Πέμπτη, Οκτωβρίου 22, 2009

Η φωνή της Λουντμίλα

διασκευή του ντοκυμαντέρ και του βιβλίου του Γκούρναρ Μπεργντάλ από την Ηρώ Μουκίου.

Η Λουντμίλα είναι μια γυναίκα που στα 23 της είδε τη ζωή της να καταστρέφεται. Ο αντρας της ένας από τους πυροσβέστες που πήγαν πρώτοι στο τόπο του ατυχήματος του Τσέρνομπιλ, που χωρίς να ξέρουν τους κινδύμους ή να έχουν τα μέσα να προστατευθούν από αυτούς, αντιμετώπισαν τη φωτιά στο πυρηνικό αντιδραστήρα. Μάλλον του οφειλω τη ζωή μου, γιατί αν η φωτιά δεν είχα ελεγχθεί και ο αντιδραστήρας είχε εκρειχθεί περαιτέρω, θα μπορούσε όλη η ευρώπη να ήταν τώρα κρανίου τόπος, όπως η ζώνη γύρω από το Τσέρνομπιλ. Η ραδιενέργεια που έλαβε ο Βάσια, ο άντρας της Λουντμίλα, ήταν τέτοια που μέσα σε δύο εβδομάδες πέθανε, προφανώς έναν φρικτό θάνατο. Η Λουντμίλα, πέντε μηνών έγκυος τότε, λόγω της ραδιενέργειας που έλαβε γέννησε ένα παιδί με πολλαπλά προβλήματα που σύντομα πέθανε και αυτό. Το μωρό λέει την προστάτευσε από την ραδιενέργεια γιατί την απορρόφησε και δεν της επέτρεψε να μολύνει αυτήν. Κι έτσι η Λουντμίλα επέζησε, λόγω του άντρα της που κατέσβησε τη φωτιά και του παιδιού της που πήρε τη ραδιενέργεια. Πόσο τραγικό είναι αυτό; πόσο φρικτό; Πως ζει κανείς μετά από τέτοια τραγωδία. Πως επιβιώνει; πως μπορείς να αρχίσεις έστω και ελάχιστα να κατανοείς, να βγάλεις ένα νόημα από όλα αυτά; Η Λουντμίλα συνέχισε να ζεί, και έκανε κι ένα παιδί, και έκανε και αυτή τη συγκλονιστική κατάθεση, έχει τη δυναμη να συνεχίσει να αναπνέει, να θυμάται και να ελπίζει στο μέλλον του παιδιού της.

Όσο για την παράσταση, αν και στην αρχή τη βρήκα λίγο αμηχανη, το κομμάτι δηλαδή που περιγράφει τη ζωη της μέχρι το ατύχημα, πως γνώρισε τον άντρα της, πως ήταν η κοινή τους ζωή. Μετά όμως, η κυρία Μουκίου πραγματικά βυθίζεται μέσα στην ιστορία της Λουντμίλα, και μαζί της βυθιζόμαστε κι εμείς, και είναι τόσο ανατριαχιστιακό αυτό που ακούμε, που ζούμε, τέτοια γροθιά στο στομάχι, τέτοια η έκπληξη, μα πως, πως μπορεί αυτά να συνέβησαν, το 1983; πως;

Διαβάζω στο πρόγραμμα διάφορες λεπτομέρειες για το ατύχημα, τις επιπτώσεις του και τη μόλυνση που έφερε σε όλην την ευρώπη, πολλά που δεν ήξερα, πάρα πολλά. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλα αυτά δεν είναι πιο ευρέως γνωστά, δεν καταλαβαίνω πως μετά από ένα τέτοιο ατύχημα, μπορεί κανείς ακόμη να συζητά για πυρηνική ενέργεια. Πως κανείς έχει την αναίδεια να σκέφτεται ότι αυτό είναι ένα ρίσκο που μπορούμε να το πάρουμε, όσο απίθανο κι αν είναι να συμβεί;

Το ξέρεις και το ξέρω. Δεν είναι η γνώση που μας λείπει. Είναι το θάρρος να αντιληφθούμε αυτά που ξέρουμε και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα.



Σκηνοθεσία: Άρης Μπαφαλούκας
Παίζει η Ηρώ Μουκίου

στο θέατρο Ιλίσια Β΄Σκηνή Βολανάκη

Η παράσταση έχει την υποστήριξη της Greenpeace και της WWF

Σάββατο, Οκτωβρίου 17, 2009

Cafe la femme

βασισμένο στο μονόπρακτο "Η πιό δυνατή" του Αυγουστου Στρίντμπεργκ
κείμενα/διασκευή Δέσποινα Γκάτζιου

Παραμονή Χριστουγέννων, σε ένα καφέ μια γυναίκα κάθεται μόνη, διαβάζει ένα περιοδικό. Μιά άλλη γυναίκα μπαίνει μέσα και αρχίζει να της μιλάει, σκέψη στη σκέψη, λόγο στο λόγο, συνειδητοποιεί, ότι ο άντρας της την απατούσε μαζί της, με αυτή που ήξερε ότι δεν ήθελε για εχθρό και για αυτό την έκανε φίλη της, και μετά το πρώτο θυμό, και τη φρίκη στο πόσα πράγματα της ερωμένης έχει στη ζωή της, πως η ψυχή της ερωμένης μπήκε στη ψυχή της σα το σκουλίκι στο μήλο και της έφαγε τη σάρκα, συνειδητοποιεί ότι εν τέλει αυτή κράτησε τον άντρα της, αυτή ίσως και να βελτιώθηκε λόγω της ερωμένης, και δεν είναι μόνη, η ερωμένη είναι.
"Σ' ευχαριστώ που έμαθες τον άντρα μου να αγαπάει"
και φεύγει


Το μονόπρακτο παίζεται δις, μια πιο "στρωτή" πρώτα με υπόκρουση το ne me quite pas, και μετά ξανά, πειραγμένα, με εμβόλιμα κείμενα και μουσικές. Διαβάζω στο πρόγραμμα,
"Η γυναικεία ψυχή είναι αχανής και ανεξερεύνητη. Το ίδιο και η θεατρική λειτουργία. Το ίδιο και η ζωή. Η παράσταση μας απλώνει την περιέργεια της και στα τρία πεδία."
Δεν αναλύει, δεν έχει απάντηση, δεν έχει εξήγηση για κανένα από τα τρία. Κινείται στις παρυφές και στο κέντρο τους, δίνει την αίσθηση και των τριών σαφέστατα αλλά δε σου χαρίζει τη κατανόησή τους. Ποιός θα μπορούσε εξάλου να υποστηρίξει ότι κατανοεί τη γυναίκα, τη ζωή ή τη μαγεία του θεάτρου; Να τα αισθανθεί και έτσι να τα γνωρίσει, ναι, να πει όμως πως τα κατανοεί απόλυτα; ίσως. Για μένα, άβυσσος.

Και αν το ερώτημα το κατα πόσο τη σήμερον ημέρα ο ρόλος της απατημένης συζύγου αφορά καμιά από εμάς, η γυναίκα σήμερα είναι τόσα άλλα εξάλλου, τελικά ίσως και να αφορά, γιατί η γυναίκα πάνω από όλα είναι ξένη. Τριανταφυλλιά στον ελαιώνα. Αυτό το κατανοώ απολύτως και το νοιώθω στο πετσί μου. Τριανταφυλλιά στον ελαιώνα. Μάλιστα.

Η παράσταση αρχίζει με τη φωνή της Λαμπέτη και τελειώνει με τη φωνή της Λαμπέτη. Στη εισαγωγή δεν το κατάλαβα τι ήταν η ηχογράφηση, στο τέλος όμως ανατρίχιασα μόλις αναγνώρισα τη φωνή της, και ήταν σα να τη βλέπω μπροστά μου.
Χαίρομαι που υπάρχει το ηχητικό ντοκουμέντο, και χαίρομαι που χρησιμοποιήθηκε στη παράσταση.
Όλο το μονόπρακτο παιγμένο από τη Λαμπέτη υπάρχει στο youtube, εδώ και εδώ , αν θέλετε να το ακούσετε.


Σκηνοθεσία: Δέσποινα Γκάτζιου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Γκάτζιος, Μάυ Χάννα, Χαρά Δημοπούλου, Ειρήνη Ράπτη, Δέσποινα Γκάτζιου
στο πιάνο Νίκος Βατικιώτης
συμμετέχουν Στεφανία Γουλιώτη, Αθηνά Αρσένη
Μουσική Αλκίνοος Ιωαννίδης


στο Θέατρο Τέχνης

Τρίτη, Οκτωβρίου 13, 2009

Χρονικό Διάστημα

σε ποίηση της Κικής Δημουλά

Σε τεντωμένο σκοινί ισορροπεί, για λίγο φτάνει σε σταθερό σημείο, και ξανά σχοινοβατεί. Από κάτω τι; Ισορροπεί μεταξύ τι; Ζωή θάνατος, χαρά εγκατάλειψη, κενό ουσία, όνειρο ξύπνιο. Η ποίηση της κυρίας Δημουλά πρωταγωνίστρια, όπως δεν θα μπορούσε κανείς να τη φανταστεί, να παιρνει μια άλλη μορφή, να γινεται ίσως και πιο προσβάσιμη; Η σκηνική παρουσία της κυρίας Μιχαλοπούλου επίσης πρωταγωνίστρια, όπως εγώ τουλάχιστον μπορούσα να φανταστώ, λόγω πρότερης επαφής μου μαζί της. Το όλον απερίγραπτο. Και το μυαλό σε συνεχή κίνηση, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς σκέφτεται.

Δεν έχει σημασία. Δε θα καθίσω να κάνω σκέψεις επί της παράστασης, πόσω μάλλον επί της ποίησης της κυρίας Δημουλά. Δεν έχω τα προσόντα. Δε μπορώ να έχω άποψη, ούτε να αρθρώσω λόγο πάνω σε τέτοια κείμενα. Πρόκειται για κείμενα που μιλάνε κατευθείαν με το υποσυνείδητό μου. Τα λένε μεταξύ τους, τα αποφασίζουνε, βρίσκουνε απαντήσεις μεταξύ τους. Εγώ απλά ξέρω ότι μέσα μου κάτι μίλησε, κάτι ειπώθηκε, κάτι προχώρησε. Αλλά μένει εκεί, στα μέσα μου, στο υποσυνείδητο, κάτι έχει αλλάξει εκεί μέσα, και δε πρόκειται να αρθρωθεί. Και κάπως έτσι βίωσα και τη παράσταση. Με το υποσυνείδητο. Τα λόγια, κι όλα τα άλλα δεν έχουν ουσία ή νόημα.
Χαίρομαι που ήμουνα εκεί, χαίρομαι που είχα την ευκαιρία και το προνόμιο να είμαι εκεί, και ελπίζω το θέατρο Τέχνης, οι συντελεστές, σε όποιον τελος πάντων πέφτει ο λόγος και η απόφαση, να επαναλάβουν τη παράσταση, ώστε να μπορέσουν και άλλοι, να βιώσουν αυτήν την εμπειρία.



Σκηνοθεσια: Μαρία Ξανθοπούλου
Ερμηνευει: Λουκία Μιχαλοπούλου
Επιλογή ποιημάτων και σύνθεση: Λουκία Μιχαλοπούλου


στο θέατρο Τέχνης Υπόγειο για δύο μόνο παραστάσεις 12 & 13 Οκτωβρίου 2009

Παρασκευή, Οκτωβρίου 09, 2009

εγώ ελπίζω να τη βολέψω

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Μαρτσέλο Ντ'Όρτα
Διαμόρφωση κειμένου από τον θίασο

Ο καλός μου ήθελε να το δει αυτό. (Ευτυχώς!) Φαν των βιβλίων γαρ. Εγώ σποραδικά τα έχω διαβάσει. Για όσους δε ξέρουν πρόκειται για μια σειρά από βιβλία με εκθέσεις μαθητών του δημοτικού. Από το Αρζάνο της Νοτίου Ιταλίας, περιοχή φτωχή, κατά συνέπεια παιδιά φτωχά, όχι και τόσο καλοζωισμένα, βλέπουν τη ζωή κάπως. Εκθέσεις λοιπόν, με μαργαριτάρια αλλά και με απρόβλεπτα βαθιούς στοχασμούς. Που είναι βαθείς ακριβώς επειδή δεν διατυπώθηκαν ώς τέτοιοι. Γιατί όσα ξέρουν τα παιδιά... Η όπως λέει ο αγαπημένος μου τροβαδούρος "έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα".

Εν πάσει περιπτώση, έτσι όπως ετοιμαζόμασταν για να πάμε, αναρωτιόμαστε πως θα έχουν αποδωθεί τα κείμενα. Με τίποτα δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε αυτό που μας περίμενε. Ούτε και μπορώ να το περιγράψω, αν και θα προσπαθήσω. Μια παράσταση φρέσκια, δροσερή, ζωντανή, γεμάτη ψυχή. Με στιγμές γέλιου και προβληματισμού. Ο καλός μου με ενημερώνει ότι τα κείμενα είναι όντως αυτά που έγραψαν τα παιδιά. ΟΚ. Το σκηνικό μια τάξη, ε, περίπου έτσι, γιατί τα θρανία, εκτός από θρανία, γίνονται και αυτοκίνητα, και άλογα, και καράβια, και γενικώς είναι σαν κι αυτά να παίζουν, όπως και οι καρέκλες, όπως ακριβώς γίνεται στα παιχνίδια των παιδιών, που τα αντικείμενα έχουν πολλές και απρόσμενες διαστάσεις και εκφάνσεις. Γιατί η παράσταση έχει, όχι απλώς κάτι, αλλά πολλά από τον κόσμο των παιδιών. Όχι παιδικότητα, ίσως ούτε και αθωότητα, αλλά αυτήν την αστείρευτη φαντασία, την αίσθηση ότι όλα είναι πιθανά, και την ικανότητα των παιδιων να μη κολλάνε: τώρα λύπη, τώρα χαρά, και όχι απλή χαρά, πως το λέει; χαρούμενος από χαρά. Και τούμπαλιν. Όχι παίζουμε.

Ευχαριστώ όλους τους συντελεστές για μια πολύ όμορφη και γεμάτη παράσταση. Και η σκηνή με τα playmobil ε κ π λ η κ τ ι κ ή. Σαν να την είχε σκεφτεί ο γιός μου :-)



Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Μαυρογεώργη, Στέργιος Νένες, Θοδωρής Πετρόπουλος, Σεραφειμ Ράδης, Μαρία Φιλίνη


στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Κυριακή, Οκτωβρίου 04, 2009

Το φεγγάρι που ματώνει

του Νίκολας Καζάν

Η Μάνια είναι μια δεκαεννιάχρονη φοιτήτρια, νέα, φρέσκια, αθώα. Έχει έρθει στη Νέα Υόρκη να δει τον θείο της και πάνε επίσκεψη να δούνε ένα φίλο του. Έναν ενδιαφέρον τύπο, ένα άνθρωπο του κόσμου, επιτυχημένο, που ξέρει το πως δουλεύει ο κόσμος και το εκμεταλεύεται δεόντως, που έχει μάθει και καταφέρνει να έχει και να κάνει πάντα αυτό που θέλει. Ο φίλος γουστάρει τη Μάνια και ο θείος τους αφήνει μόνους, γιατί ο θείος χρωστάει χάρη στο φίλο, είναι δεμένος χειροπόδαρα, ή έτσι θέλει να είναι για να μη χρειάζεται να κάνει τίποτα για τα δυσάρεστα της ζωής. Ο φίλος βιάζει τη Μάνια. Πολλάκις. Πρώτα αποκαλύπτοντας σκοτεινά μυστικά για τον θείο και τον πατέρα της, βάλλοντας ακατάπαυστα το ρομαντισμό και το αθώο βλέμμα της προς το κόσμο και τη ζωή. "Ξύπνησε! - Μπορεί να μη θέλω να ξυπνήσω" Αλλά δε πάει έτσι κοριτσάκι, θα ξυπνήσεις, και θα ξυπνήσεις βίαια. Με ένα σωματικο βιασμό.
Η Μάνια αποδείχθηκε καλή μαθήτρια. "Όταν το παιχνίδι χοντραίνει ή αποχωρείς ή χτυπάς αναλόγως" Και έτσι κι έκανε. Ένα χρόνο μετά, τους σερβίρει για δείπνο το παιδί που απέβαλε, το παιδί του βιασμού. Κι έτσι, όπως αυτή έχει στερηθεί για πάντα την απόλαυση του έρωτα, αυτοί θα στερηθούν για πάντα την απόλαυση του φαγητού. Game. Match. Ίσως κι όχι. Γιατί η Μάνια, όσον κι αν θα το' θελε δεν έχασε την αθωότητα της. Ο πυρήνας είναι έτσι φτιαγμένος.

Μου άρεσε τρελά το κείμενο, και χαίρομαι που συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα. Προβλέπω ότι σύντομα θα ανατρέξω για να θυμηθώ λόγια και σκέψεις. Ίσως να θεωρείται λίγο τετριμένη αυτή η διαμάχη καλού κακού και δε συμμαζεύεται, αλλά πόσο ωραία δοσμένη. "Θέλω να με κυριεύει ο σατανάς και μετά να έρχεται η γαλήνη της συγχώρεσης. "
"Νοιώθω ικανή για τα πάντα. Κι αυτό με τρομάζει." Μπορείς να είσαι καλός και συγχρόνως να μην είσαι ανυπεράσπιστος; Δυστυχώς δε μπορείς. Μπορείς όμως να υποπέφτεις σε πράξεις μη καλές και να μη χάνεις τη καλοσύνη σου. Θα υποφέρεις φυσικά, αλλά κάποιο τίμημα πρέπει να πληρωθεί. Πάντα.

Και εγώ, ημέρα εκλογών σήμερα, σκέφτομαι ότι μεγάλωσα πιά, δυστυχώς δεν έχω άλλη αθωότητα πλέον να χάσω. Και πάλι σκέφτομαι, έχω κι άλλο να μεγαλώσω, δυστυχώς μου έχει απομείνει κάποια, έστω και λίγη αθωότητα να χάσω. Κάπως έτσι είναι η μοίρα των αθώων, να παραμένουν αθώοι στο βάθος τους, παρόλες τις προσπάθειες να τη χάσουν. Πόσο εύκολη η ζωή μας, και της Μάνιας, αν καταφέρναμε να τη χάσουμε αυτήν την αθωότητα, να γίνουμε και εμείς αδυσώπητοι, να πράτουμε σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού και να μη μας καίει, να μη μας νοιάζει. Εκεί το σημαντικό, να μη μας καίει. Να μπορούσε η Μάνια, να το δώσει το καίριο χτύπημα και να μη την πληγώσει αυτήν περισσότερο από όλους. Αλλά πάλι, αν και η αθώα πράττει ως μη αθώα, η αθωότητα βγαίνει κερδισμενη, γιατί παραμένει εκεί, υπάρχει, κι αυτό είναι ελπίδα. Και ας μας καίει. Να μας καίει για να έχουμε ελπίδα, σωστά;


Σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μάρλεν Σαϊτη, Ασημάκης Αλεξίου, Δημήτρης Κανέλλος

στο θέατρο "Τόπος Αλλού"

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 26, 2009

Κάποιος θα' ρθει

του Jon Fosse

Αυτός και Αυτή. Αγοράζουν ένα σπίτι στην άκρη του κόσμου, για να είναι μόνοι, μαζί.
Μακριά από τους άλλους. Γιατί οι άλλοι δεν θα τους άφηναν ποτέ να είναι μόνοι μαζί. Αλλά αυτό δε πρόκειται ποτέ να συμβεί. Δε θα μπορέσουν ποτέ να είναι μόνοι. Γιατί κάποιος θα έρθει. Και κάποιος έρχεται. Γιατί είναι πεπρωμένο, γιατί ήταν κρυφή επιθυμία, γιατί δε μπορούν να είναι μόνοι, γιατί δε θέλουν, γιατί θέλουν ο χειρότερος φόβος να πραγματοποιηθεί, ή γιατί μήπως δε θέλουν η αληθινή επιθυμία να πραγματωθεί.
Και όταν έρχεται, αν και "είναι το σπίτι μας δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ανοίξουμε, ανοίγουμε σε όποιον θέλουμε", αλλά, "αυτός δε θα φύγει, θα κάνει βόλτες γύρω γύρω από το σπίτι μέχρι να του ανοίξουμε", τελικά του επιτρέπουμε να μπεί, γιατί τελικά είναι αναπόφευκτο, κάποιος θα έρθει, είτε γιατί αυτό τελικά θέλουμε, είτε γιατί αυτό δε θέλουμε. Και εμείς αντίσταση μηδεν. Επίσης, είτε γιατί αυτό τελικά θέλουμε, ειτέ γιατί αυτό δε θέλουμε. Και τα δύο μαζί, πάντα. Και θέλω, και δε θέλω, και δε ξέρω τι θέλω.
Λόγος κοφτός, επαναλαμβανόμενος, παρανοικός.

Προσωπικά το κείμενο δε μου άρεσε, δε μου μίλησε, δε με κράτησε.
Με εκνεύρισε, με έκανε να δυσανασχετίσω, να ενοχληθώ. Για να είμαι δίκαιη όμως, ίσως αυτός να είναι και ο σκοπός του συγγραφέα. Διαβάζω στο πρόγραμμα και κάνω σκονάκι, γιατί μόνη μου δε θα το έβρισκα ποτέ, ότι "το σπίτι συμβολίζει τη κατοικία της συνείδησης". Αν όντως, το "σπίτι" συμβολίζει το νου μας, ίσως να ήθελε να μας υποβάλει σε ένα σοκ αηδίας για τη παράνοια με την οποία το φορτώνουμε, για τις φωνές που επιτρέπουμε να μας το μολύνουν. Την εμμονή μας στη παράνοια.
Παρεπιπτόντως, οι ηθοποιοί υπηρέτησαν πολύ καλά το έργο, και προφανώς και αυτοί, και ο σκηνοθέτης, αλλά και οι υπόλοιποι θεατές (από ότι έπιασα από συζητήσεις) βλέπουν στο κείμενο κάτι που εγώ δε βλέπω.
ΟΚ. Είναι εμπεριστατωμένο, και πολλάκις δηλωμένο. Δεν είμαι γνώστης και ντεν καταλαβαίνει. Ντεν μπορεί να δεί πέρα από το προφανές, να δεί το συμβολικό, το συγκείμενο, το αμφίσημο. Εν τέλει δε ξέρω και αν με αφορά. Αυτός ο θεατής τα θέλει λίγο πιο λιανά, λίγο πιο στρωτά. Sorry.

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Πέτρος Αλατζάς, Γαλήνη Λυμπεροπούλου, Ιωσήφ Πολυζωίδης

Στο θέατρο Χώρα

Σάββατο, Ιανουαρίου 10, 2009

Οι ράγες πίσω μου

του Χάρη Ρώμα

Ο Θαλής είναι ένας μέσος άνθρωπος, ούτε όμορφος, ούτε άσχημος, ούτε έξυπνος, ούτε χαζός, σε όλα μέτριος, ασήμαντος, περνάει απαρατήρητος, κανείς δεν τον προσέχει, κανείς δεν αντιλαμβάνεται τη παρουσία του ή ακόμη και αυτόν τον ίδιο, και άμα λείψει, σε κανέναν δε θα λείψει, η απουσία του τόσο αισθητή όσο και η παρουσία του, δηλαδήν μηδενική.

Μη το λες αυτό, όλοι αφήνουν ίχνη, μα όλοι!

Είμαι σίγουρη ότι σημάδεψε τη ζωή της μάνας του, και την γέμισε, και της έδωσε ευτυχία, μέχρι που αυτή πέθανε όταν αυτός ήταν δύο χρονών. Και ο γιός του δε θα υπήρχε αν δεν υπήρχε αυτός, κι ας βγήκε το παιδί φασιστάκι, τι να κάνουμε ο καθένας κουβαλάει το σταυρό του, αυτός ο σταυρός έλαχε σε αυτό το παιδί . Και σίγουρα ήταν σημαντικός για τη ζωή του όχι τόσο προικισμένου φίλου του, του Αντύπα, αν και αυτόν δε θα τον φοβόμουνα, είχε έμφυτη την ικανότητα να ζεί.

Και αν είναι κάτι που με ενόχλησε στον Θαλή δεν είναι η μετριότητα, το συνιθισμένο της ύπαρξης του, είναι η μεμψιμοιρία και η γκρίνια. Γιατί αν και η ζωή τον αδίκησε και δεν του έδωσε κάτι ξεχωριστό, κατάφερε να κάνει αυτά που στη μίζερη ζωή μας, οι περισσότεροι από εμάς, αυτοί που ίσως κάποιοι μας θεωρούν "ξεχωριστούς", δε καταφέραμε να κάνουμε. Σπούδασε, βρήκε μια απλή δουλίτσα να χρηματοδοτεί τη ζωή του, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια. Συνιθισμένα πράγματα, μα τόσο σπάνια. Μέση ζωή, ενός μέσου ανθρώπου, θα πεις, αλλά πόσους ξέρεις που να έχουν τουλάχιστον αυτό; Και αυτό το μαυρίζει με την γκρίνια του που δεν κατάφερε να κάνει κάτι πιο σπουδαίο. Μμμμ, κάτι μου θυμίζει αυτό, δεν είμαι εγώ η αναμάρτητη που θα ρίξει τη πέτρα.

Είμαστε ευλογημένοι που ζούμε αυτή τη στιγμή είπε η πρώτη συμαντική γυναίκα της ζωής του.

Μην υποτιμάς τη στιγμή. Πολλές στιγμές φτιάχνουν μια ολόκληρη ζωή, λέει η άλλη σημαντική γυναίκα της ζωής του.

Έτσι είναι, μόνο που μας τυφλώνει το σύνολο, και χάνουμε το επιμέρους που έχει γεύση.
Και αυτός ο μέσος άνθρωπος, έκανε και κάτι πολύ σπουδαίο που δε το βλέπει. Κατάφερε να ζεί σύμφωνα με τις αρχές του.
Και έχει και κάτι ακόμη πιο σπουδαίο. Μπορεί και ονειρεύται. Που να ήξερες Θαλή τι σημαίνει αυτό και πόσο ζηλεύουμε εμείς που δε μπορούμε να τραγουδήσουμε παρέα σου

Κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σα τον καραγκιόζη.

Κι ας μας έτρωγε λιγάκι.


Πολύ μου άρεσε η παράσταση, μου άρεσε το κείμενο, μου αρεσε το πως δόθηκε, μου άρεσαν οι ερμηνείες, μου άρεσει ο χωρος πολύ. Στιγμές έκλαψα, στιγμές γέλασα, χάθηκα μέσα της και γέμισα. Έτυχε να κάθομαι μπροστά μπροστά, και ακριβώς μπροστά μας, ερχότανε ο κύριος Καρατζιάς και άλλαζε μεταξύ των ρόλων του. Με συγκλόνισε ο τρόπος που έμπαινε στο πετσί του ψιλοχαζού φίλου, του Αντύπα. Μερικές φορές ξεχνώ πόσο πραγματικά βιώνουν αυτό που παίζουν οι ηθοποιοί. Πραγματικά συγκλονιστικό.


Παρεμπιπτόντος ο Σαβόπουλος είναι μεγάλος αγαπημενος μου και εμένα, ναι, ναι, εγώ και η μισή Ελλάδα, ξέρω.



Σκηνοθεσία: Χάρης Ρώμας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Χάρης Ρώμας, Αναστάσης Κολοβός, Δημήτρης Καρατζιάς, Θωμαίς Ανδρούτσου

στο θέατρο "Τρένο στο Ρούφ"

για τη θεατρική περίοδο 09/10 στο θέατρο αποθήκη