Θέατρο παραλόγου; Αναρωτιέμαι.
Φράσεις ατάκτως ειρημένες; Φαινομενικά ίσως, ουσιαστικά όχι.
Ένα ρολόϊ τοίχου να μετράει αδέκαστα τη διαδοχή των στιγμών. Στιγμές,
άλλες φορές ασύνδετες,
άλλες φορές αντιτιθέμενες και επιτιθέμενες η μία στην άλλη,
άλλες φορές επαναλαμβανόμενες,
άλλες φορές να θυμίζουν καθημερινότητα (αχ, πόσο επιφανειακή και άχαρη πραγματικότητα αλήθεια)
κι άλλες φορές απλά σουρεαλιστικά καίριες και τρομαχτικά αληθινές.
Αντιγράφω από το πρόγραμμα
" Η ανθρωπότητα οφείλει να παραιτηθεί μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι μια πλήρης και ικανοποιητική εξήγηση του σύμπαντος είναι εκτός των δυνατοτήτων της. Και υπό αυτό το πρίσμα, ο κόσμος πρέπει τελικά να θεωρηθεί παράλογος"
Αλμπέρ Καμύ
Ναι, και υπό αυτό το πρίσμα ένα λογικότατο θέατρο του παραλόγου να απεικονίζει με φρικιαστική αλήθεια τη ζωή μας.
Ο Ιονέσκο γράφει ότι εμπνεύστηκε τη φαλακρή τραγουδίστρια από ένα εγχειρίδιο εκμάθησης της αγγλικής γλώσσας. Ο κύριος και η κυρία Σμιθ, συνηθισμένοι άγγλοι, με συνηθισμένες αγγλικές ζωές. Απρόσωποι.
"Το πρωϊ κοιτάχθηκες στο καθρέπτη, αλλά δεν είχες πρόσωπο"
Αποξενωμένοι. Όχι λάθος. Απλά ξένοι. Δεν είχαν γνωριστεί ποτέ όπως και οι φίλοι τους που μετά από μακρά συζήτηση μεταξύ αγνώστων καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ναι, πράγματι είναι παντρεμένοι, λογικά πρέπει να είναι παντρεμένοι, κι έτσι τελικά αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλον το σύντροφο της φαντασίας του. Τον οποίον και φυσικά αγαπούν.
Η τελευταία σκηνή όπου οι τέσσερις ηθοποιοί αναφωνούν ασυναρτησίες ήταν σα να έβλεπες το μέσα του ανθρώπινου νου (τουλάχιστον του δικού μου) όπου αναρίθμητες φωνές, εσωτερικές και μη, κραυγάζουν, διεκδηκούν, καταλαμβάνουν, παραλογίζουν.
Πάρε ένα κύκλο, χαιδεψέ τον, και αυτόματα γίνεται φαύλος.
Ευχάριστη παράσταση, συμπαθητικά δοσμένη. Το ατού της η πίστη στο κείμενο του Ιονέσκο, το οποίο είναι και η δύναμη της κατά την ταπεινή άποψη μου.
Στο Θέατρο Βικτώρια
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαριάννα Λαμπίρη, Πέτρος Αποστολόπουλος, Άννα Πορφύρη, Γιώργος Κατινάς, Χριστίνα Δενδρινού, Ερνέστος Βουτσίνος
Ακούγονται: Κώστας Τερζάκης, Βασιλική Ρόρρη, Νεκτάριος Γεωργιάδης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός
8 σχόλια:
Πάρε ένα κύκλο, χαιδεψέ τον, και αυτόματα γίνεται φαύλος.
Ναι ε;
Ηπαράσταση τι έλεγε επι της ουσίας;
Πολύ διαφήμιση και με τρομάζει...
Fabulous...
Καλημέρα sigmataf
Βρε, το "ευχάριστη παράσταση, συμπαθητικά δοσμένη" το εκλαμβάνεις ως διαφήμιση;
Εμένα μου άρεσε, σπάνια να μη μου αρέσει θεατρική παράσταση, αλλά δε ξετρελάθηκα, ούτε έχει κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρει. Δε θα το συστήσω σε φίλους, δε θα τους πω και να μην πάνε. Αδιάφορο υποθέτω. Πάντα θέμα προσωπικού γούστου η τέχνη εξάλλου.
Όσο για διαφήμιση υποθέτω ναι, διαφημίζω γενικά το θέατρο, ως όλον, ως ενδιαφέρουσα πρόταση για έξοδο. Μείνετε συντονισμένοι, πλούσια θεατρική σαιζόν προβλέπεται. :)
Καλημέρα purple overdose
είμαι fabulous ξέρω.
Και μετριόφρων επίσης!
Μμμμμμ....
Πολύ διαφήμιση στους δρόμους, όχι στο blog σου.
Καλησπέρα.
Κι' εγώ αναρωτιέμαι,
γιατί θέατρο παραλόγου?
Θα επαναλάβω την κορυφαία ατάκα του έργου:¨"Κρισναμούρτι, Κρισναμούρτι, Κρισναμούρτι με γιαούρτι". Όπως έλεγε και ο μέγας Ιονέσκο, "το θέατρο είναι ο χώρος που μπορούμε να τολμήσουμε τα πάντα αλλά τολμούμε τα λιγότερα"
Φιλιά, και επιμένω: ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΒΛΟΓΚ ΣΟΥ;;;
sigmataf
όντως έχει πολυδιαφημιστεί το συγκεκριμένο.
όλη μου η ζωή
εμένα πάντως καθόλου πράλογο δε μου φάνηκε.
μπεμπέ
και πολύ κακώς τολμούν τα λιγότερα!
Αν και θέλει κάποιο χάρισμα για να τολμάς επι της ουσιας και όχι για το τολμείν και μόνο.
Ο Ιονέσκο προφανώς το έχει.
Εσύ την έχεις δει τη παράσταση; ή η Αλεπου; Εγώ άσχετη από Ιονέσκο μιλώ ενστικτώδικα, η δικιά σου άποψη ως ειδικού θα με ενδιέφερε.
Φιλιά
καλό βράδυ λοιπόν...
Δημοσίευση σχολίου