Μαμ

του Σάκη Σερέφα


μμμμμμμμμ γευστικότατον!

Οι συνταγές, εκτός από ενδιαφέρουσες, είναι ζυμωμένες με απόσταγμα ζωής.

Διαφημίζεται ως "μια παράσταση για το δύσκολο ταξίδι της ενηλικίωσης" και το μυαλό πάει στη διαδρομή μετάβασης από παιδί σε ενήλικα.
Κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς. Ενηλικίωση ναι, όχι μόνο. Μαζί με ωρίμανση. Από την άγνοια του "μαθητευόμενου" που τσαλαβουτάει στη ζήση όπως όπως και στο περίπου στη συνειδητοποιημένη γνώση και ικανότητα του ζειν.

Παρακολουθούμε έναν έφηβο στα γυμνασιακά και λυκιακά του χρόνια. Σύντροφος του σε αυτό το ταξίδι, ο οδηγός του σχολικού λεωφορείου. Σε κάθε σημείο καμπή ένα φαγητό, εμπλουτισμένο με όλο το καταστάλαγμα της ενήλικης εμπειρίας. Απλόχερα δοσμένο, καθοδηγεί, εξηγεί, βοηθά. Κάθε σταθμός μάθημα. Οδηγός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο σχολείο της ζωής.

Μια πορεία οδυνηρή...

"Ο πόνος, όπως αναγράφεται και στην ετικέττα του, είναι οδυνηρός. Δεν μπορείς να τον αποφύγεις. Χρειάζεται να μάθεις να ζεις μαζί του"

Να τον φας, να τον καταβροχθίσεις, να κρατήσεις όλες τις μνήμες ακαίρεες, να τον νοιώσεις, να μείνει μέσα σου. Τότε ίσως να σε διδάξει, ίσως.

Μια πορεία αποκαλυπτική...

Για την ανάγκη του ανθρώπου
να είναι ευτυχισμένος ("κατασκευαστικόν το θέμα!"),
να είναι ελεύθερος ("τους φόβους μας τους τρώμε"),
να κρατάει τη μνήμη του,
να είναι ο εαυτός του στον έρωτα,
να πετάξει τα περιττά από πάνω του και να κρατήσει μόνο την ουσία ("την ξεφλουδίζουμε την αγκινάρα και τρώμε μόνο τη καρδιά"). Κυρίως αυτό.

"Η ταραμοσαλάτα θέλει μόνο λάδι και λεμόνι"

Του παίρνει χρόνια του έφηβου για να τη φτιάξει τη ταραμοσαλάτα όπως πρέπει. Μόνο λάδι και λεμόνι. Οτιδήποτε άλλο είναι περιττό, δε χρειάζεται φτιασίδια για να νοστιμέψει, είναι πεντανόστιμη από μόνη της. Η μαγιονέζα, το κρεμμύδι, το ψωμί την κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι, που πρέπει να είναι. Το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να της αλλοιώνουν τη γεύση, να τη ψευτίζουν.
Και όταν τη πετυχαίνει; Τότε τη προσφέρει, και γίνεται αποδεκτή, και κάθονται μαζί κι απολαμβάνουν, μοιράζονται τη ταραμοσαλάτα.


Φεύγω με μια γλυκιά αίσθηση από το θέατρο. Εγώ, και άλλοι θεατές, σπεύδουμε να αγοράσουμε το κείμενο. Θέλω να το επισκεφτώ ξανά, να το σκεφτώ, να το μελετήσω. Γιατί σε τελική ανάλυση πρόκειται για μιά παράσταση πάνω στα μαθήματα που μας δίνει η ζωή. Συνειδητοποιώ ότι όσο μεγαλώνουμε και "σοφεύουμε" είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι για να γευτούμε τη ζωή. Σε δύο εβδομάδες κλείνω αισίως τα 35 μου χρόνια. Και μπαίνω στο δεύτερο μισό της ζωής μου με αποκτημένη γνώση, προετοιμασμένη από τις εμπειρίες του πρώτου μισού, ορεξάτη εως πεινασμένη, με εκλεπτισμένα γούστα.


Τι θα τη κάνεις τη ζωή Ζοζέφ;
ΜΑΜ! ΜΑΜ!


Ναι η ζωή, αυτή κι αν είναι για φάγωμα!



** Η παράσταση είναι υπέροχα δοσμένη.
Παίζουν εξαίρετα οι: Δημήτρης Πιατάς, Σωκράτης Πατσίκας, Βασίλης Καραμπούλας, Άννα Καλαιτζίδου.

** Στο θέατρο Αμόρε - δυστυχώς στον εξώστη που έχει περιορισμένες θέσεις.
Αν δε το γνωρίζετε, στο θέατρο Αμόρε, υπάρχει η δυνατότητα ετήσιας συνδρομής. Με 70 ευρώ, 5 παραστάσεις, τα προγράμματα των παραστάσεων, και refreshment στο μπαρ.
Εγώ έβγαλα μία, ποτέ δε με έχουν απογοητεύσει οι παραστάσεις του θεάτρου του Νότου, εννίοτε με μαγεύουν