος Κατινάς, Χριστίνα Δενδρινού, Ερνέστος Βουτσίνος
Ακούγονται: Κώστας Τερζάκης, Βασιλική Ρόρρη, Νεκτάριος Γεωργιάδης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός

Πέμπτη, Οκτωβρίου 19, 2006

ΑΜΛΕΤ Β’

Του Σαμ Μπόμπρικ

Πήγα, είδα και απήλθα απογοητευμένη.

Καταρχήν να ζητήσω συγνώμη από τους ηθοποιούς για το επερχόμενο θάψιμο γιατί ήταν όλοι τους εξαίρετοι, υπηρέτησαν άψογα τους ρόλους τους, γεμάτοι ζωντάνια και κέφι.

Πρόκειται για μια παρωδία του γνωστού σαιξπηρικού έργου. Μια κωμωδία με πολύ γέλιο, πολλές καλές ατάκες. Το κοινό καλείται να συμμετάσχει και να συμβάλει με έναν τρόπο άνετο και φιλικό.
Άλλα, αλλά...
Ασύνδετη και αποσπασματική. Υπερβολικά τα «φαρσικά» στοιχεία. Υπερβολικές οι σεξουαλικές αναφορές. Καυστηριασμός ελάχιστος, κι αυτός του σεναρίου, όχι του τι εκφράζει το original έργο.
Επίσης αισθάνθηκα ότι ο χώρος δεν ήταν κατάλληλος, ίσως να χρειαζότανε ένα μικρότερο θέατρο. Η σκηνή δε «γέμιζε» ούτε από τα σκηνικά ούτε από τους ηθοποιούς, και η πλατεία φάνταζε ιδιαιτέρως κρύα.
Αν και υπήρξαν πολλές στιγμές που δάκρυσα από το πολύ γέλιο, υπήρξαν και πάμπολες στιγμές που κοίταξα .το ρολόι μου αναρωτώμενη πότε θα τελειώσει.

Η απογοήτευση μου έγκειται φυσικά στο ότι άλλο περίμενα κι άλλο συνάντησα.
Το αθηνόραμα το έχει με τέσσερα αστέρια. Και τηρώντας το σύνηθες μου τελετουργικό, φτάνω στο θέατρο σχετικά νωρίς, καφεδάκι και μελέτη του προγράμματος ένα πρόγραμμα πολύ καλό, με ωραίες αναλύσεις του Άμλετ του Σαίξπηρ. Ναι, ήμουν φτιαγμένη για κάτι διαφορετικό.
Α, οι μεγάλες προσδοκίες είναι άτιμο πράγμα και εγκυμονούν κινδύνους, σε όλα στη ζωή και στο θέατρο φυσικά. Υποθέτω, αν πήγαινα να περάσω δύο ευχάριστες ώρες απλώς, μπορεί αυτός ο στόχος να είχε επιτευχθεί.

Παρολαταύτα υπάρχει κάτι που θέλω να κρατήσω. Αντιγράφω από το πρόγραμμα (που αντιγράφει από το «Σαίξπηρ ο Σύγχρονος μας» του Γιάν Κοτ) μια υπέροχη αλληγορία

«Ο τυφλοπόντικας σκάβει το χώμα αλλά ποτέ δε θα ξαναβγεί στην επιφάνεια. Νέες γενιές τυφλοπόντικων γεννιούνται ολοένα, σκάβουνε τη γη προς όλες τις κατευθύνσεις, και συνεχώς το χώμα τους πλακώνει. Ο τυφλοπόντικας έχει τα τυφλοποντικίσια όνειρα του. Για μεγάλο διάστημα είχε την αυταπάτη πως είναι ο άρχοντας της δημιουργίας, νόμιζε πως η γη, ο ουρανός και τα αστέρια είχανε πλαστεί για τους τυφλοπόντικες, πως υπάρχει ένας Θεός των τυφλοπόντικων, που έπλασε τους τυφλοπόντικες και τους υποσχέθηκε μια τυφλοποντικίσια αθανασία. Όμως ξαφνικά ο τυφλοπόντικας κατάλαβε ότι είναι ένας απλός τυφλοπόντικας, πως η γη, ο ουρανός και τα αστέρια δεν πλάστηκαν για χάρη του. Ο τυφλοπόντικας πονάει, νιώθει και στοχάζεται, ωστόσο τα δεινά του, τα αισθήματα του και οι στοχασμοί του δε μπορούν να αλλάξουν την τυφλοποντικίσια μοίρα του. Αυτός θα συνεχίσει να σκάβει το χώμα και το χώμα θα συνεχίσει να τον πλακώνει. Στο σημείο αυτό ο τυφλοπόντικας κατάλαβε ότι είναι ένας τραγικός τυφλοπόντικας

Και αντιγράφοντας από το πρόγραμμα πάλι
«Το δράμα των καταστάσεων που επιβάλλονται… Οι ρόλοι υπάρχουν στο σενάριο, και το σενάριο πρέπει να παιχτεί ως το τέλος άσχετα ποιοι είναι οι ήρωες.»

Αουτς, αυτό πόνεσε!





Παίζουν οι ηθοποιοί:
Χρήστος Κελαντώνης, Γιάννης Κοτσαρίνης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Δημήτρης Μενούνος, Έφη Μουρίκη, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Πάνος Σταθακόπουλος, Ελένη Τζώρτζη, Πρόδρομος Τοσουνίδης,
Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης

Στο θέατρο Νέο Ριάλτο


και συνεχίζει το καλοκαίρι στο θέατρο Παρκ

Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006

Σκηνές από ένα Γάμο

του Ingmar Bergman

Ο Γιόχαν και η Μαριάννα είναι ένα φαινομενικά ευτυχισμένο ζευγάρι.
Και ο θεατής τους παρακολουθεί, σε διαδοχικές σκηνές, αργά και βασανιστικά, με αμείληκτη μεθοδικότητα, να ξεσκίζουν ο ένας τον άλλον. Ξέσκισμα με το γάντι, πολιτισμένα, ευγενικά αλληλοσπαράζονται.
Η κοινή ζωή, η μη εκπλήρωση των επιθυμιών και αναγκών τους και το μίσος που αυτο το ανεκπλήρωτο γεννά.
Όταν χωρίσουν, και αφού ξαναχτίσουν τους εαυτούς τους, μπορούν πιά με αποστασιωποιημένη ματιά να κοιτάξουν, και να βρουν, και να (ξανα)αναγνωρίσουν αυτά που τους ενώνουν. Επιτέλους μπορούν να αγαπήσουν ο ένας τον άλλον.

Πόσο εύκολα και αδυσώπητα δύο άνθρωποι μπορούν να απομακρυνθούν. Ο Bergman μιλώντας για το έργο αναφέρεται στην "απίστευτη αδεξιότητα μας να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον"
Όντως.
Και πόσο απλά και ανώδυνα δύο άνθρωποι μπορούν να γεφυρώσουν τις μεταξύ τους αποστάσεις. Συνδετικός ιστός, τι άλλο; η αγάπη.


Όμορφη παράσταση, καλά δοσμένη. Η κ. Καραμπέτη (αν και όχι από τις προσωπικές μου συμπάθειες) είναι εξαίρετη. Η σκηνοθεσία, σχετικά λιτή (θα μπορούσε και πιο λιτή) αφήνει το κείμενο να μιλήσει.



Στο Θέατρο Πορεία

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη & Μηνάς Χατζησάββας
Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κουντούρη

Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα

των Μπόγκερσον, Λονγκ & Σίνκερ

Ναι, είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος.
Μία σύνοψη όλης της εργογραφίας του Σαίξπηρ, και ναι, είναι κωμωδία. Από τις καλύτερες!

Τη παράσταση την είχα δεί πριν 10 (!) χρόνια, τότε με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και τον Στέλιο Μάινα να συντροφεύουν τη Δραγούμη και τον Σακελλαρίου. Είχα γελάσει με τη καρδιά μου. Ειδικά η σκηνή με τον αντίστροφο Αμλετ είναι ανεπανάληπτης έμπνευσης. Και όλη η επεξήγηση και το χτύσιμο για τη φράση "Στο μοναστήρι τώρα".
Τόσο μου είχε αρέσει που είχα πάει τέσσερις φορές.
(Μετά το ξαναείδα και στο Λονδίνο, το originale τρομάρα τους, και είχα απογοητευτεί)

Άραγε θα είναι ίδια και εξίσου καλή; Θα έχουν οι ηθοποιοί την ίδια φρεσκάδα και ζωντάνια. Ήταν ένα παιχνίδι πριν δέκα χρόνια, καυστικό και αθώο. Αναρωτιέμαι.
Άμα καταφέρω να πάω θα σας πω και τις φρέσκιες μου εντυπώσεις.



Παίζουν οι ηθοποιοί
Άκης Σακελαρίου, Ναταλία Δραγούμη, Γεράσιμος Γεννατάς, Ταξιάρχης Χάνος
Σκηνοθεσία: Κ. Αρβανιτάκη


Αν δε το έχετε δει πάντως, αξίζει. Καμιά φορά πάμε θέατρο και για να γελάσουμε, σωστά;

Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Μαμ

του Σάκη Σερέφα


μμμμμμμμμ γευστικότατον!

Οι συνταγές, εκτός από ενδιαφέρουσες, είναι ζυμωμένες με απόσταγμα ζωής.

Διαφημίζεται ως "μια παράσταση για το δύσκολο ταξίδι της ενηλικίωσης" και το μυαλό πάει στη διαδρομή μετάβασης από παιδί σε ενήλικα.
Κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς. Ενηλικίωση ναι, όχι μόνο. Μαζί με ωρίμανση. Από την άγνοια του "μαθητευόμενου" που τσαλαβουτάει στη ζήση όπως όπως και στο περίπου στη συνειδητοποιημένη γνώση και ικανότητα του ζειν.

Παρακολουθούμε έναν έφηβο στα γυμνασιακά και λυκιακά του χρόνια. Σύντροφος του σε αυτό το ταξίδι, ο οδηγός του σχολικού λεωφορείου. Σε κάθε σημείο καμπή ένα φαγητό, εμπλουτισμένο με όλο το καταστάλαγμα της ενήλικης εμπειρίας. Απλόχερα δοσμένο, καθοδηγεί, εξηγεί, βοηθά. Κάθε σταθμός μάθημα. Οδηγός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο σχολείο της ζωής.

Μια πορεία οδυνηρή...

"Ο πόνος, όπως αναγράφεται και στην ετικέττα του, είναι οδυνηρός. Δεν μπορείς να τον αποφύγεις. Χρειάζεται να μάθεις να ζεις μαζί του"

Να τον φας, να τον καταβροχθίσεις, να κρατήσεις όλες τις μνήμες ακαίρεες, να τον νοιώσεις, να μείνει μέσα σου. Τότε ίσως να σε διδάξει, ίσως.

Μια πορεία αποκαλυπτική...

Για την ανάγκη του ανθρώπου
να είναι ευτυχισμένος ("κατασκευαστικόν το θέμα!"),
να είναι ελεύθερος ("τους φόβους μας τους τρώμε"),
να κρατάει τη μνήμη του,
να είναι ο εαυτός του στον έρωτα,
να πετάξει τα περιττά από πάνω του και να κρατήσει μόνο την ουσία ("την ξεφλουδίζουμε την αγκινάρα και τρώμε μόνο τη καρδιά"). Κυρίως αυτό.

"Η ταραμοσαλάτα θέλει μόνο λάδι και λεμόνι"

Του παίρνει χρόνια του έφηβου για να τη φτιάξει τη ταραμοσαλάτα όπως πρέπει. Μόνο λάδι και λεμόνι. Οτιδήποτε άλλο είναι περιττό, δε χρειάζεται φτιασίδια για να νοστιμέψει, είναι πεντανόστιμη από μόνη της. Η μαγιονέζα, το κρεμμύδι, το ψωμί την κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι, που πρέπει να είναι. Το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να της αλλοιώνουν τη γεύση, να τη ψευτίζουν.
Και όταν τη πετυχαίνει; Τότε τη προσφέρει, και γίνεται αποδεκτή, και κάθονται μαζί κι απολαμβάνουν, μοιράζονται τη ταραμοσαλάτα.


Φεύγω με μια γλυκιά αίσθηση από το θέατρο. Εγώ, και άλλοι θεατές, σπεύδουμε να αγοράσουμε το κείμενο. Θέλω να το επισκεφτώ ξανά, να το σκεφτώ, να το μελετήσω. Γιατί σε τελική ανάλυση πρόκειται για μιά παράσταση πάνω στα μαθήματα που μας δίνει η ζωή. Συνειδητοποιώ ότι όσο μεγαλώνουμε και "σοφεύουμε" είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι για να γευτούμε τη ζωή. Σε δύο εβδομάδες κλείνω αισίως τα 35 μου χρόνια. Και μπαίνω στο δεύτερο μισό της ζωής μου με αποκτημένη γνώση, προετοιμασμένη από τις εμπειρίες του πρώτου μισού, ορεξάτη εως πεινασμένη, με εκλεπτισμένα γούστα.


Τι θα τη κάνεις τη ζωή Ζοζέφ;
ΜΑΜ! ΜΑΜ!


Ναι η ζωή, αυτή κι αν είναι για φάγωμα!



** Η παράσταση είναι υπέροχα δοσμένη.
Παίζουν εξαίρετα οι: Δημήτρης Πιατάς, Σωκράτης Πατσίκας, Βασίλης Καραμπούλας, Άννα Καλαιτζίδου.

** Στο θέατρο Αμόρε - δυστυχώς στον εξώστη που έχει περιορισμένες θέσεις.
Αν δε το γνωρίζετε, στο θέατρο Αμόρε, υπάρχει η δυνατότητα ετήσιας συνδρομής. Με 70 ευρώ, 5 παραστάσεις, τα προγράμματα των παραστάσεων, και refreshment στο μπαρ.
Εγώ έβγαλα μία, ποτέ δε με έχουν απογοητεύσει οι παραστάσεις του θεάτρου του Νότου, εννίοτε με μαγεύουν

Δευτέρα, Οκτωβρίου 02, 2006

America Hurrah

του Jean-Claude Van Itallie - στο θέατρο Άσκηση


Ναι, ναι άλλη μια παράσταση που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά. Πέρυσι όμως την έχασα γιατί δε με έλκυε το θέμα, οπότε φέτος άδραξα την ευκαιρία, τώρα που είμαστε στο ξεκίνημα της σαιζόν και οι πειρασμοί είναι λιγοστοί. Εξάλλου το αθηνόραμα την έχει με 4 αστέρια, πως θα μπορούσα να προσπεράσω.

Πρόκειται για δύο μονόπρακτα, την Ακρόαση και το Μοτέλ. Στο οριτζινάλε America Hurrah, περιλαμβάνεται και ένα τρίτο μονόπρακτο, η τηλεόραση, που εδώ δε παρουσιάζεται.
Η απόδοση είναι σουρεαλιστική, παρανοική, με εναλλαγές έντασης και απόλυτης σιωπής. Οι ηθοποιοί κάνουν εκπληκτικά πράγματα με τα σώματα τους, χτυπιούνται, εκτινάζονται, κινούνται σα μέσα σε παχύρεστο υγρό, σα λαστιχένιες μαριονιέττες, και η εκφραση του προσώπου τους, πότε ανθρώπινη, πότε γκροτέσκο, πότε πλαστικής κούκλας.


Η "Ακρόαση" ξεκινά σε ένα γραφείο ευρέσεως εργασία, περνάει στο δρόμο όπου γίνεται ένα ατύχημα, και καταλήγει σε ένα πάρτυ. Μιλάει για την ανεργεία και την ασημαντότητα του καθένα μας μέσα στο σύνολο της κοινωνίας. Μήπως να ζητήσουμε και συγνώμη που ζούμε;

- Νομίζετε ότι είστε αναντικατάστατος;
- Ναι, ναι, αλήθεια, αλήθεια, ναι, αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια...

Πρώτη σκέψη και πικρή που μου ήρθε, όχι καρδιά μου, ουδείς αναντικατάστατος. Τώρα που το γράφω, σκέφτομαι, όχι, αναντικατάστατος είναι ο οποιοςδήποτε, για τους ανθρώπους που τον αγαπάνε, που έχει αγγίξει. Αναντικατάστατος ούτως ή άλλως επειδή είναι μοναδικός. Κανείς άλλος ακριβώς ο ίδιος.

- Εγώ φτΑΙω. ζητΑω συγνΩμη. μπορΕΙτε να με βοηθήσετΕ;
- Ο επόμενος

Να πω την αμαρτία μου με κούρασε αν και έχει στιγμές πολύ δυνατές. Είναι και διάχυτη από βία και σεξ κτηνώδες, και ενοχλήθηκα. Ίσως γιατί με έφερε αντιμέτωπη με τα βαθύτερα άσχημα ένστικτα του ανθρώπου, ένστικτα που τα νοιώθω ξένα σε μένα (ή μήπως προσποιούμαι ότι είναι ξένα και για αυτό ενοχλήθηκα τόσο;)



Στο "Μοτέλ" μια τεράστια μαριονέττα ξενοδόχος περιγράφει, σχεδόν ουρλιάζοντας, τα χαρίσματα του δωματίου, και δύο επίσης τεραστίων διαστάσεων ταξιδιώτες, κάνουν σεξ και καταστρέφουν ότι βρουν μπροστά τους. Όλο αυτό διαδραματίζεται με ταυτόχρονο εκλεπτυσμένο σερβίρισμα κρασιού και φαγητού από 2 ηθοποιους (ντυμένες με βραδυνές τουαλέτες) στο κοινό. Γεμάτο από συμβολισμούς. Δεν έπιασα και πολλά πράγματα από τους συμβολισμούς αλλά έννοιωσα πολλά συναισθήματα και καθηλώθηκα.

Κρατώ αυτή τη φράση, για να θυμάμαι ότι όλοι μας ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος, και αν όχι όλοι μας, οι περισσότεροι από μας, νοιώθουμε χαμένοι.

Όλοι οι άνθρωποι παντού κάθονται μέσα στη παλάμη του Θεού. Περιμένοντας, από που, προς τα που.



Ένα πολύ δυνατό σημείο της παράστασης είναι ο τρόπος που τελειώνει. Δε πέφτει αυλαία. Τρεις από τους ηθοποιούς στίνονται στην έξοδο, στυλιζαρισμένοι, και με το κολημένο χαμόγελο στο πρόσωπο, κοιτάζουν τους θεατές. Αμηχανία στο κοινό. Δε ξέρουμε τι να κάνουμε. Κάποια στιγμή ένα δειλό μουδιασμένο χειροκρότημα. Οι ηθοποιοί ακίνητοι. Σιγή στο κοινό. Ένας γενναίος σηκώνεται πρώτος και φεύγει, το κεφάλι σκυφτό. "Σας άρεσε;" ρωτάει η ηθοποιός. Σιγά, σιγά, οι θεατές παίρνουν το θάρρος και αποχωρούν, "σας άρεσε;" ρωτάνε οι ηθοποιοί. Είναι τέτοια η αμηχανία που κανείς δεν απαντά.* Ρωτάνε, αλλά με τέτοιο τρόπο που απωθούν την απάντηση. Γιατί τελικά, αυτό που έχει σημασία, είναι ότι κάνανε αυτό που πιστεύουν, που νοιώθουν, καταθέσανε τη ψυχή τους με ειλικρίνεια. Η επιβράβευση, το αν άρεσε ή όχι, είναι ακαδημαικό, δεν αφορά. Όταν αυτό που κάνεις είναι αυτό που εσύ ποθείς, η ανταπόκριση που αυτό έχει είναι ανευ σπουδαιότητας, δεν επηρρεάζει. Και συνδέοντας με την παρόμοια ερώτηση που γίνεται στο πρώτο μονόπρακτο, "Σας αρέσω;" περνά πολύ δυνατά το μύνημα, δεν έχει σημασία, δεν ασχολούμαι, ακολουθώ τη πορεία μου, ανεξαρτήτως. (τουλάχιστον σε μένα, ίσως επειδή εκεί είναι το μυαλό μου, τι να πω)



Συνολικά, χάρηκα που την είδα τη παράσταση. Είναι μια άποψη φρέσκια και ενδιαφέρουσα. Και το δεύτερο μονόπρακτο, το "Μοτέλ" μου άρεσε πάρα, μα πάρα πολύ. Όμως, δε θα το ξανάβλεπα και θα προβληματιζόμουνα να το συστήσω. Εξαρτάται από τα γούστα του καθενός. Είναι ιδιαίτερη, πειραματική, μάλλον προχωρημένη.


Δυό συμβουλές αν πάτε:
Αποφύγετε τη πρώτη σειρά, ενδείκνυται για γενναίους μόνο
Διαβάστε το πρόγραμμα πριν τη δείτε, βοηθάει στη παρακολούθηση.




*Εγώ, μάζεψα όλο μου το θάρρος, και τους συνεχάρηκα, ως όφειλα, ως ψωμομένη θεατρόφιλη, τρομάρα μου, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Δε γνωρίζω αν μετά την άτακτο δικιά μου φυγή, οι εναπομείναντες θεατές βρήκαν το θάρρος να απαντήσουν αν τους άρεσε ή όχι.