Σπιρτόκουτο

του Γιάννη Οικονομίδη

Άλλο ένα έργο για γερά στομάχια, ή μάλλον για αυτιά που δεν ιδρώνουν. Οι διάλογοι είναι κυρίως βωμολοχίες, οι χαρακτήρες του έργου βρίζουν ο ένας τον άλλον σε μια διαρκή επίθεση μεταξύ τους. Προφανώς μη ευχαριστημένοι από τη ζωή τους, χωρίς να ξέρουν και τι τους φταίει τελικά, σα πληγωμένα αγρίμια, επιτίθενται όπου τους παίρνει, με όποιο τρόπο τους παίρνει, σε μια προσπάθεια να πληγώσουν, να εξευτελίσουν, στάχτη στα μάτια τους, παραπέτασμα βίας που καλύπτει την άλλη βία που ζουν μέσα τους. Μια μικροαστική ελληνική οικογένεια, δε φαίνεται να υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, κι όμως η κοινή τους συμβίωση, το γεγονός και μόνο ότι είναι μέρος αυτής της οικογένειας, είναι περισσότερο από ότι θέλουν να αντέξουν, να δουν, να παραδεχτούν. Πόλεμος χωρίς αιτία, πόλεμος που θύτες και θύματα ένα και το αυτό, επίθεση για την επίθεση, μανία καταστροφής υποσκάπτουσα. Οι εξάρσεις φαινομενικά έχουν λόγο, αν και υπερβολικές, αλλά η ουσία τους διαφεύγει από τους εξαπτόμενους και από τους αποδέκτες της έξαρσης.

Κάποια στιγμή έρχεται και μια αποκάλυψη, αλλά δε πείθομαι ότι είναι αληθινή αποκάλυψη, μάλλον ειπώθηκε μόνο και μόνο για να πληγώσει. Αποκάλυψη που ξεπερνά τα όρια, που μετανιώνεται τη στιγμή που εκστομίζεται. Ούτε ο αποδέκτης πείθεται. Και αν με παραίτηση ρωτάει

"Αφού ήταν έτσι ρε Μαρία γιατί δε το διαλάγαμε τόσα χρόνια;"

κάτι μου λέει ότι θα πείσει τον εαυτό του ότι δεν ισχύει, ότι θα παραμείνει, στη φυλακή που ίσως άλλοι έκτισαν για αυτόν αλλά αυτός επιμένει να ανακαινίζει και να επιδιορθώνει, όπως το air condition ένα πράγμα. Δε θα εγκαταλείψει αυτό που ξέρει και θα παραμείνει στη βία που τόσο άνετα τον κάνει να αισθάνεται. Δε θα προχωρήσει στη πρωτοπόρα επένδυση που σκέφτηκε. Θα παραμείνει στα γνωστά και στη ψευδαίσθηση ασφάλειας του. Ίσως και να ψυχανεμίζεται ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος αλλά αυτό το βήμα ούτε μόνος του μπορεί να το κάνει, ούτε και κανέναν άλλον δε μπορεί να τραβήξει μαζί του να το συντροφέψει και να τον στηρίξει, και τελικά, όσο και να ψυχανεμίζεται ότι είναι για καλό, δε μπορεί, δεν έχει τα βιώματα που θα του επιτρέψουν να δεί ότι αξίζει το κόπο και το ρίσκο.

Κι έτσι ο θεατής φεύγει μετά το τέλος της παράστασης, οι χαρακτήρες παραμένουν εγκλωβισμένοι να ζουν την ίδια μέρα ξανά και ξανά, καταδικασμένοι σε ύπνο βαθύ, μέχρι τέλους.

Προσωπικά η παράσταση δε μου άρεσε, οι βρισιές ήταν περισσότερες από ότι αντέχει η συνήθης ζωή μου να έλθει σε επαφή με, και το γυμνό, αν και λιγοστό, το βρήκα μη απαραίτητο. Μπαίνει η συντηρητική μου φύση σε δράση μάλλον. Ότι σαν παράσταση όμως χαρακώνεται στο μυαλό αυτό είναι γεγονός. Περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ


Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Μπάρας, Τζένη Σκαρλάτου, Μελέτης Γεωργιάδης, Μαριάννα Λαμπίρη, Χριστίνα Δενδρινού, Άρης Τσαμπαλίκας, Γιώργος Κατινάς

Στο θέατρο Βικτώρια