Cafe la femme

βασισμένο στο μονόπρακτο "Η πιό δυνατή" του Αυγουστου Στρίντμπεργκ
κείμενα/διασκευή Δέσποινα Γκάτζιου

Παραμονή Χριστουγέννων, σε ένα καφέ μια γυναίκα κάθεται μόνη, διαβάζει ένα περιοδικό. Μιά άλλη γυναίκα μπαίνει μέσα και αρχίζει να της μιλάει, σκέψη στη σκέψη, λόγο στο λόγο, συνειδητοποιεί, ότι ο άντρας της την απατούσε μαζί της, με αυτή που ήξερε ότι δεν ήθελε για εχθρό και για αυτό την έκανε φίλη της, και μετά το πρώτο θυμό, και τη φρίκη στο πόσα πράγματα της ερωμένης έχει στη ζωή της, πως η ψυχή της ερωμένης μπήκε στη ψυχή της σα το σκουλίκι στο μήλο και της έφαγε τη σάρκα, συνειδητοποιεί ότι εν τέλει αυτή κράτησε τον άντρα της, αυτή ίσως και να βελτιώθηκε λόγω της ερωμένης, και δεν είναι μόνη, η ερωμένη είναι.
"Σ' ευχαριστώ που έμαθες τον άντρα μου να αγαπάει"
και φεύγει


Το μονόπρακτο παίζεται δις, μια πιο "στρωτή" πρώτα με υπόκρουση το ne me quite pas, και μετά ξανά, πειραγμένα, με εμβόλιμα κείμενα και μουσικές. Διαβάζω στο πρόγραμμα,
"Η γυναικεία ψυχή είναι αχανής και ανεξερεύνητη. Το ίδιο και η θεατρική λειτουργία. Το ίδιο και η ζωή. Η παράσταση μας απλώνει την περιέργεια της και στα τρία πεδία."
Δεν αναλύει, δεν έχει απάντηση, δεν έχει εξήγηση για κανένα από τα τρία. Κινείται στις παρυφές και στο κέντρο τους, δίνει την αίσθηση και των τριών σαφέστατα αλλά δε σου χαρίζει τη κατανόησή τους. Ποιός θα μπορούσε εξάλου να υποστηρίξει ότι κατανοεί τη γυναίκα, τη ζωή ή τη μαγεία του θεάτρου; Να τα αισθανθεί και έτσι να τα γνωρίσει, ναι, να πει όμως πως τα κατανοεί απόλυτα; ίσως. Για μένα, άβυσσος.

Και αν το ερώτημα το κατα πόσο τη σήμερον ημέρα ο ρόλος της απατημένης συζύγου αφορά καμιά από εμάς, η γυναίκα σήμερα είναι τόσα άλλα εξάλλου, τελικά ίσως και να αφορά, γιατί η γυναίκα πάνω από όλα είναι ξένη. Τριανταφυλλιά στον ελαιώνα. Αυτό το κατανοώ απολύτως και το νοιώθω στο πετσί μου. Τριανταφυλλιά στον ελαιώνα. Μάλιστα.

Η παράσταση αρχίζει με τη φωνή της Λαμπέτη και τελειώνει με τη φωνή της Λαμπέτη. Στη εισαγωγή δεν το κατάλαβα τι ήταν η ηχογράφηση, στο τέλος όμως ανατρίχιασα μόλις αναγνώρισα τη φωνή της, και ήταν σα να τη βλέπω μπροστά μου.
Χαίρομαι που υπάρχει το ηχητικό ντοκουμέντο, και χαίρομαι που χρησιμοποιήθηκε στη παράσταση.
Όλο το μονόπρακτο παιγμένο από τη Λαμπέτη υπάρχει στο youtube, εδώ και εδώ , αν θέλετε να το ακούσετε.


Σκηνοθεσία: Δέσποινα Γκάτζιου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Γκάτζιος, Μάυ Χάννα, Χαρά Δημοπούλου, Ειρήνη Ράπτη, Δέσποινα Γκάτζιου
στο πιάνο Νίκος Βατικιώτης
συμμετέχουν Στεφανία Γουλιώτη, Αθηνά Αρσένη
Μουσική Αλκίνοος Ιωαννίδης


στο Θέατρο Τέχνης