Ολοένα και λιγότερες περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης

του Μάρτιν Κριμπ

Τρία μονόπρακτα. Συνδεδεμένα μεταξύ τους. Οι παρατηρητές αφηγητές όσο ξεδιπλώνουν την ιστορία μετατρέπονται στους ήρωες της ιστορίας. Προσπαθώ να αποστασιωποιηθώ από τη προσωπική μου ιστορία αλλά τελικά αποτυγχάνω, η τραγικότητα της ασημαντότητας της με ρουφάει ξανά μέσα της.

Ιστορία πρώτη
Μια γυναίκα παντρεύεται μικρή, μένει έγκυος, μεγαλώνει το παιδί, ζει ένα συμβατικό γαμό. Η τάσεις φυγής στην αρχή, όταν ήτανε ακόμη ζωντανή, έχουν εξαφανιστεί. Δεν έχει λόγο να φύγει πια, γιατί να φυγει, δούλεψε σκληρά για την ευτυχία, παραμένει.

Ευτυχία; Ποια είναι η εικόνα της ευτυχίας;

Μόνο η φωνή μέσα αμαυρίζει αυτή την εικόνα θυμίζοντας τη ψευτιά της.

Ιστορία δεύτερη
Ένας άντρας μπαίνει σε ένα σχολείο και σκοτώνει τα παιδιά. Α, κανείς δε θα τον συμπαθήσει, κανείς δε θα καταλάβει γιατί. Δουλειά, γυναικα, παιδιά, σπίτι, όλα καλά, κακοποίηση στο παρελθόν καμιά. Οφειλει να είναι καλά. Όχι;

Ιστορία τρίτη
Το ζευγάρι της πρώτης ιστορίας, στο σκάφος, χαμογελάει. Το παιδί στο σπίτι. Όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο. Η μήπως αυταπατώνται. Μήπως όχι. Το παιδί έχει μαζέψει όλους τους θυσαυρούς της ζωής στην υπέροχη ντουλάπα του. Μόνο να μπορούσε να τους δείξει στους ανθρώπους, τότε αυτοι, ίσως, ίσως και να τον αγαπούσαν. Κι όπως σέρνεται και προσπαθεί να φτάσει στο κλειδί για να ανοίξει μαθαίνει, μεγαλώνει.

χάνει αίμα αλλά κερδίζει σε σιγουριά


Κοινός άξονας όλων των ιστοριών η κατάρα της σύγχρονης εποχής

- Θες να πεις ότι έχουν το δικαίωμα να γελάνε;
- Κάτι παραπάνω από δικαίωμα: έχουν χρέος να γελάνε.


Το καθήκον να είσαι ευτυχισμένος. Σε μια κοινωνία που όλα είναι εφικτά, όλα είναι ευκολα, ο μοναδικός ύπεύθυνος για την ευτυχία μας εμείς οι ίδιοι. Πως τολμάμε να μην είμαστε σε διαρκή κατάσταση ευδαιμονίας; Ποιόν άλλον να κατηγορήσουμε για τη δυστυχία μας πέρα από τον εαυτό μας; Το ασήκωτο βάρος της προσωπικής μας ευτυχίας. Η αφόρητη ενοχή της προσωπικής μας δυστυχίας.

Θυμήθηκα ένα σχόλιο της Ορελιας το οποίο και παραθέτω

"προσφατα παρακολουθησα μια εκπομπη στην τηλεοραση οπου παρουσιαζοταν η εκθεση εργων που αναφερεται στην μελαγχολια
εργο καποιου Γαλλου που δεν ξερω ποιος ειναι γιατι το ονομα του δεν αναφερθηκε οση ωρα εβλεπα την εκπομπη και γιατι δεν ειμαι ενημερη..!
11 χρονια του πηρε να συγκεντρωση και να παρουσιασει τα εργα
αναμεσα στην συζητηση αναφερθηκε και στην Βιρτζινια Γουλφ σαν την μεγαλυτερη συγγραφεα του 20 αι., η οποια γραφοντας το τελευταιο της εργο, βρεθηκε στο μεγιστο της αρρωστιας της και εθεσε τερμα στη ζωη της διοτι, τιποτε αλλο δεν της εμενε μια και ειχε χρησιμοποιησει μεχρι τελους, αποστραγγισει, την δυνατοτητα της εκτονωσης που δινει η συγγραφη...
επισης, χαρακτηριζε το κυματοειδες της διαθεσης των καταθλιπτικων, και εμοιαζε να αγαπα αυτο που ελεγε, σαν πηγη ζωης...
οχι σκετα εμπνευσης αλλά ζωης
αυτο το πανω κατω ε ι ν α ι η ζωη, ελεγε...
μεχρι που στον 19ο νομιζω αι. χαρακτηριστικε αρρωστεια και περιθωριοποιησε τους πασχοντες..."


Μήπως ήρθε η στιγμή να αναφωνήσουμε και να απαιτήσουμε


Δικαίωμα στη δυστυχία!






Μία συμπαθητική παράσταση με καλές ερμηνείες και λιτή σκηνοθεσία, πιστεύω ταιριαστή στο κείμενο. Δε συνεπαίρνει, δεν απογοητεύει.



στο θέατρο Εμπρός

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Ζιόβας, Αλεξία Μπουλούκου, Μαρία Πανουργιά, Θάνος Σαμαράς
σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου

μέχρι 26 Νοεμβρίου 2006