Φεύγουσα Κόρη

Άλλη μιά από τις παραστάσεις που είδα πέρυσι και συνεχίζεται φέτος. Και ευτυχώς. Είναι από αυτά που μάλλον θα ξαναδώ.

Μοιρολόγια, νανουρίσματα, παραδοσιακά παραμύθια, και το διήγημα του Παπαδιαμάντη "Μια ψυχή", ανακατεύονται, συνδέονται, αρμονίζονται, αποκτούν ζωή και ψυχή, από την έκφραση της ηθοποιού Ρηνιώ Κυριαζή. Μόνη στη σκηνή, με μία καρέκλα μόνο, τίποτα περιττό για να μην απομακρύνεται η καρδιά από την έκφραση αυτού του κειμένου, την επαφή με τη ψυχή του λόγου που η νεα ηθοποιός απλώχερα δωρίζει. Μυσταγωγία.

Το παραμύθι του Φιορεντίνου, καθηλώνει και αγαλιάζει, αχ, αυτή η λάμια, σα να βλέπεις όλη τη κακία του κόσμου στα μάτια της που πετάγωνται έξω, να καρφώσουν με δηλητήριο, όποιον τα κοιτάξει. αχ, η τρυφερή γλυκιά κόρη της λάμιας.

Το νανούρισμα γλυκαίνει.

Τα μοιρολόγια συγκλονίζουν. Η συγκρατημένη έκφραση του πόνου, η απόκριψη όλης της έκτασης του, μου αποκάλυψε όλο το βάθος του και την απόγνωση του κατευθείαν μέσα στο είναι μου, πέρα από μυαλό, καρδιά, ψυχή, να αγγίζει κάτι άλλο, αυτό που είναι ενωμένο με όλο το κόσμο μας.

Η δραματοποίηση της "Ψυχής" απλά με άφησε άφωνη. Το θέμα, μια μητέρα που έχασε τη κόρη της και βλέπει σε μια πεταλούδα τη ψυχή της, δε μπορεί παρά να μιλήσει σε ένα γονιό.
Όμως το να γίνεις κοινωνός στη Ρηνιώ Κυριαζή να βιώνει αυτά τα λόγια

"Αχ! ψυχή μου! Αχ! πουλί μου! μου εκάκιωσες, με βλέπεις και φεύγεις, μου αγρίεψες ! παιδί μου!"

Και η φράση, προσφώνηση, κραυγή, παράκληση, πρόσκληση, "Αχ ψυχή μου", δεν έχει από άλλα χείλη, από άλλη ψυχή, ποτέ αρθρωθεί έτσι.