Καυτός Πάγος

της Μπραϊόνι Λεϊβερι

Ένας κατά συρροήν δολοφόνος μικρών κοριτσιών (7 κορίτσια σε είκοσι και χρόνια), η μητέρα του ενός από αυτά, η ψυχολόγος που μελετά τέτοιους εγκληματίες, προσπαθώντας να απαντήσεις στο ερώτημα αν τελικά η πράξη τους είναι συγχωρητέα αφού δε ξέρουν, δεν έχουν συναίσθηση του κακού που κάνουν. Οι πράξεις τους απόρροια εγκεφαλικής βλάβης. Συγκλονιστικά τα ιατρικά στοιχεία που αναφέρονται, λειψός μετωπιαίος λοβός, λόγο επαναλαμβανόμενης σωματικής και ψυχικής κακοποίησης. "Άνθρωποι" χωρίς ανθρώπινη υπόσταση.

- Παραφέρθηκα τώρα;
- Ναι. Αλλά δε πειράζει. Δε φταις εσύ. Δεν μπορείς να το ελέγξεις.

(Τα θύματα τι φταίνε; Δε φταίνε, αλλά άντε ψάξε να βρεις το φταίχτη.)

- Τι είναι τύψεις;
Στο τέλος, μετά από τη συνάντηση του με τη μητέρα θα καταλάβει τι πόνο προκάλεσε, ο πόνος των τύψεων θα τον κατακλύσει, αφόρητος, νοιώθει να τον ροκανίζει σιγά σιγά, σα καρκίνος. Δε μπορεί να ζήσει με αυτό. Αυτοκτονεί.

Η μητέρα, είκοσι χρόνια έλπιζε ότι η εξαφανισμένη κόρη θα βρεθεί, θα επιστρέψει. Το δωμάτιο της, μνημείο, εκεί να την περιμένει, να το βρεί όπως το άφησε. Η γνώση του θανάτου της κόρης της, της επιτρέπει να θρηνήσει πραγματικά, να πενθήσει, να προχωρήσει. Κουτσά. Πως αλλιώς να προχωρήσει μια μάνα που έχει χάσει το παιδί της; Προχωρά όμως.

Ο Θρίαμβος της Ζωής!

Παλεύει να επιβιώσει, να λυτρωθεί, να χαρεί ξανά. Όσο ακόμη έλπιζε μέσα από τη προσπάθεια της να βρεθούν εξαφανισμένα παιδιά, μετά, μέσα από δοκιμή και σφάλμα. Εκδίκηση;όχι αυτό δε βοηθά, αποχαιρετισμός στο παιδί της; ναι αυτό βοηθά, κατανόηση του εγκλήματος, των γιατί του; ναι, κι αυτό βοηθά, συγχώρεση; ναι, αυτό λυτρώνει.
Συγχωρεί αλλά δε ξεχνά.
Όταν ο δολοφόνος αυτοκτονεί (εξαιτίας της) δε ξέρει πως να αισθανθεί.
Να λυπηθώ ή να χαρώ. Αρκετά με τις λύπες, θα χαρώ, θα γελάσω.


Ο Θρίαμβος της Ζωής!

Η ψυχολόγος έχει περισσότερο δρόμο να διανύσει. Είναι νωρίς, πενθεί ακόμη το φίλο της που πέθανε, πενθεί για τον εαυτό της και για την παρασπονδία της. Έχει πείσμα όμως και αυτή. Θα το βρεί το φως.

Ένα έργο για την εσωτερική δύναμη των ανθρώπων, για αυτά που μπορούν να αντέξουν, να προσπεράσουν.

Τίποτα δεν είναι αβάσταχτο

Τη δύναμη που βρίσκουν οι άνθρωποι και ανακαλύπτουν το τρόπο να λυτρωθουν. Αν και τόσο σκληρό, τόσο αισιόδοξο.




Ο Βουτέρης είναι από αυτούς που παρακολουθώ φανατικά και καλά που κάνω. Δε με έχει απογοητεύσει ποτέ. Στο θέατρο εξαρχείων βλέπουμε πραγματικό και ειλικρινές θέατρο. Η σκηνοθεσία, η μουσική, ο φωτισμός, είναι λιτά, όσο πρέπει για να αναδείξουν το έργο, το κείμενο, τις ερμηνείες (οι οποίες δεν είναι ποτέ εξεζητημένες ή φωναχτές). Ωριμος καλλιτέχνης μας δωρίζει κάθε χρόνο ουσιαστική θεατρική εμπειρία. Έτσι και η φετινή παράσταση, αποτελεί όαση στη μόδα της καινοτομίας, του διαφορετικού, του δηθεν (που εννιότε τα απολαμβάνω αλλά μερικές φορές θέλω και κάτι πιο κλασσικά φτιαγμένο βρε αδερφέ).





Σκηνοθεσία: Τάκης Βουτέρης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ανθή Ανδρεοπούλου, Αννίτα Δεκαβάλλα, Τάκης Βουτέρης


Στο θέατρο Εξαρχείων