Σάββατο, Μαρτίου 21, 2015

Ελευθερία στη Βρέμη

του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ

Υποθέτω στις αρχές του 19ου αιώνα η γυναίκα ήταν ένα τίποτα. Πλήρως εξαρτημένη απο το εκάστοτε αρσενικό, πατέρας, σύζυγος, αδερφός, κατα περίπτωση, δεν της είχε δοθεί ούτε καν η υποψία ότι θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε άλλο απο το να υπηρετει, να υπομένει να βρίσκεται στη σκιά.

Άραγε μια γυναίκα έξυπνη, ικανή, με επιθυμίες, τι επιλογές είχε και με ποιούς τρόπους μπορούσε να βρει διεξόδους; Ειδικά για τις επιθυμίες. Να τις εκφράσει, να τις δει να ικανοποιούνται. Ανεξάρτητα τι είναι αυτές. Δε ξέρω. Ανιστόρητη γαρ, ανευ ικανής φαντασίας. Υποθέτω για μια γυναίκα με κάτι το extraodinaire θα βρισκότανε και η διέξοδος. Μarie Curie μου έρχεται στο μυαλό. Ήταν λίγο πιο μετά αυτη, αλλα και πάλι 19ος αιώνας. Πόσες όμως ήταν τέτοιου βεληνεκούς; και οι άλλες; αυτές που είναι σαν εμένα και εσένα και απλά "θέλουν"; Η Γκέσε είναι σαν εμένα και εσένα υποθέτω. Απλά μια γυναίκα που δεν άφησε το μυαλό της να κοιμηθεί. Που έχει επιθυμίες και άποψη για το πως θέλει να ζήσει. Που δε θέλει να ζήσει μετά θάνατον, θέλει τώρα, εδω στη γη, και βρίσκει μπροστά της εμπόδιο τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής της, και όποιον τυγχάνει να έχει εξουσία την εκάστοτε στιγμή της ζωής της. Και πάντα βρίσκεται κάποιος να αναλάβει αυτή την εξουσία στη ζωή της, αφου έτσι προστάζει η εποχή. Αδιανόητο μια γυναίκα να ορίζει τη ζωή της, να είναι ελέυθερη. Και, πως μπορεί κανείς να τη κατηγορήσει  αν επιλέγει να εξαφανίσει ότι και όποιον μπορεί να την εμποδίσει να ζήσει όπως επιθυμεί; Άλλο κακό δε κάνει, δε βλάπτει. Απλα επιθυμεί. Και εκπληρώνει τις επιθυμίες της. Γλυκιά ειρωνία κάθε φορά που το βλέμμα της δείχνει τι μέλεται να έρθει. Αμα ζήσεις ελέυθερος πως μπορείς να ανεχθεις οτιδήποτε άλλο μετά; Δε μπορείς. Το τέλος αναπόφευκτο, αλλά αν μη τι άλλο πριν το τέλος υπήρξε μια υποψία ελεύθεριας, κάποιες στιγμές που όρισε εκείνη όπως τις ήθελε.

Το έργο βασίζεται στην ιστορική προσώπικοτητα της Γκέσε Μαργκαρέτε Γκόντφριντ, προφανώς είναι απλά μια άποψη για το πως θα μπορούσαν να είχαν συμβεί τα γεγονότα, θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς, δεν έχει σημασία.

Η παράσταση είναι ακρως θεατρική, με ταξιδιάρική ατμόσφαιρα, χάνεσαι μέσα της και οι ερμηνείες είναι εκπληκτικές. Ως συνήθως, πολύ καλό θέατρο στο θέατρο Μεταξουργείο.


Σκηνοθεσία: Νάντια Φώσκολου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Τίνα Γιωτοπούλου, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Δημήτρης Πλειώνης, Χρήστος Ροδάμης, Στράτος Σωπύλης, Αλέξανδρος Σωτηρίου
Στο θέατρο Μεταξουργείο

Κυριακή, Μαρτίου 08, 2015

Addio Del Passato

της Λείας Βιτάλη

Μιλάμε για πολύ ζόρι. Μιλάμε για too close σε προσωπικά δεδομένα και καταστάσεις. Μιλάμε για επαναφορά σε αυτα που έχω ξεπεράσει(;), που νόμιζα ότι έχω ξεπεράσει, που μάλλον τα χω χώσει κάτω απο ένα πολύ βαρύ χαλάκι και δε θέλω με τίποτα μα με τίποτα να τα ξανααντικρύσω.
Αναρρωτιέμαι πόσοι εκεί έξω αισθάνονται σαν και εμένα. Πρέπει να είμαστε ικανός αριθμός για να είναι θέμα άξιο γραφής έργου, και στη συνέχεια άξιο μετατροπής του σε παράσταση. Προφανώς άπτεται και σε ζωές άλλων - σιγά μη κράταγα τη μοναδικότητα :-)

Μια γυναίκα της γενιάς μου - εκεί γύρω στα σαράντα - επισκέπτεται τη μητέρα της για να φτιάξουνε το καθιερωμένο "κέικ" της Τετάρτης. (Τι ειρωνία - φτιάχνω στη μέση της εβδομάδας ωσαν να είναι η μέση της ζωής κάτι γλυκό και λαχταριστό μπας και ξορκίσω όλα τα υπόλοιπα που δεν, μα που με τίποτα δεν). Η μεταξύ τους συζήτηση και η αναφορά σε γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος και του παρόντος, και σχέδια του μέλλοντος. Το πλήρες άπλωμα του τραχανά της τοξικής σχέσης, των απωθημένων που κουβαλά η κόρη. Στη συνέχεια, υπάρχει μια ανατροπή, που μετατρέπει ότι έχουδε δει, που του ρίχνει άλλο φως: Η απεγνωσμένη προσπάθεια για closure, για ένα τελικό ξεκαθάρισμα, για λύτρωση, να πάρεις τις απαντήσεις που είναι καταδικασμένες να μη δωθούν, να εξηγήσεις, να κατανοήσεις, να αλλάξεις ίσως την εμπειρία, ναι, να πιστέψεις ότι λάθος είχες καταλάβει και τελικά αυτό που τόσο σε πληγώνει ίσως τελικά και να ήταν παρανόηση, να χτίσεις μια κάπως διαφορετική εικόνα του παρελθόντος, να κάνεις το παρελθόν τέτοιο που πάνω του να μπορέσεις να κτίσεις ένα διαφορετικό αύριο. Addio del passato - αποχεραιτισμός στα περασμένα, πως αλλιώς; είτε θα αποδεχθείς και θα προχωρήσεις είτε αν αυτό είναι αδυνατο θα τα αλλάξεις και θα προχωρήσεις, διαφορετικά θα σε στοιχειώνουν πάντα.
Σηκώνω διστακτικά το δικό μου χαλάκι, τα κοιτάζω με απέχθεια και τρόμο, ξανατοποθετώ το χαλί προσεκτικά απο πάνω, μη τυχόν και ασκήσω βία και κανένα κομματάκι ξεφύγει προς το φως, και με όλη μου την ορμή, πηδάω πάνω τους και τα ισοπεδώνω, πάνω απο το χαλί, με ορμή, μέχρι να γίνουν σκόνη και μη αναγνωρίσιμα. Νισάφι πια.

Εξαιρετική παράσταση, εκπληκτικές ερμηνείς, υπέροχη θεατρική ατμόσφαιρα.


Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Ράνια Οικονομίδου, Χρύσα Παπά, Κόνυ Ζήκου

Στο θέατρο Κάππα

Κυριακή, Μαρτίου 01, 2015

Αδύναμη Καρδιά

του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
(ακούγεται και ποίηση του Αλεξάντρ Πούσκιν)
θεατρική προσαρμογή Κερασία Σαμαρά

Στην προ-επαναστατική Ρωσία, ο Βάσια είναι ένας φτωχός υπάλληλος, συγκατοικεί με το φίλο του Αρκάντι, και μόλις έχει αραβωνιαστεί τη Λίζα. Επιπλέον της δουλειάς του, του ανατίθενται και περεταίρω εργασίες (αντιγραφές γιατί έχει χάρισμα στη καλλιγραφία) για τις οποίες αμοιβεται κατά όπως του φανεί του εργοδότη του. (sweet). Τη τελευταία εργασία που του ανατέθηκε τη παραμέλησε, λόγω της αναστάτωσης του και της ενασχόλησης του με την πλέον αραβωνιαστικιά του, οπότε συναντάμε το Βάσια ακριβως στη στιγμή που πλέον δεν έχει αρκετό χρόνο για να ολοκληρώσει την εργασία και μόλις έχει αρραβωνιαστεί με τη Λίζα.
Κανονικά θα έπρεπε να είναι χαρούμενος - μόλις αρραβωνιάστηκε! - αλλά η ανυσηχία του για την εργασία που δε θα ολοκληρώσει και για το μέλλον που θέλει να προσφέρει στην αγαπημένη του τον καταρακώνουν και εν τέλει κάνουν την αδυναμη καρδιά του να λυγίσει.
Ο σύντροφος/συγκάτοικος/φίλος Αρκάντι προσπαθεί να τον στηρίξει και να τον επαναφέρει, η μάλλον, να τον βγάλει απο το μονοπάτι προς τη τρέλα. Προσφέρει λύσεις τις οποίες ο Βάσια διαρκώς αρνείται. Στα λόγια τις δέχεται, στη συνέχεια με τις πράξεις του τις αναιρεί. Σαν ο Βάσια να μη θέλει να σωθεί. Ακριβώς έτσι. Ο Βάσια δε θέλει να σωθεί. Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.
Δε υπάρχει η εσώτερη δύναμη, ούτε η ανάγκη, να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση. Παρακολουθούμε μια αυτοκαστροφική διαδρομή, μια μανία να ΜΗΝ ευτυχίσει. Πιθανότατα, θα ΄θελε να ευτυχίσει. Για ποιό άλλο λόγο να κάνει πρόταση γάμου, να ερωτευτεί, να αναλλαμβάνει επιπλέον εργασίες με στόχο να βελτιώσει την οικονομική του κατάσταση. Αλλά όταν η ευτυχία διαβλέπεται στο βάθος, μια μανία να τη καταστρέψει, να σιγουρέψει ότι δε πρόκειται ποτέ ξανα να φανεί ούτε καν ελπίδα, αφου δε πιστεύει ότι την αξίζει. Δεν έχει λόγο για να μην αξίζει την ευτυχία, κατά τα φαινόμενα είναι αγνός και καλός, αλλά άμα η φτιαξιά σου έτσι είναι, έτσι είναι. Και δε πα να χεις κάποιον δίπλα σου που πασχίζει να σε σώσει, αμα΄δε θέλεις ο ίδιος, δεν. Κάτι μου θυμίζει αυτό.

Πρόκειται για μια άκρως θεατρική παράσταση - με ωραία ατμόσφαιρα και όμορφη μουσική. Μου άφησε μια ωραία αίσθηση - εικόνες να με συντροφεύουν. Η δε κυρία Σαμαρά είναι πολυαγαπημένη ούτως ή άλλως :-)


Σκηνοθεσία: Κερασία Σαμαρά
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Αλέξανδρος Νταβρής, Βασίλης Γιακουμάρος, Κελλυ Ανυφαντή, Ζωή Αρβανιτάκη, Κερασία Σαμαρά
Φιλική Συμμετοχή (μαγνητοσκοπημένη): Γρηγόρης Βαλτινός
Μουσική: Τάκης Μαρμπέρης

Στο θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος