Μπλε Μελαγχολία

των Μανου Ελευθερίου, Μαρω Δουκα, Μενιου Κουμανταρέα

Τρεις μονόλογοι, τρία μονόπρακτα με κεντρικό άξονα τη μετανάστευση. Τρεις ξένοι στην Ελλάδα. Τρεις ιστορίες.
Ο πολωνός ηθοποιός με τις σπουδές, τη καλιέργεια, που καθαρίζει σπίτια.
Ο αλβανός νεαρός που δε μπορεί να είναι νεαρός. Στα είκοσι πρέπει να είναι ώριμος. Αδυνατεί και πληρώνει το τίμημα.
Και η μεσαία ιστορία, η συγκλονιστική ιστορία μιας ουκρανής, που την εκμεταλεύονται, που τη χρησιμοποιούν. Αυτά που περιγράφει σοκάρουν. Δεν έχει σημασία να η κ. Μάρω Δούκα βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν συμβεί, όσο φρικαλέα κι αν είναι δυστυχώς δε με εξέπληξαν. Μπορεί να στρουθοκαμηλίζω και να μη σκέφτομαι τη πιθανότητα να συμβαίνουν αλλά μέσα μου ξέρω ότι στη δημοκρατική δύση και αυτό είναι πιθανό.

Όχι δεν είναι τόσο οι δυσκολίες που οι τρεις άνθρωποι συναντούν. Δεν είναι τα γεγονότα της ζωής τους που τους κάνουν τραγικές φιγούρες. Θα μπορούσαν να είναι οι ιστορίες του οποιουδήποτε. Όμως αυτοί οι τρεις άνθρωποι έχουν μία επιπλέον δυσκολία να αντιμετωπίσουν. Κάτι που όλα τα ισοπεδώνει και τους προσδίδει το ίδιο χρώμα στις εμπειρίες τους. Είναι και αισθάνονται ξένοι. Οι δυσκολίες τους τόσο πιο έντονες επειδή είναι ξένοι. Και ξένοι θα παραμείνουν. Όχι ευπρόσδεκτοι. Με λαχτάρα να ήταν. Με λαχτάρα να γίνουν έλληνες πολίτες. Με λαχτάρα να ενσωματωθούν. Να ανήκουν.

"Να περισσεύεις παντού. Να μη χωράς πουθενά. Να σου πει η πατρίδα σου "Φύγε, είμαστε πολλοί". Να σου πούνε αλλού "Φύγε. Με ενοχλείς. Με στριμώχνεις"

Και στη ξένη χώρα δεν είσαι πια ο Μάρεκ, η Ιρίνα, ο Αλτίν αλλά ο πολωνός, η ουκρανή, ο αλβανός. Όλη σου η ύπαρξη να χρωματίζεται από το ότι είσαι ο "ξένος". Η ταμπέλλα, η εττικέτα. Δε προλαβαίνεις να εξηγήσεις, να είσαι εσύ, πρώτα από όλα είσαι ο "ξένος"

Να είσαι ο κανένας. Μάτια που σε κοιτάνε να μη σε βλέπουνε. Και να έχεις ανάγκη να σε δουν. Να πάψεις να είσαι όλο απέναντι.

Θυμήθηκα τη Ντιάνα, μουσικός στη Βουλγαρία, εν Ελλάδι κάνει αποτριχώσεις. Δεν έχει σημασία. Κι εγώ θα το έκανα για να επιβιώσω. Και το έχω κάνει. Οι χαμοδουλειές είναι αναγκαίες μερικές φορές και τιμή μας και καμάρι μας που μπορούμε και τις κάνουμε. Όμως η Ντιάνα, εν Ελλάδι λέγεται Άρτεμις, το άλλαξε το όνομα της, και μαζί με αυτό, στη προσπάθεια να ανήκει, να χωρέσει, χάνει πολλά από τα κομμάτια της Ντιάνας. Και άραγε, η Άρτεμις της ταιριάζει, άραγε η Άρτεμις αξίζει το κόπο, τα κομμάτια της Ντιάνας που μείνανε πίσω στη Βουλγαρία αξίζαν να χαθούν;
Και πόσα ακόμα χάνει κάθε φορά που το βλέμμα που στρέφεται πάνω της δε βλέπει ούτε τη Ντιάνα, ούτε την Άρτεμη, αλλά τη Βουλγάρα. Αναρωτιέμαι.

Μια παράσταση συμπαθητική, αξίζει να τη δει κανείς για τις εξαίρετες ερμηνείες και των τριών νεαρών ηθοποιών. Και πιο πολύ για τη νέα κοπέλα, την Λουκία Μιχαλοπούλου, που το βράδυ που την είδα εγώ τουλάχιστον, βίωνε αληθινά πάνω στη σκηνή την ιστορία της Ιρίνα. Εκπληκτική πράγματι. Μπράβο της.




Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαηλίδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Πέτρος Σπυρόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου, Μάνος Καρατζογιάννης

Στο Ανοιχτό Θέατρο