Η φωνή της Λουντμίλα

διασκευή του ντοκυμαντέρ και του βιβλίου του Γκούρναρ Μπεργντάλ από την Ηρώ Μουκίου.

Η Λουντμίλα είναι μια γυναίκα που στα 23 της είδε τη ζωή της να καταστρέφεται. Ο αντρας της ένας από τους πυροσβέστες που πήγαν πρώτοι στο τόπο του ατυχήματος του Τσέρνομπιλ, που χωρίς να ξέρουν τους κινδύμους ή να έχουν τα μέσα να προστατευθούν από αυτούς, αντιμετώπισαν τη φωτιά στο πυρηνικό αντιδραστήρα. Μάλλον του οφειλω τη ζωή μου, γιατί αν η φωτιά δεν είχα ελεγχθεί και ο αντιδραστήρας είχε εκρειχθεί περαιτέρω, θα μπορούσε όλη η ευρώπη να ήταν τώρα κρανίου τόπος, όπως η ζώνη γύρω από το Τσέρνομπιλ. Η ραδιενέργεια που έλαβε ο Βάσια, ο άντρας της Λουντμίλα, ήταν τέτοια που μέσα σε δύο εβδομάδες πέθανε, προφανώς έναν φρικτό θάνατο. Η Λουντμίλα, πέντε μηνών έγκυος τότε, λόγω της ραδιενέργειας που έλαβε γέννησε ένα παιδί με πολλαπλά προβλήματα που σύντομα πέθανε και αυτό. Το μωρό λέει την προστάτευσε από την ραδιενέργεια γιατί την απορρόφησε και δεν της επέτρεψε να μολύνει αυτήν. Κι έτσι η Λουντμίλα επέζησε, λόγω του άντρα της που κατέσβησε τη φωτιά και του παιδιού της που πήρε τη ραδιενέργεια. Πόσο τραγικό είναι αυτό; πόσο φρικτό; Πως ζει κανείς μετά από τέτοια τραγωδία. Πως επιβιώνει; πως μπορείς να αρχίσεις έστω και ελάχιστα να κατανοείς, να βγάλεις ένα νόημα από όλα αυτά; Η Λουντμίλα συνέχισε να ζεί, και έκανε κι ένα παιδί, και έκανε και αυτή τη συγκλονιστική κατάθεση, έχει τη δυναμη να συνεχίσει να αναπνέει, να θυμάται και να ελπίζει στο μέλλον του παιδιού της.

Όσο για την παράσταση, αν και στην αρχή τη βρήκα λίγο αμηχανη, το κομμάτι δηλαδή που περιγράφει τη ζωη της μέχρι το ατύχημα, πως γνώρισε τον άντρα της, πως ήταν η κοινή τους ζωή. Μετά όμως, η κυρία Μουκίου πραγματικά βυθίζεται μέσα στην ιστορία της Λουντμίλα, και μαζί της βυθιζόμαστε κι εμείς, και είναι τόσο ανατριαχιστιακό αυτό που ακούμε, που ζούμε, τέτοια γροθιά στο στομάχι, τέτοια η έκπληξη, μα πως, πως μπορεί αυτά να συνέβησαν, το 1983; πως;

Διαβάζω στο πρόγραμμα διάφορες λεπτομέρειες για το ατύχημα, τις επιπτώσεις του και τη μόλυνση που έφερε σε όλην την ευρώπη, πολλά που δεν ήξερα, πάρα πολλά. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλα αυτά δεν είναι πιο ευρέως γνωστά, δεν καταλαβαίνω πως μετά από ένα τέτοιο ατύχημα, μπορεί κανείς ακόμη να συζητά για πυρηνική ενέργεια. Πως κανείς έχει την αναίδεια να σκέφτεται ότι αυτό είναι ένα ρίσκο που μπορούμε να το πάρουμε, όσο απίθανο κι αν είναι να συμβεί;

Το ξέρεις και το ξέρω. Δεν είναι η γνώση που μας λείπει. Είναι το θάρρος να αντιληφθούμε αυτά που ξέρουμε και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα.



Σκηνοθεσία: Άρης Μπαφαλούκας
Παίζει η Ηρώ Μουκίου

στο θέατρο Ιλίσια Β΄Σκηνή Βολανάκη

Η παράσταση έχει την υποστήριξη της Greenpeace και της WWF