με αφορμή τον Οβίδιο
"η ψυχή μου με ωθεί να σας πω για κορμιά που αλλάζουνε..."
Με κεντρικό άξονα την ιστορία της Αμαλίας, ακαδημαϊκού, που μελέτησε χρόνια τα γραπτά άλλων και κάποια στιγμή αποσύρθηκε για να γράψει κάτι δικό της, δεν ξέρει τι, μόνο ξέρει ότι κάτι θέλει να γράψει, και της κόρης της Ιώ, επιτυχημένης ηθοποιού, που όλο θέλει να αποσυρθεί και αυτή και να φύγει, δε ξέρει που, μόνο να φύγει, και των ανθρώπων γύρω τους, η μετανάστρια οικιακή βοηθός να αναρωτιέται γιατί έφυγαν, ο σύζυγος της που προσβάλεται όταν τους δίνουν ρούχα - δεν το είχα δει ποτέ έτσι, νομίζεις ότι κάνεις καλό, αλλά ποιοί νομίζουμε ότι είναι για να τους δίνουμε τα αποφόρια μας - ο πρώην σύζυγος της Ιώς, παγιδευμένος σε μια σχέση μαζί της, άραγε τι σχέση είναι αυτή, ο γιός του που γράφει για κάποιον που ξύπνησε μεταμορφωμένος σε ένα γιγάντιο σκουλήκι, ο πλαστικός χειρούργος, ο ζιγκολό, η νεαρή ηθοποιός.(κι αυτή γράφει). Και εμβόλιμα μέσα στη δικιά τους ζωή, αποσπάσματα από ιστορίες της μυθολογίας, Νάρκισσός, Φιλομήλα, Ακταίος, Πολύφημος, Μύρρα, μυθοι ηρώων με αθρώπινα πάθη.
Μα από όλα αυτά εμένα μου μένει στο νου η Αμαλία, που βαρέθηκε να διαβάζει τους άλλου, που θέλει κάτι κι αυτή να γράψει, αλλά δε ξέρει τι. Ίσως γιατί όπου γραφή καταλαβαίνω ζωή, βαρέθηκα να βλέπω τους άλλους να ζουν, θέλω κι εγώ να ζήσω, αλλά δε ξέρω πως. Ιδού.
Η παράσταση δε μου άρεσε συνολικά, με κούρασαν οι πολλοί συμβολισμοί, και το να προσπαθώ να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής, ειδικά το δεύτερο μέρος. Κάπου πλέον αισθάνομαι σα να είμαι έξω από το παιχνίδι, δε μετέχω στη θεατρική εμπειρία, σαν να φτιάχτηκε για ανθρώπους που έχουν κάτι πιότερο από εμένα ένα πράγμα, κι εγώ μη μπορώντας να πιάσω το νόημα, καταδικασμένη, παραμένω εκτός.
Σύλληψη/ Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αννα Καλαϊτζίδου, Ξένια Καλογεροπούλου, Χρήστος Λούλης, Άννα Μάσχα, Κώστας Μπερικόπουλος, Αργύρης Ξάφης, Ηλίας Παναγιωτακόπουλος, Ιωάννα Παππά. Άλκηστις Πουλοπούλου, Θάνος Τοκάκης
στο θέατρο Αμόρε
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Αυτό με τα αποφόρια ήταν της υπόθεσης του έργου κι όχι δική σου σκέψη, έτσι;
Η Λέλα δεν έχει πάψει ακόμη να με ευχαριστεί για τα (καθαρά βέβαια) παλιομοδίτικα αποφόρια που της πήγα.
λεμονιά
στο έργο ο σύζυγος προσβάλεται και νοιώθει άσχημα που δίνουν στη γυναίκα του ρούχα, η συνέχιση της σκέψης είναι δικιά μου, όχι τόσο στο ότι δίνουμε, αλλά στο ότι επιλέγουμε τους ανθρώπους που είναι μετανάστες και στη δούλεψη μας για να δώσουμε, θεωρώντας ότι έχουν ανάγκη, βγάζοντας από μόνοι μας το συμπέρασμα ότι έχουν ανάγκη, και όταν τους προσφέρουμς είναι σαν να τους λέμε, κοίτα, θεωρώ ότι έχεις ανάγκη. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, αλλά, όταν ήμουνα αγγλία, μετανάστρια κι εγώ, με ξενική προφορά, νομίζω αν ερχότανε συνάδελφος και μου έλεγε, έχω κάτι ρούχα που δε χρειάζομαι, μήπως τα θέλεις, θα με προσέβαλε. Θα έλεγα γιατί καλέ, σου είπα εγώ ότι έχω ανάγκη; δείχνω τόσο φτωχή; δε μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου; ζητιάνεψα;
Ξέρω ότι όντως έχουν ανάγκες, και χρειάζονται, και είναι περισότερρο στο τρόπο που το κάνεις, και στην ουσία καλό κάνει κανείς, και ο λαμβάνων νιώθει ευγνωμοσύνη, αλλά έτσι δε το είχα δει μέχρι τώρα.
Αυτά!
Δημοσίευση σχολίου