Παρασκευή, Οκτωβρίου 17, 2008

Φρίντα / Φρίντα

της Esther Andre Gonzalez

ή αλλιώς, μαθήματα ζωής
ή σκάσε και κολύμπα
της είπαν πόσο γενναία ήτανε...
Ανταπάντησε δεν είχα επιλογή
Αν και πάντα έχουμε επιλογή, όχι μόνο τι κάνουμε με τη τράπουλα που μας μοιράζουν, αλλά και ποιά οπτική διαλέγουμε. Αν και κοιτάζοντας τα γεγονότα της ζωής της, πολιομυελίτιδα στα έξι, φρικιαστικό τροχαίο στα δεκαοχτώ που την αφήνει τεμαχισμένη και συντρόφισσα του πόνου για όλη της τη ζωή, συνταράσσεσαι από τη τραγικότητα, η ίδια θεωρεί ότι "το τραγικό είναι ότι πιο γελοίο υπάρχει στον άνθρωπο, τα ζώα δε δείχνουν το πόνο τους" Τα ζώα γενικώς κάνουν πολλά σωστά, δεν μηρυκάζουν το παρελθόν, δεν έχουν ενοχικά και τα λοιπά και τα λοιπά. Και αυτό που εμπνέει στη Φρίντα Κάλο δεν είναι τόσο η τέχνη της αλλά η μανία της να ζεί, το πάθος, η ελπίδα που δίνει σε όλους μας, πως μια γυναίκα, στις αρχές του εικοστού αιώνα, με τόσες αντιξοότητες, τη νευρωτική οικογένεια, το σωματικό πόνο, το κορμί που τη προδίδει ξανά και ξανά και ξανά, το γεγονός ότι στα δεκαοκτώ της στερείται και το αυτονόητο δικαίωμα της ως γυναίκα, του να γίνει μητέρα, δεν ήταν και καμιά κούκλα μέσα σε όλα, και αυτή η γυναίκα, μπορεί, μόνο επειδή έτσι γουστάρει και ΖΕΙ, με κεφαλαία παρακαλώ. Και μπροστά στην ιστορία της μένω με ανοικτό το στόμα, θαυμάζω και προχωρώ ελπίζοντας

" Λίγο όνειρο... και θα μπορέσω να θεραπεύσω τις πληγές μου"
Μερικές φορές αρκεί, μπορούμε να το κάνουμε να αρκέσει, κι άμα το τραγικό είναι το γελοίο του ανθρώπου, η ελπίδα είναι το μεγαλείο του θα αντιπαραθέσω.

Καταπληκτική παράσταση, υπέροχη ατμόσφαιρα, μαγικοί και οι τρείς συντελεστές, ο Γιάννης Φίλιας,τα έχει όλα και συμφέρει, χάρμα οφθαλμών, κίνηση που σε ταξιδεύει και μια φωνή απερίγραπτη. Η Κωνσταντίνου Τάκαλου είναι η Φρίντα που είχα στο μυαλό μου, ξεχειλίζει από πάθος, και η κυρία Παπαδόδημα, το γνωστό αέρινο θεσπέσιο πλάσμα που ξέρουμε και αγαπάμε. Πάρα πολύ μου άρεσε και περισσότερο θα το είχα ευχαριστηθεί σε ένα ελαφρώς λιγότερο πνιγηρό χώρο. Τι να πω, γέρασα μάλλον, αλλά περάσαν οι εποχές που μπορεί το σώμα μου να αντέξει τις δυσμενείς συνθήκες στις οποίες μας υποβάλλουν οι θεατράνθρωποι. Το κορμί πάντα προδίδει, όπως λέει και η Φρίντα.



Σκηνοθεσία: Εστερ Αντρε Γκονζάλεζ
Παίζουν οι ηθοποιοί: Φωτεινή Παπαδόδημα, Κωνσταντίνα Τάκαλου
και ο μουσικός: Γιάννης Φίλιας

στο θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

Παρασκευή, Οκτωβρίου 10, 2008

Όταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα

βασισμένο στην ιστορία του Haruki Murakami
από την Γεωργία Μαυραγάνη

Και η έμφαση στο για μένα, γιατί όλα είναι υποκειμενικά σε τελευταία ανάλυση, και στο κάτω κάτω, αν είναι 100% τέλειο για μένα who cares τι είναι για τους άλλους.
Βέβαια, για να συναντήσεις το 100% τέλειο κορίτσι για σένα (ή το 100% τέλειο αγόρι) πρέπει να πιστεύεις στην ύπαρξη του.Και για να πιστεύεις λοιπόν ότι υπάρχει το 100% τέλειο πιθανότατα πιστεύεις και σε μια αγάπη που κραταει, για πάντα. Σωστά; Ή μήπως όχι; Γιατί, άραγε υπάρχει ένα μόνο 100% τέλειο ταίρι ή υπάρχουν κι άλλα; Και θα είναι για πάντα 100% τέλειο ή κάποια στιγμή θα αλλάξεις εσύ, θα αλλάξει αυτό, και τότε δε θα είναι 100% τέλειο. Μα αν ήταν 100% τέλειο δε θα άλλαζε, ωρίμαζε, ταίριαζε πάντα; Ξεφεύγω όμως.
Το θέμα είναι τι κάνεις όταν το βρείς. Το διεκδικείς; Τολμάς; Και άμα το κερδίσεις το κρατάς; Αντέχεις όλη αυτήν την τελειότητα. Πιστεύεις ότι την αξίζεις; Εδώ σε θέλω.

Πολύ με άρεσε η παράσταση, πολύ μου άρεσε η ατμόσφαιρα της, και η δεσποινίδα Καβαλιεράτου έχει μαγική θεατρική παρουσία. (Συγνώμη για το δεσποινίς, δε μου πάει το κυρία σε μια τόσο φρέσκια παρουσία)
Και η τελευταία σκηνή είναι για μένα το απόλυτο θέατρο. Μπρεκγοβιτσικιά μουσική, τσιγγάνικη, το κορίτσι κτυπάει παλαμάκια και το αγόρι χορεύει περιστρέφοντας το σακάκι του πάνω από το κεφάλι, σε μια αλά Τραβόλτα κίνηση. Και αρχίζουν να αφιερώνουν το τραγούδι. Σε πολλούς και διάφορους, και η κάθε φράση χτυπάει κέντρο και σε ανατριχιάζει. Μακάρι να θυμώμουνα σε ποιούς. Μόνο αυτά μου καρφώθηκαν στο μυαλό (νομίζω ότι ειπώθηκαν δηλαδή, ή μπορεί απλά και να ήθελα να τα ακούσω)


αφιερώνω αυτό το τραγούδι
σε όσους δεν είναι δυνατοί
αφιερώνω αυτό το τραγούδι
σε όσους εγκατέλειψαν

Χμ, κι όμως, όλοι εμείς που αφήνουμε το 100% τέλειο ταίρι να γλυστρήσει από τα χερια μας, την τάδε ή τη δείνα ευκαιρία στη ζωή μας, που δε προσπαθήσαμε καν γιατί φοβόμαστε ήδεν πιστέψαμε ότι θα τα καταφέρουμε ή οτιδήποτε άλλο, ζούμε, και μας αξίζει ένα μπράβο που συνεχίζουμε και ζούμε. Που ξες ίσως αύριο να τολμήσουμε. Και η ζωή δεν είναι μόνο αυτά που κάναμε αλλά και αυτά που δε κάναμε, που δε τολμήσαμε, που αφήσαμε. Η απουσία τους, η μη πράξη, αν θετε το πιστεύετε, είναι και αυτά εμπειρία ζωης.

Μια γεύση από την παράσταση εδώ

και η ιστορία του Haruki Murakami που είναι και το κυρίως κείμενο της παράστασης εδω



Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Ντουράκης, Βάσω Καβαλιεράτου

στο φουαγιέ του Θεάτρου επί Κολωνώ