Σάββατο, Ιανουαρίου 02, 2016

Απολυμένη

του Αντώνη Τσιπιανίτη

Απόλυτα επίκαιρο και ίσως για μένα too close for comfort. Έχοντας βρεθεί στην ανεργία στο παρελθον για εναμιση χρόνο και προσφάτως να προσπιούμαι ότι δεν είμαι άνεργη όταν στη πραγματικότητα είμαι, ε μου ήρθε κάπως. Όχι πλήρης ταύτιση, αλλα κοντα, πολύ κοντά. Να σε πετάει η κοινωνία στα αζήτητα και να υποφέρεις όχι επειδή κάνεις κάτι λάθος αλλα γιατί είσαι ανεπαρκής σε όποια πόρτα χτυπάς. Κάπως έτσι. Πως να μη το πάρεις προσωπικά. Πως να μη σε πάρει από κάτω. Και που να βρεις τη λύση, οεο; Απελπισία.
Η Μαριέτα λοιπόν χάνει τη δουλειά της και μαζί με αυτή τη ζωή που ήξερε. Για τη Μαριέτα βεβαια έχει και μια θετική διάσταση γιατί στη πορεία ανακαλύπτει ότι η ζωή που έχασε ήταν περίπου ζωή. Και μπορεί να επιλέξει να βάλει κάποιες άλλες συντεταγμένες και να διεκδικήσει κάτι άλλο στη ζωή της. Καλό αυτό. Μερικές φορές ένα σοκ μπορεί να σε φέρει αντιμέτωπο με πράγματα που δε φανταζόσουνα. Μια αναποδιά να αναποδογυρίσει αυτά που έπρεπε να αναποδογυριστουν. Στη Μαριέτα συνέβει αυτό και έτσι κατάλαβε ποια είναι τα σημαντικά, πως σπατάλησε το χρόνο της, τι σημαίνει φιλία και ανθρώπινες σχέσεις και ούτε καθ εξής. Οπότε όταν γυρίσει ο τροχός, που θα γυρίσει δε μπορεί, θα είναι τουλάχιστον σε θέση να αναγνωρίσει και να εκμεταλεύτει τις ευκαιρίες που θα βρεθούνε μπροστά της.
Η αλήθεια είναι ότι η ανεργία είναι μια δύσκολη κατάσταση, μακάρι σε όποιον τυχαίνει να μπορεί να κρατήσει την αίσθηση της αυτοαξίας του και να χρησιμοποίησει τον ελέυθερο χρόνο που έχει για να κουβεντιάσει με τον εαυτό του, να φροντίσει τον εαυτό του και τους ανθρώπους που αγαπάει, να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν και άλλα πολλά θετικά, ότι γουστάρει και έχει ανάγκη ο καθένας βρε παιδί μου. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι συνήθως σε παίρνει η κάτω βόλτα και τίποτα απο τα προαναφερθέντα δε γίνεται. Ουτε στο χειρότερο εχθρό μου.
Δε ξέρω, η παράσταση μου δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα, μα μου έδωσε κι ένα πείσμα να σταθώ στο ύψος μου και να προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω λίγο πιο θετικά το χρόνο που μου δόθηκε. Οσο μπορεί κανείς και όσο αντέχει φυσικά.
Η κυρία Διδασκάλου είναι εκπληκτική. Χαίρομαι πολύ που είχα την ευκαιρία φέτος να τη δω σε δυο μονόλογους.


Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης
Παίζει η ηθοποιός: Κατερίνα Διδασκάλου

στο θέατρο Βρετάνια