Οι ράγες πίσω μου

του Χάρη Ρώμα

Ο Θαλής είναι ένας μέσος άνθρωπος, ούτε όμορφος, ούτε άσχημος, ούτε έξυπνος, ούτε χαζός, σε όλα μέτριος, ασήμαντος, περνάει απαρατήρητος, κανείς δεν τον προσέχει, κανείς δεν αντιλαμβάνεται τη παρουσία του ή ακόμη και αυτόν τον ίδιο, και άμα λείψει, σε κανέναν δε θα λείψει, η απουσία του τόσο αισθητή όσο και η παρουσία του, δηλαδήν μηδενική.

Μη το λες αυτό, όλοι αφήνουν ίχνη, μα όλοι!

Είμαι σίγουρη ότι σημάδεψε τη ζωή της μάνας του, και την γέμισε, και της έδωσε ευτυχία, μέχρι που αυτή πέθανε όταν αυτός ήταν δύο χρονών. Και ο γιός του δε θα υπήρχε αν δεν υπήρχε αυτός, κι ας βγήκε το παιδί φασιστάκι, τι να κάνουμε ο καθένας κουβαλάει το σταυρό του, αυτός ο σταυρός έλαχε σε αυτό το παιδί . Και σίγουρα ήταν σημαντικός για τη ζωή του όχι τόσο προικισμένου φίλου του, του Αντύπα, αν και αυτόν δε θα τον φοβόμουνα, είχε έμφυτη την ικανότητα να ζεί.

Και αν είναι κάτι που με ενόχλησε στον Θαλή δεν είναι η μετριότητα, το συνιθισμένο της ύπαρξης του, είναι η μεμψιμοιρία και η γκρίνια. Γιατί αν και η ζωή τον αδίκησε και δεν του έδωσε κάτι ξεχωριστό, κατάφερε να κάνει αυτά που στη μίζερη ζωή μας, οι περισσότεροι από εμάς, αυτοί που ίσως κάποιοι μας θεωρούν "ξεχωριστούς", δε καταφέραμε να κάνουμε. Σπούδασε, βρήκε μια απλή δουλίτσα να χρηματοδοτεί τη ζωή του, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια. Συνιθισμένα πράγματα, μα τόσο σπάνια. Μέση ζωή, ενός μέσου ανθρώπου, θα πεις, αλλά πόσους ξέρεις που να έχουν τουλάχιστον αυτό; Και αυτό το μαυρίζει με την γκρίνια του που δεν κατάφερε να κάνει κάτι πιο σπουδαίο. Μμμμ, κάτι μου θυμίζει αυτό, δεν είμαι εγώ η αναμάρτητη που θα ρίξει τη πέτρα.

Είμαστε ευλογημένοι που ζούμε αυτή τη στιγμή είπε η πρώτη συμαντική γυναίκα της ζωής του.

Μην υποτιμάς τη στιγμή. Πολλές στιγμές φτιάχνουν μια ολόκληρη ζωή, λέει η άλλη σημαντική γυναίκα της ζωής του.

Έτσι είναι, μόνο που μας τυφλώνει το σύνολο, και χάνουμε το επιμέρους που έχει γεύση.
Και αυτός ο μέσος άνθρωπος, έκανε και κάτι πολύ σπουδαίο που δε το βλέπει. Κατάφερε να ζεί σύμφωνα με τις αρχές του.
Και έχει και κάτι ακόμη πιο σπουδαίο. Μπορεί και ονειρεύται. Που να ήξερες Θαλή τι σημαίνει αυτό και πόσο ζηλεύουμε εμείς που δε μπορούμε να τραγουδήσουμε παρέα σου

Κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σα τον καραγκιόζη.

Κι ας μας έτρωγε λιγάκι.


Πολύ μου άρεσε η παράσταση, μου άρεσε το κείμενο, μου αρεσε το πως δόθηκε, μου άρεσαν οι ερμηνείες, μου άρεσει ο χωρος πολύ. Στιγμές έκλαψα, στιγμές γέλασα, χάθηκα μέσα της και γέμισα. Έτυχε να κάθομαι μπροστά μπροστά, και ακριβώς μπροστά μας, ερχότανε ο κύριος Καρατζιάς και άλλαζε μεταξύ των ρόλων του. Με συγκλόνισε ο τρόπος που έμπαινε στο πετσί του ψιλοχαζού φίλου, του Αντύπα. Μερικές φορές ξεχνώ πόσο πραγματικά βιώνουν αυτό που παίζουν οι ηθοποιοί. Πραγματικά συγκλονιστικό.


Παρεμπιπτόντος ο Σαβόπουλος είναι μεγάλος αγαπημενος μου και εμένα, ναι, ναι, εγώ και η μισή Ελλάδα, ξέρω.



Σκηνοθεσία: Χάρης Ρώμας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Χάρης Ρώμας, Αναστάσης Κολοβός, Δημήτρης Καρατζιάς, Θωμαίς Ανδρούτσου

στο θέατρο "Τρένο στο Ρούφ"

για τη θεατρική περίοδο 09/10 στο θέατρο αποθήκη