Καθόλου Καλά

της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα

Η Κόρα και ο Μίκυ, δύο αδέλφια, μεγαλωμένα στην ιρλανδική επαρχεία, από κάποιο Θείο, θεία, ασαφές, γιατί μάλλον η μητέρα τους έχει πεθάνει, παρατημένα εκεί, παραμελημένα, βιωνουν την αδιαφορία, και η Κόρα, έρμαιο στη παιδική σεξουαλική κακοποίηση από ένα πελάτη του μπαρ των θείων της. Μοναδική τους ζεστασιά η φαντασίωση της φυγής. Και ο Μίκυ, αν και δε θέλει να μη κάνει το καλό, ξέρει πιο είναι το καλό, μετατρέπεται σε εγκληματία. Σκοτώνει το βιαστή της αδερφής του επειδή εκείνη του το ζήτησε, όπως μετά χτυπάει και τον αστυνομικό επειδή την έριξε κάτω.

"Πάντως ήταν αυτοάμυνα. Δηλαδή, αν η Κόρα ήταν πιο δυνατή έτσι θα τον χτυπούσε κι αυτή, αλλά είναι αδύνατη, άρα ποιός θα την προστατέψει;"

Α ρε Μίκυ, στα δεκαπέντε σου φονιάς και φυγάς.
Α ρε Κόρα, ορφανή, παιδιά χωρίς γονείς, χωρίς κάποιον ενήλικα να τα φροντίσει.

Όπως λέει και η συγγραφέας σε συνέντευξη της στο πρόγραμμα της παράστασης

"Πάντα πίστευα ότι η αθωότητα της παιδικής ηλικίας είναι ένα δώρο, και η κλοπή ή η απωλεια αυτής της αθωότητας μια τραγωδία"

Και οι αποδέκτες απλά τραγικές φιγούρες. Και ναι,
"Κάτι δε μου πήγαινε καλά με αυτούς τους δύο. Καθόλου καλά"
Φυσικά, όταν μεγαλώνει κανείς μόνος δε μπορεί παρα να μην είναι "καθόλου καλά"

Το θέμα σοβαρό, το έργο το βρήκα λίγο επιφανειακό, αλλά παρόλαταύτα δημιουργεί τις σκέψεις. Η παράσταση, έντονη, με ένταση, να γροθοκοπάει το μυαλό με την ένταση της, και να μπαίνει η ιστορία στο μελανιασμένο μυαλό, πιο έντονα. Το σύνολο όμως το βρήκα λίγο ασυνεχές.




Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ιωάννα Παππά, Όμηρος Πουλάκης, Γιώργος Γάλλος

στο Θέατρο του Νέου Κόσμου