Πέμπτη, Φεβρουαρίου 07, 2008

Πιτσιμπούργκο

της Σώτης Τριανταφύλλου

Ο Δημοσθένης, αποφάσισε να αφήσει το νησί του τη Χίο, και τη νεαρή γυναίκα του πίσω, και να πάει μετανάστης στο Πιτσιμπούργκο. Μέχρι να μπορέσει να μαζέψει χρήματα να φέρει και τη γυναίκα του στην Αμέρικα, η ζωή τους σε αναμονή, η ζωή τους σταματημένη, κυλάει από γράμμα του Δημοσθένη στην Ελένγκω, και από γράμμα δικό της σε αυτόν. Έτσι κι αλλιώς ο Δημοσθένης δε πίστευε ότι ήταν ζωή αυτό που ζούσε στο νησί του, χωρίς ελπίδα, χωρίς αξιοπρέπεια. Στο περίμενε λοιπόν, σε ένα περίμενε σκληρό και αδυσώπητο, βιοπάλη, και αναζήτηση μιας καλύτερης ζωή, όχι λάθος, μια ζωής τελεία και παύλα.
"Μια ζωή την έχουμε και εγώ θέλω να τη ζήσω"
λέει και η Ελένγκω ξεφυσά απελπισμένη. Αυτή θα προτιμούσε να μείνει στο τόπο της, θα τη βρίσκανε την άκρη, μαζί να ήτανε, κάτι θα καταφέρνανε. Που να ξερε και ο Δημοσθένης ότι τελικά δεν τη ζούμε τη ζωή, αυτή μας ζει, μας πάει όπου λάχει μερικές φορές.
Οι μήνες περνάνε, η ιστορία των δύο νέων ανθρώπων, και όλων των ανθρώπων που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν εξάλλου, είναι γεμάτη τραγικότητα, πως θα μπορούσε ο ξεριζωμός να ήταν αλλιώς; και το τέλος δεν είναι πάντα happy end. Σύγχρονη ελληνική ιστορία, οι μνήμες είναι νωπές, να μη ξεχνάμε και να συνειδητοποιούμε ότι αν και οι καταστάσεις διαφέρουν, όλοι οι μετανάστες έχουν κοινό το χωρισμό από τα πάτρεια, τα οικεία και τα αγαπημένα.
Και η ζωή; Είναι ανάγκη να χτυπάει κάποιους τόσο αλύπητα και άλλους να τους χαιδεύει; Αυτό ποτέ μου δε το χώνεψα, κι αν και πλέον δε νοιώθω τύψεις που είμαι χαιδεμένη, ακόμη δε μπορώ ούτε να συνηθίσω ούτε να αποδεχτώ τη τυχαιότητα της κακοτυχίας στο σύμπαν. Τεσπά.

Όπως με πληροφόρησαν οι φιλενάδες μου, το έργο αυτό το είχε γράψει η Σώτη Τριανταφύλλου, προς τιμήν της Χίου, μετά από εκτεταμένη διαμονή της εκεί. Γραμμένο στη χιώτικη τη γλώσσα εξ ολοκλήρου, ίσως κάποιες λέξεις να μου ξεφεύγαν, αλλά η γλώσσα κύλαγε κελαριστά, οι κουβέντες της Ελένγκως, και του Δημοσθένη, είχαν μια ζωντάνια, και ήχο αλλιώτικο, και χρώμα, (να τολμήσω να πω άρωμα και γεύση εποχής ικανό να σε ταξιδεύσει ακριβώς εκεί;) κι ένα μεγάλο μπράβο στους ηθοποιούς που υποστήριξαν αυτή τη γλώσσα με τόση επιτυχία. Αλλιώτικα δε θα μπορούσα να το φανταστώ αυτό το κείμενο δοσμένο, κι αν και δεν έχω πάει στη Χίο ακόμη, απόκτησε στα μάτια μου μια ιδιαιτερότητα που δε τη φανταζόμουνα.

Σα παράσταση μου άρεσε πολύ, και το κείμενο και η ατμόσφαιρα, κυρίως η ατμόσφαιρα, και οι δύο ερμηνείες. Μια όμορφη θεατρική εμπειρία.


Σκηνοθεσία: Άννα Σωτρίνη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Νάντια Μουρούζη, Ζαχαρίας Ρόχας
Ακούγεται η φωνή του Δημήτρη Πιατά

στο θέατρο Άλεκτον

6 σχόλια:

Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιος είπε...

Καλησπερα,
πολυ ωραια δουλεια!
Επίσης, να σημειωθεί και η συμμετοχή του Δημήτρη Πιατά.
Ακούμε τη φωνή του να διαβάζει το τελευταιο γραμμα.
Συγκινητικο και ανατρεπτικό φινάλε

Ανώνυμος είπε...

Ήταν πολύ καλή! Και μια συγκίνηση την νιώσαμε, αλλά και μια ευκαιρία ν΄αναλογιστούμε όσα γράφεις για τη ζωή. ;)

Φιλιά, κούκλα μου! :)

αλκιμήδη είπε...

Καλησπέρα και σε σένα Νεκτάριε
όντως, όμορφη η συγκεκριμένη παράσταση, όμορφη δουλειά
Όσο για τη φωνή του Πιατά, δίκιο έχεις, είμαι απαράδεκτη, επιδιορθώνω πάραυτα

Ρενάτα,
το επόμενο που θα δούμε θα σε βάλω να το γράψεις εσύ, αστειεύομαι βρε, αλλά να, κάθε φορά που γράφω για κάτι που είδαμε μαζί, φοβάμαι ότι αποδίδοντας τη δική μου και μόνο εμπειρία, δεν αποδίδω τη μαγεία που εσύ και η άλλη αγαπημένη βιώσατε, και κατά κάποιο τρόπο αδικώ την εμπειρία που μοιραστήκαμε η τρείς μας. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
Φιλούνια παρόλα ταυτα
:)

Ανώνυμος είπε...

Δεν αδικείς κούκλα μου. Η άλλη μας έγραψε και συμφωνώ μαζί της. Οκ, στο επόμενο θα γράψω κι εγώ! ;) Φιλιαά

Με το που μιμήθηκα λίγο τη φωνή των ηθοποιών και είπα δυο ατάκες, μου λέει η αδερφή μου :"Γιατί μιλάς σαν την πεθερά μου (Χιώτισσα), παιδάκι μου?" ;)

lemon είπε...

Κι εγώ καταλαβαίνω τι εννοείς.
Όμως μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα: διαβάζοντας τα ποστ σου, μπορεί κάποιος να έχει μια πολύ καλή κριτική μιας παράστασης από κάποιον ερασιτέχνη (σε αντιδιαστολή με τον "επαγγελματία της τέχνης" με την κακή έννοια) αλλά και γνώστη του θεάτρου, και λάτρη του επίσης.
Ίσως το πόσο καλά περνάμε διότι ταυτόχρονα βλεπόμαστε, και μιλάμε, και χαιρόμαστε, να μην είναι ουσιαστικό για άλλους, να αποπροσανατολίζει από την ουσία, που είναι το έργο καθεαυτό.
Δεν, ξέρω, μια άποψη λέω!
(Χαίρομαι, χαίρομαι πολύ, το ξέρεις!)

αλκιμήδη είπε...

Ρενάτα
φιλάκια

Λεμονιά
όχι δεν είναι το έργο η ουσία, είναι η θεατρική εμπειρία, και το μοίρασμα της είναι μεγάλο κομμάτι, ίσως και το ουσιαστικότερον...

κι εγώ χαίρομαι πολύ και το ξέρεις!