Δευτέρα, Ιανουαρίου 07, 2008

Απ' έξω

του Ανδρέα Θωμόπουλου

Δύο "άστεγοι" και η συνάντηση τους με έναν νεκρό χρηματιστή σε ένα παγκάκι. Μια ακίνητη παρουσία πρόθυμη να ακούσει τις σκέψεις τους και να δεχτεί τις περιποιήσεις τους. Δύο άνθρωποι που αν μη τι άλλο, μπορούν και δίνουν. Δύο άνθρωποι που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα αλλά επί της ουσίας έχουν ότι χρειάζονται, δηλαδή όλα. Η μήπως πείθουν τον εαυτό τους ότι έχουν ότι χρειάζονται; έλα μου ντε, όταν τα έχεις όλα και θέλεις κι άλλα, μιζέρια, όταν τα έχεις χάσει όλα, δε φοβάσαι τίποτα άλλο να χάσεις, οπότε πληρότητα, ή μήπως και πάλι μιζέρια. Όλα θέμα αυτοαντίληψης, υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα, ποιός θα κρίνει τελικά; Δεν μπορεί κανείς να ξέρει, ούτε αυτοί, ούτε εμείς, (ούτε βέβαια ο νεκρός χρηματιστής, ή μήπως αυτός επιτέλους βρήκε όλες τις απαντήσεις εκεί που είναι;).

Δε θα πω ότι συγκλονίστηκα, ούτε από το έργο, ούτε από τη παράσταση. Ήταν όμως μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής από όλους τους συντελεστές. Ατμοσφαιρική. Και μου άρεσε ιδιαίτερα η κυρία Σκούπα.

Αξίζει να πάρετε και το πρόγραμμα της παράστασης. Πέραν του κειμένου του έργου, περιέχει και μία συνεύντεξη του συγγραφέα. Μου άρεσε που διάβασα τις σκέψεις του, μου άρεσε η θεώρηση της ζωής που έχει, ρεαλιστική και συγκρατημένα αισιόδοξη, λίγο να ξεφεύγουμε από το συνήθη μηδενισμό. Κι ακόμη κι όταν δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις, να συνεχίζουμε να επιμένουμε να βλέπουμε τη "φωτεινή μεριά του βουνού".
Αντιγράφω τα λόγια του έτσι για να μη ξεχνιέμαι κι εγώ
"Και μας γεμίζουν με ένα κουράγιο μυστικό που, ενώ δεν το συνειδητοποιούμε καθώς είμαστε πολύ απασχολημένοι με τα τερτίπια και τις ανοησίες ενός αυνανοκρατούμενου εφηβικού εγωίσμου, το λειτουργουμε. Για αυτό άλλωστε και συνεχίζουμε να κάνουμε παιδιά, να φυτεύουμε δέντρα, να έχουμε συντρόφους, να επιμένουμε πως το δούναι είναι πιο συναπαρστικό από το λαβείν, πως τυχερός είναι αυτός που αγαπάει, κι ένα σωρό άλλα ανατρεπτικά και υπέροχα."


Να πω ακόμη ότι ο χώρος της παράστασης, το θέατρο Βαφείο, είναι πανέμορφος, ζεστός και φιλικός. Ένα υπέροχο περιβάλλον, δημιουργημένο με αγάπη, που πρόσφατα κινδύνεψε να χαθεί, αλλά ευτυχώς σώθηκε. Μια επίσκεψη αξίζει το κόπο μας και το θέατρο την υποστήριξη μας. Να πάτε λίγο πιο νωρίς γιατί έχει υπέροχο φουαγιέ/μπαρ και προσφέρεται για κουβεντούλα με φίλους πριν τη παράσταση.




Σκηνοθεσία: Λάκης Καραλής
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Σκούπα, Λάκης Καραλής

στο θέατρο Βαφείο

2 σχόλια:

livermak είπε...

Αιωνια ερωτηματα βαλμενα στην σωστη τους σειρα και προβληματισμοι πανω σε αυτα......
...Νομιζω οτι η ματια σου δεν απεχει πολυ απο την δικη μου.... βλεποντας,κατα αρχην, το χωρο που πραγματοποιηθηκε η παρασταση,επειτα το μερακι των συντελεστων, την ζεστασια της προσπαθειας, και επειτα την ιδια τη παρασταση ενιωσα τον κατακλυσμο απαντησεων.....Η αξιοπρεπεια,η προσφορα σαν τροπος ζωης, η αλληλεγγυη, η αληθινη προσωπικη επαφη,η ηθικη ακαιρεοτητα,και η απλοτητα της ζωης μας σαν φιλοσοφικη θεση,ειναι η καταθεση του εργου.....και οτι χρειαζομαστε ,για να ζησουμε αυτο το μικρο ταξιδι της ζωης και να απαντησουμε ,στην ματαιοδοξια της υπαρξης.....
Να ευχαριστησω την συντροφια μου που δανεισε την ματια της και μπορεσα να διακρινω και εγω αυτες τις μικρες αληθειες..

αλκιμήδη είπε...

ευχαριστώ καλέ μου
μόνο να μη τις ξεχνάμε αυτές τις μικρές αλήθειες
(τελικά είναι αλήθειες άραγε, ή άλλη μια ψευδαίσθηση που φτιάξαμε;0
ή να μην τις αμφισβητούμε :)