Μία διαδραστική παράσταση για παιδιά. Παίχθηκε πέρυσι και συνεχίζεται φέτος.
Ένα αγόρι, ακολουθώντας το ποτάμι ανακαλύπτει τον υπέροχο κόσμο της φύσης. Μαγεύεται τόσο από το δροσερό γρασίδι της κοιλάδας, τα νούφαρα στη λίμνη, τη γέφυρα με τα ξύλα που το καθένα έχει διαφορετικό ήχο όταν περπατάς πάνω του, το απάτητο χιόνι, τον καταράκτη, τα βότσαλα στη θάλασσα, που φτιάχνει ένα κήπο, μια μικρογραφία ύμνο σε αυτά που είδε, αφορμή για να τα μοιραστεί με τους φίλους του. Ο δικός του τρόπος για να κρατήσει ζωντανή εκείνη τη βόλτα.
Οι φίλοι/θεατές/επισκέπτες στον κήπο του, καλούνται να περπατήσουν απαλά πάνω στα νούφαρα, να φτιάξουν μουσική στη γέφυρα, να κυλιστούν ως βότσαλα στη θάλασσα.Η παράσταση έχει κάτι το ονειρικό, είναι πολύ τρυφερή, και αφήνει τα μεν παιδιά εντυπωσιασμένα, τους δε μεγάλους με μια παιχνιδιάρικη γλυκιά αίσθηση.
Μία πολύ καλή εισαγωγή στο κόσμο του θεάτρου πιστεύω.
Επειδή διαδραματίζεται σε πολύ σκοτεινό και επιβλητικό χώρο, ο γιός μου, στα τρία όταν πήγαμε, φοβήθηκε και την παρακολούθησε αποσπασματικά (ένα συνεχες μπες-βγες, τον έλκυε αλλά και τον ξένιζε) Όμως, εκτίμησα ιδιαίτερα το ότι μας επιτρέψανε αυτό το μπες-βγες. Και ο Ιάσωνας μετά ζήτησε να ξαναπάμε. Το βαφτιστήρι μου στα πέντε τότε, το καταευχαριστήθηκε και συμμετείχε πολύ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου