Παντρολογήματα

του Νικολάι Γκόγκολ


Ο αναποφάσιστος Πατκαλιόσιν, θέλει να παντρευτεί γιατί αυτό κάνουν όλοι, ίσως ενδόμυχα να ξέρει ότι υπάρχει λόγος που αυτό κάνουν όλοι, ότι κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αλλά στην επιφάνεια του δεν έχει φτάσει τόσο μακριά, να παντρευτεί λοιπόν επειδή έτσι κάνουν όλοι, με μισή καρδιά. Με τα πολλά και αφού βγάζουνε εκτός μάχης τους υπόλοιπους γαμπρούς της Αγάθια (άραγε και στα ρώσικα Αγάθια είναι το όνομα της και κάνει το συνειρμό στην αγαθή;) τελευταία στιγμή τη κάνει λαμόγια και εξαφανίζεται. Τρομοκρατείται από τη δέσμευση πιθανότατα. Ίσως και από την επιφάνεια του όλου πράγματος. Ή ακόμη χειρότερα, από το ότι παραλίγο να τη πλησιάσει την Αγάθια, ψυχικά, και αυτό πως θα μπορούσε να το αντέξει;

Οι υπόλοιποι γαμπροί κι αυτοί καρικατούρες. Και φυσικά η όλη διαδικασία επιλογής συντρόφου, το προξενιό, η προίκα, όλα ψυχρά και υπολογιστικά, κανείς δεν αναφέρεται στην ουσία της συνένωσης δύο ανθρώπων. Και σκέφτηκα, πριν δύο αιώνες λογικό να κοιτάνε προίκες και να παντρεύονται με προξενιά. Άραγε σήμερα έχουμε προχωρήσει καθόλου ή οι «προίκες» είναι άλλου τύπου; Το συμφέρον πάντα ελλοχεύει, έστω και υποσυνείδητα, στην επιλογή συντρόφου. Όσο μόνοι ήταν οι άνθρωποι τότε είναι και τώρα. Απλά τώρα τα επικαλύπτουμε και τα κρύβουμε περίτεχνα κάτω από προφάσεις και εθελοτυφλία. Αφήνει μια πίκρα το έργο οφείλω να ομολογήσω. Τουλάχιστον σε μένα.
Και όταν η Αγκάθια δυσκολεύεται να αποφασίσει ποιόν από όλους τους γαμπρούς, και γράφει τα ονόματα τους σε χαρτάκια, να τραβήξει κλήρο, αποφασισμένη να πάρει όποιον της δείξει η τύχη, δε μπορούσα παρά να χαμογελάσω πικρά. Και ο ΕΡΩΤΑΣ μια μορφή αλλοπρόσαλλης κληρωτίδας δεν είναι;



Μία παράσταση που σώζεται από τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών, και χάρη στην απόδοση του κειμένου με αναφορές σε σύγχρονες συντεταγμένες, έχει στιγμές πηγαίου γέλιου. Κοντολογίς δύο ευχάριστες ώρες. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Θα ήθελα ιδιαίτερα να αναφερθώ στον κ. Μάινα, ο οποίος είναι καταπληκτικός ηθοποιός, και όπου τον έχω δει βλέπω έναν ώριμο ηθοποιό και επαγγελματία που υπηρετεί άψογα όποιο ρόλο παίζει. Λυπάμαι μόνο, που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια (πιο παλιά δε θυμάμαι ή να μην έχει τύχει να τον δω) τα έργα στα οποία παίζει είναι απλά μέτρια, καλές προσεγμένες παραστάσεις επαγγελματικά στημένες. Θα ήθελα πολύ να τον δω να συνεργάζεται με άλλους θιάσους και σχήματα γιατί είμαι σίγουρη ότι θα με μαγέψει. Ελπίζω του χρόνου να έρθουν έτσι οι συγκυρίες.

Η παράσταση είχε κι ένα μαγικό σημείο. Η νέα ηθοποιός Λήδα Καπνά, στην αρχή και στο τέλος τραγουδά εξαίσια με μια φωνή αγγελική

Ροζ και γαλάζια φυλακή ο γάμος…


Αχ, μη με φυλακίζεις, φύλα με μόνο, πρόσεχε με, αγάπησε με
Στην εποχή του Γκόγκολ αυτό δεν ήταν ίσως μέσα στις προταιρεότητες τους
Σήμερα όμως, μη με φυλακίζεις, φύλα με μόνο
Δεν νομίζεις ότι έχουμε ωριμάσει αρκετά ως είδος (οι άνθρωποι) για να μπορούμε τουλάχιστον αυτό να προσφέρουμε στο έτερο ήμιση;


Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπέζος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Στέλιος Μάινας, Γιώργος Αραχωβίτης, Φαίδρα Δρούκα, Γιάννης Μπέζος, Ναταλία Τσαλίκη, Μαίρη Μαυρομμάτη, Λήδα Καπνά, Στέλιος Δρίβας, Γιώργος Ψυχογιός, Τάσος Γιαννόπουλος, Ζήσης Παπαιωάννου

Στο θέατρο Τέχνης