Σοφία Λασκαρίδου – Το Ταξίδι μιας ζωής

του Γιάννη Μαργαρίτη



Μιά όμορφη αναφορά στη ζωή της Σοφίας Λασκαρίδου από την Λεμονιά

Τη Σοφία Λασκαρίδου δεν την ήξερα, δεν την είχα ακουστά και θαύμασα το ποια ήταν, τι έκανε, τη δύναμη της να υπάρξει έτσι όπως υπήρξε.
Ζωγράφος. Η ανάγκη της να υπηρετήσει τη τέχνη της την ώθησε να διεκδικήσει και να είναι η πρώτη γυναίκα που σπούδασε στη σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου. Η ίδια ανάγκη την έστειλε στο Μόναχο για περεταίρω σπουδές. Πνεύμα ελεύθερο, μεγαλωμένη σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που της έδωσε τη πολυτέλεια να εκφράσει αυτήν την ελευθερία του πνεύματος της, έζησε σύμφωνα με την αλήθεια της.
Προσπαθώ να φανταστώ τι «γυναίκα», τι «άνθρωπος» θα έπρεπε να ήταν όταν διαβάζω στο πρόγραμμα « Άφοβη με το κουτί της ζωγραφικής εις το χέρι έτρεχε τα βουνά και τους κάμπους της Αττικής και με το μικρό της ρεβόλβερ εις τη τσέπην εταξίδευε μόνη ζωγραφίζουσα, Νησιά, Στερεάν και Πελοπόννησον» και παίρνω ένα μάθημα για τη δικιά μου τη ζωή.
Κι έχω την αίσθηση ότι ήταν πρωτοπόρος, όχι γιατί είχε σκοπό να ανοίξει το δρόμο για τις γυναίκες, ή γιατί ήθελε να κατακτήσει κάποια δικαιώματα. Ήταν πρωτοπόρος απλά ζώντας όπως την πρόσταζε η φύση της.

Ο Γιάννης Μαργαρίτης εμπνέεται από αυτόν τον άνθρωπο και μας καταθέτει στιγμές από τη ζωή της. Τη ζωή μιας γυναίκας. Όχι τόσο τα γεγονότα του παρελθόντος της, ναι και αυτά, αλλά κυρίως το τρόπο που τα βίωσε. Την ουσία τους;

Η παράσταση ξεκινά με τη ζωγράφο, στη δύση της ζωής της, να καίει γραπτά της και επιστολές. Να απαλλάξει τους κληρονόμους της από το βάρος της μνήμης που κουβαλούν; να προστατέψει το παρελθόν της από έκθεση μη αρμόζουσα στο περιεχόμενο του; Εξάλλου
«αυτά που αξίζουν να μείνουν δε μπορούν να καταγραφούν», δε θα τα βρει κανείς μέσα στις καταγεγραμμένες σκέψεις της, τις αποκομμένες από το βίωμα.
Η μνήμη κατοικεί μέσα μας.
Και το γεγονός της ζωής χρωματίζεται από το συναίσθημα που δημιουργεί.

Σαφέστατα η δικιά της ζωή, χρωματίστηκε από τον έντονο πόνο από την αυτοκτονία του αγαπημένου της, του ποιητή Περικλή Γιαννόπουλου. Παρόλαταυτα την έζησε στο έπακρο και τη τίμησε. Μόνο να, "ελπίζω όταν φύγει η ψυχή να γίνει κάτι άλλο, να μην υποχρεωθεί στο καταναγκασμό της ζωής ξανά" (Ζητώ συγνώμη δε τα θυμάμαι ακριβώς τα λόγια, αλλά νομίζω ότι την ουσία τους τη μεταφέρω)


Τα κείμενα της παράστασης είναι βασισμένα στην αυτοβιογραφία της ζωγράφου, σε μαρτυρίες συγγενών και σε ελάχιστες προσωπικές μνήμες του Γιάννη Μαργαρίτη.
Σκέφτομαι πόσο υπέροχο να γνωρίσεις έναν τέτοιον άνθρωπο. Δεν εκπλήσσομαι που τον εμπνέει να δημιουργήσει μια τόσο όμορφη παράσταση. Η Χρυσάνθη Δούζη πολύ όμορφα μας μεταφέρει κάτι από την ουσία της ζωγράφου, ίσως κάτι κι από τη ψυχή της. Μοναδική μου ένσταση, η παρουσία του Χρήστου Θηβαίου, που ήταν κάπως αμήχανος και δεν έδενε με το όλο κλίμα. Η μουσική του, που ως επι το πλείστον ήταν ποίηση του ποιητή και αγαπημένου της ζωγράφου, Περικλή Γιαννόπουλου, και πρόσθετε στο κείμενο, θα μπορούσε ίσως να ενταχθεί με κάποιον άλλον τρόπο.






Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαργαρίτης
Παίζουν οι: Χρυσάνθη Δούζη, Χρήστος Θηβαίος

Στο θέατρο της Άνοιξης