ΑΜΛΕΤ Β’

Του Σαμ Μπόμπρικ

Πήγα, είδα και απήλθα απογοητευμένη.

Καταρχήν να ζητήσω συγνώμη από τους ηθοποιούς για το επερχόμενο θάψιμο γιατί ήταν όλοι τους εξαίρετοι, υπηρέτησαν άψογα τους ρόλους τους, γεμάτοι ζωντάνια και κέφι.

Πρόκειται για μια παρωδία του γνωστού σαιξπηρικού έργου. Μια κωμωδία με πολύ γέλιο, πολλές καλές ατάκες. Το κοινό καλείται να συμμετάσχει και να συμβάλει με έναν τρόπο άνετο και φιλικό.
Άλλα, αλλά...
Ασύνδετη και αποσπασματική. Υπερβολικά τα «φαρσικά» στοιχεία. Υπερβολικές οι σεξουαλικές αναφορές. Καυστηριασμός ελάχιστος, κι αυτός του σεναρίου, όχι του τι εκφράζει το original έργο.
Επίσης αισθάνθηκα ότι ο χώρος δεν ήταν κατάλληλος, ίσως να χρειαζότανε ένα μικρότερο θέατρο. Η σκηνή δε «γέμιζε» ούτε από τα σκηνικά ούτε από τους ηθοποιούς, και η πλατεία φάνταζε ιδιαιτέρως κρύα.
Αν και υπήρξαν πολλές στιγμές που δάκρυσα από το πολύ γέλιο, υπήρξαν και πάμπολες στιγμές που κοίταξα .το ρολόι μου αναρωτώμενη πότε θα τελειώσει.

Η απογοήτευση μου έγκειται φυσικά στο ότι άλλο περίμενα κι άλλο συνάντησα.
Το αθηνόραμα το έχει με τέσσερα αστέρια. Και τηρώντας το σύνηθες μου τελετουργικό, φτάνω στο θέατρο σχετικά νωρίς, καφεδάκι και μελέτη του προγράμματος ένα πρόγραμμα πολύ καλό, με ωραίες αναλύσεις του Άμλετ του Σαίξπηρ. Ναι, ήμουν φτιαγμένη για κάτι διαφορετικό.
Α, οι μεγάλες προσδοκίες είναι άτιμο πράγμα και εγκυμονούν κινδύνους, σε όλα στη ζωή και στο θέατρο φυσικά. Υποθέτω, αν πήγαινα να περάσω δύο ευχάριστες ώρες απλώς, μπορεί αυτός ο στόχος να είχε επιτευχθεί.

Παρολαταύτα υπάρχει κάτι που θέλω να κρατήσω. Αντιγράφω από το πρόγραμμα (που αντιγράφει από το «Σαίξπηρ ο Σύγχρονος μας» του Γιάν Κοτ) μια υπέροχη αλληγορία

«Ο τυφλοπόντικας σκάβει το χώμα αλλά ποτέ δε θα ξαναβγεί στην επιφάνεια. Νέες γενιές τυφλοπόντικων γεννιούνται ολοένα, σκάβουνε τη γη προς όλες τις κατευθύνσεις, και συνεχώς το χώμα τους πλακώνει. Ο τυφλοπόντικας έχει τα τυφλοποντικίσια όνειρα του. Για μεγάλο διάστημα είχε την αυταπάτη πως είναι ο άρχοντας της δημιουργίας, νόμιζε πως η γη, ο ουρανός και τα αστέρια είχανε πλαστεί για τους τυφλοπόντικες, πως υπάρχει ένας Θεός των τυφλοπόντικων, που έπλασε τους τυφλοπόντικες και τους υποσχέθηκε μια τυφλοποντικίσια αθανασία. Όμως ξαφνικά ο τυφλοπόντικας κατάλαβε ότι είναι ένας απλός τυφλοπόντικας, πως η γη, ο ουρανός και τα αστέρια δεν πλάστηκαν για χάρη του. Ο τυφλοπόντικας πονάει, νιώθει και στοχάζεται, ωστόσο τα δεινά του, τα αισθήματα του και οι στοχασμοί του δε μπορούν να αλλάξουν την τυφλοποντικίσια μοίρα του. Αυτός θα συνεχίσει να σκάβει το χώμα και το χώμα θα συνεχίσει να τον πλακώνει. Στο σημείο αυτό ο τυφλοπόντικας κατάλαβε ότι είναι ένας τραγικός τυφλοπόντικας.»

Και αντιγράφοντας από το πρόγραμμα πάλι
«Το δράμα των καταστάσεων που επιβάλλονται… Οι ρόλοι υπάρχουν στο σενάριο, και το σενάριο πρέπει να παιχτεί ως το τέλος άσχετα ποιοι είναι οι ήρωες.»

Αουτς, αυτό πόνεσε!





Παίζουν οι ηθοποιοί:
Χρήστος Κελαντώνης, Γιάννης Κοτσαρίνης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Δημήτρης Μενούνος, Έφη Μουρίκη, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Πάνος Σταθακόπουλος, Ελένη Τζώρτζη, Πρόδρομος Τοσουνίδης,
Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης

Στο θέατρο Νέο Ριάλτο

και συνεχίζει το καλοκαίρι στο θέατρο Παρκ