Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2007

Ιταλικοί Κήποι (παιδικό)

Δημήτρη Σεϊτάνη


Αντιγράφω από το GoCulture, γιατί δυστυχώς δε καταφέραμε να το δούμε όλο.

"μέσα από την ιστορία ενός κηπουρού, που διαπιστώνει ότι ο όμορφος κήπος του έχει χαθεί, οι θεατές καλούνται να κάνουν ένα ταξίδι στο παρελθόν και να μπουν σ’ ένα παραμύθι, βιώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια εποχή που ή φύση με τα πλάσματά της, τις νύμφες και τα ξωτικά της, έστηναν με τον άνθρωπο χορό κι έχτιζαν μαζί του αυτόν τον κήπο. "

Σε αντίθεση με το προηγούμενο και παρώμιο Γιαπωνέζικοι Κήποι, της ίδιας ομάδας, ο Ιάσων δε θέλησε να παραμείνει μέχρι το τέλος της παράστασης. Αν και το πνεύμα της "παράστασης" είναι ουσιαστικά το ίδιο, οποτε ανέμενα και την ίδια μαγεία, υπήρχαν και τρεις διαφορές.
Δεν υπήρξε πρώτα η αφήγηση της ιστορίας, που είναι το θεατρικό κομμάτι, και μετά η πρόσκληση των θεατών να συμμετάσχουν, αλλά από την αρχή, τα παιδιά καλούνται να ανέβουν στο μαγικό χαλί. Ο Ιάσων, ντροπαλός γαρ, τρομοκρατήθηκε στην ιδέα ότι θα τον αναγκάσουν να συμμετάσχει. Παρά τις διαβεβαιώσεις μου ότι μόνο άμα θέλει συμμετέχει, το άγχος ήταν too much για αυτόν.
Επειδή η αφήγηση διακόπτεται από τη συμμετοχή των παιδιών, ο Ιάσωνας δικαίως βαρέθηκε. Δεν είχε μια ιστορία με συνέχεια να παρακολουθήσει, αλλά, άλλα παιδιά που παίζανε.
Και τέλος, τα καθίσματα έχουν επεκταθεί έτσι ώστε να μπορούν περισσότεροι να παρακολουθήσουν, οπότε με περίπου πενήντα εξήντα παιδιά στο χώρο υπήρχε μια βαβούρα που έκανε αδύνατη τη διατήρηση της οποιαςδήποτε μαγείας.

Η ιδέα συνεχίζει να είναι υπέροχη, ο νεός ηθοποιός που την ερμηνεύει χαρακτηρίζεται από μαγική κίνηση, και τα περισσότερα παιδιά που ήταν εκεί φαινόντουσαν να το καταδιασκεδάζουν. Αλλά δυστυχώ, (και ζητώ συγνώμη από τους συντελεστές γιατί νιώθω ότι οδηγούνται από την αγάπη τους για το θέατρο και την επιθυμία τους να εισαγάγουν τα παιδιά στη μαγεία του) αυτό δεν είναι θέατρο.
Διαδραστικό παιχνίδι και δημιουργική απασχόληση σίγουρα, θεατρικό παιχνίδι οριακά, αλλά όχι, ΘΕΑΤΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.



Σκηνοθεσία: Δ. Σεϊτάνης.
Ερμηνεύουν: Παναγιώτης Αλεξανδράκης, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Εβίκη Δαφαλιά

στο θέατρο BIOS

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι η πρώτη φορά που απαντώ σε ¨κριτική¨ για οποιαδήποτε παράσταση συμμετείχα είτε σαν ηθοποιός είτε σαν συντελεστής και οδηγήθηκα σε αυτό για τρεις διαφορετικούς λόγους:
Ο πρώτος λόγος είναι γιατί ενώ μπορώ να καταλάβω τη μεγάλη αγάπη ενός ανθρώπου για το θέατρο και την, ίσως μεγαλύτερη αγάπη του να εκφράζει δημόσια την γνώμη του γι’ αυτό, αυτό που σίγουρα δεν μπορώ να καταλάβω αλλά ούτε και να δεχτώ είναι ότι αυτός ο άνθρωπος, θέλει να γράψει ¨κριτική¨ για μια παράσταση που δεν έχει δει ολόκληρη. ( Ήμουν εκεί και θυμάμαι παρά πολύ καλά ότι η κυρία και ο γνωστός και συμπαθέστατος μικρός Ιάσων βγήκαν πάρα πολύ νωρίς από το χώρο της παράστασης) Ίσως κάποιες φορές η υπερβολική αγάπη να μας οδηγεί και σε άστοχες ή και λανθασμένες ενέργειες, όπως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το να γράφουμε ¨κριτική¨ για μία παράσταση χωρίς καν να την έχουμε δει ολόκληρη. Και μάλιστα να καταλήγουμε και σε αφορισμούς. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΟ!
( Θα ήθελα να ήξερα ποιος πυροβολεί ποιόν εδώ…)
Και μέχρι πού θα μπορούσε άραγε να φτάσουμε; Να γράψουμε ¨κριτική¨ για κάποια παράσταση που είδε ένας γνωστός μας;

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μέσα στο κείμενο αυτής της ¨κριτικής¨ αναφέρονται και ανακρίβειες (ψέματα δηλαδή), όπως η αύξηση των θέσεων στις παραστάσεις του Θεάτρου Νέων στο BIOS. Τα καθίσματα άλλαξαν λόγω του σχεδιασμού της νέας παράστασης, όμως η χωρητικότητα σε αριθμό θεατών παραμένει η ίδια. ( Προκαλώ την κα αλκιμήδη να έρθει να τα μετρήσουμε μαζί. ) Ίσως να την ξεγέλασε η αλλαγή στη χωροταξία της παράστασης ή και ότι στη συγκεκριμένη παράσταση ήμασταν αυτό που λέμε ¨γεμάτοι¨. ( Ας σημειωθεί δε ότι κανένα από τα άλλα παιδιά δε σηκώθηκε να φύγει).

Ο τρίτος και πιο ουσιαστικός λόγος. Σε όλα τα έντυπα του Θεάτρου Νέων που αφορούν στις παραστάσεις ¨Γιαπωνέζικοι Κήποι¨, ¨Χορεύοντας με τα Χρώματα¨, και ¨Ιταλικοί Κήποι¨ αναφέρονται τα εξής:
« Οι διαδραστικές-συμμετοχικές θεατρικές παραστάσεις του ΘΕΑΤΡΟΥ ΝΕΩΝ είναι θεάματα που χρησιμοποιούν το ΘΕΑΤΡΟ, τη ΜΟΥΣΙΚΗ, το ΧΟΡΟ, το ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ και τις ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ, για να αφηγηθούν μια ιστορία και να προσφέρουν, στους θεατές τους, την χαρά και την εμπειρία μιας συναρπαστικής, διασκεδαστικής και ταυτόχρονα, δημιουργικής συμμετοχής…»
Τώρα έχουμε και λέμε… διαδραστικό παιχνίδι και δημιουργική απασχόληση; Κατά την κα αλκιμήδη γίνονται αποδεκτά…
Το θεατρικό παιχνίδι οριακά περνάει; ( Όταν στη συγκεκριμένη παράσταση οι θεατές καλούνται να συμμετέχουν μαζί με τον ηθοποιό-Θησέα, ως οι επτά νέοι και νέες της Αθήνας και να χορέψουν μαζί του το Γέρανο, αρχαίο χορό, που αναπαριστά τη μυθική έξοδο από το Λαβύρινθο, ή να συμμετέχουν στο κατ’ εξοχήν θεατρικό παιχνίδι του ¨καθρέφτη¨ με αφορμή το μύθο του Νάρκισσου;)
Και τέλος, άραγε τι είναι και τι σημαίνει ΘΕΑΤΡΟ; Προσκαλώ την κυρία αλκιμήδη να δει ολόκληρη την παράσταση μας και αν δεν χρησιμοποιούμε σωστά αυτό που λέγεται ΘΕΑΤΡΟ ή συνεχίσει να έχει τη γνώμη ότι δεν γνωρίζουμε τι είναι ΘΕΑΤΡΟ, είμαι πρόθυμος να παρακολουθήσω μια σειρά σεμιναρίων από την ίδια, έστω κι αν «σεμνά και ταπεινά» δηλώνει μη ειδικός…;
Άφησα τελευταία την σύγκριση και την αντίθεση με το προηγούμενο αλλά καθόλου μα καθόλου παρόμοιο ( θέαμα), ¨Γιαπωνέζικοι κήποι¨ γιατί είναι σαν να λέμε παρόμοιες όλες τις θεατρικές παραστάσεις, επειδή όλες χρησιμοποιούν φωτισμούς, σκηνικά, ηθοποιούς, κείμενο κ.τ.λ. και αλλάζει μόνο η ιστορία τους.
Έτσι, λοιπόν, οι ¨Ιταλικοί κήποι¨ είναι μια εντελώς διαφορετική παράσταση και δεν ακολουθεί καθόλου την λογική των ¨Γιαπωνέζικων Κήπων¨ που λόγω της διαφορετικής δομής της ιστορίας, - και μόνο λόγω αυτής-, υπήρχε στην αρχή η αφήγηση και ακολουθούσε στο τέλος η συμμετοχή των θεατών. (Θυμίζω ότι στους ¨Γιαπωνέζικους Κήπους¨ προηγείται το ταξίδι του ήρωά τους, του Σίρο, ο οποίος επιστρέφοντας φτιάχνει τους κήπους του και έτσι στο τέλος καλεί τους θεατές να τους επισκεφθούν και να συμμετέχουν )
Στους Ιταλικούς Κήπους, οι θεατές καλούνται από την αρχή να συμμετάσχουν και να βιώσουν αυτή τη θαυμάσια αλλά και δύσκολη συνεργασία του ανθρώπου με τη φύση για την δημιουργία και διατήρηση ενός κήπου ( όπως στο ¨παιχνίδι¨ με τα σχήματα ) κι αυτή η συμμετοχή τους δεν είναι καθόλου διακοπή αλλά μια δημιουργική και αποκαλυπτική δράση που βοηθά στην εξέλιξη της ιστορίας καθώς παρεμβάλλεται ανάμεσα στη θεατρική αφήγηση και στα χορευτικά κομμάτια.

Στις διαδραστικές-συμμετοχικές θεατρικές παραστάσεις του ΘΕΑΤΡΟΥ ΝΕΩΝ πού είναι κάτι νέο και δεν υπάρχουν άλλες αντίστοιχες εμπειρίες των παιδιών, - ακόμη και το θεατρικό παιχνίδι έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας μόλις τα τελευταία χρόνια- είναι φυσικό να δημιουργούνται φαινόμενα όπως το ότι κάποιοι από τους μικρούς θεατές μας να είναι ανυπόμονοι και να μην σκέφτονται παρά μόνο τη στιγμή της συμμετοχής τους ή κάποιοι άλλοι που δυσκολεύονται να εκτεθούν να μην θέλουν να συμμετέχουν. Η προσπάθεια μας στο να αντιμετωπίσουμε ανάλογα και τις δύο περιπτώσεις - όπως στο να βοηθήσουμε τα ανυπόμονα παιδιά να κατανοήσουν ότι σημασία δεν έχει μόνο να συμμετέχουν αλλά και το να παρατηρούν και τους άλλους ή στο να εμψυχώσουμε τους πιο ντροπαλούς θεατές μας- είναι δεδομένη.
Τώρα στο ερώτημα αν, σε μία παράσταση συμμετοχής, θα μπορούσε να περάσει καλά ένα παιδί που εκείνη την ημέρα δεν είχε κέφι και δεν ήθελε να συμμετέχει καθόλου, πραγματικά δεν έχω απάντηση.
Όμως έχω απάντηση για την ¨αφοριστική¨ δήλωση του συνοδού του, ¨ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΟ¨. Και η απάντηση είναι η ίδια η παράστασή μας. Την προσκαλώ λοιπόν να έρθει να την παρακολουθήσει, αυτή τη φορά ως το τέλος και μετά ας μας ¨αφορίσει¨.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Δημήτρης Σεϊτάνης

αλκιμήδη είπε...

Καταρχήν να σας ευχαριστήσω εγώ για τη τιμή που μου κάνετε να απαντάτε στο σχόλιο μου


Θεωρώ ότι πιθανότατα έχετε δικιο σε όλα όσα λέτε
Προς Θεού δε κάνω κριτικές, τη προσωπική μου άποψη, ως μη ειδικού καταθέτω, και ζητώ συγνώμη αν ο "αφορισμός¨ μου ήταν κατα οποιοδήποτε τρόπο προσβλητικός.
Προς υπεράσπιση μου μόνο να πω ότι το λέω ότι δεν την είδαμε όλη τη παράσταση και ότι φύγαμε στη μέση,
και ότι προσπαθώ να περάσω ότι πρόκειται για δουλειά που έχει γίνει με αγάπη και ψυχή. Αν αυτό δε φαίνεται από τα γραφόμενα μου ζητώ συγνώμη. Αλλά εμένω στην άποψη μου, πάντα ως μη ειδικός, απλά σα θεατής, ότι η συγκεκριμένη δουλειά είναι στις παρυφές του θεάτρου και όχι θέατρο.

Ευχαριστώ πάλι για την επίσκεψη σας