Μια νύχτα με τον Σαιξπηρ

Μια συρραφή αποσπασμάτων από πέντε έργα του Σαίξπηρ (Οθέλλος, Στρίγγλα, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας, Μάκβεθ), με κεντρικό άξονα τον Έρωτα. Με κεφαλαίο έψιλον. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής, η κινητήριος δύναμη των πάντων, ο αναπόδραστος, ο ευπρόσδεκτος, ο απροσδόκητος. Ο μικρός φτερωτός θεός πετάει το βέλος του, το βλέμμα που λαβώνει, και όλα ανατρέπονται. Η αγνή παραδίδεται, η πιστή προδίδει, η στριμμένη γλυκαίνει. Η λογική δε χωράει στο τόπο αυτό, εξορίζεται. Πάθος τυφλώνει, παραλογίζει, παραπλανεί.

Όμως...

Αντιγράφω από το πρόγραμμα της παράστασης:
"Σε όλους τους έρωτες, ακόμη και στους πιο τραγικούς, υπάρχει μια στιγμή ευτυχίας η οποία μπορεί χωρίς υπερβολές να ονομαστεί υπεράνθρωπη. Είναι η νίκη κατά του χρόνου, μια αμυδρή εικόνα του επέκεινα, εκείνου του εκεί που είναι ένα εδώ, όπου τίποτε δεν μεταβάλλεται και όλα, όσα υπάρχουν, υπάρχουν πραγματικά" Octavio Paz

Ξανασκεφτόμενη την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, τρόμαξα. Για μια στιγμή φαντάστηκα πως θα ήτανε αν δεν είχε γίνει η παρεξήγηση και είχαν την ευκαιρία να βιώσουν τον έρωτα τους. Πως θα ήτανε μετά από δέκα χρόνια, με κουτσούβελα να τρέχουν στα πόδια τους, με ένα νόστιμο φαγητό να σιγοβράζει στο τσουκάλι. Λόγια ποιητικά αστείρευτα; Ανατρίχιασα. Δε μπορούσαν παρά να πεθάνουν, ο θανατός τους ο μοναδικός σωτήρας του πάθους και της αγνότητας του έρωτα τους. υπ


** Δε θα αναφερθώ καθόλου στη παράσταση, εκτός του ότι, προσωπικά τη βρήκα άνιση, αποσπασματική και άδικη στο λόγο του Σαίξπηρ. Μία από τις ελάχιστες φορές που συμφωνώ, τουλάχιστον εν μέρη με το κ. Γεωργσουσόπουλο.