Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006

Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας

του Λούκας Μπαιρφούς

Για μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη, που αλλου; στην αλεπού!

Η Ντόρα, αυτιστική (;), ζει μια μη ζωή, κάτω από την επήρρεια βαριών κατασταλτικών φαρμάκων. Η μητέρα της, που θέλει πίσω μια επαφή με το παιδί της, συναποφασίζει με το γιατρό να σταματήσουν τη φαρμακευτική αγωγή της Ντόρας. Έτσι η Ντόρα ελευθερώνεται από τον εγλεισμό της και μπορεί πλέον να εκφράσει τα συναισθήματα της. "Ελεύθερη" πλέον, ερωτεύεται έναν πλασιέ αρωμάτων, ο οποίος τη κακοποιεί, στα μάτια των άλλων θύμα, στα δικά της απολαμβάνει τη νέα εμπειρία. Όταν μένει έγκυος, αν και θέλει να κρατήσει το παιδί, την πείθουν να κάνει έκτρωση και στη συνέχεια τη παραπλανούν και τη στειρώνουν για να εξαφανίσουν το κινδυνο νέας εγκυμοσύνης.

Η διαφορετικότητα και το κατά πόσο οι "φυσιολογικοί" μπορούν να την αποδεχτούν, να ζήσουν μαζί της.

"Όπως σε όλα τα πράγματα, πρέπει να τηρούνται κάποιοι κανόνες. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Αλλιώς χάνεται κανείς μέσα στον ελεύθερο κόσμο, το βλέπω καθημερινά στους ανθρώπους που πορεύονται χωρίς πυξίδα, είτε γιατί παρασύρονται, είτε γιατί πιστεύουν ότι αυτό θα περιόριζε την ελευθερία τους. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος περιορίζεται όταν λείπουν οι κανόνες, η πυξίδα, και το κακόμοιρο πλάσμα δε ξέρει που να πιαστεί, που να στραφεί."

Και εσύ Ντόρα που δεν έχεις μάθει ακόμη τους κανόνες, που η κατασκευή σου δε σου επιτρέπει να κρατηθείς και να δράσεις σύμφωνα με αυτούς ακόμα κι όταν τους ξέρεις, που δε χωράει η λογική τους στο μυαλό σου, εσύ που είσαι διαφορετική μέσα στη κοινωνία μας, τι σου απομένει εσένα; Δε μπορείς να αντισταθείς και να διεκδικήσεις, σε έχουν πείσει ότι είσαι "βλαμένο", οπότε "δεν ξέρεις", ότι πουν οι άλλοι, η μητέρα, ο πατέρας, ο γιατρός, ο φίλος σου. Ακολουθείς, διαισθάνεσαι ότι πρέπει να συμμορφωθείς με τους κανόνες αλλά δε θέλεις. Αλλά βαθιά μέσα σου σε έχουν πείσει ότι είσαι ανίκανη να αποφασίσεις για τον εαυτό σου. Ότι οι δικές σου επιθυμίες είναι υπό αμφισβήτηση, κατώτερες των σημαντικών άλλων.

- Μα με αγαπά...
- Πως το ξέρεις;
- Το νοιώθω

- Δε ξέρεις να αγαπάς
- Νοιώθω

Ποιός κρίνει άραγε ποιά συναισθήματα είναι έγκυρα, ποιός έχει το δικαίωμα να αναιρεί σύμφωνα με τα δικά του; Πως καταφέρνουμε να αφενόμαστε να μας αναιρούν αυτό που νοιώθουμε;

Και όταν σκέφτεσαι, τόσα χρόνια που έπαιρνες τα φάρμακα, που οι επιθυμίες και τα συναισθήματα σου ήταν θαμένα, νιώθεις... δε τολμάς να συνεχίσεις τη φράση σου, άραγε θα εκδήλωνες θυμό για τη μητέρα σου; "Η μητέρα μου είναι καλός άνθρωπος" επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά και ξανά.
Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι εκείνη ξέρει καλύτερα πιο είναι το καλό σου.
Τι χαρά όταν ανακαλύπτεις ότι και εκείνη έχει διαστροφές. Δεν είσαι μόνο εσύ που ξεφεύγεις και απολαμβάνεις κάτι έξω από τις νόρμες. Ναι, αλλά εσύ το διαδηλώνεις, εκεί η ειδιοποιός διαφορά.
Και έτσι σου στερούν το όνειρο της οικογένειας, και η κραυγή σου όταν το συνειδητοποιείς; σκεπάζει άραγε τη βαθιά σου πίστη ότι πρέπει να συμμορφωθείς;


- Δε νιώθεις λυπημένη;
- Πάντα νοιώθω λυπημένη.
Εκτός όταν γαμιέμαι

Πως να το δεχτεί αυτό ο "φυσιολογικός", πως να το πιστέψει, πως να σου το επιτρέψει;
Και όπως λέει ο συγγραφέας

"Μια αρχή της κοινωνίας μας αποτελεί το να ενισχύονται οι προσπάθειες κάποιου να γίνει ευτυχισμένος, αλλά όχι και το να καθορίζει κανείς την έννοια της ευτυχίας για τον εαυτό του"

Και δυστυχώς ακριβώς έτσι είναι.



Όσον αφορά τη παράσταση κάτι με χάλασε. Δεν είμαι σίγουρη, νομίζω της έλειπε ο ρυθμός, ή ο ρυθμός που είχε ήταν πολύ υποτονικός. Δε ξέρω αν ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να το είχε ανεβάσει αλλιώς, ίσως το κείμενο, αν και εξαίσιο, να μη προσφέρεται, τι να πω. Η Κόρα Καρβούνη πάντως δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία.

Το κείμενο είναι σκηνές διαδοχικές από τη ζωή της Ντόρας. Στην αρχή κάθε σκηνής εμφανίζεται ένας υπέρτιτλος που βάζει τις συντεταγμένες του επερχόμενου στιγμιότυπος, οδηγεί τη σκέψη του θεατή και σε μιά άλλη διάσταση, πέρα από την εμφανή. Ο τρόπος που αυτοί οι υπέρτιτλοι ανεβαίνουν, μερικές φορές είναι σα νότες μουσικές που φτιάχνουν μια φράση. Άλλες όμως, με ζάλιζε και με αποσυντόνιζε. Ίσως κι αυτός να ήταν ο στόχος. Άγνωσται αι βουλαί των καλλιτεχνών.




Στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώτα Φέστα, Γιώργος Γλάστρας, Κόρα Καρβούνη, Φώτης Θωμαϊδης, Μαίρη Σαουσοπούλου, Λαέρτης Μαλκότσης, Ανδρέας Μαυραγάνης

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Ντα

του Hugh Leonard

Ο Τσάρλι, μετά τη κηδεία του πατέρα του Ντα, ξεκαθαρίζει τα πράγματα και το σπίτι του αποθανόντος πριν επιστρέψει στη ζωή του. Εκεί τον επισκέφτονται, φαντάσματα του νου του, ο πατέρας του, η μητέρα του και ο εαυτός του ως παιδί. Αναβιώνει σκηνές του παρελθόντος του και τις βλέπει πιά με άλλο μάτι, αποστασιοποιημένο και κριτικό, αλλά και κουβεντιάζει με το πατέρα του βρίσκοντας απαντήσεις που είχε μέσα του αλλά δεν τις είχε δει ως τώρα.

Στη μέση της ζωής του αναρωτιέται για τη πορεία του. Το παρελθόν τον κοροιδεύει. Ο μικρός Τσάρλι δηλώνει απογοητευμένος που τον γνώρισε, αυτός έχει όνειρα, έχει ακόμη πίστη στη δυνατότητα του να τα εκπληρώσει, γιατί του καταρρίπτει τη ψευδαίσθηση;

Συνειδητοποιεί το βάθος της σχέσης του με το πατέρα, ρωτάει γιατί ποτέ ο Ντα δε δέχθηκε κάτι από αυτόν, γιατί ότι του πρόσφερε το φύλλαξε άθικτο. Πως θα ξεπληρώσει το χρεος του; Και κατανοεί ότι αυτό το χρέος, αυτή τη σχέση, θα τα κουβαλάει πάντα μέσα του, δε μπορεί να ξεφύγει. Θέλει; Η αρχική αποδοκιμασία που έδειχνε για το πατέρα του και τη στάση ζωής του μετατρέπεται σε αποδοχή. Ο Ντα έζησε, πρόσφερε, έφυγε γεμάτος, να πάει να βρει τη γυναίκα του. Και ο Τσάρλι, έτοιμος πιά να επιστρέψει στη ζωή του, με μια νέα γνώση, καλά χωνεμένη

Μόνο όποιος αγαπάει πραγματικά, ασχολείται μαζί σου


Μιά καλοστημένη και προσεγμένη παράσταση με εξαίρετους τους Γιώργο Μιχαλακόπουλο και Έρση Μαλικένζου. Θέατρο δοσμένο κλασσικά, κάτι που δεν είναι πλέον το σύνηθες στη θεατρική σκηνή της Αθήνας, με πολύ όμορφα σκηνικά και ατμόσφαιρα.



Στο θέατρο Βασιλάκου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλακόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Παναγιώτης Μπουγιούρης, Γιάννης Πολιτάκης, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Έρση Μαλικένζου, Παναγιώτης Μπενέκος, Γιάννης Δεγαϊτης, Ηλέανα Μπάλλα, Ειρήνη Κονίδου

Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006

Αμερικανός Βούβαλος

Του Ντεϊβίντ Μάμετ

Τρεις μικρολωποδύτες σχεδιάζουν μια ληστεία και στη πορεία αλληλοπροδίδονται ή νομίζουν ότι αλληλοπροδοθήκανε, βγαίνουν εκτός εαυτού και επανέρχονται, προσπαθούν να βρουν ισορροπίες και τις ξαναχάνουν. Ο Ντον προσπαθεί να περάσει τις εμπειρίες της ζωής στο Μπομπ, για το καλό του, ο "δάσκαλος" προσπαθεί να υψώσει το ανάστημα του και να διεκδικήσει τη θέση του.
Ο κόσμος των "επιχειρήσεων" και πως πετάμε από το παράθυρο ιδέες και πιστεύω για το συμφέρον.
Οι άντρες που προσπαθούν να υπερισχύσουν, να αποδείξουν την αξία τους. Πως άλλως θα κρατήσουν τη ψευδαίσθηση του ανδρισμού τους;

Το όνομα του έργου από ένα τάλιρο του 1937 κοπής Denver το οποίο είναι συλλεκτικό γιατί από κάποιο λάθος στη παραγωγή του ο απεικονιζόμενος βούβαλος έχει μόνο τρία πόδια. Βλέπω τους χαρακτήρες του Μάμετ και βλέπω ανθρώπους κουτσουρεμένους, ακριβώς σαν αυτό το βούβαλο. Με λειψά εφόδια, με λειψά αποθέματα, με λειψές προσδωκίες. Χαμένοι σε ένα κόσμο, ανάμεσα στα πρέπει τους και στα θέλω τους δρουν όπως προστάζει η όποια ηθική τους και παρασύρονται να πράττουν όπως προστάζει η απληστία τους, ανάμεσα στους φόβους και στις ελπίδες βλέπουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν κι επιμένουν να πιστεύουν σε φίλους. Κουτσαίνοντας πορεύονται και με λάθη στη πλάτη συνεχίζουν. Πάει κι αυτό, πάμε παρακάτω, η επόμενη σκηνή, το επόμενο δράμα, και ξανά, μια ζωή κουτσό.

Και όπως αναφωνεί ο "δάσκαλος" κάποια στιγμή

Ζούμε σαν τους ανθρώπους των σπηλαίων όλοι μας

Όντως, και αυτός πρώτος, και αν ζούμε έτσι, είναι γιατί εμείς το έχουμε επιλέξει.


Δυστυχώς εμένα το έργο με κούρασε, ιδιαίτερα το πρώτο μέρος. Το δεύτερο μέρος με κράτησε καλύτερα. Δεν έχω κάτι να προσάψω στη παράσταση, η σκηνοθεσία ήταν λιτή και αποστασιοποιημένη, είχε ατμόσφαιρα, οι ηθοποιοί άριστοι. Θυμάμαι παρόμοια αίσθηση και στο οικόπεδα με Θέα που είναι του ιδίου συγγραφέα. Νομίζω λοιπόν ότι μάλλον δε μου αρέσει ο Μάμετ, τόσο απλά.




Στο θέατρο Ιλίσια*
Σκηνοθεσία: Αντώνης Καφετζόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Καφετζόπουλος, Αποστόλης Τοτσικάς, Δηήτρης Αλεξανδρής




* Δε μπορώ να μην το αναφέρω αλλά θα σκάσω αν δε πω τη κακία μου. Το θέατρο Ιλίσια γενικά το αγαπώ και μου αρέσει να πηγαίνω γιατί ανεβάζει συνήθως καλές παραστάσεις. Και φυσικά μπράβο στη κυρία Ντενίση που το συντηρεί (δε ξέρω αν έτσι είναι, από παρασκήνια εγώ στουρνάρι, αλλά υποθέτω) και δικαίωμα της να το έχει όπως γουστάρει. Μόνο που να, εμένα, με ενοχλεί ότι στο φουαγιέ της κεντρικής σκηνής έχει μόνο φωτογραφίες άπό έργα που έχει παίξει η κ. Ντενίση. Ο αμερικανός Βούβαλος παίζεται στη κάτω σκηνή κι εκεί στο φουαγιέ έχει φωτογραφίες από άλλα έργα που έχουν παιχτεί στο θέατρο γενικά. Βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες θυμήθηκα πόσες πολλές παραστάσεις έχω ευχαριστηθεί εκεί και θυμήθηκα το πως ήταν το φουαγιέ της κεντρικής σκηνής τη τελευταία φορά που το επισκέφτηκα και πως αυτό στερεί κάτι από τη τελετουργία του να πηγαίνεις θέατρο.
Συγνώμη για τη γκρίνια.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 10, 2006

Δέκα Εντολές 5 & 10

Θα μπορούσε και να λέγεται
γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές Του.

Μια όμορφη και εμπεριστατωμένη περιγραφή της παράστασης από την αλεπού


"5. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, ίνα εθ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης"

κι όμως...
- Όταν μετανοιώνουν οι άνθρωποι, είναι αργά;
- Ποτέ δεν είναι αργά. Πάντα μπορείς να επιστρέψεις. Πρέπει όμως να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή. Να αρχίσεις ξανά από την παιδική ηλικία
- Κι αν έχεις ξεχάσει που την έχεις κρύψει;
- Μπορείς να ζητήσεις από τα παιδιά να σε οδηγήσουν. Δεν είναι ντροπή.

Και τα παιδιά γίνονται γονείς...
Σχέσεις γονέων, παιδιών και αντίστροφα, τα λόγια που ειπώθηκαν και αυτά που δεν ειπώθηκαν αλλά περάσαν στις καρδιές όλων. Δεσμοί αίματος/δέσμια ζωής. Πως να τιμάς τους γονείς; πως μπορείς να μην είσαι αμαρτωλός; πως να υπακούσεις σε αυτή την εντολή; Η οικογένεια η αρχή όλων, αλλά μάνα, με μετέτρεψες σε ένα μελόδραμα. Και έφυγα για να ξεφύγω αλλά δε μπόρεσα να μείνω μακριά, επέστρεψα, και όταν δε σε βρήκα, σπάραξα. Κι ας με μετέτρεψες σε ένα μελόδραμα.

Παιδική ηλικία και η νοσταλγία της επιλεκτικής μας μνήμης.
Όμορφα δοσμένη, εικαστική, και πολλή καλή δουλειά από τους νέους ηθοποιούς. Γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων για το κοινό, από το γέλιο, στη συγκίνηση, και μετά στη πίκρα και ξανά.



Σκηνοθεσία: Στρατής Πανούριος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ηλίας Κουνέλας, Μαρία Παρασύρη, Σοφιάννα Θεοφάνους, Λένα Παπαληγούρα, Σωτήρης Τσακομίδης




"10. Ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου. Ουκ επιθυμήσεις την οικίαν του πλησίον σου ούτε τον παίδα αυτού, ούτε του βοός αυτού, ούτε του υποζυγίου αυτού, ούτε παντός κτήνους αυτού, ούτε όσα τω πλησίον σου εστί"

Ο Βασίλης Νικολαϊδης επιλέγει την ιστορία του Δαβίδ και Βηθσαβεέ από τη παλαιά διαθήκη για να αποδώσει την εντολή αυτή.

Ο βασιλιάς Δαβίδ, βλέπει τη Βηθσαβέε να παίρνει το λουτρό της και την επιθυμεί. Ο άντρας της Ουρίας μακριά σε μάχη. Κάνουν έρωτα και η Βηθσαβέε μένει έγκυος. Ο Δαβίδ φέρνει πίσω τον Ουρία για να κοιμηθεί με τη γυναίκα του και να συγκαληφθεί η μοιχεία. Ο Ουρίας διαισθάνεται και αποφασίζει ουσιαστικά να ελευθέρωση τη Βηθσαβέε.

Θυσιάζομαι για την αγαπημένη μου.
Εκείνη φωτιά και καίγεται
Εγώ μόνο σταγόνα.
Εκείνη χρειάζεται ποταμό
Θυσιάζομαι για την αγαπημένη μου

Ο Δαβίδ κανονίζει να σκοτωθεί ο Ουρίας στη μάχη. Ο Κύριος τιμωρεί το Δαβίδ (και τη Βηθσαβέε κυρίως κι ας μη τονίζεται αυτό) παίρνοντας τη ζωή του καρπού τους.
Ένας Θεός εκδικητικός, δε συγχωρεί και παίρνει τον αθώο, μόνο και μόνο γιατί είναι καρπός "αμαρτίας".
Ο Δαβίδ και η Βηθσαβέε νηστεύουν, προσεύχονται, εκπληπαρούν για να σωθεί το παιδί. Όμως η τιμωρία είναι αναποφευκτη, μετά από αυτή θα επέλθει η λύτρωση. Αποδέχονται τη τιμωρία και προχωρούν. Δυναμή τους ο έρωτας τους. Ο νέος καρπός του έρωτα τους θα αγαπηθεί από τον Κύριο. Τι ειρωνία...
Εμένα πάντως αυτός ο Θεός δε μου αρέσει!
Προτιμώ τον άρχοντα τον έρωτα και ταυτίζομαι απόλυτα με το τραγούδι της Βηθσαβέε

Είμαι πλασμένη από του έρωτα το φως
φτιαγμένη είναι για αυτό η ψυχή μου
σπίτι μου, του έρωτα ο ατέλειωτος βυθός
σε αυτόν χαρίζω το κορμί μου

Ποιό σώμα, ποιά μάτια
ποιό χέρι ζεστό
θ' αντέξει μαζί μου
αυτόν το χορό

Γιατί όταν ο Έρωτας προστάζει οι άνθρωποι υπακούν, τόσο απλά.


Επίσης παράσταση με εικαστική απόδοση, εκπληκτική μουσική επένδυση και ατμόσφαιρα, ίσως λίγο ασύνδετη κατά μέρη.
Η δε σκηνή της ερωτικής συνάντησης Δαβίδ Βηθασβέε υπό τους ήχους αργεντίνικου τανγκό είναι απερίγραπτα ερωτική και περιέχει όλη την ουσία του πάθους, της επιθυμίας, του έρωτα δηλαδή.
(Τέτοια θεάματα δεν είναι για κοριτσάκια σαν και εμένα, που πήγαν στο θέτρο μοναχούλια τους χωρίς προσμονή άμεσης δικιάς τους ερωτικής συνεύρεσης!)




Σκηνοθεσία: Βασίλης Νικολαϊδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ναταλία Στυλιανού, Λαμπρινή Αγγελίδου, Παναγιώτης Λάρκου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Πάρις Λύκος



Στο Εθνικό Θέατρο, Πειραματική σκηνή


μέχρι 26 Νοεμβρίου 2006

Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006

Ντιμπούκ

του Μπρους Μάγερς
(από το ομώνυμο έργο του Σαλόμ Άνσκι)

Δύο ερωτευμένοι νέοι. Όταν ο πατέρας της κοπέλας αποφασίζει να την παντρέψει με άλλον, ο Χανάν πεθαίνει. Η ψυχή του μετέωρη. Η Λέα τον προσκαλεί στο γάμο της κι η ψυχή του γίνεται ντιμπούκ και τη κυριεύει. Στον εξορκισμό και οι δύο ψυχές αντιστέκονται στο χωρισμό, οι ψυχές τους ανήκουν μαζί. Όταν τελικά η ψυχή του Χανάν παραδίδεται και εγκαταλείπει το σώμα της Λέα, η Λέα αποφασίζει να τον ακολουθήσει, σε ένα τόπο άγνωστο, μυστηριακό, όπου οι ψυχές τους θα μείνουν ενωμένες.


Η λέξη ντιμπούκ προέρχεται από την εβραίκή λέξη ledavek που σημαίνει γαντζώνομαι. Η ψυχή μπαίνει σε σώμα άλλου, γαντζώνεται στη ζωή, στον άλλον.
"Που πάνε οι ζωές εκείνων που δε πρόλαβαν να ζήσουν, που πάνε οι σκέψεις που δε πρόλαβαν να σκεφτούν, τα παιδιά που δε πρόλαβαν να κάνουν;"
Ο άλλος αφήνεται ανοικτός να κυριευτεί, δε θέλει να ξεφύγει.

Μια διαδρομή μεταξύ του ταλμούδ, της ορθολογικής πίστης,
ο κόσμος μας χωρίς ουρανό
και της καμπάλα, της μυστηριακής αναζήτησης του θείου μέσα στο μεγάλο αρνητικό, στο μη Θεό (Λο-α),
να εξαγνίσω την αμαρτία, να λιώσω μέσα στην αμαρτία, μέχρι να μείνει μόνο ότι ιερό και όσιο είναι μέσα της, όπως ο χρυσοχόος λιώνει το χρυσάφι για να το καθαρίσει


Γιατί ψυχή που είσαι τόσο ψηλά θέλεις να πέσεις στην άβυσσο;
Είναι γιατί η ψυχή η περιπέσουσα από τη τόση θλίψη, επιθυμεί να κάνει μια ανάβαση.


Αχ, καταδικασμένη η ψυχή να χάνεται, να αναζητά, και ναι, πρέπει πρώτα να πέσει για να μπορέσει να αναδυθεί.



Η παράσταση είναι έξοχη, ατμοσφαιρική, σε σημεία συνταράσσει και συγκλονίζει, σε άλλα ταξιδεύει στη μαγεία εβραικών ύμνων και χορών, σε άλλα καθηλώνει με τη τραγικότητα της ιστορίας.
Η σκηνή που η Λέα χορεύει τη παραμονή του γάμου της και στα πρόσωπα των ζητιάνων, με τους οποίους οφείλει να χορέψει κατά τη παράδοση, βλέπει το νεκρό Χανάν, είναι ονειρική.

Υπέροχες ερμηνείες και από τους δύο ηθοποιούς. Η Δέσποινα Κούρτη δε, είναι απλώς εκπληκτική (μα πως μπορεί να κάνει τέτοια πράγμτα με το σώμα της, τη φωνή της, και την έκφραση του προσώπου της;)






Στο Εθνικό Θέατρο - Πειραματική Σκηνή
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Παπανικολάου, Δέσποινα Κούρτη
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης

Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006

Ιστορίες για Γαμοφοβικούς

των Βασίλη Ραϊση & Μαριάννας Κάλμπαρη


- Πες μου μια ιστορία με χάπυ εντ
- Α, εσύ θέλεις παραμύθι...



Ένα μικρό κορίτσι, ενόψει αποκριάτικου πάρτυ και Γιωργάκη!, με ξεναγό ένα μάγο, ονειρεύεται τι άλλο, γάμους, πέντε ιστορίες γύρω τριγύρω από το γάμο.
Ξεκινάμε από τη γνωριμία, η "χημεία", και είναι σα να βλέπω τον de Botton δραματοποιήμενο.
Μα θα ταιριάζουμε; Όλοι ταιριάζουν.
Μηδενισμός; Όχι ακριβώς. Πίκρα ναι, γιατί εκεί κρύβεται μια αλήθεια. Ας ξεχάσουμε τα ερμαφρόδυτα κι ας δουλέψουμε στις σχέσεις μας.
Μετά ο γάμος, ω τι χαρά, και το παιδί, κι άλλη χαρά. Μόνο να, να είναι κάποιος εκεί να μας υπενθυμίζει ότι αγαπιόμαστε. Δύσκολο πράγμα η συμβίωση. Και μη ξεχνάμε, ΄
ο γάμος αλλάζει τον άνθρωπο.
Δεν σ'αντέχω άλλο, χωρίζουμε. Και που πάει η αγάπη όταν τελειώνει; Κι αν ο ένας σταματήσει να αγαπάει;
- Που είναι το παιδί;
- Στο φούρνο. Αφού έφυγες και με άφησες με τον έρωτά σου, είπα να σου τον δώσω να τον φας.

μπρρρρρ Εφιάλτης. Σα το γάμο. Είναι να μη τον φοβάσαι; Σύγκρυο σε πιάνει και μόνο όταν ακούς τη λέξη. Αλλά αν αγαπήσεις, τίποτα δε φοβάσαι (κοινώς χάνεις τη λογική, την αίσθηση αυτοπροστασίας, το μπούσουλα, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα). Άρα, γαμοφοβικός αυτός που δε ξέρει να αγαπά. Μακάρι να ήτανε έτσι απλό. Κι αυτός που ξέχασε, φοβάται, κουράστηκε να αγαπά, και βάλε κι άλλα να είσαι μέσα.
Τελευταία ιστορία "οι τρείς αδερφές και ο άντρας τσουκάλι" απλώς απολαυστική και ξεκαρδιστική. Δώσμου έναν άντρα, ας είναι γκαβός, κουτσός, άσχημος, μαλθακός, όλα τα κακά του κόσμου να έχει, μόνο δώσμου ένα άντρα. Και πέφτει το τσουκάλι από τον ουρανό και φυσικά είναι Ο τέλειος άντρας. Αν θες χρωματίζεις το οτιδήποτε όπως έχεις ανάγκη.
Δως μου ένα ρόλο να ανέβω στη σκηνή. Συζύγου, Μάνας, Ερωμένης, έστω αραβωνιαστικιάς.



Η παράσταση προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ. Γλυκόπικρη και με πολύ γέλιο. Ρυθμός, κέφι, ζωντάνια, τρέλλα, ατμόσφαιρα, όμορφα ισορροπημένα.




στο Θέατρο Τέχνης (υπόγειο)
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ιφιγένεια Αστεριάδη, Λεωνίδας Κακούρης, Μαριάννα Κάλμπαρη, Διαμαντής Καραναστάσης, Νέστωρ Κοψίδας, Κατερίνα Λυπηρίδου και η μικρή Δήμητρα Μπράμη
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη


μέχρι 5 Νοεμβρίου 2006