Το φεγγάρι που ματώνει

του Νίκολας Καζάν

Η Μάνια είναι μια δεκαεννιάχρονη φοιτήτρια, νέα, φρέσκια, αθώα. Έχει έρθει στη Νέα Υόρκη να δει τον θείο της και πάνε επίσκεψη να δούνε ένα φίλο του. Έναν ενδιαφέρον τύπο, ένα άνθρωπο του κόσμου, επιτυχημένο, που ξέρει το πως δουλεύει ο κόσμος και το εκμεταλεύεται δεόντως, που έχει μάθει και καταφέρνει να έχει και να κάνει πάντα αυτό που θέλει. Ο φίλος γουστάρει τη Μάνια και ο θείος τους αφήνει μόνους, γιατί ο θείος χρωστάει χάρη στο φίλο, είναι δεμένος χειροπόδαρα, ή έτσι θέλει να είναι για να μη χρειάζεται να κάνει τίποτα για τα δυσάρεστα της ζωής. Ο φίλος βιάζει τη Μάνια. Πολλάκις. Πρώτα αποκαλύπτοντας σκοτεινά μυστικά για τον θείο και τον πατέρα της, βάλλοντας ακατάπαυστα το ρομαντισμό και το αθώο βλέμμα της προς το κόσμο και τη ζωή. "Ξύπνησε! - Μπορεί να μη θέλω να ξυπνήσω" Αλλά δε πάει έτσι κοριτσάκι, θα ξυπνήσεις, και θα ξυπνήσεις βίαια. Με ένα σωματικο βιασμό.
Η Μάνια αποδείχθηκε καλή μαθήτρια. "Όταν το παιχνίδι χοντραίνει ή αποχωρείς ή χτυπάς αναλόγως" Και έτσι κι έκανε. Ένα χρόνο μετά, τους σερβίρει για δείπνο το παιδί που απέβαλε, το παιδί του βιασμού. Κι έτσι, όπως αυτή έχει στερηθεί για πάντα την απόλαυση του έρωτα, αυτοί θα στερηθούν για πάντα την απόλαυση του φαγητού. Game. Match. Ίσως κι όχι. Γιατί η Μάνια, όσον κι αν θα το' θελε δεν έχασε την αθωότητα της. Ο πυρήνας είναι έτσι φτιαγμένος.

Μου άρεσε τρελά το κείμενο, και χαίρομαι που συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα. Προβλέπω ότι σύντομα θα ανατρέξω για να θυμηθώ λόγια και σκέψεις. Ίσως να θεωρείται λίγο τετριμένη αυτή η διαμάχη καλού κακού και δε συμμαζεύεται, αλλά πόσο ωραία δοσμένη. "Θέλω να με κυριεύει ο σατανάς και μετά να έρχεται η γαλήνη της συγχώρεσης. "
"Νοιώθω ικανή για τα πάντα. Κι αυτό με τρομάζει." Μπορείς να είσαι καλός και συγχρόνως να μην είσαι ανυπεράσπιστος; Δυστυχώς δε μπορείς. Μπορείς όμως να υποπέφτεις σε πράξεις μη καλές και να μη χάνεις τη καλοσύνη σου. Θα υποφέρεις φυσικά, αλλά κάποιο τίμημα πρέπει να πληρωθεί. Πάντα.

Και εγώ, ημέρα εκλογών σήμερα, σκέφτομαι ότι μεγάλωσα πιά, δυστυχώς δεν έχω άλλη αθωότητα πλέον να χάσω. Και πάλι σκέφτομαι, έχω κι άλλο να μεγαλώσω, δυστυχώς μου έχει απομείνει κάποια, έστω και λίγη αθωότητα να χάσω. Κάπως έτσι είναι η μοίρα των αθώων, να παραμένουν αθώοι στο βάθος τους, παρόλες τις προσπάθειες να τη χάσουν. Πόσο εύκολη η ζωή μας, και της Μάνιας, αν καταφέρναμε να τη χάσουμε αυτήν την αθωότητα, να γίνουμε και εμείς αδυσώπητοι, να πράτουμε σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού και να μη μας καίει, να μη μας νοιάζει. Εκεί το σημαντικό, να μη μας καίει. Να μπορούσε η Μάνια, να το δώσει το καίριο χτύπημα και να μη την πληγώσει αυτήν περισσότερο από όλους. Αλλά πάλι, αν και η αθώα πράττει ως μη αθώα, η αθωότητα βγαίνει κερδισμενη, γιατί παραμένει εκεί, υπάρχει, κι αυτό είναι ελπίδα. Και ας μας καίει. Να μας καίει για να έχουμε ελπίδα, σωστά;


Σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μάρλεν Σαϊτη, Ασημάκης Αλεξίου, Δημήτρης Κανέλλος

στο θέατρο "Τόπος Αλλού"