Πιτσιμπούργκο

της Σώτης Τριανταφύλλου

Ο Δημοσθένης, αποφάσισε να αφήσει το νησί του τη Χίο, και τη νεαρή γυναίκα του πίσω, και να πάει μετανάστης στο Πιτσιμπούργκο. Μέχρι να μπορέσει να μαζέψει χρήματα να φέρει και τη γυναίκα του στην Αμέρικα, η ζωή τους σε αναμονή, η ζωή τους σταματημένη, κυλάει από γράμμα του Δημοσθένη στην Ελένγκω, και από γράμμα δικό της σε αυτόν. Έτσι κι αλλιώς ο Δημοσθένης δε πίστευε ότι ήταν ζωή αυτό που ζούσε στο νησί του, χωρίς ελπίδα, χωρίς αξιοπρέπεια. Στο περίμενε λοιπόν, σε ένα περίμενε σκληρό και αδυσώπητο, βιοπάλη, και αναζήτηση μιας καλύτερης ζωή, όχι λάθος, μια ζωής τελεία και παύλα.
"Μια ζωή την έχουμε και εγώ θέλω να τη ζήσω"
λέει και η Ελένγκω ξεφυσά απελπισμένη. Αυτή θα προτιμούσε να μείνει στο τόπο της, θα τη βρίσκανε την άκρη, μαζί να ήτανε, κάτι θα καταφέρνανε. Που να ξερε και ο Δημοσθένης ότι τελικά δεν τη ζούμε τη ζωή, αυτή μας ζει, μας πάει όπου λάχει μερικές φορές.
Οι μήνες περνάνε, η ιστορία των δύο νέων ανθρώπων, και όλων των ανθρώπων που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν εξάλλου, είναι γεμάτη τραγικότητα, πως θα μπορούσε ο ξεριζωμός να ήταν αλλιώς; και το τέλος δεν είναι πάντα happy end. Σύγχρονη ελληνική ιστορία, οι μνήμες είναι νωπές, να μη ξεχνάμε και να συνειδητοποιούμε ότι αν και οι καταστάσεις διαφέρουν, όλοι οι μετανάστες έχουν κοινό το χωρισμό από τα πάτρεια, τα οικεία και τα αγαπημένα.
Και η ζωή; Είναι ανάγκη να χτυπάει κάποιους τόσο αλύπητα και άλλους να τους χαιδεύει; Αυτό ποτέ μου δε το χώνεψα, κι αν και πλέον δε νοιώθω τύψεις που είμαι χαιδεμένη, ακόμη δε μπορώ ούτε να συνηθίσω ούτε να αποδεχτώ τη τυχαιότητα της κακοτυχίας στο σύμπαν. Τεσπά.

Όπως με πληροφόρησαν οι φιλενάδες μου, το έργο αυτό το είχε γράψει η Σώτη Τριανταφύλλου, προς τιμήν της Χίου, μετά από εκτεταμένη διαμονή της εκεί. Γραμμένο στη χιώτικη τη γλώσσα εξ ολοκλήρου, ίσως κάποιες λέξεις να μου ξεφεύγαν, αλλά η γλώσσα κύλαγε κελαριστά, οι κουβέντες της Ελένγκως, και του Δημοσθένη, είχαν μια ζωντάνια, και ήχο αλλιώτικο, και χρώμα, (να τολμήσω να πω άρωμα και γεύση εποχής ικανό να σε ταξιδεύσει ακριβώς εκεί;) κι ένα μεγάλο μπράβο στους ηθοποιούς που υποστήριξαν αυτή τη γλώσσα με τόση επιτυχία. Αλλιώτικα δε θα μπορούσα να το φανταστώ αυτό το κείμενο δοσμένο, κι αν και δεν έχω πάει στη Χίο ακόμη, απόκτησε στα μάτια μου μια ιδιαιτερότητα που δε τη φανταζόμουνα.

Σα παράσταση μου άρεσε πολύ, και το κείμενο και η ατμόσφαιρα, κυρίως η ατμόσφαιρα, και οι δύο ερμηνείες. Μια όμορφη θεατρική εμπειρία.


Σκηνοθεσία: Άννα Σωτρίνη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Νάντια Μουρούζη, Ζαχαρίας Ρόχας
Ακούγεται η φωνή του Δημήτρη Πιατά

στο θέατρο Άλεκτον