Χρονικό Διάστημα

σε ποίηση της Κικής Δημουλά

Σε τεντωμένο σκοινί ισορροπεί, για λίγο φτάνει σε σταθερό σημείο, και ξανά σχοινοβατεί. Από κάτω τι; Ισορροπεί μεταξύ τι; Ζωή θάνατος, χαρά εγκατάλειψη, κενό ουσία, όνειρο ξύπνιο. Η ποίηση της κυρίας Δημουλά πρωταγωνίστρια, όπως δεν θα μπορούσε κανείς να τη φανταστεί, να παιρνει μια άλλη μορφή, να γινεται ίσως και πιο προσβάσιμη; Η σκηνική παρουσία της κυρίας Μιχαλοπούλου επίσης πρωταγωνίστρια, όπως εγώ τουλάχιστον μπορούσα να φανταστώ, λόγω πρότερης επαφής μου μαζί της. Το όλον απερίγραπτο. Και το μυαλό σε συνεχή κίνηση, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς σκέφτεται.

Δεν έχει σημασία. Δε θα καθίσω να κάνω σκέψεις επί της παράστασης, πόσω μάλλον επί της ποίησης της κυρίας Δημουλά. Δεν έχω τα προσόντα. Δε μπορώ να έχω άποψη, ούτε να αρθρώσω λόγο πάνω σε τέτοια κείμενα. Πρόκειται για κείμενα που μιλάνε κατευθείαν με το υποσυνείδητό μου. Τα λένε μεταξύ τους, τα αποφασίζουνε, βρίσκουνε απαντήσεις μεταξύ τους. Εγώ απλά ξέρω ότι μέσα μου κάτι μίλησε, κάτι ειπώθηκε, κάτι προχώρησε. Αλλά μένει εκεί, στα μέσα μου, στο υποσυνείδητο, κάτι έχει αλλάξει εκεί μέσα, και δε πρόκειται να αρθρωθεί. Και κάπως έτσι βίωσα και τη παράσταση. Με το υποσυνείδητο. Τα λόγια, κι όλα τα άλλα δεν έχουν ουσία ή νόημα.
Χαίρομαι που ήμουνα εκεί, χαίρομαι που είχα την ευκαιρία και το προνόμιο να είμαι εκεί, και ελπίζω το θέατρο Τέχνης, οι συντελεστές, σε όποιον τελος πάντων πέφτει ο λόγος και η απόφαση, να επαναλάβουν τη παράσταση, ώστε να μπορέσουν και άλλοι, να βιώσουν αυτήν την εμπειρία.



Σκηνοθεσια: Μαρία Ξανθοπούλου
Ερμηνευει: Λουκία Μιχαλοπούλου
Επιλογή ποιημάτων και σύνθεση: Λουκία Μιχαλοπούλου


στο θέατρο Τέχνης Υπόγειο για δύο μόνο παραστάσεις 12 & 13 Οκτωβρίου 2009