Φωτιά και νερό

της Χρύσας Σπηλιώτη

Δύο πρόσφυγες, η Χαγιάτ από το Ιράν, και ο Σαϊντ από το Ιρακ, γνωριστήκαν στη χώρα που έχουν βρει καταφύγιο, και βρήκαν καταφύγιο ο ένας στον άλλον. Ο Σαίντ, με φοβερούς εφιάλτες λόγω των βομβαρδισμών που έζησε στη Βαγδάτη, τρομοκρατημένος, φυλακισμένος σε έναν εφιάλτη που δε μπορεί να τερματίσει. Η Χαγιάτ, που "στα πέρσικα θα πει μικρή αυλή, αλλά στα ιρακινά ζωή", παλεύει να ζήσει όπως και όσο μπορεί. Ένας ξένος, που από λάθος χτυπά τη πόρτα τους, βρίσκεται όμηρος του Σαίντ, και γίνεται για το Σαίντ ο εκπρόσωπος της Δύσης για εφτά μέρες. Βάλθηκε να του μάθει την ιστορία του μουσουλμανικού πολιτισμού,
"για να ξέρεις σε ποιόν κάνεις αυτά που κάνεις". Η σύγκρουση των δύο ανδρών, η σχέση τους που περνάει από την εχθρότητα λόγω της διαφορετικότητας τους, στη φιλικότητα λόγω της ομοιότητας του (στο κάτω κάτω όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινά σημεία, σωστά;) και τούμπαλιν, η "προσφυγιά" του "ξένου" μέσα στις επιβολές του δυτικού τρόπου ζωής, και φυσικά, ο ανταγωνισμός για τη μαγική "βασίλισσα" του Σαίντ, Ζωή όνομα και πράγμα, υποφέρει, ξεπερνά, παλεύει, βρισκει διεξόδους, παραμυθιάζεται, προχωρά, πιστεύει, προδίδεται.
Ο τίτλος του έργου εξηγείται από το Σαίντ
"Εσύ και εγώ είμαστε σαν το νερό με τη φωτιά, μη τα μπερδεύεις, το ένα τρώει το άλλο"
και ο "ξένος" του πετάει ένα ποτήρι νερό σε μια άκαρπη προσπάθεια να τον σβήσει.
Γιατί ο Σαίντ δεν έχει δίκιο, δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί, είμαστε περισσότερο όμοιοι από ότι θέλουμε να αναγνωρίσουμε. Όλοι μας φωτιά, με μια βαθιά επιθυμία να γίνουμε νερό, να πάψουμε πια να καίμε ότι βρούμε στο δρόμο μας, και τον εαυτό μας μαζί, παραδωμένοι σε ένα ολοκαυτωμα χωρίς νόημα, και να αρχίσουμε να δροσίζουμε, να δίνουμε ζωή, όπως το νερό της βροχής στη φύση.

Μέσα στο προγραμμα διαβάζω τη πιο εύστοχη αντιρατσιστική παρατήρηση που έχω διαβάσει ποτέ
"Στη καρδιά του ρατσισμού είναι ο θρησκευτικός ισχυρισμός ότι ο Θεός έκανε ένα δημιουργικό λάθος όταν έφερε μερικούς ανθρώπους στην ύπαρξη"

Friedrich Otto Hertz

Ευτυχώς μια ακτίνα αισιοδοξίας αφήνεται στο τέλος. Γιατί η Ζωή όταν πια δει ότι η προδοσία είναι ολοκληρωτική και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής, επιλέγει να προχωρήσει και να το παλέψει για κάτι καλύτερο. Κι αν η ζωή προδίδεται, δεν παραδίδεται ένα πράγμα.
Βαθιά ανάσα ανακούφισης.


Μια υπέροχη παράσταση και δουλειά από όλους τους συντελεστές, πικρόγλυκο το κείμενο, τσουλάει και παρασέρνει το θεατή, και η Χαγιάτ είναι ένα μαγικό όραμα. Ατμοσφαιρικότατη, πραγματικά πολύ καλό θέατρο.
Να ευχαριστήσω θερμά τους συντελεστές, αλλά και ιδιαίτερα τη κυρία Κάτια Γέρου, η οποία ούσα γνήσιο παιδί του θεάτρου Τέχνης, διατηρεί άσβεστο το πνεύμα του και μας χαρίζει υπέροχες θεατρικές εμπειρίες. Υποκλίνομαι.




Σκηνοθεσία: Άσπα Τομπούλη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κάτια Γέρου, Βασίλης Κουκαλάντ, Μάνος Ζαχαράκος

στο θέατρο Αλμα
από το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας