Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως - Γεωργίου Βιζυηνού

Έμεινα άφωνη, μαγεμένη, έκθαμπη.
Κάτι τέτοιες στιγμές εύχομαι να είχα το χάρισμα εκφραστικότερης γραφής για να μπορέσω να μεταδώσω έστω και ένα απειροελάχιστο αυτού που είδα.

Το κείμενο του Γ.Μ. Βιζυηνού εύστοχο, απλό και δαντελωτό συγχρόνως (μα είναι δυνατόν, και όμως ναι, ναι είναι), τα θέματα που αγγίζει πολλαπλά. Όχι σε βάθος, όχι με σαφήνεια, δίνει μιά ιδέα, μια υποψία και ο αναγνώστης (θεατής στη προκειμένη περίπτωση) το προχωρά όπου και όσο το χρειάζεται (ο θεατής εννοώ).

Καταθέτω λοιπόν αυτά που εξέλαβα εγώ

Η Μάσιγγα με το γάργαρο γέλιο της αθωότητας αγνοεί το μέλλον που της επιφυλλάσεται. Φλερτάρει με αυθάδεια με τη ζωή, ερωτεύεται. Τι θα διατηρηθεί από την αθωότητα άραγε όταν εκπαιδευτεί καταλλήλως και κληθει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τις;

Ο πατέρας της δεν σκέφτηκε καν ότι οι επιλογές του θα αλλάξουν ανεπιστρεπτι τη κόρη του. Η εξουσία αποφασίζει και διατάζει, χωρίς να λάβει υπόψη τις συνέπειες στους εξουσιαζόμενους, όχι από κακία ή αδιαφορία, ούτε για να εξυπερετήσει δικά της συμφέροντα. Δεν περνά καν από το μυαλό ότι η Μάσιγγα ίσως να είχε δικές της επιθυμίες. Ο εξουσιαζόμενος ως μη ον.

Ο πατέρας που μόνο στην Καλκούτα, εκεί που ανήκει η ψυχή του ίσως, μόνο εκεί μπορεί να σταθεί, μόνο εκεί να γράψει τα ποιήματα του, μόνο εκεί να τα μοιραστεί. Ίσως γιατί μόνο εκεί που αισθανόμαστε ασφάλεια μπορούμε να κοιτάξουμε πραγματικά τον εαυτό μας;
Και όλοι οι γνωστοί αποφεύγουν να πηγαίνουν στη Καλκούτα για να γλυτώσουν τη κόλαση της ανάγνωσης. Πόσοι άραγε αντέχουν να μπουν στα ενδότερα της ψυχής ενός άλλου;

Και τέλος ο ποιητής, ο ποιητής που είναι ο μόνος γνώστης όλης της αλήθειας, που ονειρεύτηκε και είδε το όνειρό του να καταρρέει, που εύχεται να μην είχε γνωρίσει τη Μάσιγγα, για να μην είχε ονειρευτεί. Προσδοκίες και η ακύρωση τους. Να προσδοκάς πολλά και να θρηνείς που δεν απέκτησες; Να προσδοκάς λίγα και να χαίρεσαι με τη μετριότητα;

Η αφήγηση της ιστορίας ήπια, ούτε συγκρούσεις, ούτε αποκαλύψεις, ούτε δράματα. Οι πρωταγωνιστές επιπλέουν στη ζωή, κάνουν το ταξίδι τους από Πειραία σε Νεάπολη σε καράβι που στην αρχή φαίνεται καλοτάξιδο αλλά αποδυκνύεται ότι δεν είναι, το καράβι-ζωή τους πάει, πότε έχει φουρτούνα, πότε μπονάτσα, τους πάει, και ο προορισμός δεδομένος.

Και επιπλέον όλα αυτά δοσμένα με ένα χιούμορ λεπτό, φλεγματικό, η καθαρεύουσα να αναδυκνύει την ειρωνία του. (Σίγουρα πρέπει να ξεπεράσω τη προκατάληψη μου με τη καθαρεύουσα και να σπεύσω να τον ανακαλύψω όπως του αρμόζει. )

Όσο για την παράσταση αυτή καθε αυτή, την απόδοση, πως να το περιγράψω;
Νοσταλγική. Όχι να θυμίζει περασμένα χρόνια και αλλοτινές εποχές. Όχι.
Μια νοσταλγία για κάτι που έχουμε μέσα μας, παιχνιδιάρικο, αθώο, σαγηνευτικό, ονειροπόλο, ευφάνταστο, φρέσκο. Κάτι εφηβικό.



** Συνελεστές της παράστασης

Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως - Γεωργίου Βιζυηνού
από το ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου (με έδρα τη Χίο)
Θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία: Γιώργος Μπινιάρης
Σκηνικά: Έβης Χρήστου
Κοστούμια: Άννα Καραμουσλή
Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Φωτισμοί: Δήμος Αβδελιώδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αρκαδία Ψάλτη

Έπαιξαν οι ηθοποιοί
Ποιητής: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μάσιγγα: Νάντια Παπαθεοδώρου
Κύριος Π. : Κώστας Τζουβαράς
** Μου άρεσε ιδιαίτερα η κυρία Νάντια Παπαθεοδώρου.


** Όσο και αν έψαξα στο Internet δε μπόρεσα να βρώ παρά μόνο αυτή την επικείμενη παράσταση:
- Στις 29 Ιουλίου στην Αμανή Χίου

Ο πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ με ενημέρωσε ότι δεν έχουνε προγραμματίσει άλλη παράσταση για το νομό Αττικής. Όμως το αυτί μου πήρε μιά πρόσκληση για να παίξουνε στο θέατρο του Δρομοκαείτιου στο κήπο του οποίου βρίσκεται και ο τάφος του ποιητή Βιζυηνού. Μακάρι.