Κυριακή, Νοεμβρίου 22, 2015

Εταιρικοί Διάλογοι

του Λουκιανού

Ιστορίες απο τη ζωή των εταίρων στην αρχαία Ελλάδα. Αγοραίος Έρωτας. Λίγο διαφορετικός απο αυτόν που έχουμε στο μυαλό μας. Και τόσο ίδιος. Πανω απο όλα Έρωτας. Στο βάθος κήπος και συγχρόνως στο προσκήνιο Αγοραίος. Δες το ψυχρά σαν επάγγελμα, διαφύλλαξε τα έσω σου και είσαι ΟΚ. Μπορείς; Εμ, δε μπορείς. Ο έρωτας, για όλους μας, είναι αδυσώπητος. Σε πιάνει και σε παρασέρνει και σε καταστρέφει. Εννίοτε. Ακόμη και για τους "επαγγελματίες". Ειδικά για τους επαγγελματίες. Άλλη η αντίληψη της εταίρας στην αρχαία Ελλάδα. Αλλα και πάλι, όσο άλλη κι αν είναι δε παύει να είναι γυναίκα, άνθρωπος, που θα αισθανθεί, και θα θελήσει το πλήρες, το όλο, το για πάντα, το απόλυτο. Και ίσως σε αυτην είδικά, το απόλυτο να μη της χαρίζεται. Να μη της δίνεται. Γιατί άλλη η αντίληψη απο αυτη που ξέρουμε αλλά δε παύει να είναι εταίρα. Και η ταμπέλα καλύπτει ότι ε ναι, είναι άνθρωπος. Και επιθυμεί, και θέλει. Ανεξαρτήτως ταμπελών. Δυστυχώς όμως η ταμπέλα δε προσπερνάται. Δεν υπάρχει τόσο γεναίος άνθρωπος που να μπορεί να αποτάξει τις ταμπέλες.

Όλα τα λεφτα η εισαγωγή και οι συμβουλές της μάνας στην εκκολαπτόμενη εταίρα. Να είσαι ευχάριστη με όλους, κανέναν να μη κακολογείς, να είσαι χαμογελαστή αλλα όχι να χαχανίζεις σα χαζό, να κοιτάς στα μάτια αυτόν που πληρώνει (ισχύει και αν πληρώνει μόνο με ερωτα ξές), να δείχνεις λιγόφαγη, να μη μεθάς, να μιλάς λίγο, ξανά να μη κακολογείς κανένα. Εμ, τα ξέραν απο την αρχαιότητα, τα ξέρουμε κι εμείς ανέκαθεν. Και δε τα ακολουθούμε με δική μας ευθύνη και δεχόμαστε τις συνέπειες ;-)
Πειράζει που θέλω άντρα που να ναι πάνω και περα απο όλα αυτά; Το ξέρω ότι το μν σέρνει καράβι, αλλα πειράζει που δε μου αρέσει; και δε σέρνω ούτε χαρτινη βαρκούλα;
;-)

Μετάφραση: Παναγιώτης Μουλάς
Σκηνοθεσία, Δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Νικολαΐδης
Μουσική διδασκαλία, ακορντεόν, τραγούδι: Χριστίνα Ρόκκου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνα Αργυροπούλου, Σπύρος Αχείμαστος, Ευθυμία Κωσταπαπά, Παντελίτσα Λοίζου, Κική Σταυριανίδη, Ελευθερία Στεφανούρη, Στράτος Χατζηηλίας


Σάββατο, Νοεμβρίου 21, 2015

Βάσσα Ζελεσνόβα

του Μαξίμ Γκόρκι

η προεπαναστατική Ρωσσία ίσως είναι πιο επίκαιρη απο ποτέ....

ο εργαζόμενος ως μη ον, υπόχρεος και ευγνώμων που έχει δουλειά
ο άνθρωπος ως μη ον, υπόχρεος και ευγνώμων που έχει ζωή
ότι και αν είναι αυτή

Μια γυναίκα σκληρή που κρατά τα ηνία της οικογένειας και της επιχείρησης.
Σκληρή όχι γιατί έτσι γεννήθηκε, αλλα γιατί μόνο αυτό ξέρει. Δε ξέρει αλλιώς. Το συνάντησα κι εγώ αυτο στη ζωή μου κάποτε σε κάποιους ανθρώπους και το κατανοώ απόλυτα. Δεν ήτανε σκληροί απο κακία ή έλλειψη ενδιαφέροντος ή αγάπης. Ήταν έτσι μαθημένοι. Σκληροί με τον εαυτό τους, σκληροί με όλους τους υπόλοιπους. Δε υποψιάζοταν καν ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος. Με θύμωνε αυτό. Όχι οι άνθρωποι που ήταν σκληροί. Όχι. Το ότι αυτό μόνο ήξεραν. Ότι αυτό τους σέρβιρε η ζωή κι αυτο σερβίραν και αυτοί σε έναν αέναο φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενης σκληρότητας.
Έτσι και η Βάσσα. Αυτό μόνο γνωρίζει και έτσι είναι. Με σκληρότητα και φαινομενική έλλειψη ευαισθησίας θα κάνει ότι απαιτείται για τη βιωσιμότητα των ανθρώπων της και του εαυτού της. Το ζητούμενο δεν είναι κάτι παραπάνω. Είπαμε δε γνωρίζει καν ότι υπάρχει το κάτι παραπάνω, ότι θα μπορούσε η ζωή να είναι απαλή, η δυνατότητα για κάτι άλλο δεν υπάρχει μέσα στο οπτικό της πεδίο.
Εμένα ποιος με λυπήθηκε αναρωτάται, και φυσικά κανείς δε τη λυπήθηκε. Και τελικά όσο σκληρά κι αν φέρεται, ότι κι αν κάνει για να πετύχει τους σκοπούς της, αυτό που μένει είναι ότι, έστω και με βάση τη δική της διεστραμένη άποψη, το αποτέλεσμα είναι ότι φροντίζει για αυτούς που αγαπά και νοιάζεται. Κι αυτό απο μόνο του είναι ελπιδοφόρο. Η ευαισθησία, η μαγιά είναι μέσα μας. Ότι κι αν μας έχει σερβίρει η ζωή. Όσο χτυπημένοι κι αν είμαστε. Υπάρχει μέσα μας πάντα κάτι που θα μπορούσε ίσως με κάποιον τρόπο να αναδειχθεί. Κι ας μην αναδειχθεί ποτέ. Η δυνατότητα είναι εκει. Κι αυτό είναι πραγματικά ελπιδοφόρο.


Σκηνοθεσία & Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αλίκη Μπόμποτα, Μίνα Χειμωνά, Πέτρος Γούτης, Μάριος Σακκάς, Χαρά Αδαμίδου, Ρωμανός Μαρούδης, Αντώνης Ραμπαούνης, Εύη Νταλούκα, ιωάννα Αγγελίδη

Στο θέατρο Altera Pars





Δευτέρα, Νοεμβρίου 16, 2015

Τα Δεκανίκια ή πως ξέμαθα να περπατώ

βασισμένη στο ομώνυμο ινδικό λαϊκό παραμύθι

Και η έμφαση στο "πως ξέμαθα να περπατώ"...
και μπορώ να ξαναμάθω να περπατώ
αν θέλω, μπορώ, μπορώ, μπορώ!!!

όταν βεβαια μάθω να ξανα περπατώ μπορεί και να μου γυρίσει λίγο μπούμερανγκ αλλά δε πειράζει, σημασία έχει που ξανα περπάτησα. Είχα τη στιγμή μου, τη στιγμή που ΠΕΡΠΑΤΩΩΩΩΩ, κι αυτή η στιγμή αξίζει όσο χίλιες, και κάτι παραπάνω ;-)

Μια παράσταση λίγο διαφορετική απο τις άλλες, υπο την έννοια ότι παρουσιάζεται ως βουβός κινηματογράφος. Πέφτουν οι τίτλοι, βλέπουμε τα δρώμενα υπο τη συνοδεία ζωντανής μουσικής και τούμπαλιν. Το τι κάνουνε οι ηθοποιοι με το σώμα τους, δε το σχολιάζω. Δε σταματώ να εκπλήσσομαι απο το ταλέντο και τις ικανότητες των ανθρώπων. Και όμως εμεις οι άνθρωποι που τόσα θαύματα είμαστε ικανοί να κάνουμε, είμαστε ικανοί και για άλλα. Οι ίδιοι άνθρωποι, έχουμε μέσα μας και το ένα και το άλλο. Συγχρόνως. Και το τι θα εκδηλωθεί κάθε φορά κανείς δε μπορεί να προβλέψει. Η κακιά στιγμή, η κακιά μας ώρα και το κακό συναπάντημα.

Η ιστορία είναι απλή, σε μια χώρα, κάποια χωρα θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε, οι άνθρωποι ζουν τις συνιθισμένες τους ζωές. Υπάρχει ένας βασιλιάς, μια χαρά βασιλιάς είναι, οι άνθρωποι ζουν τις συνιθισμένες τους ζωές, μια χαρά είναι.
Ώσπου κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού γίνεται ένα ατύχημα και μένει κουτσός. Αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει δεκανίκια, και τόσο τον επηρρέασε αυτό, που αποφασίζει ότι όλοι οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούν δεκανίκια και δε θα περπατούν. Όποιος περπατάει θα σκοτώνεται επιτόπου. Υπάρχουν κάποιες αντιδράσεις φυσικά στην αρχή, πατάσσονται άμεσα. Κι έτσι ο φόβος, μεγάλος πλανευτής ο φόβος, και οδηγός πανάθεμα του, κάνει σιγα σιγά όλους τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τα δεκανίκια και ξεμαθαίνουν να περπατούν. Δε ξέρουν πια πως. Κι ας έχουν υγιεί πόδια. Πλέον δε ξέρουν να τα εκμεταλλευτούν, να τα χρησιμοποιήσουν. Ενα πράγμα σαν το καθένα απο εμάς, που τόσες δυνάμεις και θαύματα έχει μέσα του αλλά, αλλά, δε ξέρει ότι τα 'χει, ή φοβάται να τα χρησιμοποιήσει, ή τα έχει αφήσει να ατροφήσουν, κι έτσι είναι σαν να μη τα έχει. Έτσι και αυτοί, είναι σα να είναι κουτσοί.
Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας που ζώντας απομονωμένος, δεν έχει ξεχάσει να περπατά, θυμάται πως! Και όταν πεθαίνει ο βασιλιάς, κάποιοι τολμηροί λένε να τώρα είναι η ευκαιρία, τώρα να πάμε να μάθουμε να περπατάμε. Και με κόπο πολύ τα καταφέρνουν. Γιατί είπαμε, η δυνατότητα είναι εκεί, πρέπει να βρεις τη δύναμη να την εξασκήσεις και να τη φέρεις στην επιφάνεια. Και το πείσμα βεβαίως βεβαίως. Και τη πίστη.

Η συνέχεια επι σκηνής. Είναι λίγο απροσδόκητη. Δε θα 'πρεπε να είναι απροσδόκητη γιατί είναι τόσο αληθινή που τελικά είναι η αναμενόμενη. Αλλά μερικές φορές το αναμενόμενο δε το θέλουμε κι έτσι επιλέγουμε να μας ξαφνιάζει όταν συμβαίνει. Δε θέλουμε και δε φανταζόμαστε ότι θα συμβεί. Και δε πειράζει, γιατί είναι καλό που επιμένουμε να ξαφνιαζόμαστε. Μόνο έτσι κάποτε θα πάψει να συμβαίνει.

Διασκευή: Ομάδα Art Vouveau 
Σκηνοθεσία: Δανάη Τίκου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Τάσος Δημητρόπουλος, Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Χρήστος Παληογιάννης, Φοίβος Συμεωνίδης, Μαρία Ψαρολόγου
Μουσική σύνθεση - Πιάνο: Γιάννης Σελέκος 
Στο θέατρο Olvio