Αιώνες Μακριά από την Αλάσκα

του Άκη Δήμου

Η Αλάσκα είναι ένα παγωμένο μέρος, σωστά; Και οι ψυχές που εκεί κατοικούν τι κάνουν άραγε; παγώνουν κι αυτές ή μπορούν και αντιστέκονται; Και γιατί επέλεξαν εκεί να κατοικήσουν; μήπως ήθελαν να παγώσουν; να γλυτώσουν από τη κάψα;

μήπως, λέω μήπως, όσο κι αν ποθούν να παγώσουν είναι καταδικασμένες να αντιστέκονται;

Η Βιολέτα καταφτάνει στο φουαγιέ(;) ενός ξενοδοχείου, κουβαλώντας μια βαλίτσα. Ήρθε να συναντήσει έναν άντρα, της είπε να την περιμένει εκεί κι αυτός κάποια στιγμή θα έρθει. Στο φουαγιέ μόνος σύντροφος, ένας μουσικός που παίζει στο πιάνο, ένα αυτί να ακούσει την ιστορία της, την ιστορία μιας καλλιτέχνιδας που επιβιώνει ως αρτίστα ενός νυχτερινού κέντρου ονόματι Αλάσκα.

Όσο για τον άντρα, η Βιολέτα, πιστεύει και δε πιστεύει ότι θα έρθει, δεν έχει σημασία εξάλλου, τώρα, μπορεί να κάνει μια παύση στη ζωή της τουλάχιστον, για λίγο να ελπίζει ότι με αφορμή τον άντρα θα φύγει από την Αλάσκα. Το τώρα έχει σημασία, το τώρα της γλυκιάς αναμονής, της γλυκιάς ελπίδας που ακόμη έχει το δύνανται μέσα της.

Η Αλάσκα βέβαια είναι πάντα εκεί και σε προσκαλεί κοντά της, πάντα είναι έτοιμη να σε δεχθεί, να σε αποδεχθεί, και πως να της αντισταθείς; Και τελικά η ψυχή τι ποθεί; Να αντιστέκεται ή να παγώσει; και μπορεί ποτέ να καταφέρει να μουδιάσει παγώνοντας ολάκερη; μπορεί;

Αχ ζωή που αρχίζεις με ζήτω! και καταλήγεις με ήττα.

ή να το παραφράσω λίγο, να ταιριάζει και να μιλά σε μένα, αχ ζωή που όταν άρχισες ζητούσες τα πάντα όλα και στο τέλος μου έδωσες τόσες ήττες.

Πάντως, και μιλάω εκ πείρας, ο μόνος που μπορεί να σε κρατήσει μακριά από την Αλάσκα, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, κι αυτός ακόμη, δε σου χαρίζεται, κερδίζεται. Το πως, παραμένει ακόμη μυστήριο, σε μένα τουλάχιστον.

Κι η Βιολέτα το ξέρει, βρίσκεται εκεί γιατί περιμένει έναν άντρα, περιμένει να τελειώσει κι αυτός ο άντρας.

Απλά για τώρα, μόνο για λίγο, μπορεί να μείνει μόνο για λίγο μέσα στη γλυκιά αναμονή της ελπίδας;

Παίζει η Πέμη Ζούνη

στο πιάνο ο Θοδωρής Οικονόμου

Σκηνοθεσία: Πέμη Ζούνη

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

στο θέατρο Κάππα