βασισμένο στην ιστορία του Haruki Murakami
από την Γεωργία Μαυραγάνη
Και η έμφαση στο για μένα, γιατί όλα είναι υποκειμενικά σε τελευταία ανάλυση, και στο κάτω κάτω, αν είναι 100% τέλειο για μένα who cares τι είναι για τους άλλους.
Βέβαια, για να συναντήσεις το 100% τέλειο κορίτσι για σένα (ή το 100% τέλειο αγόρι) πρέπει να πιστεύεις στην ύπαρξη του.Και για να πιστεύεις λοιπόν ότι υπάρχει το 100% τέλειο πιθανότατα πιστεύεις και σε μια αγάπη που κραταει, για πάντα. Σωστά; Ή μήπως όχι; Γιατί, άραγε υπάρχει ένα μόνο 100% τέλειο ταίρι ή υπάρχουν κι άλλα; Και θα είναι για πάντα 100% τέλειο ή κάποια στιγμή θα αλλάξεις εσύ, θα αλλάξει αυτό, και τότε δε θα είναι 100% τέλειο. Μα αν ήταν 100% τέλειο δε θα άλλαζε, ωρίμαζε, ταίριαζε πάντα; Ξεφεύγω όμως.
Το θέμα είναι τι κάνεις όταν το βρείς. Το διεκδικείς; Τολμάς; Και άμα το κερδίσεις το κρατάς; Αντέχεις όλη αυτήν την τελειότητα. Πιστεύεις ότι την αξίζεις; Εδώ σε θέλω.
Πολύ με άρεσε η παράσταση, πολύ μου άρεσε η ατμόσφαιρα της, και η δεσποινίδα Καβαλιεράτου έχει μαγική θεατρική παρουσία. (Συγνώμη για το δεσποινίς, δε μου πάει το κυρία σε μια τόσο φρέσκια παρουσία)
Και η τελευταία σκηνή είναι για μένα το απόλυτο θέατρο. Μπρεκγοβιτσικιά μουσική, τσιγγάνικη, το κορίτσι κτυπάει παλαμάκια και το αγόρι χορεύει περιστρέφοντας το σακάκι του πάνω από το κεφάλι, σε μια αλά Τραβόλτα κίνηση. Και αρχίζουν να αφιερώνουν το τραγούδι. Σε πολλούς και διάφορους, και η κάθε φράση χτυπάει κέντρο και σε ανατριχιάζει. Μακάρι να θυμώμουνα σε ποιούς. Μόνο αυτά μου καρφώθηκαν στο μυαλό (νομίζω ότι ειπώθηκαν δηλαδή, ή μπορεί απλά και να ήθελα να τα ακούσω)
αφιερώνω αυτό το τραγούδι
σε όσους δεν είναι δυνατοί
αφιερώνω αυτό το τραγούδι
σε όσους εγκατέλειψαν
Χμ, κι όμως, όλοι εμείς που αφήνουμε το 100% τέλειο ταίρι να γλυστρήσει από τα χερια μας, την τάδε ή τη δείνα ευκαιρία στη ζωή μας, που δε προσπαθήσαμε καν γιατί φοβόμαστε ήδεν πιστέψαμε ότι θα τα καταφέρουμε ή οτιδήποτε άλλο, ζούμε, και μας αξίζει ένα μπράβο που συνεχίζουμε και ζούμε. Που ξες ίσως αύριο να τολμήσουμε. Και η ζωή δεν είναι μόνο αυτά που κάναμε αλλά και αυτά που δε κάναμε, που δε τολμήσαμε, που αφήσαμε. Η απουσία τους, η μη πράξη, αν θετε το πιστεύετε, είναι και αυτά εμπειρία ζωης.
Μια γεύση από την παράσταση εδώ
και η ιστορία του Haruki Murakami που είναι και το κυρίως κείμενο της παράστασης εδω
Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Ντουράκης, Βάσω Καβαλιεράτου
στο φουαγιέ του Θεάτρου επί Κολωνώ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Καταπληκτικό ποστ! Σα φάρμακο, του πρέπει να διαβάζεται πρωί και βράδυ, από μένα-κι από τις φίλες μου!
Γιατί τέτοιες υγιείς σκέψεις τις κάνουμε, τις λέμε, τις ξέρουμε, μα συχνά (πολύ συχνά όμως) τις ξεχνάμε. Μετά -ευτυχώς, πάντα- τις ξαναθυμόμαστε (ευτυχώς!).
Το σχόλιο της Λεμονίτσας τα ΄πε όλαα!
Απίστευτο το κείμενο του Μουρακάμι. Γλυκιά μελαγχολία της ματάιωσης όσων δε έγιναν ακόμα.
Όσο για το κείμενό σου, καλή μου, κι αν υπάρχει το τέλειο ταίρι για μας ή αν μπορούμε να πιστέψουμε ολοκληρωτικά στην αγάπη, πραγματικά δεν ξέρω.
Λεμονίτσα μου γλυκιά
είδες πόσες διαφορετικές οπτικές υπάρχουν, και πως κρατάμε ή μάλλον βλέπουμε αυτό που έχουμε ανάγκη κάθε φορά
Σε διαβεβαιώ όταν το έγραφα ήμουν στα μαύρα μου, και το συναίσθημα δεν ήταν τόσο ελπίδα αλλά, δε μου έρχεται η ελληνική λέξη, disillusionment. Και αρνούμαι να ξυπνήσω ένα πράγμα
ρενάτα
και τελικά δεν χρειαζεται και να μάθουμε γιατί μου φαίνεται ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι υπερεκτιμημένες ψευδαισθήσεις που χρησιμοποιούμε για να διευκολύνουμε την επιβίωση μας.
Συνέχεια καταλείγω ότι η απάντηση βρίσκεται στον ηδονισμό με αρκετές νότες σεβασμού στον ηδονισμό των άλλων.
Δημοσίευση σχολίου