Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

Καρδιά με κόκκαλα

Βίος και πολιτεία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

!Πήρε παράταση μέχρι 18 Σεπτεμβρίου!

Μια παράσταση έκπληξη, ένα παιχνίδι με τα κείμενα του Λαπαθιώτη και τη ροή της ζωής του.
Κάθε βράδυ και διαφορετικό, ανάλογα με τη "τύχη' των χαρτιών.
Έξυπνη σκηνοθεσία, καταπληκτική ιδέα, υπέροχη μουσική.
Το ότι παίζεται στο κήπο της παλιάς και ερειπωμένης κατοικίας του ποιητή προσθέτει στην εμπειρία. Πρωτοποριακό, ατμοσφαιρικό, συγκινητικό, σε βάζει σε σκέψεις.

Εγώ, ως ακαλλιέργητη που είμαι, διατηρούσα πλήρη άγνοια για τον ποιητή. Η παρέα μου με πληροφόρησε ότι ανήκει στους έλληνες πεσσιμιστές μαζί με τον Καρυωτάκη και τη Πολυδούρη. Γυρίζοντας σπίτι έψαξα λίγο, διάβασα, αλλά τελικά οι λεπτομέριες της βιογραφίας του περισσεύουν. Όσο για τη ποιήση του εναπόκειται σε προσωπικές προτιμήσεις. Εγώ εξάλλου, είπαμε ακαλλιέργητη, τη ποίηση δε τη καταλαβαίνω συνήθως.

Αντιγράφω από το πρόγραμμα της παράστασης:
"Διακήρυξε απροκάλυπτα την ομοφυλοφιλία του, ζήτησε την αποκαθήλωση του λογοτεχνικού κατεστημένου της εποχής του (αποκάλεσε τον Ελύτη θρασύ αριβίστα), ασπάστηκε το κομμουνισμό, απαρνήθηκε το χριστιανισμό" και όλα αυτα στις αρχές του εικοστού αιώνα.

"Θα ζήσω όπως θέλω εγω
και δε μου καίγεται καρφί"

Και το έργο ένας αγώνας δρόμου μεταξύ του Ναπολέοντα που αποφασίζει και ζει όπως του ορίζει η καρδιά του και του "Αννίβα" (το όνομα που τελικά δε του δώσανε) του άλλου του εαυτού που ακολουθεί τη ροή της εποχής του, τη κανονικότητα. Η έκβαση του αγώνα διαφορετική κάθε βράδυ.

Γιατί τελικά δεν έχει σημασία ποιός θα τερματίσει αλλά η πορεία, δεν έχει σημασία αν η ζωή του ήταν έκφυλη ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, ήταν η δικιά του επιλογή, δεν έχει σημασία αν οι άλλοι εγκρίνουν της επιλογές ή αν οι επιλογές αυτές τον οδήγησαν τελικά στην αυτοκτονία.

"γιατί αυτό που έχω μέσα μου
αυτό θα μείνει"

Καρδια με κόκκαλα πράγματι!

ΥΓ1 Μέχρι 30 Ιουνίου

ΥΓ2 Αν και τον ποιητή δεν τον είχα υπόψη μου, έχω κλάψει πολλάκις με τα λόγια του...

"Καημός αληθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
Ώσπου να πέσει σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου
Στενό βαθύ και θλιβερό
που το θυμάμαι πάντα
Τι μου στοιχίζει στη καρδιά
το ξαναπέρασμα του

Ας είναι ωστόσο,
τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί
Στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση

Γυρεύω πάντα το φιλί, αχ καρδιά μου
που μου το τάξανε πολλοί
Κι όμως δεν μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
Και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι

Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
Σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει"

Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006

Αιδοίων μονόλογοι

Διάβασα χθες στο Έψιλον της Κυριακάτικης ελευθεροτυπίας μια κριτική για το Vagina Monologues .
Ετεροχρονισμένο βέβαια γιατί από όσο ξέρω η παράσταση δε παίζεται πιά, αν και υπάρχει σκέψη να ξαναπαιχτεί το χειμώνα. Επειδή το άρθρο το βρήκα λίγο άδικο, ειρωνικό και ειδωμένο από την αντρική πλευρά μόνο αισθάνομαι την ανάγκη να σχολιάσω.

Τη παράσταση εγώ την είδα πριν ένα μήνα περίπου οπότε τώρα έχω στο μυαλό μου την αίσθηση μόνο και όχι τη λεπτομέρεια. Πρόκειται για ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του. Ιστορίες σχετικές, ιστορίες εμπνευσμένες από το γυναικείο αιδοίο. Ιστορίες που καταδυκνείουν πως το αιδοίο διαμορφώνει τη ζωή των γυναικών, είτε επειδή προσπαθούμε να το ικανοποιήσουμε, είτε επειδή το προσφέρουμε στους άλλους και το τροποποιούμε ανάλογα, είτε επειδή για τη χρήση του μας εκμεταλλεύονται, παραπλανούν, βιάζουν.
Ιστορίες που τελικά αποκαλύπτουν ότι επειδή τόση έμφαση δίδεται στο γυναικείο αιδοίο, καταλήγει η γυναίκα να είναι αυτό και μόνο αυτό, και χάνεται ο άνθρωπος, το όλον.
Η παράσταση τελειώνει με μία υπενθύμιση. Για το θαύμα της γένας και ότι τελικά όλοι από το αιδοίο προερχόμαστε.
"Αν θυμόμασταν από που προερχόμαστε θα το σεβόμασταν"

Προσωπικά δε συμφωνώ με το τελευταίο, θεωρώ ότι σεβασμός οφείλεται και στους άντρες όσο και στις γυναίκες. Και το ίδιο μάλλον πιστεύει και η συγγραφέας. Απλώς θέλει να τονίσει την ανάγκη για σεβασμό στη γυναίκα αφού αυτή υποφέρει περισσότερο.

Κυριακή, Ιουνίου 18, 2006

Η Αλκιμήδη και το θέατρο

Είμαι μανιακή του θεάτρου.
Μου αρέσει η ατμόσφαιρα, το να βιώνω τόσο έντονα έναν άλλο κόσμο, φανταστικο (;), ανύπαρχτο (;), οι σκέψεις που μου φέρνει στο μυαλό, κάποια φράση που θα καρφωθεί μέσα μου γιατί εκείνη τη στιγμή είναι σα να γράφτηκε για μένα. Και όλα αυτά τα βιώνω παρέα με άλλους ανθρώπους, άγνωστους, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να εκλαμβάνει ότι έχει ανάγκη να λάβει έκεινη τη στιγμή.

Μου αρέσει το τελευταίο ιδιαίτερα. Μου συμβαίνει και με τα διάφορα αναγνώσματα, και με τη μουσική, και με τη τέχνη γενικότερα. Ανάλογα με το που βρίσκομαι, τα βιώματα μου, τις ανυσηχίες και προβληματισμούς του συγκεκριμένου σημείου του χωροχρονού μου, λαμβάνω κάτι, κάτι δικό μου.Μου αρέσει να διαβάζω γύρω από το έργο, να το συζητώ με άλλους, αλλά αυτό που μένει είναι αυτό το κάτι το δικό μου, που το είχα ανάγκη και το ανέσυρα από τη παράσταση. Και επειδή ξεχναάω, θέλω να το καταγράψω, για να το ξαναθυμηθώ πολύ αργότερα όταν πιά δε θα με αφορά.

Είναι άτοπο βέβαια να ξεκινώ ένα blog για το θέατρο τώρα που είναι καλοκαίρι και τελείωσε η θεατρική περίοδος. Ας το αποκαλέσω πρόβα λοιπόν.