Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

Ζήλια σε Τρία Fax

της Esther Vilar


Τρείς γυναίκες, μία πολυκατοικία, ένας άντρας.
Η Ελεν, η επι δεκαοκτώ ετών σύζυγος, πενηντάρα, με τη ζωή της όμορφα τακτοποιημένη, άντρας check, δουλειά check, τι ωραία που τα καταφέραμε στη ζωή κτλ κτλ, σύντομα θα αντιμετωπίσει την ανατροπή.
Η Γιάννα, τριανταπεντάρα, ερωμένη του συζύγου, νιώθει την επιτυχία δική της, δουλειά check, άντρας check, τον αρπάξαμε από την άλλη.
Η Ίρις, η επόμενη ερωμένη, μόλις 22, βουδίστρια, νομίζει ότι ξέρει από ζωή, νομίζει ότι ξέρει να αντεπεξέλθει στη σκληρότητα της και στην απογοήτευση.
Ο άντρας κάνει κύκλο και επιστρέφει στα γνώριμα και δοκιμασμένα.
Όλη η επικοινωνία των τριών γυναικών γίνεται μέσω φαξ. Λόγια σκληρα ανταλάσσονται, με την ευκολία που δίνει η απόσταση, η συγχρονως αποστασιωπιημένη και μη επικοινωνία. Καθεμιά τους, ρίχνει βέλη και προσπαθεί να συντρίψει την άλλη. Καθε μια τους αμύνεται επιτηθέμενη προσπαθώντας να μη συντρηφτεί. Και οι τρεις επιβιώνουν, αλλά, και τι με αυτό;

Η καθεμιά τους, όσο έχει τον άντρα, νοιώθει σίγουρη και επιτυχημένη, ευτυχής. Η εξάρτηση σε όλο το μεγαλείο της και σε όλη τη σκληρή της αλήθεια. Δε πειράζει που είναι όμορφες και επιτυχημένες γενικά στη ζωή τους, αρκεί η απόσυρση της αγάπης του για να της ρίξει χαμηλά, να πέσει η αυτοεκτίμηση τους, να αισθανθούν μηδενικά.

Όχι δεν είμαι φανταστική (υπέροχη, η καλύτερη κτλ κτλ) Αλλιώς θα ήταν ήτανε μαζί μου σήμερα


Ο άντρας τρόπαιο, κύρια και σημαντικότερη χρήση του, η επιβεβαίωση μας, να μας επιλέξει, να μας δώσει αξία μέσα από την επιλογή του,

Η περίφημη αυτή αυτοεκτίμηση εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το βλέμμα των άλλων πάνω μας. Είμαστε καταπληκτικές γιατί έτσι μας βλέπουνε οι άλλοι. Είμαστε γοητευτικές μόνον όταν μας θαυμάζουν. Και όμορφες μόνο όταν μας το λένε. Όταν μας αγνοούν αισθανόμαστε ασήμαντες. Και όταν μας λησμονούν δεν υπάρχουμε.


Πονάει; Καλά κάνει. Τα λόγια της ώριμης Ελέν όσο σκληρα κι αν είναι εκφράζουν μια σκληρή αλήθεια, για όλους μας, άντρες και γυναίκες. Και καλά να αισθάνεσαι σημαντικός επειδή κάποιος σε αγαπάει και να μη ξέρεις ότι αυτό το όμορφο συναίσθημα οφείλεται στην αγάπη του και μόνο, εξαρτάται από αυτή και τόσο εύθραστα θα χαθεί μολις χαθεί και η αγάπη. Όταν όμως το συνειδητοποιήσεις αυτό, πως συνεχίζεις; πως ανέχεσαι να αισθάνεσαι όμορφα για λόγους τόσο ξένους σε σένα; που μπορείς να βρεις τη γνησιότητα στα όμορφα συναισθήματα; πόσο όμορφα μπορείς να συνεχίζεις να χαριεντίεζεσαι να τα αισθάνεσαι μέσα σε ψευδαισθήσεις και επιλεγμένους στρουθοκαμηλισμούς; Εδώ σε θέλω.





Σκηνοθεσία: Δήμητρα Αράπογλου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μπέττυ Λιβανού,Κατερίνα Λέχου, Μαργαρίτα Πανουσοπούλου

στο θέατρο Τόπος Αλλού


Και συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, στο ίδιο θέατρο