Σάρα

του Γκότχολντ Εφραϊμ Λέσινγκ

Ένα έργο ίσως παρωχημένο. Όσον αφορά τη θεματολογία του. Γιατί ποιόν αφορά άραγε σήμερα, η αμαρτία της κοπέλας που έχει εξωγαμιαίες σχέσεις και η συνεπαγόμενη ντροπή. Η πράξη της αυτή καθε αυτή μάλλον κανένα, η ουσία όμως, του να ακολουθείς την αλήθεια σου ενάντια σε κοινωνικά δεδομένα, στον πατέρα που λατρεύεις και δε θέλεις να στενοχωρήσεις και να απογοητεύσεις, να παλεύεις μέσα σου για τη συμμόρφωση με την εκάστοτε ηθική (είτε εξωτερικά είτε ακόμη πιο δύσκολα εσωτερικά επιβαλλόμενη) και να έρχεσαι αντιμέτωπος με την ανθρώπινη σου αδυναμία και πραγματικότητα, πιστεύω πολλούς από εμάς.

"Οι αμαρτωλοί ψάχνουν πάντα το σκοτάδι γιατί είναι αμαρτωλοί. Αλλά, τι με αυτό; Η συνείδηση ειναι ο πιο σκληρός κριτής, δε μπορείς να κρυφτείς.
Εξιλεώνεσαι διογκώνοντας το σφάλμα και υποφέροντας. Πρέπει όμως να σκεφτείς και πως να επανορθώσεις."

Να προσθέσω, αρκεί να πιστέψεις ότι όντως έκανες σφάλμα, βαθιά μέσα σου, κι όχι επειδή ξέρεις ότι έκανες σφάλμα. Μόνο έτσι μπορείς να αρχίσεις και να επανορθώνει και να εξιλεώνεσαι.

"Τι σκέφτεται ένας άνθρωπος, όταν το μυαλό του κατακλύζουν χίλιες σκέψεις; Τι νιώθει όταν τη καρδιά του κατακλύζουν χίλια συναισθήματα; Άλλο να πέφτεις στην αμαρτία από άγνοια, άλλο να ξέρεις και να δένεσαι μαζί της"

Πραγματικά άλλο. Να παλεύεις να σπάσεις δεσμούς που δε σπάνε, που δε θέλεις να σπάσεις.

Πέρα από αυτό όμως που είναι εμφανές από το κείμενο, η παράσταση όμορφα και υπόγεια κατέυθυνε τη σκέψη μου κι αλλού. Ίσως επειδή είναι θέμα που με απασχολεί.

Στην αρχή παίζεται ένα βιντεάκι με αυτοκίνητα σε αγώνας καταστροφής, που μου έδωσε μια οπτική με την οποία είδα την υπόλοιπη παράσταση. (Μου συμβαίνει συχνά τελευταία σε παραστάσεις, άραγε είναι εσκεμμένο ή εγώ βλέπω αυτά που θέλω να δω;) Σκέψεις για τη μανία μας ως ανθρώπινο είδος, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλογικό επίπεδο, να αυτοκαταστρεφόμαστε, να χτυπιόμαστε αλύπητα μέχρι να έρθει η πλήρης διάλυση.
Και βλέποντας έτσι το έργο, παρατήρησα την ιστορία τριών ανθρώπων που η κάθε τους κίνηση τους οδηγούσε στη καταστροφή, ώσπου στο τέλος, αντίθετα με τον αγώνα των αυτοκινήτων, κανένας δε μένει όρθιος. Αλλά και στα αυτοκίνητα, τι να το κάνεις, αυτό που "επιβιώνει" είναι τόσο διαλυμένο που είναι σα να μην επιβίωσε.

Μου άρεσε επίσης και η παρουσία, εκεί στην άκρια, του Νόρτον, με τη κιθάρα του, και με τα σχόλια του για τα τεκτενόμενα, τα συμπεράσματα, τις συμβουλές. Σαν να ήταν το υποσυνείδητο των χαρακτήρων, σα να έδινε στο θεατή μια ματιά στην εσωτερική πάλη που βιώναν οι ήρωες.


Μια παράσταση που αξίζει να δει κανείς, στο γνωστό επίπεδο του Θεάτρου του Νότου.
Οι κυρίες Μαρία Σκουλά και Αμαλία Μουτούση ήταν (όπως μας έχουν συνηθίσει) απλώς υπέροχες. Η πεμπτουσία του ηθοποιού κατά τη ταπινή μου άποψη.



Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουρβαδάς
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Νταλιάνης, Κώστας μπερικόπουλος, Αντζελα Μπρούσκου, Νίκος Κουρής, Λεονάρδος Μπατής, Μαρία Σκουλά, Αμαλία Μουτούση, Δανάη Κατερίνα Θέμελη, Ελένη Ψυχογιού.
Στο θέατρο Αμόρε


μέχρι 21/1