Σάββατο, Σεπτεμβρίου 30, 2006

Φεύγουσα Κόρη

Άλλη μιά από τις παραστάσεις που είδα πέρυσι και συνεχίζεται φέτος. Και ευτυχώς. Είναι από αυτά που μάλλον θα ξαναδώ.

Μοιρολόγια, νανουρίσματα, παραδοσιακά παραμύθια, και το διήγημα του Παπαδιαμάντη "Μια ψυχή", ανακατεύονται, συνδέονται, αρμονίζονται, αποκτούν ζωή και ψυχή, από την έκφραση της ηθοποιού Ρηνιώ Κυριαζή. Μόνη στη σκηνή, με μία καρέκλα μόνο, τίποτα περιττό για να μην απομακρύνεται η καρδιά από την έκφραση αυτού του κειμένου, την επαφή με τη ψυχή του λόγου που η νεα ηθοποιός απλώχερα δωρίζει. Μυσταγωγία.

Το παραμύθι του Φιορεντίνου, καθηλώνει και αγαλιάζει, αχ, αυτή η λάμια, σα να βλέπεις όλη τη κακία του κόσμου στα μάτια της που πετάγωνται έξω, να καρφώσουν με δηλητήριο, όποιον τα κοιτάξει. αχ, η τρυφερή γλυκιά κόρη της λάμιας.

Το νανούρισμα γλυκαίνει.

Τα μοιρολόγια συγκλονίζουν. Η συγκρατημένη έκφραση του πόνου, η απόκριψη όλης της έκτασης του, μου αποκάλυψε όλο το βάθος του και την απόγνωση του κατευθείαν μέσα στο είναι μου, πέρα από μυαλό, καρδιά, ψυχή, να αγγίζει κάτι άλλο, αυτό που είναι ενωμένο με όλο το κόσμο μας.

Η δραματοποίηση της "Ψυχής" απλά με άφησε άφωνη. Το θέμα, μια μητέρα που έχασε τη κόρη της και βλέπει σε μια πεταλούδα τη ψυχή της, δε μπορεί παρά να μιλήσει σε ένα γονιό.
Όμως το να γίνεις κοινωνός στη Ρηνιώ Κυριαζή να βιώνει αυτά τα λόγια

"Αχ! ψυχή μου! Αχ! πουλί μου! μου εκάκιωσες, με βλέπεις και φεύγεις, μου αγρίεψες ! παιδί μου!"

Και η φράση, προσφώνηση, κραυγή, παράκληση, πρόσκληση, "Αχ ψυχή μου", δεν έχει από άλλα χείλη, από άλλη ψυχή, ποτέ αρθρωθεί έτσι.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24, 2006

Το Λουτρό

Μία από τις παραστάσεις που είδα πέρυσι και ξαναπαίζεται φέτος.
Θυμάμαι με είχε αφήσει με μια πικρή γεύση, για τη δυσκολία που έχουν οι άνθρωποι να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, για τις παρεξηγήσεις που αυτή η δυσκολία δημιουργεί, για την επικοινωνία που δε πρόκειται να συμβεί, γιατί δε δύναται να συμβεί.
Μόνο μια υποψία επαφής, ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα, φευγαλέο, για μια στιγμή μόνο, και μετά η αναπόφευκτη απόσταση. Από τον εαυτό, τους άλλους, τις ανάγκες, τις επιθυμίες.

Ένα ζευγάρι από τα παλιά, με αφορμή/αιτία/δικαιολογία το θάνατο της μητέρας της γυναίκας ξανασυναντιέται. Και η ιστορία του έρωτα τους, του χωρισμού τους, του μετά τους αναδιπλώνεται. Η συνάντηση μέσα σε ένα λουτρό, χώρος που διευκολύνει και επιβάλει το άνοιγμα, τη χαλάρωση, την αποκάλυψη. Λόγια σκληρά, κατηγόριες, ανείπωτες αλήθειες έρχονται στην επιφάνεια.


Αντιγράφω από το πρόγραμμα της παράστασης που περιέχει και όλο το έργο.

Μάικ: Έχεις μόνο μια οικογένεια
Σάντρα: Όχι, δύο έχεις. Αυτή που σου δίνεται και αυτή που φτιάχνεις.

*****

Σάντρα: Αν κοιτάξεις μέσα από τις κουρτίνες στο δωμάτιο μιας συνηθισμένης γυναίκας – να κοιτάξεις καλά όμως – μπορεί να ανακαλύψεις κάτι, ελάχιστο έστω, από αυτό που κάνει τον κόσμο να προχωράει

*****

Μάικ: Γιατί δε με αφήνεις να σε βοηθήσω
Σάντρα: Γιατί ποτέ δε με βοήθησες όταν το είχα ανάγκη
*****


Σάντρα: Οι γυναίκες βάζουν περισσότερα σε μία σχέση από ότι οι άντρες. Για αυτό οι άντρες πιστεύουν ότι όλα είναι μοίρα, ενώ οι γυναίκες ξέρουν, ότι όλα είναι δουλειά, πολλή δουλειά.

*****

Μαίκ: Δειλος; Γιατι;
Σάντρα: Γιατί δεν έτρεξες πίσω μου. Γιατί δε με διεκδίκησες

*****

Μαικ: Θέλετε οι άντρες να είναι χύμα, αλλά μόνο για να λένε ωραία λόγια και να κάνουν έρωτα με πάθος. Όχι και να θυμώνουν όμως!

*****


Ιστορία έρωτα, ναι. Αλλά αν και ο έρωτας αυτός κυριεύει, οι ερωτευμένοι δε βρίσκουν τον τρόπο να συναντηθούν, να γεφυρώσουν την απόσταση. Αυτά μόνο στα μυθιστορήματα και στις ταινίες. Εκεί μόνο, οι ευσεβείς πόθοι εκπληρώνονται.
Στη ζωή, σε αυτό το λουτρό, μόνο η πικρή αλήθεια. Χρειάζεται κάτι παραπάνω από τον έρωτα για να μπορέσω να σε αγγίξω, να σε αντέξω. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και να προσθέσω, στον κατάλληλο χρόνο, τη σωστή στιγμή, τότε που έχει νόημα, τότε που οι αποστάσεις είναι ακόμη τέτοιες που μια γέφυρα μπορεί να τις ενώσει.


***Συνολικά μια προσεγμένη παράσταση, με ωραία ατμόσφαιρα και δουλεμένες ερμηνείες.
Μια προειδοποίηση: Οι ηθοποιοί εμφανίζονται κάποιες στιγμές (όχι συχνά) γυμνοί στη σκηνή. Γίνεται με τρόπο φυσικό και καθόλου σοκαριστικό νομίζω, αλλά ίσως κάποιοι ενοχληθούν

*** Στο θέατρο «Τόπος Αλλού»

Γιαπωνέζικοι κήποι (παιδικό)

Μία διαδραστική παράσταση για παιδιά. Παίχθηκε πέρυσι και συνεχίζεται φέτος.

Ένα αγόρι, ακολουθώντας το ποτάμι ανακαλύπτει τον υπέροχο κόσμο της φύσης. Μαγεύεται τόσο από το δροσερό γρασίδι της κοιλάδας, τα νούφαρα στη λίμνη, τη γέφυρα με τα ξύλα που το καθένα έχει διαφορετικό ήχο όταν περπατάς πάνω του, το απάτητο χιόνι, τον καταράκτη, τα βότσαλα στη θάλασσα, που φτιάχνει ένα κήπο, μια μικρογραφία ύμνο σε αυτά που είδε, αφορμή για να τα μοιραστεί με τους φίλους του. Ο δικός του τρόπος για να κρατήσει ζωντανή εκείνη τη βόλτα.

Οι φίλοι/θεατές/επισκέπτες στον κήπο του, καλούνται να περπατήσουν απαλά πάνω στα νούφαρα, να φτιάξουν μουσική στη γέφυρα, να κυλιστούν ως βότσαλα στη θάλασσα.Η παράσταση έχει κάτι το ονειρικό, είναι πολύ τρυφερή, και αφήνει τα μεν παιδιά εντυπωσιασμένα, τους δε μεγάλους με μια παιχνιδιάρικη γλυκιά αίσθηση.
Μία πολύ καλή εισαγωγή στο κόσμο του θεάτρου πιστεύω.

Επειδή διαδραματίζεται σε πολύ σκοτεινό και επιβλητικό χώρο, ο γιός μου, στα τρία όταν πήγαμε, φοβήθηκε και την παρακολούθησε αποσπασματικά (ένα συνεχες μπες-βγες, τον έλκυε αλλά και τον ξένιζε) Όμως, εκτίμησα ιδιαίτερα το ότι μας επιτρέψανε αυτό το μπες-βγες. Και ο Ιάσωνας μετά ζήτησε να ξαναπάμε. Το βαφτιστήρι μου στα πέντε τότε, το καταευχαριστήθηκε και συμμετείχε πολύ.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006

Μια νύχτα με τον Σαιξπηρ

Μια συρραφή αποσπασμάτων από πέντε έργα του Σαίξπηρ (Οθέλλος, Στρίγγλα, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας, Μάκβεθ), με κεντρικό άξονα τον Έρωτα. Με κεφαλαίο έψιλον. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής, η κινητήριος δύναμη των πάντων, ο αναπόδραστος, ο ευπρόσδεκτος, ο απροσδόκητος. Ο μικρός φτερωτός θεός πετάει το βέλος του, το βλέμμα που λαβώνει, και όλα ανατρέπονται. Η αγνή παραδίδεται, η πιστή προδίδει, η στριμμένη γλυκαίνει. Η λογική δε χωράει στο τόπο αυτό, εξορίζεται. Πάθος τυφλώνει, παραλογίζει, παραπλανεί.

Όμως...

Αντιγράφω από το πρόγραμμα της παράστασης:
"Σε όλους τους έρωτες, ακόμη και στους πιο τραγικούς, υπάρχει μια στιγμή ευτυχίας η οποία μπορεί χωρίς υπερβολές να ονομαστεί υπεράνθρωπη. Είναι η νίκη κατά του χρόνου, μια αμυδρή εικόνα του επέκεινα, εκείνου του εκεί που είναι ένα εδώ, όπου τίποτε δεν μεταβάλλεται και όλα, όσα υπάρχουν, υπάρχουν πραγματικά" Octavio Paz

Ξανασκεφτόμενη την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, τρόμαξα. Για μια στιγμή φαντάστηκα πως θα ήτανε αν δεν είχε γίνει η παρεξήγηση και είχαν την ευκαιρία να βιώσουν τον έρωτα τους. Πως θα ήτανε μετά από δέκα χρόνια, με κουτσούβελα να τρέχουν στα πόδια τους, με ένα νόστιμο φαγητό να σιγοβράζει στο τσουκάλι. Λόγια ποιητικά αστείρευτα; Ανατρίχιασα. Δε μπορούσαν παρά να πεθάνουν, ο θανατός τους ο μοναδικός σωτήρας του πάθους και της αγνότητας του έρωτα τους. υπ


** Δε θα αναφερθώ καθόλου στη παράσταση, εκτός του ότι, προσωπικά τη βρήκα άνιση, αποσπασματική και άδικη στο λόγο του Σαίξπηρ. Μία από τις ελάχιστες φορές που συμφωνώ, τουλάχιστον εν μέρη με το κ. Γεωργσουσόπουλο.