Καρδιά με κόκκαλα

Βίος και πολιτεία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

!Πήρε παράταση μέχρι 18 Σεπτεμβρίου!

Μια παράσταση έκπληξη, ένα παιχνίδι με τα κείμενα του Λαπαθιώτη και τη ροή της ζωής του.
Κάθε βράδυ και διαφορετικό, ανάλογα με τη "τύχη' των χαρτιών.
Έξυπνη σκηνοθεσία, καταπληκτική ιδέα, υπέροχη μουσική.
Το ότι παίζεται στο κήπο της παλιάς και ερειπωμένης κατοικίας του ποιητή προσθέτει στην εμπειρία. Πρωτοποριακό, ατμοσφαιρικό, συγκινητικό, σε βάζει σε σκέψεις.

Εγώ, ως ακαλλιέργητη που είμαι, διατηρούσα πλήρη άγνοια για τον ποιητή. Η παρέα μου με πληροφόρησε ότι ανήκει στους έλληνες πεσσιμιστές μαζί με τον Καρυωτάκη και τη Πολυδούρη. Γυρίζοντας σπίτι έψαξα λίγο, διάβασα, αλλά τελικά οι λεπτομέριες της βιογραφίας του περισσεύουν. Όσο για τη ποιήση του εναπόκειται σε προσωπικές προτιμήσεις. Εγώ εξάλλου, είπαμε ακαλλιέργητη, τη ποίηση δε τη καταλαβαίνω συνήθως.

Αντιγράφω από το πρόγραμμα της παράστασης:
"Διακήρυξε απροκάλυπτα την ομοφυλοφιλία του, ζήτησε την αποκαθήλωση του λογοτεχνικού κατεστημένου της εποχής του (αποκάλεσε τον Ελύτη θρασύ αριβίστα), ασπάστηκε το κομμουνισμό, απαρνήθηκε το χριστιανισμό" και όλα αυτα στις αρχές του εικοστού αιώνα.

"Θα ζήσω όπως θέλω εγω
και δε μου καίγεται καρφί"

Και το έργο ένας αγώνας δρόμου μεταξύ του Ναπολέοντα που αποφασίζει και ζει όπως του ορίζει η καρδιά του και του "Αννίβα" (το όνομα που τελικά δε του δώσανε) του άλλου του εαυτού που ακολουθεί τη ροή της εποχής του, τη κανονικότητα. Η έκβαση του αγώνα διαφορετική κάθε βράδυ.

Γιατί τελικά δεν έχει σημασία ποιός θα τερματίσει αλλά η πορεία, δεν έχει σημασία αν η ζωή του ήταν έκφυλη ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, ήταν η δικιά του επιλογή, δεν έχει σημασία αν οι άλλοι εγκρίνουν της επιλογές ή αν οι επιλογές αυτές τον οδήγησαν τελικά στην αυτοκτονία.

"γιατί αυτό που έχω μέσα μου
αυτό θα μείνει"

Καρδια με κόκκαλα πράγματι!

ΥΓ1 Μέχρι 30 Ιουνίου

ΥΓ2 Αν και τον ποιητή δεν τον είχα υπόψη μου, έχω κλάψει πολλάκις με τα λόγια του...

"Καημός αληθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
Ώσπου να πέσει σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου
Στενό βαθύ και θλιβερό
που το θυμάμαι πάντα
Τι μου στοιχίζει στη καρδιά
το ξαναπέρασμα του

Ας είναι ωστόσο,
τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί
Στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση

Γυρεύω πάντα το φιλί, αχ καρδιά μου
που μου το τάξανε πολλοί
Κι όμως δεν μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
Και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι

Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
Σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει"