tag:blogger.com,1999:blog-338299482024-03-13T15:34:46.468+02:00Με αφορμή το θέατρο......καταγράφω αυτό που εγώ εξέλαβα. Μη πυροβολείτε το θεατή, δεν είμαι ειδικός, απλά αγαπώ το θέατρο.αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.comBlogger113125tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-69463721811257035272023-01-14T16:12:00.003+02:002023-01-14T16:12:45.435+02:00Η συνάντηση<p><i> <span style="background-color: white; color: #777777; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 15px;">του Stephen Belber</span><span style="background-color: white; color: #777777; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 15px;"> </span></i></p><p>Ένας ηλικιωμένος χορευτής/χορογράφος, διάσημος και πετυχημένος κάποτε, τώρα μάλλον ξεχασμένος, από άποψη ίσως, ίσως έτσι τα έφερε η ζωή.</p><p>Ένα νεαρό ζευγάρι τον επισκέπτεται για να του πάρει συνέντευξη για τη ζωή του, το πως ήτανε τα πράγματα στο χώρο του στην αρχή της καριέρας του. </p><p>Και ξετυλίγεται το νήμα, το ένα πράγμα φέρνει το άλλο, οι ευκαιρίες, η πορεία, η ζωή σε πάει, ακολουθείς ένα δρόμο αντί για άλλο, χτίζεις το παρελθόν σου. Το παρελθόν δε διορθώνεται. Προφανώς, όλοι το ξέρουμε αυτό. Κι όμως... Κάποιοι επιμένουμε να παλεύουμε με όλο το είναι μας να το φτιάξουμε. Να το θεραπεύσουμε. Να το ξορκίσουμε. Να το διαγράψουμε. Να ζήσουμε ένα άλλο παρελθόν. Να το πάρουμε από την αρχή. Αχ, να μπορούσα να το πάρω από την αρχή. Να διόρθωνα τα λάθη, να μη πέταγα στα σκουπίδια τόσα και τόσα που πέταξα, να μη σε πλήγωνα...</p><p>Και επειδή αυτό δε γίνεται, να μας, να συνεχίζουμε να χτίζουμε κι άλλο παρελθόν που δε μας ταιριάζει. Τα χρόνια περνούν, κι εγώ μεσήλικας πιά, αναμετριέμαι χρόνο με το χρόνο με τα παρελθόντα μου. Πως φτάνεις στο σημείο να τραβήξεις γραμμή? Να πεις ΟΚ αυτός είμαι, αυτό το παρελθόν μου, με γεια μου και χαρά μου, και μπράβο μου. Πάμε για άλλα. Η ίσως και όχι. Ας είναι ότι είναι. Κάποια πράγματα είναι πάνω από εμάς. Και αυτό πονάει. Και το ζεις γιατί δεν έχεις επιλογή. Η γιατί δε ξέρεις από που να το πιάσεις. Το νήμα. Που ξετυλίγεται. Και σε πάει πριν προλάβεις καλά καλά να δεις που σε πάει. </p><p>Τον ένιωσα το λυγμό κ. Κιμούλη βαθιά μέσα στο πετσί μου. Και δεν ήταν λυτρωτικός. Και καλύτερα. Γιατί η λύτρωση μάλλον είναι απλά ευσεβής πόθος. Και τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή είχα μια συντροφιά. Κι ας ήταν μόνο ένα φανταστικό δημιούργημα. Για να γραφεί, για να αποδοθεί, κάποιος, κάποτε, τον ένιωσε έτσι ακριβώς. </p><p>Μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει και η ερμηνεία του κ. Κιμούλη εκπληκτική. Δεν έχω λόγια και είμαι τόσο ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να το ζήσω. </p><p><br /></p><p>Μετάφραση & Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης</p><p>Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Κιμούλης, Άννα Μονογιού, Στάθης Παναγιωτίδης</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-38103549165940345362016-01-02T19:30:00.000+02:002016-01-02T19:30:05.267+02:00Απολυμένη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>του Αντώνη Τσιπιανίτη</i><br />
<br />
Απόλυτα επίκαιρο και ίσως για μένα too close for comfort. Έχοντας βρεθεί στην ανεργία στο παρελθον για εναμιση χρόνο και προσφάτως να προσπιούμαι ότι δεν είμαι άνεργη όταν στη πραγματικότητα είμαι, ε μου ήρθε κάπως. Όχι πλήρης ταύτιση, αλλα κοντα, πολύ κοντά. Να σε πετάει η κοινωνία στα αζήτητα και να υποφέρεις όχι επειδή κάνεις κάτι λάθος αλλα γιατί είσαι ανεπαρκής σε όποια πόρτα χτυπάς. Κάπως έτσι. Πως να μη το πάρεις προσωπικά. Πως να μη σε πάρει από κάτω. Και που να βρεις τη λύση, οεο; Απελπισία.<br />
Η Μαριέτα λοιπόν χάνει τη δουλειά της και μαζί με αυτή τη ζωή που ήξερε. Για τη Μαριέτα βεβαια έχει και μια θετική διάσταση γιατί στη πορεία ανακαλύπτει ότι η ζωή που έχασε ήταν περίπου ζωή. Και μπορεί να επιλέξει να βάλει κάποιες άλλες συντεταγμένες και να διεκδικήσει κάτι άλλο στη ζωή της. Καλό αυτό. Μερικές φορές ένα σοκ μπορεί να σε φέρει αντιμέτωπο με πράγματα που δε φανταζόσουνα. Μια αναποδιά να αναποδογυρίσει αυτά που έπρεπε να αναποδογυριστουν. Στη Μαριέτα συνέβει αυτό και έτσι κατάλαβε ποια είναι τα σημαντικά, πως σπατάλησε το χρόνο της, τι σημαίνει φιλία και ανθρώπινες σχέσεις και ούτε καθ εξής. Οπότε όταν γυρίσει ο τροχός, που θα γυρίσει δε μπορεί, θα είναι τουλάχιστον σε θέση να αναγνωρίσει και να εκμεταλεύτει τις ευκαιρίες που θα βρεθούνε μπροστά της.<br />
Η αλήθεια είναι ότι η ανεργία είναι μια δύσκολη κατάσταση, μακάρι σε όποιον τυχαίνει να μπορεί να κρατήσει την αίσθηση της αυτοαξίας του και να χρησιμοποίησει τον ελέυθερο χρόνο που έχει για να κουβεντιάσει με τον εαυτό του, να φροντίσει τον εαυτό του και τους ανθρώπους που αγαπάει, να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν και άλλα πολλά θετικά, ότι γουστάρει και έχει ανάγκη ο καθένας βρε παιδί μου. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι συνήθως σε παίρνει η κάτω βόλτα και τίποτα απο τα προαναφερθέντα δε γίνεται. Ουτε στο χειρότερο εχθρό μου.<br />
Δε ξέρω, η παράσταση μου δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα, μα μου έδωσε κι ένα πείσμα να σταθώ στο ύψος μου και να προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω λίγο πιο θετικά το χρόνο που μου δόθηκε. Οσο μπορεί κανείς και όσο αντέχει φυσικά.<br />
Η κυρία Διδασκάλου είναι εκπληκτική. Χαίρομαι πολύ που είχα την ευκαιρία φέτος να τη δω σε δυο μονόλογους.<br />
<br />
<br />
<i>Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης</i><br />
<i>Παίζει η ηθοποιός: Κατερίνα Διδασκάλου</i><br />
<i><br /></i>
<i>στο θέατρο Βρετάνια</i></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-87770294534676182132015-12-16T16:10:00.001+02:002015-12-16T16:10:35.634+02:00Παράσιτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>της Βίβιεν Φράντσμαν</i><br />
<br />
Δύο αδερφές. Δύο κατεστραμένες ψυχές. Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, ναι, αυτό δε το αμφισβήτησα ποτέ κατα τη διάρκεια της παράστασης, αγαπιούνται ναι, αλλα με μια αγάπη που πληγώνει, που καταστρέφει. Αμα είσαι κατεστραμένος τι άλλο μπορείς να κάνεις; Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος καλό μου, ουκ αν λάβεις. Πόσο απλά και ωραία θα τανε και πόσο καλύτερος θα ταν ο κόσμος μας άμα μπορουσαμε να χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου, αν μπορούσαμε να προσπαθούμε και να παλεύουμε για το καλό του άλλου, πόσο μάλλον άμα τον αγαπάμε, απο το να προστατεύουμε τον εαυτό μας, ή απο το να τον ρίχνουμε κάτω εκεί που και εμείς είμαστε, πόσο πιο εύκολα θα τανε όλα για όλους; Όμως, Όμως... Με τη λογική θέλουμε να δράσουμε αλλιώς, στη πραγματικότητα ο εαυτός μας, αυτός ο ζαβός εαυτός μας προδίδει.<br />
<br />
Η Ρόλυ και η Πίνκ είναι δύο αδερφές, μεγαλωμένες σε ορφανοτροφείο γιατί οι γονείς τους δεν το χαν, ο ένας αλκοολικος βίαιος, η άλλη ναρκομανής. Όταν η Ρόλυ ήταν 8 χρονών τοποθετήθηκε σε οικογένεια. Τη μεγάλη αδερφή δεν την πήραν, δεν είχαν χώρο, ήταν πολύ μεγάλη, άγνωστο. Δε το συγχώρεσε στη μικρή της αδερφή που αυτή έμεινε πίσω. Και οι δύο τελικά έγιναν χρήστες, η μικρή μπήκε φυλακή όπου αποτοξινώθηκε και της δόθηκε μια δευτερη ευκαιρία. Σε αυτη τη στιγμή τις γνωρίζουμε εμείς. Η Ρόλυ να προσπαθεί να μείνει καθαρή και να ξαναφτιάξει τη ζωή της, η Πινκ να είναι χρήστης και κατεστραμένη. Η Πίνκ βάζει εμπόδια και η Ρόλυ ξανακυλάει.<br />
<br />
Το να παρακολουθείς τη σχέση των δύο αδερφών είναι πραγματικά βάρβαρο. Όχι γιατί η ιστορία τους είναι προφανέστατα βάρβαρη. Για μένα η βαρβαρότητα έγκειται ότι αυτη η αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρωπων που αγαπιούνται είναι ανατριχιαστικά οικία. Απλά στο εργο είναι υπερβολικά προφανής και έντονα δοσμένη. Αλλά αυτό, το να κακίζεις τον αγαπημένο σου όταν προσπαθεί, όταν για λίγο καταφέρνει να είναι πιο καλά απο σένα, και υπόγεια να τον υπονομεύεις, το χω βιώσει και πιθανότατα το χω κάνει χωρίς καν να το καταλάβω. Και η άλλη όψη, όταν είσαι εσυ καλά, να μη τραβάς τον αγαπημένο σου μαζί γιατί ξέρεις ότι ριψοκυνδινεύεις να χάσεις αυτό που με κόπο έφτιαξες και τον αφήνεις πίσω σου. Και αυτό το χω βιώσει και πιθανότατα το χω κάνει. Αγαπιόμαστε, με αγάπες που πληγώνουν. Και μετα απορούμε που πληγωνόμαστε. Και εν τέλει μένουμε όλοι λαβωμένα απομεινάρια μιας κάπως ζωής. Βάρβαρο. Πολύ βάρβαρο.<br />
<br />
<i>Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη</i><br />
<i>Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος</i><br />
<i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Νατάσα Ζάγκα</i><br />
<i>Ακούγεται η φωνή του Γιάννη Τσορτέκη</i><br />
<br />
<i>στο <a href="http://nkt.gr/?gclid=Cj0KEQiAtMSzBRDs7fvDosLZmpoBEiQADzG1vIN2dEG5C-rw8SPFpRc_QloEuOREPW8DmYGpJz8LkiYaAl_H8P8HAQ" target="_blank">θέατρο του Νέου Κόσμου</a></i><br />
<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-34568628487531893472015-12-06T12:42:00.000+02:002015-12-06T12:42:04.419+02:00Το γλυκό πουλί της Νιότης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>του Tennessee Williams</i><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<i>δεν είμαι νέα, δεν είμαι ομως και γριά</i></div>
<br />
Ο πανδαμάτωρ χρόνος που περνάει και στο διάβα του παίρνει αυτό που ήσουνα, αυτό που έλπιζες να γίνεις, αυτό που έδειχνες ότι είσαι. Και μετά το πέρας του, τι; Πως μπορείς να διαχειριστείς το χρόνο που σε ευνουχίζει, πως μπορείς να διαχειριστείς τα νιάτα που πια δεν είναι; Ειδικά όταν έχεις ακόμη μπροστά σου ζωή; Θέλεις ζωή. Ποθείς ζωή.<br />
<br />
Μια διάσημη ηθοποιός που αποσύρθηκε στη "<i>σωστή στιγμή</i>", πάνω στο απόγειο της δόξας της, μετά απο 15 χρόνια αποφασίζει να κάνει το come back. Στη πρεμιέρα, νοιώθει ότι έχασε, ότι τη κοροϊδεύουν γιατί δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, αυτό το αποκαλυπτικό gros plan που τίποτα δεν αφήνει κρυφό, και φεύγει, τρέχει μακριά, να κρυφτεί. "<i>Όταν αποτύχεις να φεύγεις</i>". Στην απόδραση αυτή συναντά ένα νέο, που κάποτε ήταν το πιο όμορφο αγόρι της πόλης του, που προσπάθησε να γίνει ηθοποιός χωρίς να τα καταφέρει και κατέληξε να συντροφεύει ευπορες κυρίες. Επιστρέφουν στη γεννέτηρα του, επειδή έμαθε ότι η μητέρα του είναι άρρωστη, κυρίως επειδή θέλει να ξαναβρεί το πρώην κορίτσι του. Μια αγάπη εφηβική, πάντα μέσα του και πάντα μέσα της. Όμως στη πόλη του όλοι τον προειδοποιούν να φύγει. Κατι έχει συμβεί και αυτός δε το μαθε ποτέ γιατί δεν είχε σταθερή διεύθυνση, δεν είχε σκοπό, δεν είχε ρίζα. Όταν ήταν νέοι, ο πατέρας της δεν τον ήθελε για γαμπρό του γιατί δεν ήταν "κάποιος". Για αυτό έφυγε. Για να γίνει κάποιος και να τη διεκδικήσει. Γύριζε κάθε τόσο και την έβρισκε. Δεν κατάφερε να γίνει όμως κάποιος. Δε σταμάτησε και να ελπίζει ότι θα τα καταφέρει. Όταν συνηδητοποιεί ότι δεν πρόκειται, δεν έχει νόημα πλέον για αυτόν να συνεχίσει. Προτιμά τον πλήρη κατακερματισμό του. Γιατί αν συνεχίσει υπάρχει ο κύνδινος να ξαναελπίσει, και τότε, τότε ποιός ξέρει αν θα αντέξει για άλλη μια φορά να γκρεμιστουν οι ελπίδες του. Καλύτερα χωρίς. Η ίσως γιατί γιαυτόν εκείνο το όνειρο, που πια ξέρει ότι το έχασε, ήταν το "τα πάντα" του, και ο εαυτός του δε μπορεί να υπάρξει δίχως του.<br />
<br />
Για τη γηραιά ηθοποιό όμως, κι εκεί είναι που εγω ταυτίζομαι περισσότερο, εγώ που επιμένω να ελπίζω, που δεν είμαι νέα πια, αλλα δεν είμαι και γριά, και θέλω να ζήσω, ποθώ να ζήσω, για τη γηραιά ηθοποιό είναι μια άλλη ιστορία. Ανακαλύπτει ότι η επιστροφή της στη σκηνή δεν ήταν αποτυχία. Δεν είναι πια η ομορφιά της που σαγηνεύει. Είναι η ωριμότητα, το βάθος της ερμηνείας της. Μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο.<br />
Μπορεί τα νιάτα να φύγαν ανεπιστρεπτί, αλλά μαζί με το χρόνο που πέρασε και σημάδεψε, δημιουργήθηκε κάτι νεό, κάτι άλλο που είναι ενδιαφέρον και έχει και αυτό την ουσία του.<br />
<br />
<span style="color: blue;">Μπορεί τα νιάτα μας και τις πιθανότητες και τις δυνατότητες που είχαμε να τα χάσαμε, αλλά γεννήσαμε μέσα από τη ζωή κάτι καινούργιο που δίνει νέες πιθανότητες, νέες δυνατότητες, νέα όνειρα. </span>Διαφορετικά απο αυτά που έπρεπε να εγκαταλείψουμε αλλά όχι απαραίτητα χειρότερα. Πιο ταιριαστά σίγουρα. Ποιος ξέρει; Ποιος θα κρίνει; Το σημαντικό είναι να συνεχίζεις να ονειρέυεσαι. Να προχωρας ελπίζοντας και εσαεί αισθανόμενος.<br />
<br />
Να ευχαριστήσω τη κυρία Μαραγκού για την εξαίρετη δουλειά που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, τη προσφορά της και το ειλικρινές θέατρο που μας προσφέρει.<br />
<br />
<i>Σκηνοθεσία: Αναστασία Ρεβή</i><br />
<i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Μαραγκού, Όμηρος Πουλάκης, Λευτέρης Βασιλάκης, Αργύρης Γκαγκάνης, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αγγελική Μητροπούλου, Βέφη Ρέδη</i><br />
<i><br /></i>
<i>στο <a href="http://theatroalma.gr/" target="_blank">θέατρο Άλμα</a></i><br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-64834006426723408082015-11-22T15:42:00.001+02:002015-11-22T15:42:06.367+02:00 Εταιρικοί Διάλογοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>του Λουκιανού</i><br />
<br />
Ιστορίες απο τη ζωή των εταίρων στην αρχαία Ελλάδα. Αγοραίος Έρωτας. Λίγο διαφορετικός απο αυτόν που έχουμε στο μυαλό μας. Και τόσο ίδιος. Πανω απο όλα Έρωτας. Στο βάθος κήπος και συγχρόνως στο προσκήνιο Αγοραίος. Δες το ψυχρά σαν επάγγελμα, διαφύλλαξε τα έσω σου και είσαι ΟΚ. Μπορείς; Εμ, δε μπορείς. Ο έρωτας, για όλους μας, είναι αδυσώπητος. Σε πιάνει και σε παρασέρνει και σε καταστρέφει. Εννίοτε. Ακόμη και για τους "επαγγελματίες". Ειδικά για τους επαγγελματίες. Άλλη η αντίληψη της εταίρας στην αρχαία Ελλάδα. Αλλα και πάλι, όσο άλλη κι αν είναι δε παύει να είναι γυναίκα, άνθρωπος, που θα αισθανθεί, και θα θελήσει το πλήρες, το όλο, το για πάντα, το απόλυτο. Και ίσως σε αυτην είδικά, το απόλυτο να μη της χαρίζεται. Να μη της δίνεται. Γιατί άλλη η αντίληψη απο αυτη που ξέρουμε αλλά δε παύει να είναι εταίρα. Και η ταμπέλα καλύπτει ότι ε ναι, είναι άνθρωπος. Και επιθυμεί, και θέλει. Ανεξαρτήτως ταμπελών. Δυστυχώς όμως η ταμπέλα δε προσπερνάται. Δεν υπάρχει τόσο γεναίος άνθρωπος που να μπορεί να αποτάξει τις ταμπέλες.<br />
<br />
Όλα τα λεφτα η εισαγωγή και οι συμβουλές της μάνας στην εκκολαπτόμενη εταίρα. Να είσαι ευχάριστη με όλους, κανέναν να μη κακολογείς, να είσαι χαμογελαστή αλλα όχι να χαχανίζεις σα χαζό, να κοιτάς στα μάτια αυτόν που πληρώνει (ισχύει και αν πληρώνει μόνο με ερωτα ξές), να δείχνεις λιγόφαγη, να μη μεθάς, να μιλάς λίγο, ξανά να μη κακολογείς κανένα. Εμ, τα ξέραν απο την αρχαιότητα, τα ξέρουμε κι εμείς ανέκαθεν. Και δε τα ακολουθούμε με δική μας ευθύνη και δεχόμαστε τις συνέπειες ;-)<br />
Πειράζει που θέλω άντρα που να ναι πάνω και περα απο όλα αυτά; Το ξέρω ότι το μν σέρνει καράβι, αλλα πειράζει που δε μου αρέσει; και δε σέρνω ούτε χαρτινη βαρκούλα;<br />
;-)<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<i>Μετάφραση: Παναγιώτης Μουλάς<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Σκηνοθεσία, Δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Νικολαΐδης<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Μουσική διδασκαλία, ακορντεόν, τραγούδι: Χριστίνα Ρόκκου</i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνα Αργυροπούλου,
Σπύρος Αχείμαστος, Ευθυμία Κωσταπαπά, Παντελίτσα Λοίζου, Κική Σταυριανίδη,
Ελευθερία Στεφανούρη, Στράτος Χατζηηλίας</i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><a href="https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD-%CE%98%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF/435149459876098?fref=ts" target="_blank">Στο θέατρο Έναστρον</a></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-56317309567152140172015-11-21T16:08:00.003+02:002015-11-21T16:08:43.286+02:00Βάσσα Ζελεσνόβα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>του Μαξίμ Γκόρκι</i><br />
<br />
η προεπαναστατική Ρωσσία ίσως είναι πιο επίκαιρη απο ποτέ....<br />
<br />
ο εργαζόμενος ως μη ον, υπόχρεος και ευγνώμων που έχει δουλειά<br />
ο άνθρωπος ως μη ον, υπόχρεος και ευγνώμων που έχει ζωή<br />
ότι και αν είναι αυτή<br />
<br />
Μια γυναίκα σκληρή που κρατά τα ηνία της οικογένειας και της επιχείρησης.<br />
Σκληρή όχι γιατί έτσι γεννήθηκε, αλλα γιατί μόνο αυτό ξέρει. Δε ξέρει αλλιώς. Το συνάντησα κι εγώ αυτο στη ζωή μου κάποτε σε κάποιους ανθρώπους και το κατανοώ απόλυτα. Δεν ήτανε σκληροί απο κακία ή έλλειψη ενδιαφέροντος ή αγάπης. Ήταν έτσι μαθημένοι. Σκληροί με τον εαυτό τους, σκληροί με όλους τους υπόλοιπους. Δε υποψιάζοταν καν ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος. Με θύμωνε αυτό. Όχι οι άνθρωποι που ήταν σκληροί. Όχι. Το ότι αυτό μόνο ήξεραν. Ότι αυτό τους σέρβιρε η ζωή κι αυτο σερβίραν και αυτοί σε έναν αέναο φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενης σκληρότητας.<br />
Έτσι και η Βάσσα. Αυτό μόνο γνωρίζει και έτσι είναι. Με σκληρότητα και φαινομενική έλλειψη ευαισθησίας θα κάνει ότι απαιτείται για τη βιωσιμότητα των ανθρώπων της και του εαυτού της. Το ζητούμενο δεν είναι κάτι παραπάνω. Είπαμε δε γνωρίζει καν ότι υπάρχει το κάτι παραπάνω, ότι θα μπορούσε η ζωή να είναι απαλή, η δυνατότητα για κάτι άλλο δεν υπάρχει μέσα στο οπτικό της πεδίο.<br />
Εμένα ποιος με λυπήθηκε αναρωτάται, και φυσικά κανείς δε τη λυπήθηκε. Και τελικά όσο σκληρά κι αν φέρεται, ότι κι αν κάνει για να πετύχει τους σκοπούς της, αυτό που μένει είναι ότι, έστω και με βάση τη δική της διεστραμένη άποψη, το αποτέλεσμα είναι ότι φροντίζει για αυτούς που αγαπά και νοιάζεται. Κι αυτό απο μόνο του είναι ελπιδοφόρο. Η ευαισθησία, η μαγιά είναι μέσα μας. Ότι κι αν μας έχει σερβίρει η ζωή. Όσο χτυπημένοι κι αν είμαστε. Υπάρχει μέσα μας πάντα κάτι που θα μπορούσε ίσως με κάποιον τρόπο να αναδειχθεί. Κι ας μην αναδειχθεί ποτέ. Η δυνατότητα είναι εκει. Κι αυτό είναι πραγματικά ελπιδοφόρο.<br />
<br />
<br />
<i>Σκηνοθεσία & Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν</i><br />
<i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Αλίκη Μπόμποτα, Μίνα Χειμωνά, Πέτρος Γούτης, Μάριος Σακκάς, Χαρά Αδαμίδου, Ρωμανός Μαρούδης, Αντώνης Ραμπαούνης, Εύη Νταλούκα, ιωάννα Αγγελίδη</i><br />
<br />
<i>Στο θέατρο <a href="https://www.facebook.com/Altera-Pars-590423730980967/timeline" target="_blank">Altera Pars</a></i><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-70119363036941801692015-11-16T23:14:00.000+02:002015-11-16T23:14:15.862+02:00Τα Δεκανίκια ή πως ξέμαθα να περπατώ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #4d4d4d; font-family: Georgia, serif; font-size: 13px; line-height: 18.2px;"><i>βασισμένη στο ομώνυμο ινδικό λαϊκό παραμύθι</i></span><br />
<br />
Και η έμφαση στο "πως ξέμαθα να περπατώ"...<br />
και μπορώ να ξαναμάθω να περπατώ<br />
αν θέλω, μπορώ, μπορώ, μπορώ!!!<br />
<br />
όταν βεβαια μάθω να ξανα περπατώ μπορεί και να μου γυρίσει λίγο μπούμερανγκ αλλά δε πειράζει, σημασία έχει που ξανα περπάτησα. Είχα τη στιγμή μου, τη στιγμή που ΠΕΡΠΑΤΩΩΩΩΩ, κι αυτή η στιγμή αξίζει όσο χίλιες, και κάτι παραπάνω ;-)<br />
<br />
Μια παράσταση λίγο διαφορετική απο τις άλλες, υπο την έννοια ότι παρουσιάζεται ως βουβός κινηματογράφος. Πέφτουν οι τίτλοι, βλέπουμε τα δρώμενα υπο τη συνοδεία ζωντανής μουσικής και τούμπαλιν. Το τι κάνουνε οι ηθοποιοι με το σώμα τους, δε το σχολιάζω. Δε σταματώ να εκπλήσσομαι απο το ταλέντο και τις ικανότητες των ανθρώπων. Και όμως εμεις οι άνθρωποι που τόσα θαύματα είμαστε ικανοί να κάνουμε, είμαστε ικανοί και για άλλα. Οι ίδιοι άνθρωποι, έχουμε μέσα μας και το ένα και το άλλο. Συγχρόνως. Και το τι θα εκδηλωθεί κάθε φορά κανείς δε μπορεί να προβλέψει. Η κακιά στιγμή, η κακιά μας ώρα και το κακό συναπάντημα.<br />
<br />
Η ιστορία είναι απλή, σε μια χώρα, κάποια χωρα θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε, οι άνθρωποι ζουν τις συνιθισμένες τους ζωές. Υπάρχει ένας βασιλιάς, μια χαρά βασιλιάς είναι, οι άνθρωποι ζουν τις συνιθισμένες τους ζωές, μια χαρά είναι.<br />
Ώσπου κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού γίνεται ένα ατύχημα και μένει κουτσός. Αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει δεκανίκια, και τόσο τον επηρρέασε αυτό, που αποφασίζει ότι όλοι οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούν δεκανίκια και δε θα περπατούν. Όποιος περπατάει θα σκοτώνεται επιτόπου. Υπάρχουν κάποιες αντιδράσεις φυσικά στην αρχή, πατάσσονται άμεσα. Κι έτσι ο φόβος, μεγάλος πλανευτής ο φόβος, και οδηγός πανάθεμα του, κάνει σιγα σιγά όλους τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τα δεκανίκια και ξεμαθαίνουν να περπατούν. Δε ξέρουν πια πως. Κι ας έχουν υγιεί πόδια. Πλέον δε ξέρουν να τα εκμεταλλευτούν, να τα χρησιμοποιήσουν. Ενα πράγμα σαν το καθένα απο εμάς, που τόσες δυνάμεις και θαύματα έχει μέσα του αλλά, αλλά, δε ξέρει ότι τα 'χει, ή φοβάται να τα χρησιμοποιήσει, ή τα έχει αφήσει να ατροφήσουν, κι έτσι είναι σαν να μη τα έχει. Έτσι και αυτοί, είναι σα να είναι κουτσοί.<br />
Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας που ζώντας απομονωμένος, δεν έχει ξεχάσει να περπατά, θυμάται πως! Και όταν πεθαίνει ο βασιλιάς, κάποιοι τολμηροί λένε να τώρα είναι η ευκαιρία, τώρα να πάμε να μάθουμε να περπατάμε. Και με κόπο πολύ τα καταφέρνουν. Γιατί είπαμε, η δυνατότητα είναι εκεί, πρέπει να βρεις τη δύναμη να την εξασκήσεις και να τη φέρεις στην επιφάνεια. Και το πείσμα βεβαίως βεβαίως. Και τη πίστη.<br />
<br />
Η συνέχεια επι σκηνής. Είναι λίγο απροσδόκητη. Δε θα 'πρεπε να είναι απροσδόκητη γιατί είναι τόσο αληθινή που τελικά είναι η αναμενόμενη. Αλλά μερικές φορές το αναμενόμενο δε το θέλουμε κι έτσι επιλέγουμε να μας ξαφνιάζει όταν συμβαίνει. Δε θέλουμε και δε φανταζόμαστε ότι θα συμβεί. Και δε πειράζει, γιατί είναι καλό που επιμένουμε να ξαφνιαζόμαστε. Μόνο έτσι κάποτε θα πάψει να συμβαίνει.<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<i>Διασκευή: <span style="background-color: white; font-family: arial, sans-serif; line-height: 15.4px;"><span style="font-size: x-small;">Ομάδα Art Vouveau </span></span></i></div>
<i style="background-color: white; color: #333333; font-family: Georgia, Utopia, 'Palatino Linotype', Palatino, serif; font-size: 13px;">Σκηνοθεσία: Δανάη Τίκου</i><br />
<i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Τάσος Δημητρόπουλος, Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Χρήστος Παληογιάννης, Φοίβος Συμεωνίδης, Μαρία Ψαρολόγου</i><br />
<i>Μουσική σύνθεση - Πιάνο: Γιάννης Σελέκος </i><br />
<i><a href="http://olviotheater.gr/" target="_blank">Στο θέατρο Olvio</a></i><br />
<i><br /></i>
<i><br /></i>
<i><br style="background-color: white;" /></i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/n6JBAtfDo3s/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/n6JBAtfDo3s?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<i><br /></i>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-77343765033006708322015-09-28T23:16:00.002+03:002015-09-29T08:41:12.468+03:00Η Πόρνη από Πάνω<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
του Αντώνη Τσιπιανίτη<br />
<br />
<span style="background-color: white; color: blue;"><i><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;">Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;">ένας πέθαινε από αηδία...</span><br style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;">Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;">θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία</span></b></i></span><br />
<i>Κώστας Καρυωτάκης</i><br />
<br />
Η Ερατώ (μα τι όμορφο όνομα - η συγκεκριμένη όμως ακόμη δεν έχει γίνει μουσα κανενός ούτε κάν του εαυτού της, προσοχή, όχι ακόμη) επιστρέφει απο τη κηδεία του άντρα της και αρχίζει μια ανάμνηση - εξιστόρηση της ζωής της πριν και μαζί με αυτόν.<br />
Επαρχιοτόπουλο καταπιεσμένο άδραξε την ευκαιρία για να ξεφύγει από το τόπο της, τη Πρέβεζα, με ένα γάμο που θα την έφερνε στην Αθήνα. Δε ζητούσε πολλά, λίγη τρυφερότητα απο τον άντρα της, ένα καλό λόγο, να μπορεί να βγαίνει έξω χωρίς να τη σχολιάζουν, απλα καθημερινά πράγματα. Ελπίδες κρεμασμένες για μια ζωή που δεν ήρθε, αφου ο γάμος της, το σπίτι της ήταν μια "νησίδα Πρέβεζας" μέσα στη πρωτεύουσα. Ο βίος της συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, καταπιεσμένη πλέον όχι απο τον πατέρα αλλα απο τον σύζυγο. Γιατί το ανέχτηκε; αναρωτιέται και η ίδια. Έτσι έχει μεγαλώσει, έτσι μόνο ξέρει, έτσι έμαθε, δε θα μπορούσε αλλιώς. <i>Ολοι κουβαλάμε μια Πρέβεζα μέσα μας</i>. Ίσως, δε ξέρω, εγω ήμουνα πιο τυχερή, κουβαλάω άλλου είδους Πρέβεζες, εξίσου τοξικές, αλλά τη δικιά της δε μπορώ να τη κατανοήσω.<br />
<br />
Ο σύζυγος, αστυνομικός διεφθαρμένος, έχει κάνει τέχνη το<i> κάνω τα στραβά μάτια</i> με το αζημιωτο φυσικά. Κομμάτι του στραβά μάτια κάποιοι μετανάστες παράνομοι που έμεναν στο πάνω όροφο και στη συνέχεια μια πόρνη. Και η Ερατώ, απο κάτω να ακούει τις φωνές και τα βογκητα και κάθε μέρα να βιώνει στο πετσί της αυτο που δεν είχε. Και να επιθυμεί. Και να συνεχίζει να ελπίζει. Αυτό κι αν είναι η πλέον ανθρωπινη άμυνα. Ελπίδα. Πως αλλιώς. Και να ανρωτιέται γιατι δε διεκδήκησε. Γιατί δε πάλεψε. "Ισως η ζωή όλων να είναι ένα μοτίβο που δε μπορείς να αλλάξεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να διαλέψεις τα χρώματα των κλωστών με τα οποία θα το κεντήσεις" Α δε ξέρω, διαφορετικά χρώματα μπορουν να δώσουν πολυ πολυ διαφορετικά αποτελέσματα. Αρκει να επιλέξεις εσυ τα χρωματα των κλωστών. Η Ερατώ δεν επέλεξε ούτε αυτο. Μέχρι τώρα. Τώρα που ο άντρας της είναι νεκρός είναι αλλιώς. Τωρα μπορεί αυτή να ορίσει το τι και το πως, με ποιο χρώμα κλωστή και με ποια βελονια. Τέλος οι σταυροβελονιές για την Ερατώ.<br />
<br />
Η παράσταση μου άρεσε πάρα πολύ, το κείμενο είναι γλυκόπικρο με πολλές στιγμές γέλιου. Η Ερατώ μπορεί να έζησε μίζερη ζωή αλλά ο λόγος της δεν είναι μίζερος ούτε μισερός. Και αυτό είναι πολυ αισιόδοξο και λυτρωτικό. Η δε κυρία Διδασκάλου είναι εκπληκτική, μεταμορφώνεται και παρασύρει το θεατή μέσα κατάμεσα στην ιστορία της Ερατώς, τιμώντας έτσι όπως της πρέπει.<br />
<br />
<br />
Ασχετο αλλα σαν εικόνα και σαν φράση μου καρφώθηκε στο μυαλό και θέλω να το φυλλάξω εδω για να το έχω και για μετά. Περιγράφει η Ερατώ τα χέρια αντικειμένου πόθου<br />
"<i>Και οι φουσκωμένες φλέβες του σα ποτάμια στη γη της επαγγελίας</i>" Θεϊκό!<br />
<br />
<i>Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πατρώνης</i><br />
<i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Διδασκάλου</i></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-68738486446493572712015-03-21T19:57:00.005+02:002015-03-21T19:57:42.922+02:00Ελευθερία στη Βρέμη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ</i><br />
<br />
Υποθέτω στις αρχές του 19ου αιώνα η γυναίκα ήταν ένα τίποτα. Πλήρως εξαρτημένη απο το εκάστοτε αρσενικό, πατέρας, σύζυγος, αδερφός, κατα περίπτωση, δεν της είχε δοθεί ούτε καν η υποψία ότι θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε άλλο απο το να υπηρετει, να υπομένει να βρίσκεται στη σκιά.<br />
<br />
Άραγε μια γυναίκα έξυπνη, ικανή, με επιθυμίες, τι επιλογές είχε και με ποιούς τρόπους μπορούσε να βρει διεξόδους; Ειδικά για τις επιθυμίες. Να τις εκφράσει, να τις δει να ικανοποιούνται. Ανεξάρτητα τι είναι αυτές. Δε ξέρω. Ανιστόρητη γαρ, ανευ ικανής φαντασίας. Υποθέτω για μια γυναίκα με κάτι το extraodinaire θα βρισκότανε και η διέξοδος. Μarie Curie μου έρχεται στο μυαλό. Ήταν λίγο πιο μετά αυτη, αλλα και πάλι 19ος αιώνας. Πόσες όμως ήταν τέτοιου βεληνεκούς; και οι άλλες; αυτές που είναι σαν εμένα και εσένα και απλά "θέλουν"; Η Γκέσε είναι σαν εμένα και εσένα υποθέτω. Απλά μια γυναίκα που δεν άφησε το μυαλό της να κοιμηθεί. Που έχει επιθυμίες και άποψη για το πως θέλει να ζήσει. Που δε θέλει να ζήσει μετά θάνατον, θέλει τώρα, εδω στη γη, και βρίσκει μπροστά της εμπόδιο τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής της, και όποιον τυγχάνει να έχει εξουσία την εκάστοτε στιγμή της ζωής της. Και πάντα βρίσκεται κάποιος να αναλάβει αυτή την εξουσία στη ζωή της, αφου έτσι προστάζει η εποχή. Αδιανόητο μια γυναίκα να ορίζει τη ζωή της, να είναι ελέυθερη. Και, πως μπορεί κανείς να τη κατηγορήσει αν επιλέγει να εξαφανίσει ότι και όποιον μπορεί να την εμποδίσει να ζήσει όπως επιθυμεί; Άλλο κακό δε κάνει, δε βλάπτει. Απλα επιθυμεί. Και εκπληρώνει τις επιθυμίες της. Γλυκιά ειρωνία κάθε φορά που το βλέμμα της δείχνει τι μέλεται να έρθει. Αμα ζήσεις ελέυθερος πως μπορείς να ανεχθεις οτιδήποτε άλλο μετά; Δε μπορείς. Το τέλος αναπόφευκτο, αλλά αν μη τι άλλο πριν το τέλος υπήρξε μια υποψία ελεύθεριας, κάποιες στιγμές που όρισε εκείνη όπως τις ήθελε.<br />
<br />
Το έργο βασίζεται στην ιστορική προσώπικοτητα της Γκέσε Μαργκαρέτε Γκόντφριντ, προφανώς είναι απλά μια άποψη για το πως θα μπορούσαν να είχαν συμβεί τα γεγονότα, θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς, δεν έχει σημασία.<br />
<br />
Η παράσταση είναι ακρως θεατρική, με ταξιδιάρική ατμόσφαιρα, χάνεσαι μέσα της και οι ερμηνείες είναι εκπληκτικές. Ως συνήθως, πολύ καλό θέατρο στο θέατρο Μεταξουργείο.<br />
<br />
<br />
<i>Σκηνοθεσία: Νάντια Φώσκολου</i><br />
<i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Τίνα Γιωτοπούλου, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Δημήτρης Πλειώνης, Χρήστος Ροδάμης, Στράτος Σωπύλης, Αλέξανδρος Σωτηρίου</i><br />
<i><a href="http://www.metaxourgeio.com/" target="_blank">Στο θέατρο Μεταξουργείο</a></i><br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-64629192588747470532015-03-08T11:07:00.002+02:002015-03-08T11:07:37.605+02:00Addio Del Passato<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>της Λείας Βιτάλη</i><br />
<br />
Μιλάμε για πολύ ζόρι. Μιλάμε για too close σε προσωπικά δεδομένα και καταστάσεις. Μιλάμε για επαναφορά σε αυτα που έχω ξεπεράσει(;), που νόμιζα ότι έχω ξεπεράσει, που μάλλον τα χω χώσει κάτω απο ένα πολύ βαρύ χαλάκι και δε θέλω με τίποτα μα με τίποτα να τα ξανααντικρύσω.<br />
Αναρρωτιέμαι πόσοι εκεί έξω αισθάνονται σαν και εμένα. Πρέπει να είμαστε ικανός αριθμός για να είναι θέμα άξιο γραφής έργου, και στη συνέχεια άξιο μετατροπής του σε παράσταση. Προφανώς άπτεται και σε ζωές άλλων - σιγά μη κράταγα τη μοναδικότητα :-)<br />
<br />
Μια γυναίκα της γενιάς μου - εκεί γύρω στα σαράντα - επισκέπτεται τη μητέρα της για να φτιάξουνε το καθιερωμένο "κέικ" της Τετάρτης. (Τι ειρωνία - φτιάχνω στη μέση της εβδομάδας ωσαν να είναι η μέση της ζωής κάτι γλυκό και λαχταριστό μπας και ξορκίσω όλα τα υπόλοιπα που δεν, μα που με τίποτα δεν). Η μεταξύ τους συζήτηση και η αναφορά σε γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος και του παρόντος, και σχέδια του μέλλοντος. Το πλήρες άπλωμα του τραχανά της τοξικής σχέσης, των απωθημένων που κουβαλά η κόρη. Στη συνέχεια, υπάρχει μια ανατροπή, που μετατρέπει ότι έχουδε δει, που του ρίχνει άλλο φως: Η απεγνωσμένη προσπάθεια για closure, για ένα τελικό ξεκαθάρισμα, για λύτρωση, να πάρεις τις απαντήσεις που είναι καταδικασμένες να μη δωθούν, να εξηγήσεις, να κατανοήσεις, να αλλάξεις ίσως την εμπειρία, ναι, να πιστέψεις ότι λάθος είχες καταλάβει και τελικά αυτό που τόσο σε πληγώνει ίσως τελικά και να ήταν παρανόηση, να χτίσεις μια κάπως διαφορετική εικόνα του παρελθόντος, να κάνεις το παρελθόν τέτοιο που πάνω του να μπορέσεις να κτίσεις ένα διαφορετικό αύριο. Addio del passato - αποχεραιτισμός στα περασμένα, πως αλλιώς; είτε θα αποδεχθείς και θα προχωρήσεις είτε αν αυτό είναι αδυνατο θα τα αλλάξεις και θα προχωρήσεις, διαφορετικά θα σε στοιχειώνουν πάντα.<br />
Σηκώνω διστακτικά το δικό μου χαλάκι, τα κοιτάζω με απέχθεια και τρόμο, ξανατοποθετώ το χαλί προσεκτικά απο πάνω, μη τυχόν και ασκήσω βία και κανένα κομματάκι ξεφύγει προς το φως, και με όλη μου την ορμή, πηδάω πάνω τους και τα ισοπεδώνω, πάνω απο το χαλί, με ορμή, μέχρι να γίνουν σκόνη και μη αναγνωρίσιμα. Νισάφι πια.<br />
<br />
Εξαιρετική παράσταση, εκπληκτικές ερμηνείς, υπέροχη θεατρική ατμόσφαιρα.<br />
<br />
<br />
<i>Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης</i><br />
<i>Παίζουν οι Ηθοποιοί: Ράνια Οικονομίδου, Χρύσα Παπά, Κόνυ Ζήκου</i><br />
<i><br /></i>
<i>Στο θέατρο Κάππα</i><br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-70481096812636498082015-03-01T10:21:00.002+02:002015-03-01T10:22:01.581+02:00Αδύναμη Καρδιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι</i><br />
<i>(ακούγεται και ποίηση του Αλεξάντρ Πούσκιν)</i><br />
<i>θεατρική προσαρμογή Κερασία Σαμαρά</i><br />
<br />
Στην προ-επαναστατική Ρωσία, ο Βάσια είναι ένας φτωχός υπάλληλος, συγκατοικεί με το φίλο του Αρκάντι, και μόλις έχει αραβωνιαστεί τη Λίζα. Επιπλέον της δουλειάς του, του ανατίθενται και περεταίρω εργασίες (αντιγραφές γιατί έχει χάρισμα στη καλλιγραφία) για τις οποίες αμοιβεται κατά όπως του φανεί του εργοδότη του. (sweet). Τη τελευταία εργασία που του ανατέθηκε τη παραμέλησε, λόγω της αναστάτωσης του και της ενασχόλησης του με την πλέον αραβωνιαστικιά του, οπότε συναντάμε το Βάσια ακριβως στη στιγμή που πλέον δεν έχει αρκετό χρόνο για να ολοκληρώσει την εργασία και μόλις έχει αρραβωνιαστεί με τη Λίζα.<br />
Κανονικά θα έπρεπε να είναι χαρούμενος - μόλις αρραβωνιάστηκε! - αλλά η ανυσηχία του για την εργασία που δε θα ολοκληρώσει και για το μέλλον που θέλει να προσφέρει στην αγαπημένη του τον καταρακώνουν και εν τέλει κάνουν την αδυναμη καρδιά του να λυγίσει.<br />
Ο σύντροφος/συγκάτοικος/φίλος Αρκάντι προσπαθεί να τον στηρίξει και να τον επαναφέρει, η μάλλον, να τον βγάλει απο το μονοπάτι προς τη τρέλα. Προσφέρει λύσεις τις οποίες ο Βάσια διαρκώς αρνείται. Στα λόγια τις δέχεται, στη συνέχεια με τις πράξεις του τις αναιρεί. Σαν ο Βάσια να μη θέλει να σωθεί. Ακριβώς έτσι. Ο Βάσια δε θέλει να σωθεί. Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.<br />
Δε υπάρχει η εσώτερη δύναμη, ούτε η ανάγκη, να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση. Παρακολουθούμε μια αυτοκαστροφική διαδρομή, μια μανία να ΜΗΝ ευτυχίσει. Πιθανότατα, θα ΄θελε να ευτυχίσει. Για ποιό άλλο λόγο να κάνει πρόταση γάμου, να ερωτευτεί, να αναλλαμβάνει επιπλέον εργασίες με στόχο να βελτιώσει την οικονομική του κατάσταση. Αλλά όταν η ευτυχία διαβλέπεται στο βάθος, μια μανία να τη καταστρέψει, να σιγουρέψει ότι δε πρόκειται ποτέ ξανα να φανεί ούτε καν ελπίδα, αφου δε πιστεύει ότι την αξίζει. Δεν έχει λόγο για να μην αξίζει την ευτυχία, κατά τα φαινόμενα είναι αγνός και καλός, αλλά άμα η φτιαξιά σου έτσι είναι, έτσι είναι. Και δε πα να χεις κάποιον δίπλα σου που πασχίζει να σε σώσει, αμα΄δε θέλεις ο ίδιος, δεν. Κάτι μου θυμίζει αυτό.<br />
<br />
Πρόκειται για μια άκρως θεατρική παράσταση - με ωραία ατμόσφαιρα και όμορφη μουσική. Μου άφησε μια ωραία αίσθηση - εικόνες να με συντροφεύουν. Η δε κυρία Σαμαρά είναι πολυαγαπημένη ούτως ή άλλως :-)<br />
<br />
<br />
<i>Σκηνοθεσία: Κερασία Σαμαρά</i><br />
<i>Παίζουν οι Ηθοποιοί: Αλέξανδρος Νταβρής, Βασίλης Γιακουμάρος, Κελλυ Ανυφαντή, Ζωή Αρβανιτάκη, Κερασία Σαμαρά</i><br />
<i>Φιλική Συμμετοχή (μαγνητοσκοπημένη): Γρηγόρης Βαλτινός</i><br />
<i>Μουσική: Τάκης Μαρμπέρης</i><br />
<i><br /></i>
<i>Στο θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος</i><br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-73031249977118061412015-02-22T18:48:00.003+02:002015-02-22T19:04:21.874+02:00Εγώ, η Μάρθα Φρόϋντ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>της Γιούλης Ζήκου</i><br />
<i>βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Φωτεινής Τσαλίκογλου</i><br />
<i><br /></i>
Πως είναι να είσαι γυναίκα ενός διάσημου άντρα, καταδικασμένη για πάντα στη σκιά του; Πως είναι να είσαι γυναίκα ενός άντρα που μελετά τα πάθη της ψυχής, αναλύει, βυθίζεται στις ψυχές όλων των άλλων γυναικών εκτός απο τη δική σου; Πως είναι να είσαι βαθιά ερωτευμένη μαζί του (και κατα τα φαινόμενα και αυτός μαζί σου), και αυτός ο έρωτας να σου στερεί όλα τα άλλα, την προσωπική σου αυτοεκπλήρωση ως μονάδα και όχι ως μέρος του οικογενειακού συνόλου; Σταθερή και απελπιστικά υγιής ώστε να του προσφέρεις αυτό που χρειάζεται, να τον στηρίζεις, να δημιουργείς το περιβάλλον που θα του επιτρέψει να αναλύσει τις ψυχές των άλλων, να γίνει σπουδαίος και εν τέλει αυτό ακριβώς να είναι η προδοσία του; Καταδικασμένη να υπηρετήσεις την αγάπη που αισθάνεσαι και αυτο ακριβώς να σου στερήσει αυτό που χρειάζεσαι; Τετελεσμένο γεγονός η επερχόμενη προδοσία από τη πρώτη στιγμή που σε ερωτεύτηκε και τον ερωτεύτηκες.<br />
<br />
<i><b>Ο Έρωτας ή θα είναι ακραίος ή δε θα είναι</b></i><br />
<br />
Ίσως. Μάλλον. Σίγουρα ναι.<br />
Ναι, έτσι είναι. Αυτός ο μικρός φτερωτός αγγελικός γλυκός θεός με τα μαγεμένα βέλη είναι αδυσώπητος. Κυριευτικός. Για κάποιους τυχερούς (;) κρατάει για πάντα αυτή κολώνια. Δε ξεθυμαίνει ποτέ. Και όταν ο κυριευτικός έρωτας προστάζει ο κυριευόμενος υπακούει. Αν δεν ήσουν αυτό που ήσουν δε θα αφιερωνόταν σε αυτο που αφιερώθηκε. Αν δε σε αγαπούσε δε θα προσπαθούσε τόσο να είναι άξιος για σένα. Αν δεν τον αγαπούσες τόσο δε θα ήσουν τόσο μα τόσο απελπιστικά υγιής.<br />
<br />
Και μένει το παράπονο που δεν αποκαλύφθηκες, που δεν ήρθες σε επαφή με τη σκοτεινή σου πλευρά. (εγω να πω την αμαρτία μου αυτό θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα - αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι κάποτε ένας έρωτας με κρατούσε μακριά απο την σκοτεινή μου πλευρά και εγώ το χτυπημένο τον ξεφορτώθηκα - ασυνείδητη ανάγκη να ξαναεπανενωθώ με τη σκοτεινή πλευρά, οπότε καλύτερα να το βουλώνω)<br />
Αλλα το τίμημα δεν ήταν τίμημα τελικά γιατί το αντιστάθισμα ήταν ακριβώς αυτός ο έρωτας.<br />
<br />
(αχ αχ αχ αχ γυναίκες ποτε ευχαριστημένες θα μου πειτε - και άντρες θα απαντήσω - εεεε, άνθρωποι γενικώς και ολοκληρωτικώς :-) τη ψυχανάλυση μου και τις σκοτεινές πλευρές μας μέσα )<br />
<br />
<i>στο Θέατρο <a href="http://theatrotesserisepoxes.gr/" target="_blank">Τέσσερις Εποχές</a></i><br />
<i>Θεατρική Διασκευή-Σκηνοθεσία: Γιούλη Ζήκου</i><br />
<i>Παίζουν οι Ηθοποιοί: Γιούλη Ζήκου, Πέτρος Αποστολόπουλος, Γιάννης Ζαραφωνίτης, Μύρια Δημητροπούλου</i><br />
<i>Ακούγονται οι φωνές των: Φαίη Κοκκινινοπούλου, Ηλιάνα Παναγιωτούνη, Πέτρος Αποστολόπουλος, Γίαννης Μόρτζος</i><br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-66639293809775003532015-01-03T17:42:00.000+02:002015-01-03T17:48:09.293+02:00Αδελφοί Καραμάζοφ – Η εμπειρία μιας συνάντησης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>σκηνική σύνθεση του Ηλία Κουνέλα βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι Αδερφοί Καραμάζοφ.</i><br />
<br />
Είπαμε με τη κουμπάρα να πάμε μαζί Θέατρο. Διάλεξε ότι θες εσυ, λέω. Εγω όταν διαλέγω οι πιθανότητες για φόλα εκτοξεύονται. (Άσε που δε θα χω και το άγχος αν θα της αρέσει. Οπότε την άφησα να διαλέξει - χιχιιχιχιχιχι σατανικό). Κάθησε λοιπον η καλή μου, το μελέτησε, μου λέει αυτό. Δεν είχα ακούσει για τη παράσταση. Ωχ λέω. Ντοστογιέφσκι: είχαμε μια περαστική επαφή στη μεταεφηβία, αιώνες πριν και κατα συνέπεια δε θυμόμαστε τίποτα, Αδερφούς Καραμάζοφ ούτε που τους είχα ακούσει. Αδιάβαστη τελείως, μέσα σε δυο ώρες δε προλαβαίνεις βέβαια κοριτσάκι, οπότε ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα τουλάxιστον να ξέρω πανω κάτω τι πραγματεύεται και of you go my dear.<br />
<br />
Η ιδέα ήτανε να διαβάσουν μαζί φωναχτά το μυθιστόρημα, <i>να ακούσεις την ανάγνωση του άλλου</i>. Μου άρεσε αυτό. Πολύ. Και μόνο σαν λειτουργία το ζήλεψα. Θα θελα να μαι κρυμμένη σε μια γωνιά και να ακούω τις "αναγνώσεις" άλλων ανθρώπων. Χωρίς να μου εξηγούν. Μόνο απο το τόνο της φωνής, τη γλώσσα του σώματος να διαισθάνομαι τη ματια τους. Οπως ζωή. Που προσπαθείς χωρίς να σου εξηγήσουν να διαισθανθείς το κόσμο μέσα απο τα μάτια ενός άλλου.<br />
Μου άρεσε και η άλλη προσθήκη, να το διαβάσεις, αναγνώσεις, υπερασπιζόμενος έναν χαρακτήρα του μυθιστορήματος. Ακόμη και αν εσύ δεν είσαι τίποτα σαν κι αυτόν. Ειδικά αν δεν είσαι τίποτα σαν κι αυτόν. Αυτή ιδιαίτερα η προσθήκη με συνεπήρε, και θέλω να βουτυχτώ σε αγαπημένα βιβλία, διαβάζοντας τα υπερασπιζόμενη τον πιο αντιπαθή χαρακτήρα, ή τον πιο διαφορετικό χαρακτήρα απο μένα. Έτσι, για να μη ξεχνώ ότι καθένας μας είναι διαφορετικός αλλά ίδιος.<br />
<br />
Κατ' αρχήν θεωρώ ότι αν είχα γνώση του βιβλίου θα το είχα ευχαριστηθεί περισσότερο. Θα μπορούσα να μπω κι εγω μέσα στα ταξίδια της σκέψης τους και να "νοιώσω". Θα είχα μια υποψία. Με τους ηθοποιούς είμαστε διαφορετικές γενιές, με αρκετά περισσότερα χρόνια και εμπειρίες να με "βαραίνουν". μάλλον κάποια ερωτήματα τους, όχι τα έχω απαντήσει, γιατι δεν απαντιούνται τελικά αυτά τα ερωτήματα, αλλά τα έχω προσπεράσει. Δεν είναι σημαντικά πλέον για μένα. Κάποιες ερωτήσεις πλέον δεν έχω ανάγκη να τις κάνω. Υπάρχει Θεός; Αθανασία; Είμαστε ελεύθεροι; Ίσως για αυτό πλέον το θέατρο να μη με αγγίζει όσο με άγγιζε παλιότερα. (Και τι τυχαίο (;) να με αγγίζουν παραστάσεις πιο ώριμων ηθοποιών. Να με αγγίζουν ιστορίες.) Φαντάσου η ζωή σου να ήταν μυθιστόρημα λένε, απο που θα πιανες να τη πεις; Δεν είναι μυθιστόρημα καταλήγει ο ηθοποιός. Όχι, όχι διαφωνώ παιδια, διαφωνώ κάθετα. Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι μυθιστόρημα. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που η ιστορία του δεν αξίζει να ειπωθεί. Απλά δεν υπάρχει κανείς να τη πει έτσι μαστόρικα που να τη τιμήσει όπως της πρέπει. Αγαπω τα παιδια λέει ο Ιβαν. Όχι τους μεγάλους που τους βαραίνει η ευθύνη. Τα παιδια δεν έχουν ευθύνη. Αχ παδια κι εδω θα διαφωνήσω. Μπορεί να έχουν ευθύνη οι μεγάλοι. Έχουμε ευθύνη. Επιλέγουμε. Σαφέστατα μας βαραίνει η ευθύνη των επιλογών μας αλλα πως να το εξηγησω, είμαστε συγχρόνως και ένοχοι και αθώοι. Μάλλον πρέπει να φτάσεις στα σαρανταφεύγα για να το νοιώσεις αυτό.<br />
<br />
Όσο για τη παράσταση, είχε τις στιγμές της. Κάποιες ιδιαίτερα μαγικές. Το κερί το φυλακισμένο. Το τραγούδι της Μαρίνας. Και άλλες πολλές. Έχω την αίσθηση ότι οι πρόβες, στη συγκεκριμένη παράσταση, είδικα οι πρώτες αναγνώσεις, είναι μικρα αριστουργήματα θεάτρου που δε μπορεί να ξαναεπαναληφθεί. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Το εφήμερο. Το να έχεις τη τύχη να είσαι κοινωνός σε αυτό το εφήμερο. Χθες βράδυ, πήρα μια μυρωδιά από αυτό το εφήμερο. Και μου άρεσε.<br />
<br />
στο <span style="background-color: white; color: #231f20; font-family: Tahoma, Geneva, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;"><i>Μερόππειον</i></span><br />
<i><span style="background-color: white; color: #231f20; font-family: Tahoma, Geneva, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;">Σύλληψη – Σκηνοθεσία: </span><span style="background-color: white; color: #231f20; font-family: Tahoma, Geneva, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;">Ηλίας Κουνέλας</span></i><br />
<i><span style="background-color: white; color: #231f20; font-family: Tahoma, Geneva, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;">Παίζουν οι Ηθοποιοί: </span></i><span style="color: #231f20; font-family: Tahoma, Geneva, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 19px;"><i>Στέλιος Ανδρονίκου, Ηλίας Κουνέλας, Κλεοπάτρα Μάρκου, Βασίλης Σαφός, Μαρίνα Συμεού</i></span></span><br />
<span style="color: #231f20; font-family: Tahoma, Geneva, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 19px;"><i><br /></i></span></span>
<span style="color: #231f20; font-family: Tahoma, Geneva, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 19px;"><i><br /></i></span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #231f20; font-family: Tahoma, Geneva, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 19px;"><i>Και αυτο επίσης μου άρεσε. Η παράσταση παίζεται σε ένα ιστορικό κτήριο. Το Μερόππειον. </i></span></span><span style="font-size: 13px; line-height: 19px; text-align: left;"><span style="color: #231f20; font-family: Tahoma, Geneva, sans-serif;"><i>Το Μερόπειο Φιλανθρωπικό Ιδρυμα ιδρύθηκε το 1914 από την Άννα Θεοδωροπούλου και έναν όμιλο επωνύμων Αθηναίων κυριών στη μνήμη της μικρής κόρης της Μερόπης, η οποία έφυγε από την ζωή σε ηλικία 11 ετών. </i></span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-56484442685543648822014-12-29T17:35:00.000+02:002014-12-29T17:36:40.477+02:00Ο Γάμος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>της Βάσας Σολωμού-Ξανθάκη</i><br />
<br />
Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, μια γυναίκα αφηγείται τη ζωή της και μαζί τη ζωή χιλιάδων άλλων γυναικών που έζησαν στην ελληνική επαρχία πριν από κάποιες δεκαετίες.<br />
<br />
Η κα Βαγενά στο τέλος της παράστασης αναφέρει ότι για αυτήν, η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί φόρο τιμής στην ελληνίδα γυναίκα της επαρχίας, στην ηρωίδα αυτή γυναίκα στην οποία οφείλουμε την ύπαρξη μας, αφού όλοι μας έχουμε κάπου, κάποια ρίζα. Και είναι αλήθεια, τα δείνα και οι δυσκολίες αξίζουν μνημόνευσης και το γεγονός ότι αυτές οι γυναίκες μας ανέθρεψαν και τα καταφεραν είναι από μόνο του ηρωικο. Η ιστορία του Λενάκι αγγίζει χορδές του ψυχισμού μας ούτως ή άλλως γιατί είναι η ιστορία του τόπου μας.<br />
<br />
Εμένα όμως άλλο με συγκλόνισε. Η ιστορία αυτή καθε αυτή είναι συγκλονιστική από μόνη της. Όμως δεν είναι συγκλονιστική κάθε ιστορία ανθρώπου που παλεύει με τα κύματα της ζωής και συνεχίζει να ζει; Και η δική μου. (Ίσως όχι τόοοοσο συγκλονιστική αλλά και πάλι όπως έλεγε μια αγαπημένη μου θεία που πιά δε ζεί, καθενός τα προβλήματα είναι σημαντικά για αυτόν. Σημασία έχει πως τα αντιμετωπίζεις.) Το συγκλονιστικό στην ιστορία του Λενάκι είναι το πως αντιμετωπίζει όλα αυτά που η ζωή έριξε πάνω της.<br />
Το Λενάκι δίνει μαθήματα ζωής, μαθήματα δύναμης, επιμένει, όχι ελπίζοντας μάταια και ευχόμενη, αλλά παλεύοντας, παίρνοντας κάθε λύπη και δυσκολία για αυτό που είναι και ζώντας τη, με την αλήθεια της, όποια κι αν είναι αυτη. Για το Λενάκι η αλήθεια της είναι αυτά τα λίγα που πρόλαβε να μάθει απο τη μητέρα της, να μη δίνει δικαίωμα, να κάνει το σωστό, και να συνεχίζει. Χωρίς μοιρολατρεία. Ναι θα θελε να είναι αλλιώς, νοιώθει πως υπάρχει μια αδικία, εύχεται για κάτι άλλο, αλλά δεν είναι αυτή η πρωταρχική σκέψη. Αυτό που μου έδειχνε είναι ότι συνεχίζουμε. Προχωράμε. Κάποια στιγμή η ζωή της δείχνει λίγο φως και είναι ευτυχισμένη μέσα σε δυσκολίες που συνεχίζουν. Και μετα η ζωή τη ξαναβάζει στο σκοτάδι και αυτή συνεχίζει να ζεί όπως της επιτάσει η αλήθεια της. Και κάποια στιγμή η αλήθεια της, την οδηγεί να βγεί ξανα απο το σκοτάδι, να βρει τη δύναμη να κάνει αυτό που θα τη βγάλει απο το σκοτάδι. Και τα καταφέρνει. Και πάλι δε πρόκειται για επανάσταση ή κάποια ανακάλυψη εαυτού ή κάτι πομπώδες, είναι απλά η αλήθεια της και το γεγονός ότι συνεχίζει να ζει βάση αυτής της αλήθειας είναι αυτό που τη φέρνει στο φως. Τι πιο αισοδοξο και ελπιδοφόρο εν τέλει απο αυτό;<br />
<br />
"Ο κόσμος αλλάζει. Ο κόπος μια φορά δε πάει χαμένος. Να πασχίζει κανείς να γίνεται καλύτερος, κι ολοένα καλύτερος."<br />
<br />
Εδώ η δύναμη. Εδώ και η ψυχή. Ευχαριστώ κα Βαγενά που μου θυμίσατε τι μπορώ να είμαι κι ας επιλέγω να μην είμαι.<br />
<br />
Όσο για την απόδοση του κειμένου, τι να πω. Παρακολούθησα τη κα Βαγενά να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου κάθε στιγμή του, να μεταμορφώνεται στα διάφορα πρόσωπα, να με παίρνει μαζί της σε ένα ταξίδι και εγω να χάνομαι μέσα σε αυτή την ιστορία, να γεμίζει τη σκηνή μονάχη της και εγώ να γεμίζω με συναισθήματα και σκέψεις. Της είμαι υπόχρεη που μου χάρησε μια υπέροχη θεατρική εμπειρία, που τόσο την είχα ανάγκη.<br />
<br />
Ξανά ευχαριστώ.<br />
<br />
<i>στο Θέατρο Μεταξουργείο</i><br />
<i>Σκηνοθεσία: Αννα Βαγενά</i><br />
<i>Παιζει η ηθοποιός: Άννα Βαγενά</i><br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-13743839498688451242014-11-16T10:04:00.003+02:002014-11-16T10:04:50.018+02:00Αυγά Μαύρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>του Διονύση Χαριτόπουλου</i><br />
<br />
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ<br />
<br />
Αυτή είναι μια παράσταση που θα μείνει μαζί μου. Θα με ακολουθεί. Θα με συντροφεύει. Είναι τρεις μέρες που την είδα. Κάθε μέρα μου λέει κάτι καινούργιο. Σε ανύπτοτη στιγμή της μέρας, έρχεται μια σκηνή και μου αποκαλύπτει κάτι. Δεν κατασταλάζει μέσα μου κάτι συγκεκριμένο. Δε μπορώ να τη προσδιορίσω. Ξέρω μόνο ότι όταν την παρακολουθούσα γέμιζα απο συναισθήματα, απο απροσδιόριστα συναισθήματα και με επηρέαζε σε επίπεδα του είναι μου που ούτε ήξερα ότι υπήρχαν. Μπήκε μέσα μου για να παραμείνει. Με λίγες παραστάσεις μου έχει συμβεί αυτό.<br />
<br />
Δύο αδέρφια, που τώρα είναι μεσήλικες, αναβιώνουν και προσπαθούν να ξορκίσουν, να κατανοήσουν, να εξηγήσουν, να συγχωρέσουν, να δε ξέρω τι άλλο αυτα που έζησαν όταν ήταν παιδια κατα τη διάρκεια του εμφυλίου. Θα μπορούσαν να είναι οποιαδήποτε παιδια που έτυχε να είναι παιδια σε καιρό πολέμου. Που ως παιδια δεν είχαν λόγο, δε διάλεξαν στρατόπεδα, δεν επέλεξαν να ζήσουν αυτό που ζήσαν. Δεν επέλεξαν να δουν αυτα που είδαν. Και ότι έξησαν, ότι είδαν, είναι κομμάτι του εαυτού τους, ένα κομμάτι που δε διάλεξαν, αλλα που δε μπορουν, δε θέλουν να αποποιηθούν. Γιατί τότε τι θα μείνει. Πασχίζουν να το κατανοήσουν αλλα πως να κατανοήσεις το ακατανόητο; Και πως να αρνηθείς το γονιό σου που κομμάτι σου είναι; Ποιος θα είσαι εσύ μετά; Και γιατι να τον αρνηθείς; Μήπως το άλλο στρατόπεδο ήταν πιο κατανοητο; πιο θεμιτό; Σε όποιο και αν είχες τύχει να γεννηθείς πάλι τα ίδια θα είχες ζήσει. Πάλι παιδί θα ήσουνα, που δε διάλεξε δεν ήξερε. Απλά βίωνε. Το ακατανόητο. Πως άνθρωπος πληγώνει άνθρωπο. Κι εγω ποτέ μου δε θα μπορέσω να καταλάβω πως μπορεί άνθρωπος να πληγώνει άνθρωπο. Μόνο που εγω ήμουν τυχερή και δεν βίωσα μέσα στο πετσί μου τόσο βίαια αυτη τη πραγματικότητα του κόσμου μας. Και ενω υπάρχει γύρω μου, υπόγεια, ή κάπου μακριά, ωστε μπορώ ως άλλη στρουθοκάμηλος να ξεχνιέμαι και να υποκρίνομαι ότι δε συμβαίνει, αυτά τα παιδια το βίωσαν για χρόνια. Και συνεχίζουν να το βιώνουν προσπαθώντας να το ξορκίσουν, να ζήσουν χωρίς να είναι συνέχεια μέσα τους. Ανεπιτυχώς. Σε μια αέναη πάλη να πείσουν το εαυτό τους ότι ήταν και αυτά κάποτε παιδια, αθωα παιδια. Και να συγχωρέσουν το εαυτό τους που επέζησαν όταν άλλοι δεν επέζησαν. Βαρυ το φορτίο που τους βάλανε στη πλάτη. Και ας ήταν όντως παιδια, και δε φταίξανε σε τίποτα. Αλλα που να χωρέσει η λογική σε παράλογα πράγματα. Και πως να μπορέσω εγω η τυχερή, η καλοζωισμένη, η στρουθοκάμηλος, να διαπραγματευτώ ότι όσο υπάρχεουμε ως άνθρωποι, ο άνθρωπος θα πληγώνει άνθρωπο;<br />
<br />
<i>Στη Θεατρική σκηνή</i><br />
<i>Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνίου</i><br />
<i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Αντωνίου, Νατάσα Ασίκη</i><br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-83343287619079981662014-11-08T16:01:00.000+02:002014-11-08T16:02:07.747+02:00Η εκδοχή του Μπράουνινγκ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>του Τέρενς Ράττιγκαν</i><br />
<br />
Ένας καθηγητής που φεύγει απο το σχολείο κάπως πρόωρα λόγω προβλημάτων υγείας να πάει σε μια "χαμηλότερη" θέση. Κάποτε ήταν ένας πολλα υποσχόμενος νέος, με προσόντα και βραβεία και πιθανότητες. Η γυναίκα του καθηγητή που άλλα περίμενε απο τη ζωή της, πιο μεγάλα και σπουδαία. Αυτή νοιώθει αδικημένη και με όλο της το είναι δείχνει στον άντρα της πόσο ασήμαντος είναι. Αυτός, δε χρειάζεται τη γυναίκα του να του το δείξει, το νοιώθει απο μόνος του, αισθάνεται αποτυχημένος, και ας μην είναι για τη δική μου ταπεινή άποψη, τα λόγια του μαθητή του λένε άλλα, αλλά αυτός έτσι αίσθανεται, έτσι φέρετε, έτσι τον μεταχειρίζονται οι γύρω του. Και με άλοθι αυτη την αποτυχία επιτρέπει στον εαυτό του να μη διεκδικεί τίποτα από όλα αυτα που ανήκουν δικιαωματικά σε κάθε άνθρωπο, αυτά που εκπορεύονγται απλά και μόνο απο την ανθρώπινη ιδιότητα. Να επιλέγεις να ζεις μέσα στη μιζέρια, όχι την εξωτερική, την εσωτερική. Και να συνεχίζεις αυτό να επιλέγεις. Και όταν ένα μικρό φως διαφένεται, να επιλέγεις, ή μάλλον να αποζητάς να σου το σβήσουν βάναυσα. Και συνεχίζουμε.<br />
<br />
Κάτι δε πάει καλά. Βλέπω μια πολύ καλη παρασταση, βυθίζομαι μέσα της, διάφορα αισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, και όταν τελειώνει, ένα μουδιασμα. Κάτι μου λείπει, η λύτρωση μάλλον, αν και δεν είμαι σίγουρη. Σου άρεσε; δε ξέρω, ναι, ΝΑΙ. Κάτι δε μου πάει όμως.<br />
Θυμήθηκα τον <a href="http://theaterthoughts.blogspot.gr/2007/01/blog-post_31.html" target="_blank">καυτό πάγο</a> και το σχολιασμό της συγγραφέως του για την απαραίτητη λύτρωση για το θεατη. Ηθελα happy end, ήθελα μια λύση, λίγο φως, κάτι. Μιζερη ζωή ζω κι εγω, ταυτίστηκα απόλυτα, no problemo there. Αλλα αυτό το γμν το φως που είναι; Μη το σβήνεις. Στη πραγματική ζωή το σβήνουμε συνεχώς. Αστο λίγο πάνω στη σκηνή. Αβολα. Αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Άβολα. Έρχομαι κατάμουτρα με τη πραγματικότητα και της δικής μου ζωής, και μετα τί; τίποτα, μια απο τα ίδια, συνεχίζουμε.<br />
<br />
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη<br />
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κυριακος Ψύχαλης, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Δημήτρης Καταλειφός, Βύρων Σεραιδάρης, Ντένης Μακρής, Σωτηρία Ρούβολη.<br />
<br />
Στο θέατρο Εμπορικόν<br />
<br /></div>
αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-12342364497912716992014-11-03T00:33:00.002+02:002014-11-03T00:34:20.737+02:00Αβελάρδος και Ελοϊζα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
του<i> Γιάννη Καλαβριανού</i></div>
<div>
<br /></div>
"αχ! τι ευτυχία! όταν οι ψυχές έλκουν η μία την άλλη"<br />
<div>
<br /></div>
<div>
και πως να δεις μια παράσταση με κεντρικο θέμα τον έρωτα, όταν δεν είσαι ερωτευμένος;</div>
<div>
Κάτι θυμάσαι, κάπου κάποτε το έζησες, ή μήπως όχι; ναι το ξέρεις ότι το έζησες, το ξέρεις ότι κάπου κάποτε και συ ήσουν φωτιά, κάτι σου έρχεται αλλά φαντάζει τόσο μα τόσο μακρινό, σαν να το έζησε κάποια άλλη, κάπου κάποτε.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το ολοκληρωτικό δώσιμο, το να είναι ο κόσμος σου ο άλλος μόνο και τίποτα άλλο να μη σε νοιάζει, το να θυσιάζεσαι χωρίς πραγματικά να θυσιάζεσαι, η θυσία προυποθέτει επιλογή, επιλέγεις να θυσιαστείς αντί να σωθείς, αλλα στον έρωτα δεν έχεις άλλη επιλογή από το να κάνεις αυτό που προστάζει ο έρωτας σου και ας χαθείς. Οχι δε χάνεσαι, γιατι μονο μέσα στον έρωτα σου μπορείς πλέον να υπάρχεις και να βρίσκεσαι. Χαμένος είσαι αν δε θυσιαστείς. Ναι όλα αυτα ξέρω ότι υπάρχουν και ότι οι άνθρωποι, τα νοιωσαν, τα νοιώθουν και θα τα νοιώθουν, κι ας φαίνονται λίγο ξένα τωρα. Και ναι είναι αλήθεια, τίποτα άλλο δε δίνει ευτυχία όπως ο Έρωτας (προσέξτε με κεφαλαίο, πως αλλιως;) τίποτα άλλο δεν έχει τέτοια ένταση συναισθημάτων, δε σε φέρνει με τόσο βίαιο τρόπο αντιμέτωπο με το μέσα μου, τίποτα άλλο δε σε κάνει να νοιώθεις τόσο ζωντανός, ανεξάρτητα αν φέρνει αναπόφευκτα πόνο, και νομίζεις ότι δε θα μπορέσεις ξανα να ανασάνεις χωρίς κάθε ανάσα να ναι μαχαιρια. Η αγάπη, η αγάπη που αισθανόμαστε για όλους πλην των εραστών, δίνει ευτυχία ήρεμη, καταπραυντική, γλυκια, ήπια. Στην αγάπη κατοικείς εύκολα, δε μεταναστεύεις. Ο Έρωτας όμως (και συνεχίζει με κεφαλαίο όσο οι μνήμες μου ζωντανεύουν) δίνει και ευτυχία και δυστυχία και ζωή, ολα μαζί συγχρόνως. Οι στιγμές που με εφτιαξαν νομίζω ανοίκουν οι περισσότερες στον Έρωτα. Μάλλον έτσι είναι για τους περισσότερους ανθρωπους, δε μπορω να ξέρω.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το έργο το εμπνεύστηκε ο συγγραφέας όταν σε μια επίσκεψη του στο Παρίσι είδε το τάφο του Αβελάρδου και της Ελοίζας και παρακινήθηκε να ψάξει για την ιστορία τους. Καλύτερα να μη τη πω. Καλύτερα να δει κανείς τη παράσταση χωρίς να ξέρει την ιστορία. Αν όμως δε πάτε να δείτε τη παράσταση, <a href="http://www.istoria.gr/jun03/avelardos.htm" target="_blank">διαβάστε την</a>, γιατι είναι πράγματι δυνατή.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
στο <a href="http://nkt.gr/" target="_blank">θέατρο του Νέου Κόσμου</a></div>
<div>
Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός</div>
<div>
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου</div>
<div>
Παίζουν οι ηθοποιοι: Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη</div>
<div>
<br /></div>
<br />
<div>
</div>
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: auto; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: auto; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
</div>
</div>
αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-30004314721267816542010-12-29T00:13:00.003+02:002010-12-29T01:05:24.860+02:00Το Μικρόβιο του Έρωτα<div><br /></div><div>YUPIII!!!!!! (ελληνιστί ΓΙΟΥΠΙΙΙ!!!!!)</div><div>και ναι, η ζωή είναι απλή και ωραία!</div><div><br /></div><div><br /></div><div>Πήγα με μισή καρδιά. Η όπερα και η οπερέτα δε με χαλάνε, αλλά σπάνια είναι πρώτες επιλογές. Ειδικά η οπερέτα. Αλλά Κέντρος και Μάνια Παπαδημητρίου, δεν υπήρχε περίπτωση να μη πάω. Παρακολουθώ πιστά και τους δυό τους, οπότε, δεν υπήρχε περίπτωση. Και ευτυχώς. Όχι εξαιτίας τους, που ούτως ή άλλως ήταν εξαιρετικοί και για άλλη μια φορά δικαίωσαν την αγάπη που τους έχω. Όχι. Για τη παράσταση. Για το όλο θέαμα. Κατάλαβα γιατί η βιομηχανία του Χόλυγουντ αναπτύχθηκε μετά το κραχ στην Αμερική. Το κατάλαβα με το πετσί μου και με όλο μου το είναι.</div><div>Μέσα σε όλη αυτήν την μιζέρια, την απαισιοδοξία, τη μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, επιτέλους το μυαλό ξέφυγε και θυμήθηκε. Και έζησα για τρεις ώρες, πλούσια κουστούμια και σκηνικά, ρομαντικές μελωδίες, ομορφιά, elegance, η σκηνή να γεμίζει από ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορευτές, ο χώρος από τα χορωδιακά και τις μουσικές της ορχήστρας, εικόνες μιας άλλης εποχής και κυρίως το άρωμα, η φρεσκάδα της, η ατμόσφαιρά της. Και μια γλυκιά ελαφράδα, κι ας αναφέρεται σε εποχές δύσκολες, καταστροφή Σμύρνης, Χίτλερ, φτώχεια μεσοπολέμου. Μέσα σε εκείνη τη μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, τόση ουσία, μουσική και έρωτας, αξιοπρέπεια και δημιουργία. Αλάφρωσα. Ξαλάφρωσα. Κι αφέθηκα. Κι έφυγα σιγοτραγουδώντας. Λίγα λουλούδια αν θέλεις φέρε μου...</div><div><br /></div><div>Το έργο δεν είναι η οπερέτα του Γιαννίδη/Κωνσταντινίδη/Dorres. Δανείζεται το τίτλο της πρώτης οπερέτας που έγραψε στο Βερολίνο και μας ταξιδεύει στη ζωή του. Και στα τραγούδια του. Γεννήθηκε ως Γιάννης Κωνσταντινίδης στη Σμύρνη σε εύπορη οικογένεια. Στη Σμύρνη των 40 θεάτρων! Το πιστεύετε αυτό; Σαράντα! Λίγο πριν τη Μικρασιατική καταστροφή πήγε στο Βερολίνο για μουσικές σπουδές. Λόγω της Μικρασιατικής καταστροφής αναγκάστηκε να εργαστεί σε καμπαρέ και στο βουβό κινηματογράφο. Παρέα με τον Σκαλκώτα (!) και μαθητής ενός νέου συνθέτη που μόλις είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται, του Βάιλ (!). Εκεί, επειδή το όνομα του ήταν δυσκολοπροφόρετο, το έκανε Costa Dorres. Το 31, λόγω της ανόδου του φασισμού στη Γερμανία, αποφάσισε να επιστρέψει στην Αθήνα. Και για δεύτερη φορά τα χάνει όλα και πρέπει να ξαναρχίσει από την αρχή. Δικτυώνεται στα μουσικά θέατρα της Αθήνας, αλλά επειδή υπάρχει ήδη ένας γνωστός συνθέτης με το όνομα Κωνσταντινίδης, μετονομάζεται σε Κώστας Γιαννίδης. Παράλληλα με το "ελαφρό" τραγούδι ασχολείται και με τη μελέτη της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και συνθέτει κλασσική μουσική εμπνευσμένη από αυτήν. Πέθανε το 1984, πλήρης ημερών, μια μέρα πριν τον Τσιτσάνη. Στη κηδεία του Τσιτσάνη λαϊκό προσκύνημα. Στη δική του μόνο δώδεκα άτομα και παντελής απουσία της πολιτείας. Δεν πειράζει. Η ζωή εκτός από απλή και ωραία, είναι και άδικη, αλλά δεν έχει σημασία, γιατί όπως λέει και ο ίδιος στο έργο</div><div><i><b>Ο κύριος Γιάννης Κωνσταντινίδης, Κώστας Γιαννίδης, Costa Dorres έζησε με αξιοπρέπεια, καλά και διακριτικά. Αγάπησε τη Ζωή, σεβάστηκε τη Μνήμη και τίμησε την Ηδονή. Γι' αυτό κι έφυγε πλήρης και μπήκε στο θάνατο με μάτια ανοιχτά.</b></i></div><div><br /></div><div>Μπροστά σε αυτό σιωπώ. Και σας αφήνω με μια διασκευή ενός τραγουδιού που πολύ αγαπάμε κι εγώ και ο γιός μου <a href="http://www.youtube.com/watch?v=boGbyJNj7uM&feature=related">εδώ</a>.</div><div><br /></div><div>Μουσική: Κώστας Γιαννίδης</div><div>Ιστορική, μουσική έρευνα-Κείμενο- Διασκευή κειμένων: Λάμπρος Λιάβας</div><div>Λοιποί Συντελεστές <a href="http://www.nationalopera.gr/index.php?view=details&id=64:---&option=com_eventlist&Itemid=35&lang=">εδώ</a> </div><div><br /></div><div><br /></div><div>στην <a href="http://www.nationalopera.gr/index.php">Εθνική Λυρική Σκηνή</a></div><div><br /></div>αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-69481750339812269732010-12-27T19:06:00.002+02:002010-12-27T20:06:59.767+02:00Κρυφά Απογεύματα<i>του Δημήτρη Μωραϊτη</i><div><br /></div><div>Αφορμή του έργου ένα φρικιαστικό γεγονός. Το 2005 δύο Ιρανοί έφηβοι, εκτελέστηκαν δημόσια, δια απαγχονισμού, με τη κατηγορία του βιασμού ενός 13χρονου. Πιθανότατα ο βιασμός ήταν μια φτιαχτή κατηγορία, και τα δύο παιδιά ουσιαστικά εκτελέστηκαν επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι. </div><div><br /></div><div>Δύο νέοι άνδρες, γνωρίζονται τυχαία, ερωτεύονται. Για κακή τους τύχη είναι Ιρανοί, και ο έρωτας τους δε μπορεί να είναι παρά μια σειρά από κρυφές συναντήσεις, σε μια αποθήκη, τα κρυφά τους απογεύματα. </div><div>Ο Μαχμούντ, απόλυτα συνειδητοποιημένος για το ποιός είναι, πως είναι φτιαγμένος, τι θέλει. Βλέπει πως είναι η ζωή αλλού, δε πιστεύει ότι αυτό που κάνει είναι κακό, θέλει να φύγει, να μπορέσει να ζήσει όπως του ταιριάζει. Ελεύθερος. Πιστός στον εαυτό του. Και στον Θεό, όπως αυτός τον πιστεύει.</div><div><i>- Δε κάνουμε τίποτα κακό.</i></div><div><i>- Τότε γιατί κρυβόμαστε;</i></div><div>Ο Τζιλάλ, κομμάτι της κοινωνίας που τον έθρεψε, ορίζει το σωστό με βάση τους νόμους, φορές επιτίθεται στον Μαχμούντ που με την ύπαρξη του του γεννάει επιθυμία, και τον κάνει να παραβαίνει τους κανόνες. Θέλει να κάνει αυτό που περιμένουν οι άλλοι, οι γονείς, η κοινωνία. Να μη πληγώσει. Πιστός στο καθήκον. Και στον Θεό, όπως του τον δίδαξαν.</div><div><br /></div><div>Κάποια στιγμή θα βρεί τη δύναμη και θα αντισταθεί στη φύση του, να παντρευτεί, να μπορέσει να πάει στη θάλασσα, ανταμοιβή μιας "φυσιολογικότητας". </div><div><br /></div><div>Ο Μαχμούντ πάλι όχι, κι έτσι αναπόφευκτα, θα έρθει η στιγμή της ανακάλυψης, και η τιμωρία. Δημόσια εκτέλεση.</div><div><br /></div><div>Για μας στη Δύση, που το συγκεκριμένο ερώτημα το έχουμε απαντήσει προ πολλού, είναι εύκολο να δούμε το δίκιο που έχει ο Μαχμούντ, και δε μπορούμε παρά να σοκαριστούμε από το κατατρεγμό και τη δολοφονία κάποιου, μόνο και μόνο επειδή είναι ομοφυλόφιλος. </div><div>Για κάποιον όμως που έχει μεγαλώσει αλλιώς; για κάποιον σαν τον Τζιλάλ, που με φυσικότητα λέει ότι αφού εκείνη η γυναίκα απάτησε τον άντρα της καλώς λιθοβολήθηκε; </div><div><br /></div><div>Και αν έρθω στη δική μου κοινωνία, έχω και εδώ νόμους. Ποιός θα κρίνει ποιος είναι παράλογος και ποιος όχι; Και τι πρέπει να κάνω αν θεωρώ μια σύμβαση της κοινωνίας μου απάνθρωπη; Έχω το δικαίωμα να παρανομώ; Εδώ σε θέλω, γιατί την απάντηση δεν την έχω. Δε θα είμασταν τόσο ανοικτοί σαν κοινωνία, αν κάποιοι δεν είχαν αγωνιστεί για να αλλάξουν κάποιους νόμους, πολλές φορές παρανομώντας. Αλλά ποιός θα κρίνει; Ποιός θα αποφασίσει που μπορώ και που δε μπορώ; Για τον Τζιλάλ, η επιθυμία που νοιώθει είναι έγκλημα παρόμοιο με αυτό αυτό που θα ένοιωθα εγώ αν ήθελα να σκοτώσω κάποιον. Μήπως κάτι που εγώ θεωρώ απόλυτα φυσικό τώρα, σε πενήντα χρόνια οι άνθρωποι θα το βρίσκουν φρικιαστικό; Και τι κάνω με τη φύση μου; Πότε τη δαμάζω και πότε όχι; Δε ξέρω. Αυτό το ερώτημα δε δύναμαι να το απαντήσω.</div><div><br /></div><div>Το έργο έχει υπέροχη αισθητική, και τα βλέμματα των ηθοποιών πραγματικά μιλάνε από μόνα τους. Μου άρεσε που η αφήγηση ήταν παράλληλη, στιγμιότυπα από τα κρυφά τους απογεύματα, εναλλάξ, από την αρχή του τέλους, όταν είχαν αρχίσει να τους ανακαλύπτουν, και από την αρχή της σχέσης, όταν όλα είναι λίγο πιο απλά, όσο απλά μπορεί να είναι τα πράγματα όταν ζεις μια απαγορευμένη σχέση. </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><i>Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μωραίτης</i></div><div><i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Βουβάκης, Τάκης Παρασκευόπουλος, Ανέστης Χρυσάφης</i></div><div><i><br /></i></div><div><i>στο <a href="http://www.choratheater.gr/site.html">θέατρο Χώρα</a></i></div>αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-28061764850196366062010-12-14T10:41:00.003+02:002010-12-14T11:30:19.651+02:00Για να γίνει ο χρόνος καινούργιος<i>αφήγηση παραμυθιού εμπνευσμένο από τη Θεογονία του Ησίοδου, από τον Διονύση Σαββόπουλο</i><div><br /></div><div><br /></div><div>Πέρυσι, είχα τη τύχη να ζήσω μια μαγική εμπειρία. Στο μικρό Παλλάς, αφήγηση παραμυθιού από τρεις μεγάλους παραμυθάδες, το Διονύση Σαββόπουλο, τη Ρηνιώ Κυριαζή και τη Φένια Παπαδόδημα. Ήμασταν στη πρώτη σειρά και εξολοκλήρου μέσα στη μαγεία εκείνης της παράστασης. Μια πρώτη και επιτυχημένη απόπειρα να μοιραστώ με τον Ιάσονα την αγάπη μου για τον Σαββόπουλο, για να μπορεί κι αυτός να πει κάποια μέρα, τον είχα δει και εγώ ζωντανά, όπως μπορώ και λέω εγώ για τον Κατράκη. </div><div>Όταν φέτος έμαθα, για το παρόμοιο εγχείρημα στο μέγαρο μουσικής, δεν υπήρχε περίπτωση να λείπουμε. Μπαίνουμε μέσα, και με έπιασε η καρδιά μου, ο χώρος αχανής, (τό 'ξερα δεν το' ξέρα;) και λέω, ωραία, την κάτσαμε. Δεν υπάρχει περίπτωση μέσα σε αυτό το χάος, και τόσο μακριά που καθόμαστε, να δημιουργηθεί καμία ατμόσφαιρα ικανή να καθηλώσει τον Ιάσονα.</div><div><br /></div><div>Ευτυχώς, έκανα λάθος. </div><div><br /></div><div>Ο κύριος Σαββόπουλος, περιτριγυρισμένος από παιδιά, στο βάθος της σκηνής σκηνικά που γεμίζουν όλον τον χώρο, και η φωνή του άρχισε να μας ταξιδεύει. Θεογονία, κοσμογονία, η ταυτότητά μας και όσα μας καθορίζουν, όλα μαζί, δεμένα και αποκαλυπτικά. Και τα σκηνικά να αλλάζουν, να πάλλονται, να λένε κι αυτά την ιστορία, τα εμβόλιμα τραγούδια να συμπληρώνουν, να εντείνουν. Και όσο προχωρά η αφήγηση, οι επί της σκηνής να συμμετέχουν όλο και πιο πολύ, και μια γιορτή να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Σαν να είχαμε όλοι μαζί πάει μια ωραία εκδρομή, και να χορεύαμε και να τραγουδάγαμε όλοι παρέα. Το όλο ήταν απόλυτα τρυφερό, γλυκό, παιχνιδιάρικο, ζωντανό και αισθητικό.</div><div><br /></div><div>Μην το χάσετε!</div><div><br /></div><div><br /></div><div><i><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">(Και μια πίκρα που δυστυχώς μου βγαίνει και με τίποτα δε φταίει ο κ. Σαββόπουλος. Το όλο ήταν και απόλυτο πολιτικό, έτσι το εξέλαβα αρχικά. Όταν όμως το ξανασκέφτηκα, δυστυχώς το political statement χάνεται στη προσβασιμότητα, που κακά τα ψέματα είναι μόνο για μια ελίτ, στην οποία, από ότι φαίνεται, ακόμη ανήκω, έστω και οριακά</span></span><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">. Στο τέλος ο κ. Σαββόπουλος προσκαλεί τα παιδιά να ανέβουν στη σκηνή, και φυσικά μόνο τα παιδάκια που ήταν στην πλατεία πρόλαβαν να χωρέσουν. Ξέρω κακίες, αλλά τι να κάνω, ζήλεψα.)</span></span></i></div><div><br /></div><div> </div><div><br /></div><div><i>Σκηνοθεσία: Σοφία Σπυράτου</i></div><div><i>Αφήγηση: Διονύσης Σαββόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή</i></div><div><i>Παίζουν οι μουσικοί: Σταύρος Λάντσιας, Γιώτης Κιουρτσόγλου</i></div><div><i>συμμετέχουν η Φένια Παπαδόδημα, παιδιά, χορευτές και 2 ξυλοπόδαροι (συγνώμη δε μπόρεσα να βρω τα ονόματα)</i></div><div><i><br /></i></div><div><i>στο Μέγαρο Μουσικής </i></div>αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-63882813417471789062010-11-30T17:11:00.002+02:002010-11-30T18:47:50.539+02:00Δε μιλάμε για αυτά<i>του Κώστα Γάκη & της ομάδας</i><div><i><br /></i></div><div><i>Μεγάλωσα σε μια κοινωνία που...</i></div><div><i>Μεγάλωσα με μια θρησκεία που...</i></div><div><i>Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που...</i></div><div><br /></div><div>που με καθόρισε, με σμίλεψε, μου έμαθε πως είναι ο κόσμος (αλλά είναι έτσι ο κόσμος;), μου επέτρεψε, μου απαγόρευσε, που δε με ρώτησε αλλά και να με ρώταγε τι νόημα θα είχε, αυτή με μεγάλωσε και μέσα στο πετσί μου έχει χώσει όλες τις απαντήσεις...</div><div><br /></div><div>Κι όμως, σκέφτομαι, αισθάνομαι, αμφιβάλλω, θέτω ξανά τις ερωτήσεις με άλλο τρόπο και ίσως να απαντήσω με άλλο τρόπο, τουλάχιστον θα ρωτήσω, θα μιλήσω. Εκεί και η ελπίδα. Εκεί και η πολυπόθητη αλλαγή, όπως τη θέλω τώρα, για να δημιουργήσω μια νέα οικογένεια, θρησκεία, οικογένεια, που θα μεγαλώσει, θα σμιλέψει, θα καθορίσει τις νέες ερωτήσεις και τις νέες απαντήσεις για τους επόμενους, ώσπου και αυτοί να ξεκινήσουν το νέο κύκλο.</div><div><br /></div><div>Το έργο, μιλάει για σεξ, και για όλα τα ταμπού που έχουμε γύρω από αυτό. Για τις σχέσεις μας, τις προκαταλήψεις μας, τα μυστικά μας, τις μάσκες μας. Για ενημέρωση σας, έχει πολύ γυμνό, αλλά δεν το βλέπεις, είναι απολύτως φυσικό και αφτιασίδωτο. </div><div><br /></div><div>Εγώ όμως αλλού θέλω να σταθώ. Είναι κάτι που το παθαίνω πάντα όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τόσο ταλέντο, απλά εκπλήσσομαι και μένω με το στόμα να χάσκει σα χαζό. Τέσσερα όμορφα παιδιά, με γυμνασμένα κορμιά, με υπέροχες φωνές, τραγουδούν πανέμορφα, με καταπληκτική κίνηση, και σκηνική παρουσία που σε καθηλώνει. Μα τόσο ταλέντο; Βάλε κι ένα καλό έργο με όμορφη μουσική και καλή σκηνοθεσία, και τσουπ, μαγεία συμπυκνωμένη σε μια παράσταση προς τέρψη και ευχαρίστηση, όλη δική μου. Ίσως εκεί να είναι η ελπίδα και η πολυπόθητη αλλαγή, που αναζητάμε διακαώς στις μέρες μας. Στους ανθρώπους που επιμένουν και μπορούν να δημιουργούν μαγείες. Ευχαριστώ σας παίδες λοιπόν, που γυμνώσατε ψυχή τε σώματι. </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><i>Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης</i></div><div><i>Μουσική: Κώστας Γάκης</i></div><div><i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Προμηθέας Nerratini-Δοκιμάκης, Λευτέρης Καταχανάς, Νάνσυ Μπούκλη, Στέλλα Νούλη</i></div><div><i><br /></i></div><div><i><a href="http://www.theatroneoukosmou.gr/">στο θέατρο του νέου Κόσμου</a></i></div>αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-44777439676978755702010-11-24T20:18:00.002+02:002010-11-24T21:52:22.287+02:00DNA<i>του Dennis Kelly</i><div><br /></div><div>Το μόνο που ήξερα για το έργο είναι ότι είναι γραμμένο ειδικά για εφήβους...</div><div>Πάω λοιπόν προετοιμασμένη να δω κάτι σχετικό με χάσμα γενεών, γονείς που κάνουν λάθη και παιδιά που κανείς δεν τα καταλαβαίνει. Έτσι να αυξήσω λιγάκι τις τύψεις μου γιατί δεν έχω αρκετές και να μου τρίψω κατάμουτρα όλα μου τα λάθη. </div><div><br /></div><div>Όπα, τι έγινε εδώ; Ευχάριστη έκπληξη. Καμία μα καμία σχέση με τα προαναφερθέντα. </div><div><br /></div><div>Είναι όντως έργο για εφήβους. Όντως αναφέρεται σε θέματα που τους αφορούν. Και η ουσία του "εφηβικού" χαρακτηρισμού είναι να τεθούν ερωτήματα και ο θεατής - έφηβος να σκεφτεί πάνω σε αυτά. Ίσως να τα δει κι αλλιώς. </div><div><br /></div><div>Εμένα, που πάει πολύ πολύ καιρός που ήμουνα έφηβη, με αφορά; Κι όμως, ναι. Ίσως επειδή είμαι και γονιός. Δε ξέρω. Ίσως γιατί όσο κι αν μεγαλώσουμε κάποια πράγματα συνεχίζουν να μας ταλανίζουν. Η ανάγκη του ανήκειν και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να το επιτύχουμε, η δυναμική της ομάδας και το πως ως μέλη μιας ομάδας οδηγούμαστε σε πράξεις που δε θα κάναμε αλλιώς, ο φόβος μας μπροστά στις ευθύνες μας και ο εγωισμός μας προκειμένου να τη βγάλουμε καθαρή. Και τι άνθρωπος πρέπει να είσαι για να αντισταθείς σε όλα αυτά, και εν τέλει μπορείς να αντισταθείς ή ως μέρος ενός κοινωνικού συνόλου ακολουθείς προδιαγεγραμμένη πορεία;</div><div><br /></div><div>Δεν αναφέρομαι καθόλου στην ιστορία για να μη το χαλάσω σε όποιον δεν το έχει δει, και αξίζει θεωρώ να το παρακολουθήσει κανείς με άγνοια του τι μέλλει γενέσθαι. Η παράσταση είναι καλή, ζωντανή, φρέσκια, προσεγμένη, και το έργο προσωπικά μου μίλησε.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><i>σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου</i></div><div><i>μετάφραση: Έκτορας Λυγίζος</i></div><div><i>παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Γεωργιάδου, Παναγιώτης Εξαρχέας, Ελίνα Ρίζου, Άρτεμις Φλέσσα, Στέφανος Αχιλλέως, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Νεφέλη Ανανιάδη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Αλέξανδρος Λυκούρας</i></div><div><br /></div><div>στο <a href="http://www.theatroneoukosmou.gr/">θέατρο του Νέου Κόσμου</a></div><div><br /></div><div><br /></div>αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-68731295350524491042010-11-22T09:20:00.003+02:002010-11-22T10:35:29.450+02:00Γαμήλια Ψευδαίσθηση<i>του Ερίκ Ασσούς</i><div><br /></div><div>Μετά από χρόνια γάμου, ένα ήσυχο (;) κυριακάτικο πρωινό, με καφέ, η γυναίκα αποφασίζει να ανοίξει ένα θέμα που για αυτήν ήταν ούτως ή άλλως πάντα ανοικτό. Οι εξωσυζυγικές σχέσεις του. Γνωρίζει ότι υφίστανται, αλλά δεν είναι σίγουρη για τον αριθμό. Αυτός πάλι ήταν σίγουρος ότι η γυναίκα του δεν, αλλά λέει να ρωτήσει. Συμφωνούν να αποκαλύψουν και οι δύο τους σχετικούς αριθμούς, 12 εκείνος, 1 αυτή, επιφανειακά και εφήμερα αυτός, κανονική παράλληλη σχέση αυτή. Και ξαφνικά ο κόσμος του καταρρακώνεται, ότι πίστευε μέχρι τότε ανατρέπεται, και θέλει να ξέρει ποιος. Υποψιάζεται το καλύτερο φίλο του, τον προσκαλεί σε αντιπαράθεση, αποκαλύψεις έρχονται, αλλά το δικό του ερώτημα δεν απαντιέται. Η αμφιβολία θα είναι εκεί να τον τρώει, αυτός που είναι πάντα επιτυχημένος και ότι ποτέ θέλησε το απέκτησε. Ειρωνία; Η εκδίκηση της απατημένης συζύγου επιτέλους; Ή όπως λέει η ίδια ο τρόπος της για να τον κάνει επιτέλους να σταματήσει; Η δύναμή της; Και αυτή που από την αρχή γνώριζε γιατί το δεχόταν; Τον αγαπούσε τόσο ή φοβόταν να πορευτεί μόνη της; Όπως λέει και ο πιθανολογούμενος εραστής της </div><div><br /></div><div><i>αλλιώς η σιωπή του ενός, αλλιώς η σιωπή των δύο</i></div><div><br /></div><div>ίσως εκεί να κρύβεται η απάντηση, στο φόβο της σιωπής του ενός. Ίσως πάλι όχι. Όλα μένουν ανοικτά, κι ο καθένας καταλήγει στα συμπεράσματα που θέλει. Γεγονός βέβαια παραμένει ότι πολλές φορές οι άνθρωποι επιλέγουν να είναι μαζί και να αλληλοπληγώνονται. Καθείς και οι επιλογές του. Καθείς και οι ψευδαισθήσεις που τον βοηθούν να πορεύεται. </div><div><br /></div><div>Ωραίο κείμενο, με λεπτό χιούμορ, ατάκες μαχαίρια που εκτοξεύονται μεταξύ τους, οι τρεις ηθοποιοί εξαιρετικοί κατά τη ταπεινή μου άποψη, η δε στιγμή που η κα Υψηλάντη θυμάται στιγμές του παρελθόντος, με φωνή ήρεμη, καμιά έξαρση, τα μάτια της βουρκώνουν και πέφτει ένα δάκρυ μόνο του, τι να πω. </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><i>σκηνοθεσία: Νίκος Σακαλίδης</i></div><div><i>μετάφραση: Θωμάς Βούλγαρης</i></div><div><i>παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Θεοδωρακόπουλος, Αιμιλία Υψηλάντη και Γιάννης Ζαβραδινός.</i></div><div><i><br /></i></div><div><i><br /></i></div><div><i>στο θέατρο <a href="http://www.argotheater.com/">Αργώ</a></i></div><div><b><br /></b></div><div><b><br /></b><div><strong><br /></strong></div><div><strong><br /></strong></div></div>αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-79198232823303123292010-11-20T15:05:00.002+02:002010-11-20T15:45:57.017+02:00Μήδεια<i>του Ζαν Ανούιγ</i><div><br /></div><div>Είναι μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Και ότι σχετίζεται με αυτή την ιστορία, και τη σχέση της με μένα, είναι μια προσωπική αντίφαση. Λατρεύω τη Μήδεια σα γυναίκα, ταυτίζομαι μαζί της, θα ήθελα να ταυτίζομαι μαζί της, μάλλον λόγω του πάθους της, αλλά δε θα ήθελα με τίποτα να είμαι σαν αυτήν, μάλλον επειδή διαφωνώ πλήρως με τις επιλογές της. Καταλαβαίνω πως οδηγήθηκε σε αυτές, πραγματικά τη νοιώθω, αλλά δε μπορώ να καταλάβω με τίποτα πως μπόρεσε να σκοτώσει τα παιδιά της. Αντιπαθώ τη πορεία του Ιάσονα, κι όμως ονόμασα έτσι το παιδί μου. Ίσως να αγαπώ τόσο αυτή την ιστορία γιατί είναι βαθιά ανθρώπινη, και βαθιά ελληνική. Και εγώ ένοιωθα, πάντα, έντονα την ανθρωπιά μου, με τα λάθη μου και τις αντιφάσεις μου, και ένοιωθα, πάντα, απελπιστικά ελληνίδα, με τα επιπλέον λάθη και πάθη του λαού μου. Και τόσο υπερήφανη για αυτό. Σας λέω, οτιδήποτε γύρω από τη Μήδεια είναι για μένα μια αντίφαση.</div><div><br /></div><div>Στη σκηνή έχει στηθεί ένα ρινγκ. Εκεί μέσα η Μήδεια και ο Ιάσονας κατασπαράζονται στο τώρα και διηγούνται πως κατασπάραξαν ο ένας τον άλλον σε όλα τα χθες. Είναι σίγουρο ότι αγαπήθηκαν, πιθανότατα αγαπιούνται ακόμη, και αυτός είναι αρκετός λόγος για να διαλύσουν ο ένας τον άλλον. Κι όσο κι αν ο Ιάσονας επιθυμεί να ξεφύγει από αυτή τη σχέση αλληλοκαταστροφής, δε θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει. <i>Τα χέρια του πάντα θα αναζητούν τη Μήδεια</i>. Αφού το ξέρεις Μήδεια, είναι ανάγκη να του σκοτώσεις τα παιδιά; Αφού το ξέρεις, όταν έχεις βιώσει μερικά πράγματα, δε μπορείς ποτέ να τα αφήσεις πίσω σου και να προχωρήσεις, το ξέρεις ότι ούτως ή άλλως είναι καταδικασμένος να υποφέρει. Αλλά δυστυχώς και οι δύο τους είναι άνθρωποι, και καταδικασμένοι να φέρονται ανθρώπινα. </div><div><br /></div><div>Αλλά θα αποστρέψω το βλέμμα μου από όλη αυτήν την ανθρώπινη πάλη και θα κοιτάξω τη γριά παραμάνα,<i> που θέλει να ζήσει, έχει τόσα όμορφα πράγματα ο κόσμος, μετά τη νύχτα έρχεται η μέρα,</i> και θα φτιάξουμε καφέ, και μέσα σε όλο το τρεχαλητό και τις δουλειές της μέρας, θα βρούμε μια μικρή στιγμή, μια τοσοδούλα στιγμή, να ξαποστάσουμε κάτω από τον ζεστό ήλιο, δικαιωματικά, και είναι κι αυτό μια άλλη όψη της ανθρωπιάς μας, δικαιωματικά.</div><div><br /></div><div>Και θα παραπαίω ανάμεσα στη Μήδεια και τη παραμάνα εσσαεί, και ούτε κι εγώ, όπως και η Μήδεια, πρόκειται να φύγω αλώβητη από εδώ. </div><div><br /></div><div><br /></div><div>Όμορφη παράσταση, πολύ ωραίος χώρος, πρώτη φορά που πήγαινα, κι ευχαριστώ πολύ τους συντελεστές για τη βραδιά. Και σε άλλα.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><i>Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος</i></div><div><i>Παίζουν οι ηθοποιοί: Μίνα Χειμώνα, Πέτρος Νάκος, Αλέκα Τουμαζάτου, Χρήστος Χαρμπάτσης, Σίμος Κυπαρισσόπουλος</i></div><div><i>Μετάφραση: Altera Pars</i></div><div><i><br /></i></div><div><i>στο θέατρο <a href="http://www.alterapars.gr/">Altera Pars</a></i></div><div><br /></div>αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33829948.post-37104778321124288792010-11-18T20:54:00.003+02:002010-11-18T21:43:00.332+02:00Η Μπέμπα<i>μονόλογος του Δημήτρη Τσεκούρα</i><div><br /></div><div>Η ζωή μιας γυναίκας αντίστροφα σε επεισόδια. Το τι μέλλει γενέσθαι γνωστό, το παρελθόν επίσης. Και μια σκηνή γεμάτη παπούτσια. Και κάθε ένα από αυτά μια ιστορία, κουβαλάνε στα βήματα τους πολλές στιγμές. Ωραίο αυτό, η ζωή μας μέσα από τα μάτια των παπουτσιών που περπατήσαμε, που λιώσαμε περπατώντας, τρέχοντας. </div><div><br /></div><div><br /></div><div><i>Υπόδημα είμαι.</i></div><div><i>Που θα πει αχθοφόρος Ποδιών</i></div><div><i>... Βημάτων</i></div><div><i>... Λάσπης</i></div><div><i>... Ανθρώπων</i></div><div><br /></div><div><br /></div><div>και να προσθέσω εγώ ...ζωής και θανάτου, άμεσα συνυφασμένα, εξαρτημένα, το ένα δίχως το άλλο να μην υπάρχει, να μην έχει λόγο ύπαρξης, η υπόσταση του ενός να οφείλεται στο άλλο και συνάμα η υπόσταση του ενός να ακυρώνεται από το άλλο.</div><div>Τα πόδια όμως είναι στο σήμερα, τώρα τα βλέπεις, τώρα σε πάνε, το χθες είναι στη μνήμη (ή και στη λήθη όταν έτσι μας συμφέρει) και το αύριο στη σκέψη που ελπίζει, φοβάται, φαντάζεται. Τα πόδια είναι κομμάτι του σώματος που επιμένει να υπάρχει, και επιμένουν να σε πάνε, όπου κι αν είναι αυτό. Το μυαλό πασχίζει να μείνει μαζί με το σώμα, με τα πόδια, να πηγαίνει μαζί τους, κι όλο ξεγλιστρά αλλού, στο χθες και στο αύριο, στη μη ύπαρξη, και το τέλος και η αρχή να μπερδεύονται, να αντιστρέφονται.</div><div><br /></div><div>Η γυναίκα, αιωνεί μπέμπα, υπάρχει, σκέφτεται, ζει, πεθαίνει, συγχρόνως όλες τις στιγμές της. Και θα τα κάνει όλα, <i>θα ερωτευθεί, θα χαρεί, θα ραγίσει, θα βάλει πολλά γκολ και πολλά δοκάρια, και πάλι ξανά, γιατί πάντα υπάρχει και άλλος χρόνος</i>, χρόνος που χωρά, περιέργως πως, συγχρόνως, και το τώρα, και το χθες και και το αύριο, μέσα στην ίδια στιγμή. Ανεξεραίτως. </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><i>Σκηνοθεσία: Ορέστης Τάτσης</i></div><div><i>Παίζει η Ναταλία Στυλιανού</i></div><div><i><br /></i></div><div><i>στο <a href="http://www.theatrostoa.gr/index.htm">Θέατρο Στοά</a></i></div>αλκιμήδηhttp://www.blogger.com/profile/15368329673151548821noreply@blogger.com0