Απο δω και πέρα μόνο χάπι έντ

Βασιμένο στο Breakfast at Tiffany's του Truman Capote
θεατρική διασκευή και απόδοση Γεωργία Μαυραγάνη


Κρατάω στα χέρια μου ένα μικρό χαρτάκι, διπλωμένο ξανά και ξανά, μικροσκοπικό. Μου το δώσανε στο τέλος της παράστασης "όταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα". Γράφει "Αυτό να το διαβάσεις μόνη σου!". Κοιτάζω τον καλό μου, με κοιτάζει και αυτός, έχει ένα δικό του που τον προστάζει να το διαβάσει όταν θα είναι μόνος του, και σιωπηλά αποφασίζουμε να υπακούσουμε. Μπαίνει στη τσάντα για κάποια άλλη στιγμή, μοναξιάς ή μοναχικότητας.

"Να αλλάξεις το κολπό. Να κάνεις πίσω αντί για μπροστά. Να κρατάς τη πρώτη σκέψη αντί για τη δεύτερη. Να τη λες. Να μη προσπαθείς να γίνεις η πιο δυνατή, αλλά αντίθετα να δείχνεις την αδυναμία. Στην αδυναμία συναντιόμαστε. Δεν είσαι μόνη σου. Να σκέφτεσαι: Από δω και πέρα μόνο Χάπι Εντ..."

Ίδιοι σχεδόν συντελεστές με τη προηγούμενη παράσταση, παρόμοιο θέμα, ή μήπως όχι; Υπάρχει μια αγάπη που δε πεθαίνει ποτέ; Άραγε; το ερωτηματικό για τον ήρωα της ιστορίας.
Τι θέλουμε; το ερωτηματικό της ιστορίας και η απάντηση άμεσα δοσμένη. "Τελικά αυτό που θέλουμε είναι να μας πάρει κάποιος αγκαλιά και να μας πει: σςςςςς όλα θα πάνε καλά" Πές μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ, ατάκα κλεμένη από άλλη παράσταση, δε θυμάμαι ποιά, λέω εγώ και επαυξάνω. Και λέγε λέγε στο τέλος θα το πιστέψεις ξές και αν εσύ το πιστεύεις τότε είναι και αληθινό για σένα. "Δε πειράζει να είναι απάτη, αρκεί να είναι αυθεντική" Σωστά; σωστά να λες.
Μπορούμε να γίνουμε ευτυχισμένοι, το δικό μου ερωτηματικό; Πότε θα επιλέξουμε να πούμε και να πιστέψουμε και να απαιτήσουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, το δικό μας Χάπι Έντ;
Η Χόλυ, είναι το κορίτσι που φεύγει, που αναζητά, που ψάχνει κάτι, αλλά δε ξέρει τι. Στη Νέα Υόρκη όπου "όλοι ειναι σίγουροι ότι θα βρουν αυτό που θέλουν. Βέβαια δεν ξέρουν τι είναι αυτό αλλά είναι σίγουροι ότι είναι κάτι ωραίο" Αναρωτιέμαι από που αντλούν αυτή τη σιγουριά. Εγώ με τα πολλά πάντως, ανακάλυψα ότι, συνήθως αυτό που θέλουμε, όταν το αποκτούμε, απέχει πολύ από το ωραίο. Τα ωραία συνήθως τα βρήκα εκεί που δεν περίμενα, εκεί που ήξερα ότι δεν ήθελα να πάω. Αλλά αυτό είναι μια άλλη σηζήτηση και εν τέλει μια τελείως προσωπική εμπειρία. Μακάρι για τους υπόλοιπους τα ωραία να είναι στα θέλω τους.
Η Χόλυ λοιπόν, πρώην Λούλου Μαίη, έχοντας εγκαταλείψει άντρα και τέσσερα θετά παιδιά, φεύγει. Και μετά, εγκαταλείπει πιθανή καριέρα ηθοποιού και ξαναφεύγει. Στη Νέα Υόρκη πιά, ζεί στο περίπου, ξεπουλώντας κορμί, επιβιώνει ονειρευόμενη ότι το θέλω της είναι στη γωνία. "Διάσημη και πλούσια θα γίνω, αυτό είναι μέσα στο πρόγραμμα" Ο Πώλ την ερωτεύεται, ο έρωτας του τον βοηθά να κάνει γκέλ και να κατακτήσει το δικό του θέλω, να γίνει συγγραφέας. Προσπαθεί να τη κρατήσει, να τη βοηθήσει να ξεπεράσει το φόβο της να αγαπήσει, δεν είναι η αγάπη που θα νοιώσεις κλουβί της λέει, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός (κάπως έτσι τελοςπάντων ο Πώλ το λέει πιο όμορφα) αλλά η Χόλυ φεύγει ξανά. "Φρόντισε την εγώ δε τα κατάφερα" Κάτι μου λέει ότι όσο η Χόλυ δεν αποφασίζει να επιλέξει Χάπι Έντ κανείς δε θα μπορέσει να τη φροντίσει.


To breakfast στο Tiffany's με την Audrey Hepburn δεν το έχω δεί (ξέρω, ξέρω απαράδεκτη), δεν ήξερα καν, προτού αρχίσω να γράφω εδώ, ότι εκεί ήταν βασισμένη η παράσταση, οπότε δεν έχω αναφορές, ούτε συγκρίσεις, ούτε με νοιάζει, γιατί εγώ χθες έζησα μια μαγεία. Πολύ μου αρέσει που οι συντελεστές της παράστασης αποφασίζουν να συνομιλούν με το κοινό, ένοιωθα λες και λέγανε σε μένα προσωπικά την ιστορία, σαν ένας φίλος να μου ανοίγει τη ψυχή του. Πολύ μου αρέσει που η παράσταση ξεκινά από το φουαγιέ. Πολύ μου αρέσει η φρέσκια ματιά, το φιλικό κλίμα, η νεανικότητα που πάλλεται, το χιούμορ. Πολύ μου άρεσε που υπήρξαν τόσες στιγμές που γέλασα, ή που χαμογέλασα νοσταλγικά. Μου δίνει άρωμα και χρώμα και ατμοσφαιρα όλο αυτό. Ίσως να το βλέπω μόνο εγώ έτσι γιατί είμαστε μια γενιά με τους συντελεστές, οπότε όταν στην ερωτική σκηνή, αποσύρει το φως σιγά σιγά από το σμίξιμο και το εστιάζει εν τέλει στο βάζο με τα τριαντάφυλλα, χαμογέλασα θυμούμενη τις παλιές ελληνικές ταινίες και τη κάλπικη λίρα. Πολύ μου αρέσει το πάντρεμα της μουσικής, τα τραγούδια μέρος της ιστορίας, γιατί εξάλλου να χρησιμοποιηθεί άλλος λόγος όταν ο Κοέν το έχει εκφράσει τόσο τέλεια; " Dance me to your beauty with a burning violin, dance me through the panic 'till I am gathered safely in", κι ας προσθέσουμε τις προσωπικές μας θύμισες και αισθήματα που μας γενούν τα τραγούδια στο όλο θεατρικό βίωμα, να έχουμε ο καθένας μας και άλλη τελική γεύση. Με εκπλήσει τόσο ταλέντο μπροστά μου. Ένα μεγάλο μπράβο και ευχαριστώ λοιπόν. Πέρασα υπέροχα. Και έφυγα με μια γλυκιά γεύση, που το είχα ανάγκη χθες, και είναι και αυτό σημαντικό δε βρίσκετε;

Σκηνοθεσία: Γ. Μαυραγάνη.
Παίζουν η ηθοποιοί: Αντώνης Ντουράκης, Βάσω Καβαλιεράτου, Χρήστος Θεοδωρίδης.
Και οι μουσικοί: Μάνος Ροβίθης, Κωστής Ζουλιάτης, Σοφία Σαρρή (υπέροχη φωνή)


στο θέατρο Επί Κολωνώ