Κάποιος θα' ρθει

του Jon Fosse

Αυτός και Αυτή. Αγοράζουν ένα σπίτι στην άκρη του κόσμου, για να είναι μόνοι, μαζί.
Μακριά από τους άλλους. Γιατί οι άλλοι δεν θα τους άφηναν ποτέ να είναι μόνοι μαζί. Αλλά αυτό δε πρόκειται ποτέ να συμβεί. Δε θα μπορέσουν ποτέ να είναι μόνοι. Γιατί κάποιος θα έρθει. Και κάποιος έρχεται. Γιατί είναι πεπρωμένο, γιατί ήταν κρυφή επιθυμία, γιατί δε μπορούν να είναι μόνοι, γιατί δε θέλουν, γιατί θέλουν ο χειρότερος φόβος να πραγματοποιηθεί, ή γιατί μήπως δε θέλουν η αληθινή επιθυμία να πραγματωθεί.
Και όταν έρχεται, αν και "είναι το σπίτι μας δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ανοίξουμε, ανοίγουμε σε όποιον θέλουμε", αλλά, "αυτός δε θα φύγει, θα κάνει βόλτες γύρω γύρω από το σπίτι μέχρι να του ανοίξουμε", τελικά του επιτρέπουμε να μπεί, γιατί τελικά είναι αναπόφευκτο, κάποιος θα έρθει, είτε γιατί αυτό τελικά θέλουμε, είτε γιατί αυτό δε θέλουμε. Και εμείς αντίσταση μηδεν. Επίσης, είτε γιατί αυτό τελικά θέλουμε, ειτέ γιατί αυτό δε θέλουμε. Και τα δύο μαζί, πάντα. Και θέλω, και δε θέλω, και δε ξέρω τι θέλω.
Λόγος κοφτός, επαναλαμβανόμενος, παρανοικός.

Προσωπικά το κείμενο δε μου άρεσε, δε μου μίλησε, δε με κράτησε.
Με εκνεύρισε, με έκανε να δυσανασχετίσω, να ενοχληθώ. Για να είμαι δίκαιη όμως, ίσως αυτός να είναι και ο σκοπός του συγγραφέα. Διαβάζω στο πρόγραμμα και κάνω σκονάκι, γιατί μόνη μου δε θα το έβρισκα ποτέ, ότι "το σπίτι συμβολίζει τη κατοικία της συνείδησης". Αν όντως, το "σπίτι" συμβολίζει το νου μας, ίσως να ήθελε να μας υποβάλει σε ένα σοκ αηδίας για τη παράνοια με την οποία το φορτώνουμε, για τις φωνές που επιτρέπουμε να μας το μολύνουν. Την εμμονή μας στη παράνοια.
Παρεπιπτόντως, οι ηθοποιοί υπηρέτησαν πολύ καλά το έργο, και προφανώς και αυτοί, και ο σκηνοθέτης, αλλά και οι υπόλοιποι θεατές (από ότι έπιασα από συζητήσεις) βλέπουν στο κείμενο κάτι που εγώ δε βλέπω.
ΟΚ. Είναι εμπεριστατωμένο, και πολλάκις δηλωμένο. Δεν είμαι γνώστης και ντεν καταλαβαίνει. Ντεν μπορεί να δεί πέρα από το προφανές, να δεί το συμβολικό, το συγκείμενο, το αμφίσημο. Εν τέλει δε ξέρω και αν με αφορά. Αυτός ο θεατής τα θέλει λίγο πιο λιανά, λίγο πιο στρωτά. Sorry.

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Πέτρος Αλατζάς, Γαλήνη Λυμπεροπούλου, Ιωσήφ Πολυζωίδης

Στο θέατρο Χώρα