Σάββατο, Απριλίου 28, 2007

Δάφνις και Χλόη: Ταξίδι Αναψυχής

Μια παράσταση του Cezaris Granzinis βασισμένη στο μυθιστόρημα του Λόγγου


"Κάποιος έπρεπε να έρθει να τους δείξει πως απαλύνουν το πόνο του Έρωτα. Ένα το γιατρικό: Το φιλί, το αγκάλιασμα και το πλάγιασμα κοντά κοντά με τα κορμιά γυμνά."


Τόσο απλά…


Μια κατ’ ουσία παιχνιδιάρικη παράσταση, έτσι βρε παιδί για να θυμηθούμε πως ήτανε όταν ήμασταν παιδιά, ή απλά, για να πούμε ένα γειά στο μικρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Μπορεί να είμαστε βαθυστόχαστοι, και να αναζητάμε όλα αυτά τα περισπούδαστα και σημαντικά, ποιο να είναι άραγε το νόημα της ζωής; Τι είναι αυτός ο άρχοντας ο έρωτας; Και άλλα τέτοια βαρυσήμαντα που από τη στιγμή που τα θέτουμε ως ερωτήματα χάνουμε και την αξία τους, την ομορφιά, τη χάρη, τη πηγαία ευτυχία που χαρίζει το να ζεις τη ζωή και να βιώνεις την αγάπη, έτσι όπως κάνουν βρε αδερφέ τα παιδιά, κι έτσι προς στιγμή να θυμηθούμε, ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος, να μην τα απαντήσουμε, να μη τα θέσουμε καν τα ερωτήματα, ναι, ναι, υπάρχει κι άλλος τρόπος, απλά να τα βιώσουμε, με μυαλό καθαρό από ερωτηματικά. Και τότε είμαι σίγουρη, αν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό για ικανό χρονικό διάστημα, τότε ναι, είμαι σίγουρη, θα τα έχουμε απαντήσει τα ερωτήματα, όχι με λέξεις, αλλά με συναισθήματα. Υπάρχει τίποτα καλύτερο;

Κι όταν κάποιος θα σου πει
"Θα σας βοηθήσω εγώ να βρείτε το δρόμο στο σκοτάδι"
Εμείς να πούμε αυθόρμητα
"Ποιο σκοτάδι; Τι λες;"
Γιατί δε θα ξέρουμε πραγματικά τι εννοεί, δε θα υπάρχει σκοτάδι, μόνο φως.

Και όταν αγαπάμε να μπορούμε να δώσουμε
"Ένα φιλί δίχως πείρα και τέχνη, αλλά τέτοιο που να ανάβει τα σωθικά"
Αλήθεια, θυμάστε το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο φιλί;
Εγώ θυμάμαι και καίγομαι. Που το ‘χω χάσει. Που έχω πείρα και τέχνη τρομάρα μου και δεν έχω ψυχή. Έμαθα να ζω και ξέχασα να βιώνω. Τρομάρα μου.


Παίζουν οι ηθοποιοί: Πολυξένη Ακλίδη, Δημοσθένης Ελευθεριάδης, Εύα Κεχαγιά, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Βασιλική Κυπραίου, Μανώλης Μαυροματάκης, Μάρω Παπαδοπούλου, Απόστολος Πελεκάνος, Δημήτρης Τάρλοου

Στο θέατρο Πορεία

Παντρολογήματα

του Νικολάι Γκόγκολ


Ο αναποφάσιστος Πατκαλιόσιν, θέλει να παντρευτεί γιατί αυτό κάνουν όλοι, ίσως ενδόμυχα να ξέρει ότι υπάρχει λόγος που αυτό κάνουν όλοι, ότι κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αλλά στην επιφάνεια του δεν έχει φτάσει τόσο μακριά, να παντρευτεί λοιπόν επειδή έτσι κάνουν όλοι, με μισή καρδιά. Με τα πολλά και αφού βγάζουνε εκτός μάχης τους υπόλοιπους γαμπρούς της Αγάθια (άραγε και στα ρώσικα Αγάθια είναι το όνομα της και κάνει το συνειρμό στην αγαθή;) τελευταία στιγμή τη κάνει λαμόγια και εξαφανίζεται. Τρομοκρατείται από τη δέσμευση πιθανότατα. Ίσως και από την επιφάνεια του όλου πράγματος. Ή ακόμη χειρότερα, από το ότι παραλίγο να τη πλησιάσει την Αγάθια, ψυχικά, και αυτό πως θα μπορούσε να το αντέξει;

Οι υπόλοιποι γαμπροί κι αυτοί καρικατούρες. Και φυσικά η όλη διαδικασία επιλογής συντρόφου, το προξενιό, η προίκα, όλα ψυχρά και υπολογιστικά, κανείς δεν αναφέρεται στην ουσία της συνένωσης δύο ανθρώπων. Και σκέφτηκα, πριν δύο αιώνες λογικό να κοιτάνε προίκες και να παντρεύονται με προξενιά. Άραγε σήμερα έχουμε προχωρήσει καθόλου ή οι «προίκες» είναι άλλου τύπου; Το συμφέρον πάντα ελλοχεύει, έστω και υποσυνείδητα, στην επιλογή συντρόφου. Όσο μόνοι ήταν οι άνθρωποι τότε είναι και τώρα. Απλά τώρα τα επικαλύπτουμε και τα κρύβουμε περίτεχνα κάτω από προφάσεις και εθελοτυφλία. Αφήνει μια πίκρα το έργο οφείλω να ομολογήσω. Τουλάχιστον σε μένα.
Και όταν η Αγκάθια δυσκολεύεται να αποφασίσει ποιόν από όλους τους γαμπρούς, και γράφει τα ονόματα τους σε χαρτάκια, να τραβήξει κλήρο, αποφασισμένη να πάρει όποιον της δείξει η τύχη, δε μπορούσα παρά να χαμογελάσω πικρά. Και ο ΕΡΩΤΑΣ μια μορφή αλλοπρόσαλλης κληρωτίδας δεν είναι;



Μία παράσταση που σώζεται από τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών, και χάρη στην απόδοση του κειμένου με αναφορές σε σύγχρονες συντεταγμένες, έχει στιγμές πηγαίου γέλιου. Κοντολογίς δύο ευχάριστες ώρες. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Θα ήθελα ιδιαίτερα να αναφερθώ στον κ. Μάινα, ο οποίος είναι καταπληκτικός ηθοποιός, και όπου τον έχω δει βλέπω έναν ώριμο ηθοποιό και επαγγελματία που υπηρετεί άψογα όποιο ρόλο παίζει. Λυπάμαι μόνο, που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια (πιο παλιά δε θυμάμαι ή να μην έχει τύχει να τον δω) τα έργα στα οποία παίζει είναι απλά μέτρια, καλές προσεγμένες παραστάσεις επαγγελματικά στημένες. Θα ήθελα πολύ να τον δω να συνεργάζεται με άλλους θιάσους και σχήματα γιατί είμαι σίγουρη ότι θα με μαγέψει. Ελπίζω του χρόνου να έρθουν έτσι οι συγκυρίες.

Η παράσταση είχε κι ένα μαγικό σημείο. Η νέα ηθοποιός Λήδα Καπνά, στην αρχή και στο τέλος τραγουδά εξαίσια με μια φωνή αγγελική

Ροζ και γαλάζια φυλακή ο γάμος…


Αχ, μη με φυλακίζεις, φύλα με μόνο, πρόσεχε με, αγάπησε με
Στην εποχή του Γκόγκολ αυτό δεν ήταν ίσως μέσα στις προταιρεότητες τους
Σήμερα όμως, μη με φυλακίζεις, φύλα με μόνο
Δεν νομίζεις ότι έχουμε ωριμάσει αρκετά ως είδος (οι άνθρωποι) για να μπορούμε τουλάχιστον αυτό να προσφέρουμε στο έτερο ήμιση;


Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπέζος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Στέλιος Μάινας, Γιώργος Αραχωβίτης, Φαίδρα Δρούκα, Γιάννης Μπέζος, Ναταλία Τσαλίκη, Μαίρη Μαυρομμάτη, Λήδα Καπνά, Στέλιος Δρίβας, Γιώργος Ψυχογιός, Τάσος Γιαννόπουλος, Ζήσης Παπαιωάννου

Στο θέατρο Τέχνης

Τετάρτη, Απριλίου 25, 2007

Η δική μου ομπρέλα (παιδικό)

της Ελένης Αλεξάκη σε μια ιδέα της ομάδας Artika

Η δική σου ομπρέλα τι χρώμα είναι;
Έχει πόδια και χέρια και φωνή; Θα παίξει μαζί σου; Θα εξερευνήσετε το κόσμο μαζί;

Ένα κορίτσι προσπαθεί να κοιμηθεί, αλλά η ομπρέλλα της έχει κέφια, θέλει αγκαλιές και δεν την αφήνει! Ένα κορίτσι ξεπηδά από την ομπρέλλα και πάνε μια βόλτα, κολυμπούν στο βυθό, τις παίρνει ο αέρας, κάνουν σκι στο χιόνι, χρώματα πολλά!, μέσα στη δροσιά του δάσους, τρώνε μήλα, μοιράζονται. Εξερεύνηση, παιχνίδι, η χαρά του να ανακαλύπτεις νέα πράγματα, και η χαρά διπλή όταν την ανακάλυψη τη μοιράζεσαι με φίλο.


Μια παράσταση για πολύ μικρά παιδιά, εναμιση με πέντε. Όμορφη προσπάθεια. Είχε μια μαγεία και μια αισθητική. Μόνη παρατήρηση ότι η ιστορία ήταν λιγάκι σουρεάλ για παιδιά. Άλλά ένα μεγάλο μπράβο στο πόσο προσεγμένος και με μεράκι ήταν φτιαγμένος ο χώρος. Προσαρμοσμένος στο κοινό του, τα παιδιά. Φιλικός. Ζεστός. Μου άρεσε και η προτροπή προς τους γονείς να αφήσουν τα παιδιά να χαρούν τη παράσταση και να τα βγάλουν από το χώρο αν δείξουν τη παραμικρή ενόχληση. Είναι καλό να μας θυμίζουν ότι τα πάμε τα παιδιά στο θέατρο για να περάσουν καλά, όχι για να τα κουλτουρέψουμε. Αυτό θα έρθει στο μέλλον αν τους ταιριάζει.

(Και ναι το ξέρω, είναι ασήμαντο, αλλά μου έκανε τόσο καλή εντύπωση, και τελικά η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, είχανε μωρομάντηλα στις τουαλέτες!)


Σκηνοθεσία: Κατερίνα Αλεξάκη
παίζουν οι ηθοποιοί: Αιμιλία Ζαφειράτου, Μαριλένα Τριανταφυλλίδου
Μουσική: Τάνια Γιαννούλη

Δευτέρα, Απριλίου 23, 2007

η κατιούσα σπείρα

Να με συμπαθάτε, δε μου αρέσει να γράφω αρνητικά, αλλά θα γκρινιάξω, και θα βγάλω το χρυσό μου φτυάρι και θα θάψω.
Επιβάλλεται.

Είναι ένα κορίτσι, η αλκιμήδη (τι κορίτσι δηλαδή τριανταπέντε χρονώ γαιδάρα) που φέτος έκανε ένα δώρο στον εαυτό της. Η αλκιμήδη βλέπετε έχει ένα πάθος πανάκριβο, της αρέσει το θέατρο, και δεν είναι ούτε ηθοποιός, ούτε δημοσιογράφος. Φέτος λοιπόν χάρισε στον εαυτό της ένα πολύτιμο δώρο (νόμιζε). Την ετήσια συνδρομή στο θέατρο του Νότου. Πόσο ευτυχισμένη ήταν, θα έβλεπε πέντε (τουλάχιστον καλές) παραστάσεις. Ίσως και να μαγευόταν, όπως με το "τόσο πολύ νερό, τόσο μακριά από το σπίτι" ή με το "Ο αγλέορας και οι φίλοι της Ευριδίκης Μπόντυ" πέρυσι.

Και εκεί αποφάσισε και να ξεκινήσει τη θεατρική της σαιζόν. Με ένα εκπληκτικό "Μαμ" κατενθουσιάστηκε. Τι καλά σκέφτηκε, ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσουμε τη σαιζόν φέτος! και έτριψε τα μη παχουλά χεράκια της.

Στη συνέχεια ευχαριστήθηκε ένα αρκετά καλό "Σάρα". Ένταξει δεν ενθουσιαστήκαμε, αλλά ηθοποιοί καταπληκτικές, κείμενο ενδιαφέρον, μια χαρά!
Μετά μας προκύπτει ένας συμπαθητικός ναι μεν χλιαρότατος δε "Πελεκάνος". Η αλκιμήδη ψιλοαπαγοητευμένη αλλά ευχαριστημένη. Παραστάσεις καλές, ευπρεπεις, δε μπορούμε να συγκλονιζόμαστε πάντα, σωστά;
Για να δούμε τι λέει κι αυτός ο "Ορφανός του Ζάο"; Χμ, ένα μεγάλο ερωτηματικό μένει, καμία σκέψη δε γεννιέται για να καταγραφεί στο μπλόγκ και η παράσταση περνά στο πεδίο της λήθης.
Και για το τέλος, ταρατατατα! έχοντας διαβάσει καλή κριτική στο αθηνόραμα και με το ηθικό αναπτερομένο... τρώει η γλυκειά αλκιμηδούλα τη κεραμίδα στο κεφάλι
"Άγριοι - Ο άντρας με τα θλιμένα μάτια"
Πέντε εξαίρετοι ηθοποιοί, δε μπορούν να σώσουν το "δε σώζεται αυτό το έργο που να χτυπιέσαι μάτια μου δε σώζεται!" όσο και να προσπαθούν, όσο και να τα δίνουν όλα, όσο επαγγελματίες και να είναι. Μα πως τους ήρθε να το επιλέξουν το συγκεκριμένο έργο και ποιούς μαλιοτραβηγμένους συμβολισμούς κι αναφορές να κάνω για να πω ότι κάτι πήρα. Όσο καλή διάθεση και να έχω (που την έχω τρομάρα μου, την έχω)συγνώμη αλλά δεν, δεν σας λέω, δεν!

Τώρα γιατί γκρινιάζω; Γκρινιάζω γιατί στην πολυαγαπημένη μου χώρα που έχει πολύ καλό θέατρο (και συγκρίνοντας με το αγγλικό σας διαβεβαιώ είμαστε έτη φωτός μπροστά στο να δημιουργούμε ουσιαστική τέχνη και κοινωνία ηθοποιων/δημιουργών με θεατές) συμβαίνει το εξής εκνευριστικό.
Κάποιοι θεατράνρωποι/οργανισμοί που έχουν προσφέρει πολλά στο χώρο και έχουν κάνει πολύ καλό θέατρο, και δικαίως είναι καταξιωμένοι, και έχω στο μυαλό μου Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θέατρο του Νότου και Βογιατζή, για να μιλάω ξεκάθαρα και να μη πετάω σπόντες εκεί που δε πρέπει, κάπου έχουν χάσει το μέτρο. Και δε πειράζει, μέσα στο παιχνίδι είναι να το χάσουν, κομμάτι της διαδικασίας της τέχνης τους. Αλλά το κοινό και οι δημοσιογράφοι τους επιτρέπουν να συνεχίζουν να το χάνουν το μέτρο, και να πέφτουν σε μια πραγματικά κατιούσα σπείρα. Και οι ίδιοι δε το βλέπουν άραγε; Δεν το διαισθάνονται; Βλέπω μια έπαρση, και αυτό με εκνευρίζει. Ίσως και να με ανησυχεί.

Ηλέκτρα

του Ούγκο φον Χόφμανσταλ

Ο μύθος των Ατρειδών, τρεις γυναίκες τραγικές η καθεμία με διαφορετικό τρόπο.

Η Ηλέκτρα, εγκλωβισμένη στο μίσος, στην αδυναμία να ξεχάσει (μα πως θα μπορούσε να προσπεράσει τέτοια προδοσία), στην αναζήτηση της δικαιοσύνης, της τιμωρίας.
Δεν είμαι ζώο να ξεχάσω
Και η ζωή της (όχι, δεν είναι πια ζωή, απλά συνεχίζει να ανασαίνει) δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνεχή επανάληψη του τραγικού παρελθόντος και την ελπίδα για εκδίκηση. Και όταν πια η «δικαίωση» έρχεται, από τα χέρια του αδερφού της, απλά καταρρέει. Έσπρωξε τον Ορέστη να γίνει μητροκτόνος, η ίδια μητροκτόνος, η ίδια χωρίς μάνα πια.

Η Χρυσόθεμη, θέλει να ξεχάσει, θέλει να συνεχίσει τη ζωή της, θέλει τη μοίρα της γυναίκας. Δε θέλει να γυρνάει στο παρελθόν, βλέπει τα χρόνια να περνούν, την ευκαιρία για να έχει τη ζωή που ονειρεύτηκε πριν το φόνο του πατέρα της και θέλει το όνειρο της πίσω. Εκλιπαρεί την Ηλέκτρα να ξεχάσει για να τις ελευθερώσουν και τις δύο, να μπορέσουν και οι δύο να ζήσουν. Πώς να αισθάνεται άραγε κάποιος που όλες οι βαθύτερες επιθυμίες του μένουν ανεκπλήρωτες εξαιτίας επιλογών άλλων, αδύναμος να αλλάξει τη πορεία της ζωής του, έρμαιο στη μοίρα, εξαρτημένος από ξένα σε αυτόν; Και πώς να συνεχίσει να βιώνει μια ζωή που δεν ήθελε, δεν έχει λόγο στη πορεία της, δεν έχει τρόπο να γυρίσει. Ποια ελπίδα να τον κρατήσει; Δεν ζει, απλά ανασαίνει.

Η Κλυταιμνήστρα, η γυναίκα που πένθησε μια κόρη, χαμένη στο βωμό ενός πολέμου που δεν καταλάβαινε, αποχαιρέτησε σύζυγο και παλιά ζωή, και μετά της ζητήθηκε να επιστρέψει εκεί, σαν τίποτα να μη συνέβη. Και αυτή που μόνο ήθελε να συνεχίσει να ζει όπως διάλεξε, που έγινε φονιάς του πατέρα των παιδιών της διεκδικώντας αυτή τη ζωή, τώρα κατατρεγμένη από εφιάλτες. Δεν την απασχολούν οι τύψεις, η δικαιοσύνη, τα βαθύτερα ερωτήματα, θέλει μόνο να ζει όπως επιλέγει. Δεν την απασχολεί η αλήθεια.
«Όπως οι άρρωστοι που ψάχνουν μόνο για ανακούφιση… Δε θέλω να μου λέτε τι είναι αλήθεια ή ψέμα, κανείς δε ξέρει ποια είναι η αλήθεια. Όταν κάποιος λέει κάτι ευχάριστο θέλω να το ακούσω»
Και αυτή, που φαίνεται η πιο ψυχρή ωφελιμίστρια από όλους, είναι τελικά η πιο βαθιά φιλοσοφημένη.


Τρεις ζωές κολλημένες, τρεις μη ζωές, περιμένουν τι; ποια πράξη θα τις απεγκλωβίσει; ποιός θα πράξει; και ποιό το αποτέλσμα της πράξης αυτής;

Η πράξη είναι η κλίνη από βάλσαμο που πάνω της αναπαύεται η ψυχή

η όποια πράξη, αρκεί να είναι η δύναμη που θα επιφέρει κάποια μετατόπιση, τον απεγκλωβισμό τους και ας τις ρίξει όπου να ναι.




Ένα πολύ όμορφο κείμενο, μια καλοδουλεμένη παράσταση με τρεις εκπληκτικές ερμηνείες από τις τρεις πρωταγωνίστριες. Ατμοσφαιρικό, οι ψυχές των ηρωίδων να συνομιλούν με το κοινό.
Μου άρεσε (αν και με ξένισε και μου δημιούργησε κάποια αμηχανία) το ότι μέχρι να αρχίσει το έργο, έξι μαυροντυμένες γυναίκες, οι υπηρέτρειες του οικου των ατρειδών, σφουγγαρίζουν ασταμάτητα το πάτωμα. Εγώ υπέστη είκοσι λεπτά αυτής της διαδικασίας, κάποιοι θεατές λίγο παραπάνω. Πλένουν και ξαναπλένουν, να καθαρίσουν τα αίματα από το φονικό ειπώθηκε αργότερα στο κείμενο, μα όσο και να πλένουν το αίμα δε βγαίνει, η μνήμη δε καθαρίζει, κάποια μιάσματα χρειάζονται κάτι παραπάνω από νερό και σαπούνι. Φωτιά θα πει η Ηλέκτρα, ναι, παρανάλωμα και μέσα από τις στάχτες να αναγεννηθεί κάτι καθάριο. Και κάπως εμένα αυτό μου θύμησε τις ανθρώπινες ψυχές και πως κάποια μιάσματα τους ούτε καθαρίζουν, ούτε κρύβονται, μόνο με πλήρη αποτέφρωση μπορεί κανείς να τις αναδομήσει. Και το ίδιο ισχύει και για τις ψυχές της Ηλέκτρας, της Κλυταιμνήστρας και της Χρυσόθεμης.





Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Στους κύριους ρόλους: Άννα Μάσχα (Ηλέκτρα), Αμαλία Μουτούση (Κλυταιμνήστρα), Μαρία Σκουλά (Χρυσόθεμη), Αργύρης Ξάφης (Ορέστης)


στο μέγαρο μουσικής
μέχρι 25/04/2007

Παρασκευή, Απριλίου 20, 2007

Νύχτα Ραδιοφόνων

Του Νίκυ Σίλβερ


Μια νύχτα τρελή. Οι σκουπιδιάρες απεργούν και έξι πρόσωπα ζουν μικρές ιστορίες ζωής και έρωτα. Όπου κάποιοι δίνουν και κάποιοι είτε απλά παίρνουν είτε αρπάζουν ότι προλάβουν. Στο όνομα τι; Του έρωτα και της αγάπης φυσικά. Απεγνωσμένες προσπάθειες για επαφή σε μια ζωή απομόνωσης. Απεγνωσμένα απαγκιστρωνόμαστε από κάποιον, άραγε γιατί; Τον έχουμε ανάγκη επειδή τον αγαπάμε ή τον αγαπάμε επειδή τον έχουμε ανάγκη; Να βάλουμε αυτό μέσα στη ζωή μας για να κρύψουμε από πίσω του όλα τα σκουπίδια που δε θέλουμε να βλέπουμε, δε μπορούμε να πετάξουμε, δεν έχουμε το κουράγιο να καθαρίσουμε. Και το ένστικτο να λέει ότι κάτι δε πάει καθόλου καλά εδώ πέρα, κάτι δε κολλάει, και πίσω μπρος να πηγαίνουμε, να φύγω ή να μείνω; Να σε διώξω ή να σε κρατήσω; Να με πείσω ότι σε αγαπώ; Να σε πείσω ότι εμένα αγαπάς; Οτιδήποτε, οτιδήποτε θα καλύψει τη μπόχα των σκουπιδιών. Της αδυναμίας μου να είμαι χωρίς σου και μαζί σου. Να συνεχίσω να ζω όπως όπως με το λιγότερο δυνατό πόνο, να βλέπω όσα λιγότερα σκουπίδια μπορώ. Να υποκρίνομαι ότι δεν είναι εκεί, ότι οι σκουπιδιάρες δεν απεργούν.

Μια πολύ καλή παράσταση σε ξέφρενους ρυθμούς. Η κ. Ράντου πραγματικά δοσμένη. Η σκηνοθεσία του κ. Κακλέα ως συνήθως ευφάνταστη, ευρηματική, σουρεάλ, αναδυκνείει κείμενο και ηθοποιούς. Συστήνω επίσης να πάρετε το πρόγραμμα το οποίο είναι γεμάτο από food for thought. Και τελικά το έργο μπορείς αν θέλεις να το δεις ως δρώμενο εκείνη τη στιγμή, γέλιο αγωνία και αν θέλεις μετά να το σκεφτείς είτε λιγότερο είτε περισσότερο, να αναγνωρίσεις ή μη συμβολισμούς, να κρατήσεις ότι έχεις ανάγκη. Πολύ καλό. Να πάτε.


Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ελένη Ράντου, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Φάνης Μουρατίδης, Λίνα Σακκά, Κώστας Αποστολάκης, Ορφέας Αυγουστίδης

Στο θέατρο Διάνα


Μέχρι 29/4



*** Και συνεχίζει για δεύτερη χρονια! HURRAY!!***