Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γούλφ;

του Edward Albee

Πως γίνεται εγώ που δηλώνω θεατρόφιλη να μην είχα δει αυτό το έργο; Πως;

Η Μάρθα και ο Τζωρτζ, ένα ζευγάρι παντρεμένο για είκοσι τρία χρόνια. Μια κοινή ζωή, σχέδια και όνειρα που κάνανε στη νιότη τους και δε πραγματοποιήθηκαν, οι ματαιώσεις της ζωής. Όλα αυτά κομμάτι τους, μέσα τους να υποβόσκουν και δειλά δειλά να βγαίνουν προς τα έξω. Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, που όλα τα ανομολόγητα, που όμως και οι δύο τα γνωρίζουν πολύ καλά και πονάνε για αυτά, πρέπει να βγουν έξω, πρέπει να ειπωθούν, όσο σκληρό κι αν είναι αυτό. Για να μπορέσουν να επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους, να τη λυτρώσουν από τα ανεκπλήρωτα και να τη στηρίξουν σε αυτό που είναι σήμερα. Μια δύσκολη νύχτα, παρουσία ενός ξένου ζευγαριού, θα τα εκθέσουν, θα εκτεθούν, να μην υπάρξει αμφιβολία, οι αλήθειες να μη μένουν με αμφιβολία στη ψυχή, αλλά στο φως, ξεγυμνωμένες, με υπόσταση. Μόνο αν τις αντικρίσουν κατάματα θα μπορέσουν πια να απελευθερωθούν από αυτές και να προχωρήσουν.
Η Μάρθα, κόρη του προέδρου του Πανεπιστημίου, παντρεύτηκε τον Τζωρτζ, τότε νεαρό καθηγητή. Παντρευτήκανε επειδή αγαπηθήκανε, η προφανής προσδοκία ότι ο Τζωρτζ κάποια στιγμή θα έπαιρνε τη θέση του πατέρα της. Αυτό δε το κατάφερε.
Και τη βλέπουμε αυτή τη νύχτα, να τον εξευτελίζει, να τον πατάει, να τραβάει το σκοινί, κι άλλο, κι άλλο, μέχρι να σπάσει. Αυτός δεν αντεπιτίθεται. Φαίνεται μαλθακός. Δέχεται τον διασυρμό.

- Εσύ νομίζεις ότι μπορείς να με εξευτελίζεις, να με ταπεινώνεις
- Εσύ μπορείς να το αντέξεις
- Όχι, δε μπορώ να το αντέξω
- Μπορείς. Για αυτό με παντρεύτηκες

Κάποια στιγμή σα μανιασμένο ζώο, επιτίθεται στους καλεσμένους, το φαινομενικά ευτυχισμένο ζευγάρι με όλη τη ζωή και την επιτυχία μπροστά του. Ξεσπάει εκεί γιατί κάπου πρέπει να ξεσπάσει. Και είδατε έχετε και εσείς ανομολόγητες αλήθειες που και οι δύο σας τις ξέρετε και αποφεύγετε να τις δείτε. Τους ξεγυμνώνει για να μην ξεγυμνώσει τη Μάρθα. Και η Μάρθα συνεχίζει να τραβάει το σκοινί.

- Με σιχαίνομαι. Πέρασα τη ζωή μου με ψίχουλα

Λέει η Μάρθα κάποια στιγμή και είχα την εντύπωση ότι αναφερότανε στη ζωή που χαράμισε δίπλα σε έναν άντρα που αποδείχτηκε λίγος. Που να ήξερα ότι αναφερότανε και στον εαυτό της που ήτανε λίγος. Και ότι ο Τζωρτζ προσπαθεί όλη αυτήν τη δύσκολη νύχτα να τη προστατέψει από τη συνειδητοποίηση. Όμως πια δε πρέπει να τη προστατεύει. Μόνο αν αφήσει πίσω της τα όνειρα του παρελθόντος και φτιάξει καινούργια θα μπορέσει να γίνει ευτυχισμένη. Η Μάρθα το ξέρει αυτό και για αυτό συνεχίζει να τραβάει το σκοινί. Μέχρι να σπάσει.

Μόνο αυτός μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη, αυτός που με κρατάει σφικτά τη νύχτα και εγώ τον δαγκώνω.
Μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη μόνο που εγώ δε θέλω. Ένα πράγμα δε θα του συγχωρέσω , ότι τα παράτησε στη μέση.

Αλλά ο Τζωρτζ δε τα παρατάει στη μέση. Μένει εκεί.

Μια νύχτα θα του σπάσω τη ραχοκοκαλιά

Και του τη σπάει, κι επιτέλους, βίαια, της δίνει αυτό που ασυνείδητα ζητούσε. Την αλήθεια. Λύτρωση και για τους δύο της. Η νύχτα τελειώνει, οι καλεσμένοι φεύγουν. Ξημερώνει. Αυγή και για τους δυο τους.


* Δε σας λέω ποια η τελική αποκάλυψη για να μη το χαλάσω σε όσους δε ξέρουν το έργο.



Η παράσταση είναι εύστοχα στημένη, χωρίς υπερβολές, η μουσική συνοδεύει όπως πρέπει. Πολύ δυνατές ερμηνείες από όλους τους συντελεστές. Η κ. Βαγενά καταφέρνει πάντα να μεταμορφωθεί και να με κάνει να νιώσω ότι μου συστήνει κάθε φορά και μια άλλη γυναίκα, να μπω στο πετσί αυτής της γυναίκας, να τη βιώσω.
Άλλη μια από τις φετινές παραστάσεις που συστήνω ανεπιφύλακτα.
Για όσους βέβαια, είχαν τη τύχη να το έχουνε δει με Καρέζη, Καζάκο, Βαλτινό και Λαζαρίδου, δε ξέρω τι να πω. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς. Η μητέρα μου αρνείται να το ματαδεί, μία θεία μου που είχε εκείνη την εμπειρία, αναπόφευκτα έκανε και τη σύγκριση και δήλωσε (κι αν θέλετε το πιστεύετε ) ότι της άρεσε περισσότερο η φετινή παράσταση.


Σκηνοθεσία: Ελένη Μποζά
Παίζουν οι ηθοποιοί: Άννα Βαγενά, Γιώργος Νινιός, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Γιώργος Χρυσοστόμου


Στο θέατρο Μεταξουργείο