Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007

Καυτός Πάγος

της Μπραϊόνι Λεϊβερι

Ένας κατά συρροήν δολοφόνος μικρών κοριτσιών (7 κορίτσια σε είκοσι και χρόνια), η μητέρα του ενός από αυτά, η ψυχολόγος που μελετά τέτοιους εγκληματίες, προσπαθώντας να απαντήσεις στο ερώτημα αν τελικά η πράξη τους είναι συγχωρητέα αφού δε ξέρουν, δεν έχουν συναίσθηση του κακού που κάνουν. Οι πράξεις τους απόρροια εγκεφαλικής βλάβης. Συγκλονιστικά τα ιατρικά στοιχεία που αναφέρονται, λειψός μετωπιαίος λοβός, λόγο επαναλαμβανόμενης σωματικής και ψυχικής κακοποίησης. "Άνθρωποι" χωρίς ανθρώπινη υπόσταση.

- Παραφέρθηκα τώρα;
- Ναι. Αλλά δε πειράζει. Δε φταις εσύ. Δεν μπορείς να το ελέγξεις.

(Τα θύματα τι φταίνε; Δε φταίνε, αλλά άντε ψάξε να βρεις το φταίχτη.)

- Τι είναι τύψεις;
Στο τέλος, μετά από τη συνάντηση του με τη μητέρα θα καταλάβει τι πόνο προκάλεσε, ο πόνος των τύψεων θα τον κατακλύσει, αφόρητος, νοιώθει να τον ροκανίζει σιγά σιγά, σα καρκίνος. Δε μπορεί να ζήσει με αυτό. Αυτοκτονεί.

Η μητέρα, είκοσι χρόνια έλπιζε ότι η εξαφανισμένη κόρη θα βρεθεί, θα επιστρέψει. Το δωμάτιο της, μνημείο, εκεί να την περιμένει, να το βρεί όπως το άφησε. Η γνώση του θανάτου της κόρης της, της επιτρέπει να θρηνήσει πραγματικά, να πενθήσει, να προχωρήσει. Κουτσά. Πως αλλιώς να προχωρήσει μια μάνα που έχει χάσει το παιδί της; Προχωρά όμως.

Ο Θρίαμβος της Ζωής!

Παλεύει να επιβιώσει, να λυτρωθεί, να χαρεί ξανά. Όσο ακόμη έλπιζε μέσα από τη προσπάθεια της να βρεθούν εξαφανισμένα παιδιά, μετά, μέσα από δοκιμή και σφάλμα. Εκδίκηση;όχι αυτό δε βοηθά, αποχαιρετισμός στο παιδί της; ναι αυτό βοηθά, κατανόηση του εγκλήματος, των γιατί του; ναι, κι αυτό βοηθά, συγχώρεση; ναι, αυτό λυτρώνει.
Συγχωρεί αλλά δε ξεχνά.
Όταν ο δολοφόνος αυτοκτονεί (εξαιτίας της) δε ξέρει πως να αισθανθεί.
Να λυπηθώ ή να χαρώ. Αρκετά με τις λύπες, θα χαρώ, θα γελάσω.


Ο Θρίαμβος της Ζωής!

Η ψυχολόγος έχει περισσότερο δρόμο να διανύσει. Είναι νωρίς, πενθεί ακόμη το φίλο της που πέθανε, πενθεί για τον εαυτό της και για την παρασπονδία της. Έχει πείσμα όμως και αυτή. Θα το βρεί το φως.

Ένα έργο για την εσωτερική δύναμη των ανθρώπων, για αυτά που μπορούν να αντέξουν, να προσπεράσουν.

Τίποτα δεν είναι αβάσταχτο

Τη δύναμη που βρίσκουν οι άνθρωποι και ανακαλύπτουν το τρόπο να λυτρωθουν. Αν και τόσο σκληρό, τόσο αισιόδοξο.




Ο Βουτέρης είναι από αυτούς που παρακολουθώ φανατικά και καλά που κάνω. Δε με έχει απογοητεύσει ποτέ. Στο θέατρο εξαρχείων βλέπουμε πραγματικό και ειλικρινές θέατρο. Η σκηνοθεσία, η μουσική, ο φωτισμός, είναι λιτά, όσο πρέπει για να αναδείξουν το έργο, το κείμενο, τις ερμηνείες (οι οποίες δεν είναι ποτέ εξεζητημένες ή φωναχτές). Ωριμος καλλιτέχνης μας δωρίζει κάθε χρόνο ουσιαστική θεατρική εμπειρία. Έτσι και η φετινή παράσταση, αποτελεί όαση στη μόδα της καινοτομίας, του διαφορετικού, του δηθεν (που εννιότε τα απολαμβάνω αλλά μερικές φορές θέλω και κάτι πιο κλασσικά φτιαγμένο βρε αδερφέ).





Σκηνοθεσία: Τάκης Βουτέρης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ανθή Ανδρεοπούλου, Αννίτα Δεκαβάλλα, Τάκης Βουτέρης


Στο θέατρο Εξαρχείων

Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007

Πελεκάνος

του Άγκουστ Στρίντμπεργκ

Μιά οικογένεια μετά το θάνατο του πατέρα και τον πρόσφατο γάμο της κόρης. Αναφορές στις στερήσεις στις οποίες υπέβαλε η μάνα την οικογένεια της. Στερήσεις που τις επέβαλε για να κρατήσει περισσότερα για τον εαυτό της. Έκλεβε το φαγητό, τα ξύλα, στο τέλος τον άντρα της κόρης της. Πείνα, κρύο. Τα παιδιά την φέρνουν αντιμέτωπη με τις πράξεις της και προσπαθούν να της στερήσουν, να εκδικηθούν. Μόνο που η εκδίκηση είναι χωρίς νόημα, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς λύτρωση. Πως να αγγίξεις κάποιον που δε θέλει να αγγιχθεί;

Διαβάζω στο πρόγραμμα της παράστασης:
Ο πελεκάνος, θεωρείται ότι τρέφει τα μικρά του με το ίδιο του το αίμα

Ως οφείλει, αν δεν υπάρχει άλλη τροφή...

Αυτά που οφείλει να δώσει ο γονιός και δε τα δίνει και οι επιπτώσεις στα παιδιά. Δε μεγαλώσαν σωστά. Η κόρη καχεκτική, στείρα, στερημένη από τη φαντασίωση της ευτυχίας. Ο γιός αλκοολικός.
"Νιώθω πως άμα σταματήσω να πίνω θα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα, για αυτό και συνεχίζω, δεν τολμώ να είμαι νηφάλιος"
Το φαγητό, η ζεστασιά, το χρήμα απλά σύμβολα μιας μεγαλύτερης στέρησης, της αγάπης, του νοιαξιματος, του δωσίματος, της αυταπάρνησης. Παιδιά ορφανά στην ουσία.

Τι φοβερό κρύο που κάνει εδώ μέσα! Νεκρική παγωνιά

Ναι, πράγματι, οικογένεια χωρίς αγάπη είναι απλά τόπος νεκρών.

Και όλοι ζουν μέσα σε μια ψευδαίσθηση, τα παιδιά αρνούνται να δουν την ορφάνια τους, η μητέρα αρνείται να δεί τον εγωισμό της. Σαν υπνοβάτες

"Έχω πέσει σε βαθύ ύπνο, είμαι υπνοβάτης, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να ξυπνήσω! Γιατί τότε δε θα μπορώ να ζήσω!"

Κι όταν όλα πια είναι στο φως, συνειδητοποιημένα, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να κάψουν το σπίτι, να γίνουν όλα στάχτη, και αυτοί οι ίδιοι. Μόνο αν όλα εξαφανιστούν θα μπορέσουν να φύγουν κι αυτοί. Να εξαφανιστούν. Φωτιά ολική λοιπόν, γεμάτη από τις μυρωδιές του σπιτιού. Επιτέλους λίγη ζέστη. Και λύτρωση.





Μια ακόμη παράσταση του επιπέδου του θεάτρου του Νότου. Να το υποστηρίζετε, εκεί θα βρίσκετε πάντα αξιοπρέπεια και αληθινή αγάπη για το θέατρο.



Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ελένη Κοκκίδου, Γιώργος Πυρπασόπουλος, αργύρης Ξάφης, Εύη Σαουλίδου


στο θέατρο Αμόρε
μέχρι 8/2

Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007

Festen

των Τομας Βιντερμπεργκ, Μόγκενς Ρουκοφ, Μπο Χρ. Χάνσεν

Με την ευκαιρία των γενεθλίων του πατέρα/πατριάρχη, η οικογένεια μαζεύεται στο πατρικό σπίτι, για να ευχηθεί και να γιορτάσει. Πριν λίγους μήνες, η μία αδερφή αυτοκτόνησε. Το πλήρωμα του χρόνου για να βγούν οι σκελετοί από τις ντουλάπες έχει έρθει. Ο ένας αδερφός αποφασίζει αντί για πρόποση να αποκαλύψει το οικογενειακό μυστικό της σεξουαλικής κακοποίησης αυτού και της νεκρής αδερφής από τον πατέρα τους. Η μικρή αδερφή βρίσκει ένα γράμμα της νεκρής που αποκαλύπτει και αυτό τη κακοποίηση. Η μητέρα γνώστης της ιστορίας αρνείται, προσπαθεί ακόμη και μετά από τόσα χρόνια να αρνηθεί αυτά που συνέβησαν, να τα σβήσει σαν να μην έγιναν, σε μια προσπάθεια να προσποιηθεί ότι δε συνέβησαν για να μη τα αντιμετωπίσει; να εξευμενίσει τις τύψεις της που δεν προστάτευσε τα παιδιά της; να μην χρειαστεί να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος επιλογή συντρόφου; μέλλοντος; ζωής; Οι συνδαιτημόνες αρνούνται πεισματικά να ακούσουν αληθινά αυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια, θέλουν τόσο πολύ να συνεχίσουν να δρούν σα να μην υπάρχει αυτό το μελανό γεγονός στη ζωή τους, να υπερασπιστούν τη ψευδαίσθηση κανονικότητας, να μην αλλάξει τίποτα. Άσε τα κρυφά κρυμμένα, μην, μην φανερώνεις, δεν αντέχουμε το φως που δείχνει όλη την ασχήμια. Μέσα από την αποκάλυψη ο γιός/θύμα, πείθει, απομονώνει το πατέρα, εκδικείται; Ίσως τώρα να μπορέσει να προχωρήσει, να μπορέσει η υπόλοιπη οικογένεια να προχωρήσει, να επανασυνδεθεί, να συναντηθεί σε κάποια περίπου αλήθεια. Το επόμενο πρωί, η οικογένεια, χωρίς τον πατέρα πλέον, μαζεύεται, ανασυντάσσεται, προσπερνά. Αυτή είναι η λέξη κλειδί, προσπερνά, τίποτα δε λύνεται τελικά, απλώς προσπερνά και χαριεντίζεται ότι κάτι έκανε, κάπως το αντιμετώπισε. Διώξε το θύτη, κράτησε όλους τους ηθικούς αυτουργούς. Ο κακοποιημένος γιός κατά τη ταπεινή μου άποψη δε λυτρώνεται, δε μπορεί να λυτρωθεί, ποτέ δε θα μπορέσει, απλά έκανε ένα δώρο στους ηθικούς αυτουργούς, στους πραγματικούς ενόχους για το δράμα του, τους χάρισε μια ψευδαίσθηση κανονικότητας.

Πρόκειται για μια εκπληκτικά φτιαγμένη παράσταση με εκπληκτικές ερμηνείες και εκπληκτική σκηνοθεσία, κινηματογραφικό στήσιμο, δείνει την αίσθηση ότι κοιτάζεις μέσα από τη κλειδαρότρυπα και ανακαλύπτεις τα σκοτάδια που κρύβονται σε κάθε σπίτι.


Αλλά, αλλά...

Προσωπικά, το έργο ως κείμενο με εκνεύρισε αφάνταστα. Δε δίνει ούτε στο ελάχιστο τη ψυχική διάλυση, τη καταστροφή, το δράμα που επιφέρει η σεξουαλική κακοποίηση στα θύματα, την ευθύνη του περίγυρου και το χειρότερο, αφήνει να εννοειθεί ότι μπορεί να υπάρξει λύτρωση, ότι μπορεί να γιάνει.
Σα να λέει, "Εντάξει μωρέ, στο τέλος όλα μπορούν να διορθωθούν" Άσε το θεατή στην ευδαιμονία ότι ένταξει, κάπου, κάποτε, θα τη βρούν την άκρη τα θύματα, δεν είναι και τόσο τραγικό, κι άμα έρθεις αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο, αν σου είναι εύκολο κάνε κάτι, αλλά αν όχι, θα δωθεί λύση, κάπου, κάποτε. Μη τρελαίνεσαι κιόλας. Ε, όχι αγαπητέ μου, όταν διαχειρίχεσαι τέτοια θέματα χρειάζεται περισσότερη υπευθυνότητα στο τι μυνήματα περνας. Δε διορθώνεται ποτέ η επίπτωση της σεξουαλικής κακοποίησης από γονιό. Ποτέ. Δεν υπάρχει λύτρωση. Δεν υπάρχει ελπίδα. Και ένα τέτοιο κείμενο είναι προσβλητικό για τα θύματα.

Μία και μοναδική δυνατή φράση σε όλο το κείμενο

"- Γιατί το έκανες;
- Γιατί αυτό αξίζατε"

Έτσι ακριβώς, και ότι αυτό αξίζουν θα πιστεύουν μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους. Μόνο η νεκρή αδερφή λυτρώθηκε, όταν αυτοκτόνησε. Ο άλλος γιός είναι καταδικασμένος να συνεχίσει να υποφέρει και να καταστρέφει τη ζωή του.


Αν κάποιος ενδιαφέρεται τη φετινή σαιζόν να προσεγγίσει το συγκεκριμένο θέμα προτείνω προσωπικά τις πέντες σιωπές. Φρικιαστική πραγματικότητα. Μόνο κάτι τέτοιο αξίζει σε αυτό το θέμα.



Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη - Knutsen
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Θέμις Μπαζάκα, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Αγγελική Παπαθεμελή, Γιάννης Στάνκογλου, Εκάβη Ντούμα, Ερρίκος Λίτσης, Κώστα Φλωκατούλας, Τηλέμαχος Κρεβάικας, Μίλτος Νίκας, Καλλιόπη Τζερμάνη, Μανώλης Αφολάνιο, Ρένος Μάντης και οι μικρές Ναταλία Κράλσκα, Ευγενία Λαού, Εύη Χούμπαυλη

στο Θέατρο Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες

Παρασκευή, Ιανουαρίου 19, 2007

Σάρα

του Γκότχολντ Εφραϊμ Λέσινγκ

Ένα έργο ίσως παρωχημένο. Όσον αφορά τη θεματολογία του. Γιατί ποιόν αφορά άραγε σήμερα, η αμαρτία της κοπέλας που έχει εξωγαμιαίες σχέσεις και η συνεπαγόμενη ντροπή. Η πράξη της αυτή καθε αυτή μάλλον κανένα, η ουσία όμως, του να ακολουθείς την αλήθεια σου ενάντια σε κοινωνικά δεδομένα, στον πατέρα που λατρεύεις και δε θέλεις να στενοχωρήσεις και να απογοητεύσεις, να παλεύεις μέσα σου για τη συμμόρφωση με την εκάστοτε ηθική (είτε εξωτερικά είτε ακόμη πιο δύσκολα εσωτερικά επιβαλλόμενη) και να έρχεσαι αντιμέτωπος με την ανθρώπινη σου αδυναμία και πραγματικότητα, πιστεύω πολλούς από εμάς.

"Οι αμαρτωλοί ψάχνουν πάντα το σκοτάδι γιατί είναι αμαρτωλοί. Αλλά, τι με αυτό; Η συνείδηση ειναι ο πιο σκληρός κριτής, δε μπορείς να κρυφτείς.
Εξιλεώνεσαι διογκώνοντας το σφάλμα και υποφέροντας. Πρέπει όμως να σκεφτείς και πως να επανορθώσεις."

Να προσθέσω, αρκεί να πιστέψεις ότι όντως έκανες σφάλμα, βαθιά μέσα σου, κι όχι επειδή ξέρεις ότι έκανες σφάλμα. Μόνο έτσι μπορείς να αρχίσεις και να επανορθώνει και να εξιλεώνεσαι.

"Τι σκέφτεται ένας άνθρωπος, όταν το μυαλό του κατακλύζουν χίλιες σκέψεις; Τι νιώθει όταν τη καρδιά του κατακλύζουν χίλια συναισθήματα; Άλλο να πέφτεις στην αμαρτία από άγνοια, άλλο να ξέρεις και να δένεσαι μαζί της"

Πραγματικά άλλο. Να παλεύεις να σπάσεις δεσμούς που δε σπάνε, που δε θέλεις να σπάσεις.

Πέρα από αυτό όμως που είναι εμφανές από το κείμενο, η παράσταση όμορφα και υπόγεια κατέυθυνε τη σκέψη μου κι αλλού. Ίσως επειδή είναι θέμα που με απασχολεί.

Στην αρχή παίζεται ένα βιντεάκι με αυτοκίνητα σε αγώνας καταστροφής, που μου έδωσε μια οπτική με την οποία είδα την υπόλοιπη παράσταση. (Μου συμβαίνει συχνά τελευταία σε παραστάσεις, άραγε είναι εσκεμμένο ή εγώ βλέπω αυτά που θέλω να δω;) Σκέψεις για τη μανία μας ως ανθρώπινο είδος, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλογικό επίπεδο, να αυτοκαταστρεφόμαστε, να χτυπιόμαστε αλύπητα μέχρι να έρθει η πλήρης διάλυση.
Και βλέποντας έτσι το έργο, παρατήρησα την ιστορία τριών ανθρώπων που η κάθε τους κίνηση τους οδηγούσε στη καταστροφή, ώσπου στο τέλος, αντίθετα με τον αγώνα των αυτοκινήτων, κανένας δε μένει όρθιος. Αλλά και στα αυτοκίνητα, τι να το κάνεις, αυτό που "επιβιώνει" είναι τόσο διαλυμένο που είναι σα να μην επιβίωσε.

Μου άρεσε επίσης και η παρουσία, εκεί στην άκρια, του Νόρτον, με τη κιθάρα του, και με τα σχόλια του για τα τεκτενόμενα, τα συμπεράσματα, τις συμβουλές. Σαν να ήταν το υποσυνείδητο των χαρακτήρων, σα να έδινε στο θεατή μια ματιά στην εσωτερική πάλη που βιώναν οι ήρωες.


Μια παράσταση που αξίζει να δει κανείς, στο γνωστό επίπεδο του Θεάτρου του Νότου.
Οι κυρίες Μαρία Σκουλά και Αμαλία Μουτούση ήταν (όπως μας έχουν συνηθίσει) απλώς υπέροχες. Η πεμπτουσία του ηθοποιού κατά τη ταπινή μου άποψη.



Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουρβαδάς
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Νταλιάνης, Κώστας μπερικόπουλος, Αντζελα Μπρούσκου, Νίκος Κουρής, Λεονάρδος Μπατής, Μαρία Σκουλά, Αμαλία Μουτούση, Δανάη Κατερίνα Θέμελη, Ελένη Ψυχογιού.
Στο θέατρο Αμόρε


μέχρι 21/1

Σάββατο, Ιανουαρίου 13, 2007

Δέκα Εντολές - 3 & 9

"3.Ου λήψει το όνομα του Κυρίου επί ματαίω, ου γαρ μη καθαρίση Κύριος ο Θεός σου τον λαμβάνοντα το όνομα αυτού επί ματαίω"

Η παράσταση ξεκινά με τους στίχους

Θέλω να αλλάξω ουρανό μα δεν υπάρχουν δρόμοι

Αυτό κι αν βάζει το θεατή σε μια διάθεση. Η ανάγκη μας να αλλάξουμε, τον εαυτο μας, τους γύρω μας, τη ζωή, το κόσμο. Η απελπισία που δε μπορούμε, που δε ξέρουμε πως, που δε θέλουμε ίσως; Το ανικανοποίητο της ύπαρξης ως έχει, το όνειρο μιας άλλης ύπαρξης, η γνώση ότι και ή άλλη ύπαρξη δε θα ικανοποιήσει, ευτυχώς που δε ξέρουμε, δε μπορούμε, δε θέλουμε να επιφέρουμε καμία πραγματική αλλαγή. Μόνη σωτηρία η ψευδαίσθηση. Το βίωωμα και μη βιωμα που η ψευδαίσθηση συνεπάγεται.

Άσκηση φαντασίας νούμερο τάδε
Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε ότι
(εδώ βάζουμε ότι θέλουμε, ότι νομιζουμε ότι θέλουμε, ότι έχουμε ανάγκη, ότι νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη, δεν έχει σημασία τι τελικά). Φανταστείτε επίμονα ότι...
Παραμείνετε έτσι μέχρι να πιστέψετε. Η πίστη σώζει.


Η πίστη της ψευδαίσθησης όταν δεν αντέχεις τη πραγματικότητα είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης. Όντως. Δυστυχώς. Έτσι είναι.

Θέλω να αλλάξω ουρανό μα δεν υπάρχουν δρόμοι

Μόνο οι ψευδαισθήσεις τους να προσθέσω εγώ.



* Δεν κατανόησα τη συσχέτιση έργου και ενάτης εντολής αλλά δε πειράζει, μου άρεσε το κείμενο και με άγγιξε κι ας μου είπε άλλα.



Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ηλίας Κουνέλας, Παναγιώτης Λάρκου, Λένα Παπαληγούρα, Πάρις Λύκος, Λαμπρινή Αγγελίδου, Μαρία Παρασύρη




"9.Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή"
σε δύο κλωνοποιημένες παραλλαγές του Πάρι Τακόπουλου

Τα παιδιά-άνθρωποι ρωτούν τους γονείς-Θεούς. Τα παιδιά-Θεοί κατηγορούν και απορούν με τους γονείς-ανθρώπους. Και αντίστροφα, ένα μπλέξιμο ρόλων. ανθρωποθεοί όλοι.

Μη μη! μην ενοχλείτε το πατέρα! Ο πατέρας σκέφτεται!
Γιατί οι άνθρωποι σκέφτονται; ίσως γιατί τους το έχει απαγορέψει ο Θεος;


Ο πατέρας Θεός, σιωπηλή ύπαρξη, υπάρχει και δεν υπάρχει, εκεί να τον δεις; όχι να τον ακούσεις, σκέφτεται. Όπως ο Θεός; Όπως ο άνθρωπος που υπάρχει και δεν υπάρχει δίπλα σου; Οι ερωτήσεις στα όρια του παραλόγου. Παράλογο ποτισμένο από λογική τραγικότητα αληθινής ζωής.

- Πότε άρχισαν οι πρώτες γενοκτονίες; Προ ή μετά ανθρώπου;
- Δε νομίζεις ότι πρέπει να πάψουν οι ψευδομαρτυρίες των μικρών μεγάλων;
- Χωρίς εργάτες πως θα υπάρξουν βιομήχανοι;
- Πότε λέγονται τα μεγαλύτερα ψέματα; όταν διαρκεί περισσότερο ο πόλεμος ή όταν διαρκεί περισσότερο η ειρήνη; Όχι μόνο ο πόλεμος μεταξύ των λαών, κυρίως ο πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων.


Μα υπάρχει ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων; κι αν υπάρχει έχει ποτέ ικανή διάρκεια; και τελικά στην ειρήνη δε θα χωρούσε το ψέμα, θα χωρούσε; Τότε δε θα ταν ειρήνη. Η μήπως τελικά υπάρχει ειρήνη μόνο και μόνο επειδή ψευδόμαστε; Κι αν είναι έτσι, πόσο φρικτή είναι η ειρήνη, ειρήνη μεταξύ ψευδοπροσωπείων που ψευτοζουν, ψευδοκαταστάσεις. Στο πόλεμο δεν έχουν λόγο ύπαρξης τα ψέματα, αντιπαλευόμαστε με την αλήθεια μας, η είρηνη μερικές φορές είναι ο ύπουλος πόλεμος χρωματισμένος από το ψέμα ως κατ' επίφασην ειρήνη.


Ναι, ναι,

Όποιος ψευδομαρτυρεί βλάπτει

Τον εαυτό του, τους άλλους, το σύμπαν, τη ζωή. Αληθεια παραμορφωμένη, ύπαρξη ψευδής, ανυπαρξία.

Σκηνοθεσία: Μάγια Λυμπεροπούλου
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Ηλίας Κούνελος, Ναταλία Στυλιανού, Σοφιάννα Θεοφάνους, Σωτήρης Τσακομίδης, Λευτέρης Ζαμπετάκης


Στο Εθνικό Θέατρο - Πειραματική σκηνή, Από μηχανής Θέατρο



Μέχρι 14/1